NABIGLA ANG LALAKING balbon na nakasuot ng sleeveless shirt nang dakmain siya sa batok ng isang pulis at mabilis namang nalagyan ng posas ng isa pang pulis na kapartner nito.“Bakit?” Nanlalaki ang mga matang tanong nito.“Sumama ka na lang nang tahimik sa amin at ng hindi tayo magkagulo rito.” Sagot sa kanya ng isa sa magkapartner na pulis.Sa di kalayuan ay nakatanaw si Gemma sa kanila na hindi naiwasan ang kabang naramdaman.“Buti na lamang at hindi agad ako nakalapit sa kanya,” ang nasa isip nito, “dahil kung hindi ay malamang na dalawa kaming nadampot ng mga pulis na ‘yon!”Nagpalinga-linga. Sinuyod ng tingin ang kapaligiran. At lalong kinabahan nang mapansin na may mga taong patingin-tingin din sa kapaligiran na tila may hinahanap.“Mga mukhang pulis din…” ang naikonklusiyon niya, “baka ako ang hinahanap ng mga iyon.”Maingat niyang inayos ang suot na facemask at sunglass na nagtatago sa kanyang mukha.“Baka natingnan na ng mga awtoridad ang mga passenger’s list at nabasa na nil
SINAKSAKAN NG INJECTION si Brendon. Ilang saglit lang ay biglang dumilat ito. Nanlalaki ang mga matang nakatingin sa wala. Biglang nanigas at nanginig ang katawan kasabay sa bigla ring pag-ungol. “Doc, bakit biglang nag-seizure ang pasyente?” Tanong ng nurse na uma-assist sa doctor. Nag-iisip ang doctor na nag-iniksiyon kay Brendon. “Mali kaya ‘yung na-injection kong gamot?” Ang nasa isip na tanong sa sarili. Tinutukan nito ng liwanag ng flashlight na hawak ang mga mata ng pasyente. May pag-aalala sa mga matang ni-recall sa isip ang mga signs or symptoms ng sakit na naging dahilan niya upang turukan ng ineksiyon ang pasyenteng walang malay taong isinugod sa ospital. “May relatives ba na naririto sa ospital ang taong ito?” Tanong niya sa nurse. “Palaboy lang sa daan ‘yan, doctor,” pagbibigay alam ng nurse, “homeless, ayon sa ibinigay na impormasyon ng nagsugod dito. Nakisilong lang daw sa mall nang umulan. Tapos biglang hinimatay.” “Nasaan ‘yung mga taong nagdala sa kanya rito?”
NANGINGITI SA KANYANG pag-iisa si Atty. Jasmine Generoso habang ibinabalik sa kanyang alaala ang mga naging pag-uusap nila ni Gemma Garcia. “Ayokong makulong,” nagkakandaiyak na sinabi sa kanya ng nurse nang una silang magkaharap, “gawin mo ang lahat ng paraan upang huwag akong makulong!”“Lahat ng manipulations at pakiusap ay ginawa ko na pero hindi pa rin pumayag ang judge na makapag-bail ka.” Paliwanag niya sa babae.Matagal niyang pinagmasdan si Gemma. Pinag-aralan sa isip kung mapapapayag niya ito sa paraan na kanyang naiisip upang ang nurse ay hindi magdusa sa loob ng bilibid.“Kaya mo bang magbaliw-baliwan?” Tanong niya dito.Noon nagsimula ang pagbabaliw-baliwan ni Gemma na naging kapani-paniwala sa mga nasa city jail kaya siya’y agad na ipinadala sa ospital ng mga wala sa sariling pag-iisip.“Huwag kang mag-alala,” bulong ng kanyang abogado, “may mga kamag-anak at kakilala ako rito sa ospital na ‘to, kaya madali kong magagawan na paraan na maitakas ka rito.”“Sigurado kan
EPILOGUE:MASAYANG PINANONOOD NI Roman ang ini-edit na mga eksena ng isinapelikulang buhay niya. Ang nais niya'y mapanood ng maraming kabataan ang kanyang buhay, mga pagkakamali at pagsisisi upang magbigay ng aral sa mga manonood niyon."Alam mo, Roman, hindi mo dapat ipinatanggal 'yung eksenang tumatakas ka,"pahayag ng nagi-edit ng pelikula, "maganda 'yon, e! Exciting. Ang galing pa ng leading man na gumanap bilang ikaw, kahit baguhang artista pa lang.""Exciting pero hindi naman totoo," sagot ng dating sundalo sa editor, "doon lang tayo sa totoo!""Hindi naman halatang wala kang braso kapag naka-long sleeves ka, e. Ang husay kaya ng pagkakagawa ng artificial arms mo," pakikipagtalo ng editor, "madali namang sabihin na sa aksidente ka naputulan ng mga braso," dagdag pa nito, "at saka magandang pang-come on sa viewer once na napanood sa trailer ang part na 'yon na tumatakas ka!""E, kaso, tigok naman ako do'n sa eksenang 'yon. Samantalang heto't buhay na buhay ako. E, di magagalit ang
PANGALAWANG tadyak ng masamang kapalaran iyon sa buhay ni Theodore Rossell. “Namatay po ang kakambal ng inyong anak habang nasa ICU,” pagbabalita sa kanya ng nurse na si Gemma Garcia, “nasa morgue na po ang katawan ng sanggol.” Ang unang tadyak ng malupit na kapalaran ay ang pagkamatay ng kanyang asawa sa panganganak. “Ano’ng klaseng ospital ba ‘to,” reklamo niya, “ipinagmamalaki n’yong narito ang pinakamagagaling na doktor at pinakamahuhusay na equipment, pero bakit hindi n’yo nagawang iligtas ang buhay ng asawa ko’t anak?” “Ospital lang po ito, Sir Theodore, at hindi paraiso,” sagot ng nars, “hindi po diyos ang mga doktor na nagtatrabaho dito. At wala kaming magagawa kung nais nang bawiin ng Lumikha ang buhay na ipinagkaloob Niya.” Tinalikuran na siya at iniwan ng nurse. Nagpuputok sa galit ang kanyang damdamin. Gusto niyang magwala. Magsisigaw at sisihin ang lahat ng mga nasa ospital na iyon sa “pagkawala” ng dalawang mahalagang tao sa buhay niya. Subalit pigil siya ng breedi
HINDI umiimik na pinagmamasdan ni Joanne ang bawat galaw ni Russell habang nagbubuhos ito ng wine sa baso ng alak. Pilit siyang naghahanap ng kaibahan ng mukhat at katawan nito sa lalaking nakita niya sa Shopping Mall at napagkamalang si Russel.“Parehong-pareho sila ng lalaking ‘yon,” nasa isip niya, “pati height at built ng katawan nila ay parang iisa. Parang dalawang tao na inihulma sa iisang molde!”Puzzle sa kanya ang lalaking napagkamalan niyang kanyang boyfriend at naging dahilan ng eskandalong naganap na siya ang nagsimula.“Hayup na babae’yon,” nasambit niya nang malakas, dahil sa biglang galit na kanyang naramdaman nang maalala ang babaing sumipa sa kanyang likod,“hanggang ngayon nararamdaman ko pa ang sakit ng tadyak niya sa likod ko. Pati ang kirot ng binti kong napilipit dahil sa pagkakabagsak ko nang ma-off balance ako.” “Hay, Babe, hindi ka pa ba nakaka-move on hanggang ngayon,” tanong ni Russel, “hindi na nga naghain ng reklamo ‘yong sinabunutan mo. Hindi na rin tina
“SOLENNE STEVENS!”Kunot ang noong pinagmasdan ni Solenne nang mula ulo hanggang paa ang babaing bumati sa kanya.Maganda ang babae na kung pagmamasdan ay tila nasa early 40s ang idad. Mataas ito nang isang dangkal sa kanya. At dumagdag na kagandahan nito ang makikislap, masayang mga mata na nakangiti sa kanya.“Sino ka,” Tanong niya nang may kahalong pangmamaliit, “kilala ba kita?”“Sabi ko na nga ba’t hindi mo ako makikilala, e,” sagot ng babae, “I’m Francine! Francine de Castro. Mag-buddies tayo noong college tayo.”“Francine…” Mahinang pagsambit ni Solenne sa pangalan ng kaharap, habang nag-iisip.Funk kung tawagin niya ang Francine naka-buddy niya noong college days niya. Funk, dahil pangkaraniwan lang ang mukha nito. Iyong hitsurang makikita sa tabi-tabi, sa mga palengke at mga tindera sa bangketa.“Ikaw ‘yong babaing walang ka-class-class! Mahilig makibarkada sa magaganda at may pera.” Sambit niya nang nang-uuyam.Sa kanyang sarili ay hindi niya tinanggap na buddy ang babaing ‘
WE’RE SORRY BUT YOUR SCRIPT….”Nanlalabo ang mga matang hindi na itinuloy ni Shelley ang pagbabasa sa Email letter na kanyang natanggap.“Rejected na naman!”Hindi na niya naiwasan ang mapaiyak. Bumabaon sa kanyang damdamin ang sakit nararamdaman dahil sa halos hindi na niya mabilang na rejection ng kanyang mga script, mula nang magsimula siyang sumulat ng mga istorya at nobela.Nangingipuspos na sumubsob sa kanyang laptop si Shelley.“Ilang rejections pa ba ang kailangan kong tanggapin bago ako maging isang writer?” Umiiyak na tanong sa sarili.Matagal na sandali rin siyang naglunoy sa kalungkutan, bago pinakalma ang sarili. Isinara ang laptop.“Hindi ko siguro kapalaran ang maging manunulat,” pakikipag-usap sa sarili, “mag-iisip na lang ako ng ibang career na puwede kong pasukin.”Nangalumbaba. Nag-isip ng iba’t-ibang trabaho na puwede niyang karerin.“Hindi ako puwedeng maging sales manager, kasi mahina ako sa sales talk,” simula ng pakikipagdiskusyon sa sarili, “mag-vlog na lang k