SUMPA NG KAHAPON

NAGPUPUYOS ANG KALOOBAN ni Theodore Rossell dahil sa sobrang galit. Halos ay kaladkarin na niya ang asawa papunta sa basement ng mansion.

“Ano’ng uri ka ng ahas, Solenne,” tanong niya rito, “ikaw na asawa ko pa ang kasabwat ng masasamang loob na pumasok dito! Ano pa ba ang kulang sa mga luhong ibinibigay ko sa ‘yo? Bakit kailangang makipagsabwatan ka pa para pagnakawan ako?”

Marahas niyang itinulak papasok sa loob ng isang maliit na silid ang asawa.

Walang kahit anong gamit sa loob ng silid na iyon maliban sa isang banig na higaan. At ang tanging daanan para makapasok at makalabas doon ay ang pintuan na pinasukan ni Solenne at Theodore.

Nahintakutang inilibot ni Solenne ang kanyang tingin sa paligid. At nakita niyang isang munting bintanang may rehas lamang ang daanan ng hangin sa silid na iyon at isang munting bumbilya lamang ang ilaw na naroon.

“Bakit tayo narito? Ano’ng gagawin mo sa akin?” Nineneriyos na tanong niya sa asawa.

“Ito na ang magiging silid mo mula ngayon Solenne