Kabanata 5

( Maximus POV )

I put my shades on at inayos ko rin ang suot na coat pagkalapag ng eroplano. Nauna na ang mga tauhan ko bitbit ang maletang may lamang mahahalagang gamit.

And as I step outside the plane, naramdaman ko kaagad ang malamig na hanging dumadampi sa pisngi ko. Kasabay nito ang init na nagmumula sa papalubog na araw. It's the same scenario six months ago, the last time na umuwi ako matapos mamalagi ng ilang taon sa States.

"Max! Dude!"

Bradley uttered sabay hagis ng susi ng sasakyan ko, it's a new model of Roll's Royce na bilyon ang halaga. Nasalo ko naman ito kaagad kaya natatawang napailing ang loko.

"Matinik ka pa rin talaga! Welcome back Maximus Villaroman!" He welcomed me with wide arms open nang tuluyan akong makababa pero tinulak ko lang ang noo nito.

"Kailan ka pa naging bakla?" Turan ko sa seryosong boses pero mas lalo lang itong natawa.

"Actually, ngayon lang! After I saw you! Tang ina, mas lalo kang pumogi!" Sakay naman nito sa biro ko kaya napailing nalang ako. Well, I can't smile either coz it's not the best time para makipagbiruan lalo pa't hindi naman ako ang tipong palangiti na tao. Bradley knows kung bakit biglaan akong umuwi rito.

Nakahilera na rin ang iba pang sasakyan para sa mga tauhan ko. Binuksan ko na ang driver's seat at agad na pumasok. Sumunod naman si Bradley sa dala nitong sariling sasakyan. He will attend lolo's private cremation and memorial service.

Yeah, I want everything private. What's the purpose of allowing other people to attend? Lalo pa't galit ang nararamdaman ko sa mga taong ilang taon na pinakain ni lolo ngunit wala man lng isa sa mga iyon ang promotekta para sa kaligtasan niya? Sa ilang libong mga tauhan na nanilbihan sa hacienda na may ekta- ektaryang lawak ng lupain niya ay wala ni isa ang nagmalasakit.

Those poors were ungrateful! At sa tuwing naiisip ko ang nangyari ay mas lalo akong nakakaramdam ng poot, lalong lalo na sa kriminal o mga kriminal na may gawa nito sa kanya.

And I can't wait! I really can't wait to punish that wicked woman. Mas lalo kong binilisan ang pagpapatakbo dahil sa nararamdamang pag iinit sa dibdib.

Fuck her! Fuck them for doing this to the one and only man who loved and cared for me eversince I was a child. Si Lolo Vivencio at Lola Melissa ang nagpalaki't nag aruga sa akin magmula ng maghiwalay si dad at ang ina ko na hindi ko man lang nakilala simula pagkabata. Minalas akong magkaroon ng isang bulakbol at babaerong ama at isang makasariling ina ngunit sinuwerte naman ako sa butihin at maalaga na abuelo't abuela ko.

Ngunit binawian din ng buhay si lola nung nasa elementarya palang ako kaya kami na lamang ni Lolo ang magkaramay. My dad was his one and only son, nag iisa sanang tagapagmana niya ngunit wala naman iyong ibang binibigay kundi problema at sakit ng ulo. Na dahil sa maraming bisyo nun at pagsusugal ay nalubog pa sa utang at si lolo pa ang nagbayad. Di lang yon, nag asawa pa iyon ulit ng isang babaeng mababa ang lipad.

He did nothing, ni hind iyon nagpakaama sa akin hanggang sa binawian ng buhay six months ago dahil sa isang car accident. And I guess I was numb enough dahil di manlang ako nasaktan ng mawala siya.

But now, I felt every pain sa tuwing naaalala ko na wala na si lolo. He died nang wala man lang ako sa tabi niya. Sa kagustuhang makabawi ay napalago ko ang mga kompanya niya internationally! And he's so proud of me.

Nagawa ko man ang dapat ngunit di ko naman siya naprotektahan. And now, ang pagbibigay hustisya sa pagkawala niya ang tanging magagawa ko para sa kanya. Ipapangako ko na paparusahan ko ang lahat ng may sala. Ilalagay ko ang batas at hustisya sa sariling mga kamay ko. I don't fucking care sa punyetang batas ng lipunan!

Di ko namalayan ang pag agos ng sariwang mga luha mula sa mga mata ko. The last time I remembered na umiyak ako ay noong nawala si lola. Umiyak ako pero sa tahimik na paraan. I don't want other people to see me cry and pitied me. Nasa isipan ko na ang pag iyak ay senyales ng kahinaan.

And I will admit na hinang hina ako ngayon for losing the only family I have.

Halos bumiyahe ako ng ilang oras bago makarating sa San Sebastian, karatig bayan ng San Fernando, kung nasaan ang pamanang mansyon ni lolo sa aking walang kwentang ama.

Agaran kong ipinark ang sasakyan sa labas ng mansyon. Sumunod naman si Bradley at ang iba ko pang mga tauhan. Alam na nila na dadaan ako rito para kunin ang ibang mahalagang gamit ni na naiwan ni lolo rito.

"Boss," Turan ng isa sa mga tauhan ko ng makababa ako.

"All of you must stay here. Ako lang ang papasok sa loob." Mariin at baritonong bilin ko na ikinatango naman ng mga ito. Tumango rin si Bradley na nanatili lang sa sasakyan nito.

Napabuga pa ako ng hangin bago nagpasyang pumasok ng gate. Mabilisan akong pinagbuksan ng dalawang bantay na gwardiya. Halata ang gulat at pagkataranta sa mga mata ng mga ito ng makita ako.

"Si-- Sir Max...." Sabay na nakayukong bati ng dalawa.

I just simply nodded as an answer bago tuloy tuloy na pumasok sa loob. Naglalakad pa lang ako patungo sa entrada ng mansyon nang mamataan ko ang grupo ng mga kababaihan sa may garden area. I smirked nang mapagtantong nag iinuman ang mga ito. And ofcourse wala na mang ibang may pasimuno.

"Oh my goodness! Max!"

Rinig ko ang di magkandaugagang tili ni Krista nang masilayan ang presensiya ko. Ang babaeng brat na anak sa unang asawa ni Greta, my step mother.

Saglit akong napahinto at seryosong napatingin sa gawi ng mga ito. Kita ko ang magkahalong pagkamangha at pagkagulat sa mga mukha ng kaibigan niya.

"You're here! Goodness, di ako makapaniwala!" Ang lapad pa ng ngiti nito at akmang yayakap pa sana ngunit walang gana ko itong tiningnan.

"Yeah I am here and you know the reason." Prangkang sagot ko kaya nawala ang ngiti sa mga labi nito.

"Ohhh yeah, uhmmm I'm sorry. Nakikiramay kami ni mommy sa pagkawala ni lolo." Anito kaya napaangat ang isang sulok ng labi ko at sarkastikong napailing.

"You called him lolo really? Nakikiramay but you seemed enjoying with your friends? Ganyan ba ang pakikiramay?" Prangkang sagot ko, walang pakialam kung narinig pa ito ng mga kaibigan niya. At di ko na hinintay ang magiging sagot niya. Inis akong tumalikod at dire- diretsong pumasok sa loob ng mansyon.

Nasa lobby ako nang bumungad naman sa akin ang mukha ni Greta na komportableng nakaupo sa couch habang umiinom ng wine.

Fuck! Anong klaseng mga tao ba ang nakatira rito? I am grieving yet these people seemed enjoying their lives.

"Max!??"

Kita ko rin ang gulat sa mga mata nito nang makita ako. Agad itong napatayo.

"I am here to get lolo's belongings." Walang emosyong sabi ko at lalagpasan ko na sana ang babae nang bigla itong nagsalita.

"Max, nakikiramay kami sa pagkawala ni papa. Pumunta kami ni Krista sa hacienda ngunit pinagbawalan kaming pumasok ng mga tauhan mo." Emosyonal na wika nito kaya binalingan ko ito at sarkastikong nagsalita.

"At saka pa lamang kayo dumalaw kung kailan siya nawala? Nawala si lolo na di man lang kayo nakakapagpasalamat na may nasisilungan kayo ngayon. Alam mo kung anong ibig kong sabihin Greta." Prangka at walang paligoy ligoy na sagot ko kaya natameme ang babae.

Noon pa man, I used to call her Greta. Wala akong pakialam kung kasing edad niya man si dad. Sa totoo lang ay pinapakitunguhan naman kami ng maayos ng babae, lalo na ako. Sa tuwing nagagawi ako rito noon ay panay asikaso ito sa 'kin. Sadyang nadamay lang sila sa galit ko kay dad that's why I never appreciate her.

Noong mawala si daddy ay si lolo na mismo ang nagdesisyon na huwag paalisin ang mag ina para na rin may tumao sa mansyon na unang pinagawa nila ni lola. Nirespeto ko ang desisyong iyon ni lolo kaya hinayaan kong tumira at mamuhay ang dalawa rito. And Greta knows their boundaries, titira lang sila ngunit wala silang puwedeng galawin sa mga gamit dito.

Pumanhik na ako ng hagdanan para umakyat sa itaas kung nasaan ang dating kwarto ni lolo. Kukunin ko na ang sadya ko at nang makaalis na ako patungong San Fernando.

I can't wait na makaharap at maparusahan ang babaeng kumitil sa buhay niya. She will face hell as soon as she'll face me ! Damn her!