Tinakbo ko ang daan patungo sa function hall. Hindi ko maisip ang gagawin ko kung sakali mang sinabi niya sa mga katrabaho ko ang mga pangyayaring nagbago sa buhay ko. Those lustful things that we did isn't something that I could be proud of.Nang makarating ako sa bukana ng function hall ay hingal na hingal kong nilibot ang tingin ko sa loob. At mas lalo lang dumoble ang kaba ko nang hindi ko makita ang lalaking nagpabaliw sa akin noon.Maayos na ako ngayon! Bakit pa kasi siya nagpakita?!"Hi, did you saw Mr. Montero?" tanong ko sa gurong nasa malapit. Kunot ang noo niya dahil hingal na hingal ako at tunog desperada pero tinuro niya pa rin naman ang direksyon ng exit."Lumabas na yata, Ms. Cruz," she said calmly so I nodded and ran quickly after.Mabilis akong tumakbo papunta sa malaking space sa tabi lang ng covered court kung saan ako may nakitang kotse kanina na siguradong sa kanya. Hindi ko ininda ang pagod ko at sakit ng paa ko.I need to talk to him! Hindi na ako ang babaeng pin
Hindi ako makatulog buong gabi. Ni pagpikit ay hindi ko nagawa buong magdamag. Nakadilat lang ako at napatulala sa kisame. Hindi ako dinalaw ng antok. Maraming mga bagay ang bumabalik sa isip ko na hindi ko naman matukoy kung ano dahil halo-halo na.At exactly five in the morning, I chose to get ready. Pagkalabas ko ng kwarto ko qy nakita ko kaagad si Tatay na nagkakape sa couch namin."Anak, maaga pa," sabi ni Tatay pero ngumiti lang ako ng malatamlay."Magluluto po ako," sabi ko sabay diretso sa kusina namin na maayos ng tingnan kumpara noon.Kung titingnan ko ang mga naipundar ko ay hindi ko maiwasang matuwa. Hindi man kami naging sobrang yaman pero dumating na sa punto na hindi na kami nagkakaproblema ng pera sa araw-araw. I am happy, for real. Pero bakit ganito? Mula pa kahapon mabigat na ang pakiramdam ko.Napabuntong hininga ako saka napasandal sa pader malaput sa refrigerator. Malamig ang simoy ng hangin kaya marahan kong hinimas ang parehong braso ko.Huminga ulit ako ng mala
Halo-halo pa rin ang emosyong nararamdaman ko hanggang sa makarating kami sa school.my heart is beating so fast and my whole body is shaking. Hindi ko na nararamdaman ang init na dala ng kapeng natapon sa akin pero amoy na amoy ko ang matapang na pabango. At iyon ang nagbibigay sa akin ng halo-halong emosyon na parang magpapabaliw sa akin.Kanina ko pa gustong itapon ang coat na suot-suot ko ngayon habang umaandar ang tricycle pero hindi ko rin magawa. I don't know. Amoy kape ako at malaki ang mantsa nito sa uniform na suot ko at natatakpan ng coat na sinuot niya sa akin kanina. But I badly want to get rid of this!Nakakainis dahil nanginginig lang ang kamay ko kapag sinusubukan kong hubarin!"Salamat po," mabilis na sabi ko sa driver sabay abot ng pamasahe. Mabilis ko ring sinabihan ang guard ng school na siya na ang magdala ng snacks sa mga nag de-demo.Mabilis akong naglakad papunta sa room ko. The oversized coat I'm wearing is so hard not to notice. "Good morning, Ma'am!" bati ng
Gusto kong umiyak ng hindi ko alam ang dahilan."B-Bitawan mo ako," mahinang sambit ko saka nanghihinang iniwas ang braso ko sa kanya. Pero hindi niya ako binitawan.Mas lalo lang humigpit ang pagkakapulupot ng braso niya sa katawan ko imbes na bitawan ako. Ako na mismo ang kumuha ng braso niya sa baywang ko kaya mabilis niya akong tiningnan."Let me go," sabi ko habang pilit na lumalayo sa kanya."D*mn," mahinang mura niya bago ako tuluyang binitawan.Mabilis ko siyang nilingon. He looks shock and worried? I am not sure! Ayaw kong paniwalaan lahat ng tungkol sa kanya. Umiigting rin ang panga niya na parang nagpipigil ng kung ano.Unti-unti akong lumuhod para pulutin ang mga bondpaper na nagkalat sa gitna ng kalsada pero wala pa akong napupulot ay mabilis niya akong hinila patayo. Mabuti na lang at wala masyadong sasakyan na dumadaan kaya wala kaming naiistorbo."Ano ba?!" inis na tanong ko habang nakatingin ng diretso sa mga mata niya."I'm trying to help here—""Kaya ko na! I don't
Chapter 40I am so lost. Hindi na ako sigurado sa lahat. Piangdududahan ko na ang sarili ang it's scaring me. Naiisip ko na darating naman ako sa gabi-gabi na gising hindi dahil sa lesson plans at class records na tatapusin. Luke's face inside my head is a distraction. He's a distraction that can able to ruin me.And today, I am not expecting this day to be good. Matapos kong managinip ng hindi ko gusto ay alam ko na kaagad na hindi magiging maganda ang mood ko.I am questioning myself a lot of questions that I couldn't answer.Nang sinabi ko ba noon na nakalimot na ako ay hindi iyon totoo? Hindi ko alam kung sinabi ko lang ba iyon para makampante. Or I just got busy? Naging busy lang ako sa buhay, pag-aaral at trabaho kaya nawala siya sa isip ko pero ang totoo ay nandito pa rin talaga? I don't know.Hindi ko alam. Wala akong alam. Gusto ko nalang na manatiling walang alam araw-araw. Natatakot ako. Hindi ko maiwasang matakot. Takot na takot ako.Dumating ako sa school na pinagtatrabah
"You don't care," matapang na sabi ko sa kanya pero ngumisi lang siya saka umiling.Akmang iiwan ko siya pero kaagad niya akong hinawakan sa kaliwang palapulsuhan. Mabilis kong winaslik ang kamay ko para maalis ang pagkakahawak niya pero mas humigpit lang iyon."Ano ba?!" malakas na sigaw ko kaya napatingin sa amin ang ilang estudyante na dumadaan.My eyes widened as my heart beats crazier.At gusto kong magsisigaw nang hilahin niya ako patungo sa gate ng school. Pinagtitinginan na kami ng mga estudyante pati na rin ng ibang teachers kaya kaagad akong napayuko at napilitang magpadala sa paghila niya.I want to shout at him."Get off me. Wala kang pakialam sa akin, Mr. Montero," mariin na sambit ko habang patuloy niya akong hinihila kaya agaran siyang huminto saka binalingan ako. His eyes were so dark. Na parang anumang oras ay kaya niya akong pagbuhatan ng kamay pero hindi ako natatakot doon.Mas natatakot ako sa epekto niya sa akin. My whole body is affected. Para bang pag-aari niya l
The whole day I was in school is exhausting. Kaya nang makauwi ako sa bahay ay mabilis akong nagkulong sa loob ng kwarto ko. Kinatok lang ako ni Tatay para kumain pero dahil wala ako ay tumanggi ako.Sa pagtanggi ko akala ko ay isasarado na niya muli ay pinto ng kwarto ko pero dwhan-dahan siyang pumasok sa tuloy-tuloy na umupo sa paanan ng kama ko. Kita ko na ang kulubot ng balat niya at noong bahagya siyang ngumiti sa akin ay nawala ang mga mata niya."May problema ba, Anak?" mahinang tanong niya na puno ng pag-aalala kaya kaagad nanubig ang mga mata ko kaya nag-iwas ako ng tingin sa kanya.I took a deep breath before looking at him again after a couple of seconds."Tay, naalala mo ang nawala kong anak na sinabi ko sa iyo noon?" nanghihinang tanong ko kaya mabilis dumaan ang sakit at gulat sa mga mata niya."Anak—"I continued, "The father is back," mahinang sambit ko kaya natigilan siya."Kaya ka ba matamlay nitong mga nakaraang araw? Nakita mo muli ang lalaking ama ng anak mo?" tan
"What?" gulat na sabi ko habang nakatinghala sa kanya pero binigyan niya lang ako ng masamang tingin.Sinubukan kong tumayo para kahit paano ay maharap ko siya kaso naitapak ko ang sugatan kong paa kaya napangiwi ako at biglaang napaupo ulit. "Ahh," mahinang daing ko habang tinitingnan ang sugat na naka-bandage na.Ilang sandali pa ay nakita ko siyang dahan-dahan na lumuhod sa paanan ko. His brows were furrowed. Na para bang napipilitan siyang gawin iyon. Sinubukan kong iiwas ang paa ko pero mabilis niya iyong nahuli. And my lips opened when he gently touched my wounded foot. Natahimik ako habang tinatanaw siyang gawin iyon. Parang biglang nawala lahat ng hapdi at sakit. I am not dreaming right now, right? Luke is in front of me. Parang abot kamay ko siya ngayon.Hindi ko napigilan ang pagsikdo ng puso ko kaya mabilis akong napatinghala. I sighed and gently close my eyes. Gusto kong tawanan ang sarili ko. Sabi ko hindi ako lalapit sa kanya. Pero ngayong nasa paanan ko siya habang