Sophie's POV
Saktong pagtunog ng bell na hudyat na ng dismissal, kaagad akong tumayo sukbit ang backpack ko. Tuluyan na sana akong lalabas ng classroom namin nang tawagin ako ng prof.
"Miss Laurens."
Kaagad ko siyang nilingon. "Miss?"
"Pwede mo bacng puntahan sa infirmary si Mr. Jacobs at sabihin mong pumunta siya sa office ko?"tugon niya habang inaayos ang suot niyang salamin. Siya ang prof na kung hindi ako nagkakamali ay nasa 25 pa lamang ang edad. Maganda siya, at siya ang prof namin sa literature. Tumango na lamang ako sa kanya. "Yes, Miss."
"Thank you."
Si Mr. Jacobs o Doc Jacobs ay ang official school doctor ng unversity namin. Isa siyang gwapo, at matipunong lalaki na talaga namang hinahangaan ng lahat ng babae rito sa university. Napakaganda rin ng mga mata niya. Sa twung titignan ka niya, tila ba matutunaw ka. Para siyang isang Greek God sa sobrang perfect niya! At kung tatanungin niyo ako kung gusto ko siya, obvious ba?
Una ko siyang nakilala noong unang salta ko pa lamang dito sa university. Nilapitan niya ako noong mapansin niyang naliligaw ako at noong sinabi ko sa kanya kung saang building ako, hindi siya nag-atubiling sabihin sa akin, inihatid niya pa ako hanggang sa makapasok sa klase. Buong akala ko noon kaklase ko siya dahil mukhang magkasing-edad lamangkaming dalawa, pero nagulat ako nang malaman kong university doctor pala siya.
Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko nang makita ko si Dr. Jacobs na nakaupo sa swivel chair niya habang may isinusulat sa isang papel. Suot niya ang makapal niyang salamin na siyang lalong nagpapa-mukhang matalino at gwapo sa kanya.
Bakit ba napakagwapo niya? Napapaisip tuloy ako kung may girlfriend na siya.
Sana nga wala nalang...
"D..Dr. Jacobs.." halos pabulong kong tawag sa kanya.
Huminto siya sa pagsusulat saka lumingon sa direksiyon ko. Kaagad na gumuhit ang malaking ngiti sa mga labi niya nang magtagpo ang mga mata namin. "Ikaw pala, Sophie!"
"G..Good morning, Dr. Jacobs.." matamis akong ngumiti sa kanya. Isang ngiting tanging sa kanya ko lamang ipinapakita.
Tumayo siya saka naglakad palapit sa akin. Hindi nawala ang ngiti sa mga labi niya.
"Kamusta? May maitutulong ba ako sa'yo? Masama ba ang pakiramdam mo?"
Oh, God. Hayan na naman ang pinakagwapong lalaki sa buhay ko. Pwede bang sabihin ko na lamang sa kanya na hindi maganda ang pakiramdam ko dahil parang tatalon na yata palabas ang puso ko mula sa dibdib ko?
"H..Hindi naman... Si Miss Perry kasi, gusto ka raw makita."
"Ah, ganoon ba? Salamat sa pagpunta mo. Pupunta na rin ako roon kaagad."
"Thank you, Dr. Jacobs. Aalis na ako." tugon ko sabay iwas ng tingin mula sa kanya.
Ginulo niya ang buhok ko saka ngumiti. "Thanks, Sophie."
Hinawakan ako ng isang anghel! Ang swerte ko naman!
Nagpatuloy na ako sa paglalakad palabas ng infirmary habang kumakaway pa rin sa kanya. Hay, kung pwede lang, uupo na lamang ako rito at tititigin siya habangbuhay. Ang creepy ba pakinggan niyon?
Bumuntong-hininga ako habang isinasara ang pinto.
Hay, Dr. Jacobs, pwede bang sa akin ka nalang?
Kung pwede lang talaga na ako nalang ang girlfriend niya. Pero imposible, estudyante lang ako sa university na ito kung saan siya nagt-trabaho. Wala pa akong maipagmamalaki sa kanya bukod sa grades ko. Pero ipinapangako ko sa sarili ko na balang araw, kapag may maganda na akong trabaho at may sapat na pera, babalikan ko siya at aaminin ang tunay kong nararamdaman. Sana naman may pag-asa ako...
"Teacher Sophie!" si Laila, isa sa mga estudyanteng tinuturuan ko ay nagmamadaling tumakbo palapit sa akin nang makita niya akong pumasok sa kindergarten. Parati siyang sabik na sabik na makita ako kaya naman maging ako ay nae-excite rin na magpunta rito.
"Laila!"
Patuloy lamang siya sa pagtakbo palapit sa akin nang bigla na lamang may lalaking dumaan, kaya naman bumangga siya sa legs niyon atsaka natumba.
"Laila!"
Kaagad akong tumakbo palapit sa kanya. "Laila, I'm sorry. Ayos kalang ba?"
"Teacher...Sophie....Uwaaaaaa...." nagsimula na siyang umiyak.
"Ssshhh... Tahan na... Ayos lang iyan, Laila. Huwag kanang umiyak, okay? Gagamutin natin ang sugat mo tapos ibibili ka ni teacher Sophie ng ice cream, okay?" Inalalayan ko siya paupo sa isang bench saka ko nilingon iyong lalaking nakabunggo niya.
Kaswal lamang na naglalakad iyong lalaki na tila ba walang pakialam sa nangyari.
Ang sama naman ng ugali niya! Ni hindi man lang siya nag-sorry sa bata?! Tao ba ang isang 'yon?!
Habang kumukulo ang dugo at nanginginig ang mga kamay, naglakad ako palapit sa lalaking iyon saka siya hinawakan sa braso, dahilan upang mapahinto siya sa paglalakad. "H..Hoy, Mister!"
Nang maramdaman niya ang paghawak ko sa braso niya at marinig ang boses ko, kaagad siyang lumingon sa akin. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko ang mukha niya at nang ma-realized ko kung gaano siya katangkad. Hanggang ibaba lamang ako ng balikat niya. Wala ni anong emosyon sa mukha niya habang nakatingin sa akin. Teka nga, robot ba ang isang 'to?!
"What do you want from me?" tanong niya.
Doon ko na-realized na nakahawak pa pala ako sa braso niya kaya naman kaagad ko rin iyong binitawan saka ako tumingin sa kanya. Anong nangyayari sa akin? Bakit napaka-intimidating naman ng aura ng isang ito? Hindi naman siya pangit, ang totoo nga ay NAPAKAGWAPO niya. Hindi ko lang malaman kung bakit tila nakakatakot ang tingin niya sa akin kahit na hindi ko naman siya kilala. "S..Si Laila... iyong batang bumangga sa'yo kanina..."
"What about her?" magkasalubong ang kilay niyang tanong sa akin na wari'y nauubusan na ng pasensiya.
"B..Bakit ni hindi ka man lang tumigil sa paglalakad nang makita mo siya o noong nabangga siya sa legs mo? Bata siya, sana nag-sorry ka man lang hindi iyong umakto ka na parang walang nangyari."
Tumingin siya sa akin na tila ba nababaliw na ako saka siya ngumiti nang nakakaloko. "Hey, woman. Do you even know who you are talking to right now?"
Sophie's POV"W...Wala akong pakialam kung sino ka, ang alam ko, hindi mo pwedeng iwanan ang isang batang umiiyak nang dahil sa'yo." sunud-sunod kong sabi habang nakikipag-titigan sa Greek God na nakatayo sa harapan ko ngayon nang walang kaemo-emosyon sa mukha.Tumaas ang kanang kilay niya. "So, you don't really know me?""Hindi nga kita kilala, okay? Kailangan pa ba kitang makilala?"Hindi ko rin alam kung saan ko napulot ang lakas ng loob ko nang mga oras na iyon. Hindi ko lamang inialis ang pagkakatitig ko sa kanya kahit pa nanginginig na ang mga kamay ko sa kaba. Matalim ang pagkakatitig niya sa akin at para bang pwede na akong mamatay sa ttig na iyon. "You're quite brave, huh? Well, let's see where your bravery would take you."Walang anu-ano, bigla na lamang niya akong hinapit sa bewang at hinila palapit sa kanya. Mas lalo pa akong nagulat nang bigla niyang ilapat ang labi niya sa mga labi ko. Tila ba na-estatwa ako mula sa kinatatayuan ko. Pilit ko siyang itinulak palayo sa aki
Sophie's POVHumahangos akong nakarating sa restaurant kung saan sinabi ni Daddy na magkakaroon kami ng dinner kagabi. Naroon na silang lahat, busy sa pagkukwentuhan habang ako ay mukhang kagigising lang dahil sa gulo ng buhok ko. Buong bilis kasi akong tumakbo para lamang makarating dito. "S...Sorry I'm late." pabulong kong sabi nang maupo ako sa tabi ni Seb na kaagad na ngumiti sa akin nang makita ako. "Ayos lang, Sophie. At least nagpunta ka." sabi naman ni Daddy."Nakikita mo ba ang sarili mo ngayon, Sophie? Magd-dinner tayo with a very important person tapos ang tanging suot mo lamang ay white t-shirt at pantalon? At tignan mo pa iyan buhok mo, parang kagigising mo lang, e." biglang komento ng stepmother ko. Napayuko na lamang ako. "P...Pasensiya na po. Galing pa kasi ako sa school kaya hindi na ako nakapagpalit pa ng damit.""Okay lang 'yan, Sophie. Kahit na basahan pa ang suot mo, maganda ka pa rin." ani Seb upang pagaanin ang loob ko pero kaagad ko namang nakita sina Samant
Sophie's POV"Hindi ako sasama sa'yo!" sigaw ko nang makita kong naglalakad palapit sa akin si Vincent.Napataas siya ng kilay sa akin. "You have no choice, baby. Your idiotic father owed some money to me and offered you as the collateral."Tumingin ako kay Dad. "D..Dad...please... Ayokong sumama sa lalaking 'yan!""Sophie.... Vincent, can we just talk about this again? Can we--"Are you trying to fool me?! We already had an agreement and now you're saying that we should talk about it again?!" galit na galit na sigaw ni Vincent. Ang napakalakas niyang boses ay nadinig sa buong restaurant. "S..Sorry... I already changed my mind... I don't want to give my daughter..."Lahat kami ay nagulat nang walang anu-ano ay bumunot si Vincent ng baril saka iyon itinutok kay Daddy. "You know I hate people who breaks their promise. Now, just choose. Will you give me that woman or I'll blow your fucking brain out?""Dad!""Honey!""Hindi! Huwag, please!" sigaw ko. "Sasama na ako sa'yo! Sasama na ako,
“HANDA na ang breakfast, kumain na tayong lahat!” bulalas ko nang matapos na akong maghain. Lahat naman sila ay nakaupo na sa harap ng hapagkainan, pero walang kaemo-emosyon sa mga mukha. “Bakit naman parang ang lungkot ninyo?”“Sasama ka ba talaga sa lalaking ’yon, Sophie? Hindi ba puwedeng dito ka na lang?” malungkot na tanong ni Seb sa akin.“Nababaliw ka na ba, Sebastian? Gusto mo bang patayin tayo ng lalaking ’yon?” sabi naman ni Aunt Natalie sa kanya.Huminga ako nang malalim. “Tama si Aunt Natalie, Seb. Maimpluwensiya ang lalaking iyon. Sigurado akong gagawin niya talaga ang sinabi niya kung hindi tayo susunod. Ayaw kong may saktan siya sa inyo.”“Come on. Huwag ka na ngang magpanggap pa riyan, Sophie. Alam naman naming lahat na tuwang-tuwa ka nang piliin ka niya. Napaka-hot at napaka-guwapo ng lalaking iyon, sino namang hindi gugustuhing sumama sa kanya?” biglang hirit ni Samantha habang masamang nakatingin sa akin.“Tama siya! Sigurado akong napakasaya mo ngayon dahil hindi m
HINDI ko maiwasang mapanganga nang makababa ako mula sa limousine. Kaagad kong nakita ang isang napakalaking mansyon. Actually, palasyo na nga yata ang tawag dahil sa sobrang laki. Malaki naman ang bahay namin, pero grabe ang laki ng isang ito.“Stop standing there and follow me inside,” bigla na lamang sabi sa akin ng mafia boss saka siya naglakad papasok ng mansyon.Nang makapasok na kami sa loob mansyong ito ay kaagad na sumalubong sa amin ang nakalinyang mga maid at butler. Lahat sila ay nakayuko na wari’y nagbibigay-galang sa mafia boss na kasama ko.“Margarette,” bigla na lamang siyang tumawag ng pangalan at isa sa mga maid ang nag-angat ng tingin saka naglakad palapit sa kanya.“S-Sir?”“Bring Sophie to her room, and also, give her a change of clothes.”Tumango naman ang babae. “O-Opo, sir.”“Go with her,” baling niya bigla sa akin.“O-Okay,” tugon ko nang hindi tumitingin sa kanya.Matapos niyon ay nagpatuloy na siya sa pag-akyat sa itaas na bahagi ng mansyon habang ang mga la
“MISS Sophie, alin po sa mga gown na ito ang gusto ninyong suotin?” tanong sa akin ng bridal stylist habang patuloy ang mga maid sa pagpapakita sa akin ng ’iba’t-ibang bridal gowns.Pinasadahan ko ng tingin ang mga gown nang walang kaemo-emosyon sa mukha ko. “Puwede bang ikaw na lamang ang mamili para sa akin?”Bakas ang pagkabigla sa mukha ng stylist. “O-Okay, Miss Sophie. Tingin ko po kung babagay sa inyo ang unang gown.”“Okay.”Pakakasalan ko ang lalaking ni hindi ko naman mahal. Noon pa man, pangarap ko na ang pakasalan ang lalaking mahal ko. Wala akong pakialam kung simple lang iyon o kung saan man kami ikakasal o kung ano ang isusuot ko sa araw na iyon. Ang mahalaga, ang groom ko ay iyong lalaking pinakamamahal ko. Pangarap ko ang magkaroon ng masaya at sarili kong pamilya noon pa man, pero tingin ko ay hindi na iyon matutupad pa.Ikinulot ng mga stylist ang buhok ko saka ito ipinusod. Nilagyan din nila ng kaunting makeup ang mukha ko, tapos isang simpleng tiara sa may ulo ko.
“THIS will be our house from now on,” sabi ni Vincent nang buksan niya ang pinto ng mansyon kung saan niya ako dinala matapos ang kasal namin. Ito ay isang mansyongmas malapit sa university kung saan ako nag-aaral at pati na rin sa school kung saan ako nagt-trabaho.Wala itong ipinagkaiba sa mansyon kung saan ginanap ang kasal namin. High-ceiling, chandeliers at salamin na mga dingding. Puno rin ng guards ang buong bahay. Maraming mga katulong, tingin ko higit pa sila sa singkwenta atsaka mayroon ding mga personal chef.“Bakit nga pala tayo lumipat dito?” tanong ko kay Vincent habang naghahapunan.“Because it’s closer to your university. Don’t you want that, since you told me that you still want to work and study?”“O-Oo. Salamat.”“Tomorrow, Venom will go with you to your university. She will stay by your side throughout the day until you go home.” dagdag pa niya.Tumangu-tango ako. “Naiintindihan ko.”“You need to be here as soon as you’re done with your work.”“Okay.”Matapos niyon
NANG hahalikan na sana ako ni Vincent ay bigla na lamang nag-ring ang phone niya.“F*ck,” mura niya saka naglakad palayo sa akin at kinuha Nag-iwas ako ng tingin mula sa ang phone mula sa bulsa niya upang sagutin ang tawag.Kaagad naman akong tumakbo at pumasok sa loob ng walk-in closet. Sumandal ako sa may pinto sa sandaling mai-lock ko na ito. Habol-hininga ako habang ang mga luha ay nagpapaunahan sa pagpatak mula sa mga mata ko. Muntik na—muntik na akong pagsamantalahan ng demonyong iyon.Anong gagawin ko? Magmula ngayon ay titira na ako sa bahay na ito kasama siya. Alam ko namang hindi ako makakatakbo mula sa kanya habambuhay. Kapag nanatili pa ako, hindi ko alam kung makaka-survive ako. Demonyo ang lalaking iyon.***“Why did you sleep inside the walk-in closet?” tanong sa akin ni Vincent habang kumakain kami ng almusal.kanya. “N- Nakatulog lang ako roon nang hindi ko namamalayan.”“You fell asleep, or you were hiding from me?”“Vincent.”“What?”Inilapag ko sa gilid ng plato an