Chapter 29

My eyes widened in shock nang makitang nasa aming dalawa ang tingin ng lahat na narito sa canteen. Agad akong nagbaba ng tingin at inignora iyon. Si Ethan sa aking tabi, prenteng naka upo na para bang walang ibang tao sa paligid na malisyosong nakatingin sa amin.

Parang dinaanan ng multo ang paligid sa subrang tahimik. Parang hindi nila ako pinagtsismisan kanina nang wala pa si Ethan dito. Pinaparinggan pa ng masamang salita at walang katotoran.

“May paper plate ka pa ba?” ang kanyang baritonong boses ang nagpa angat ng ulo ko.

“Ha? Ah, wala na. Nakalimutan ko maglagay kanina,” humina ang boses ko nang makita si Rose na nagpipigil ng ngiti. Tinaasan ko siya ng kilay. Umiiling na umiwas siya ng tingin.

Nilapag ni Ethan ang tupperware na baunan gitna namin. Binuksan niya iyon pati ang tupperware na pinaglagyan ng ulamm.

“Kumain ka na,” aniya at sumandok ng ulam, inilagay niya iyon sa ibabaw ng kanin. Isubo na sana niya iyon nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya. Binitawan niya