Chapter 31 (Part 3)

Continuation...

It is always like these kind of days that I remember him so, so much.

"D... D-Dwane?" sa wakas ay naisambit ko rin ng totoo matapos ang anim na taon.

Mas lalong bumilis at sumikip ang puso ko nang ngumisi siya. His hawlike grey eyes are on me... pero may iba ro'n. Hindi ko masabi pero ramdam ko. May iba sa paraan ng titig niya.

Sinubukan kong ihakbang ang mga paa ko't lumapit sa kaniya. Nasa kaniya parin nakatuon ang mga mata ko kaya nakita ko ang pagkawala ng kaniyang ngisi. Mas lalo pa akong lumapit sa kaniyang lamesa. Habang palapit ng palapit ay dumidilim ang abo niyang mga mata.

"D-Dwane..." mahina kong tawag.

"Dwane..."

Inuulit-ulit ko sa aking isipan iyon. Dwane... Dwane... narito siya! He's alive! HE IS DAMN ALIVE, PEOPLE!

Inuulit ko ang panggqlan niya hanggang sa makalapit na ako. 'Di ako natinag sa paraan niya ng p