Continuation…
Karhiza’s POV
“Hindi pa ba matatapos ‘to? They’re so many!” si Ace, matapos paulanan ng bala ang isang batalyong Vipers na sumalubong sa amin.
Ngumisi ako, bago sinapak ang isang bitbit ko pa na Viper. He’s right and they’re so many of them. Mukhang marami talagang pera si Wesker Cruz at maraming ipinambayad sa mga ito.
“Kaunti na lang ito,” si Sky. “Kanina ay halos hindi ko sila mabilang sa dami. But now, marami naman na tayong nalinis kaya malapit na ito.”
“Nakita niyo na ba si Boss?” si Kisha na inilingan namin ang tanong.
Hanggang ngayon ay hindi pa namin alam kung nasaan siya at si Arra. Maybe, he’s now talking to the leader – Wesker Cruz and Amber. Maging si Reech ay hindi rin namin nakita kaya marahil ay magkakasama ang tatlo.
May tiwala kami kay Reech. She
Epilogue “We’re like a picture of a happy family, isn’t it?” Tito Wesker said. Umihip ang panggabing hangin. Magmula pa nang makarating kami rito, at pagmulat ko ng mga mata, ibang pakiramdam na ang dala-dala ko – and I don’t know If it’s because of the person I’m with. “I don’t think so,” Dwane hissed, still holding his gun firmly, while his other hand is holding my hand. Nagising ako na kasama na sa isang sasakyan si Amber at si Tito Wesker. Mukhang dinala nila ako rito sa cliff habang walang malay. At nang magmulat ako ng mga mata, nakikita ko ng nakikipaglaban si Dwane at Reech para sa sariling mga buhay nila. Parang lalabas ang puso ko sa kaba, at sa sobrang takot nang makita siyang nakikipaglaban sa mga tauhan ni Tito Wesker. I saw him got beaten up, then rose and kill the enemies. Hindi ko alam kung kailan ba ako masasanay na makita siyang ganoon. Hindi ko alam. Hindi kailanman. Pero kung ano man
"My Amnesia Mafia Husband"written by haevenlyDisclaimer:This story is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events are purely coincidental.No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means without written information from the author. Plagiarism is a crime.This is the story MY AMNESIA MAFIA HUSBAND. The whole story is fictional so don't use this to attack me. I am always open to engage in a healthy conversation. I'm just here to share what's on my mind, to enjoy, and to respect everyone. Respect me as well by avoiding mentioning the names or lines of other writers' characters in my works. Don't use my characters' names or lines in other writers' works too. Don
PROLOGUE Save I can still remember that precious moment in my life. "Kung ayaw mo talaga sa umpisa pa lang, ipapaalala ko sa'yo na pupwede ka pang umatras. Hindi mo kailangang umako ng pangako ng iba para lang sa kasiyahan nila," umalingawngaw ang boses ni Kuya Kenneth sa tenga ko habang nilalagpasan ang iba't ibang klase ng tao sa indrustriyang kinabibilangan ng pamilya namin. Hindi ko kailanman inisip na ang isang ganitong klase ng araw ay darating sa akin, o sa aming lahat. At first, it was happy. It was okay for me. Planado naman ang lahat, e. Nakaayon sa gusto ko at alam kong tama. Again, it was happy at first. I thought I already have my own fairytale-like life. Masyado kong niluod ang sarili ko sa pantasya ng aking komp
Continuation... Nang may nadaang waiter na may dalang alak, kumuha ako ng tatlo. Oh shit, naiirita na ako ng sobra! Ang mga magulang ko... and dear fiancee! Naiirita ako sa kanila! Galit na galit ako sa kanila! Maaaring kilala na ako ng Villamor na 'yan pero hindi manlang nagdesisyon sa sarili niya! Oh no, no! Arra, nagdesisyon na siya! Kaya nga wala silang problema patungkol roon, e! Dahil iyong anak nila...ay gustong-gusto pa yata! I gritted my teeth. Tinungga ng magkakasunod ang tatlong basok ng alak. Ano, Villamor heir? Gusto mo ako? Are you inlove with me kaya hindi ka umayaw at tumanggi? Kunwari ka pa siguro na aayaw pero ang totoo'y hayok na hayok sa akin!
CHAPTER 1 Happy I was standing in our dream house, remembering the memories that we have, stories that we share together. But now, where are you Dwane? You said that you will never leave me right? Naaalala ko pa rin ang mga memorya simula noong araw na magsimula ang lahat. Inalala ko sa araw-araw na dumating at nagdaan. I never complained, heaven knows that. Kahit pa sa mga alaalang iyon na kasama siya ay puro sakit at saya. I never complained. But even if my memories of him was the only thing who stayed here with me and I didnt complain because I love him, doesn't mean that it will never hurt me. Hinding-hindi niya kailanman malalaman ang sakit na mga pinagdaanan ko sa mga tanging alaala niya na natira sa akin. Kung papaano k
Continuation... Bumili ako ng bahay malapit sa paboritong beach naming noon ni Dwane. Gusto ko sana makuha iyong spot na talagang tabing dagat pero may nagmamay-ari na nu'n ngayon. Nakakalungkot lang na matagal ko ring pinag-ipunan ang pera na ipambibili sa rest house na iyon pero may nauna na pala roon. But it's okay anyway. As long as nakikita ko pa rin naman ang beach na iyon kahit tanaw na lang sa malayo, masaya pa rin ako kasi naaalala ko pa rin ang mga araw na magkasama kami noon ni Dwane roon. Parang kasama ko pa rin siya hanggang ngayon kapag nakikita ko iyon. Nasa gitna ako ng pagsasapatos nang biglang pumasok si Mommy. She's staying here with us kapag bakasyon. Si Daddy kasi ay laging out of town or nasa ibang bansa para sa negosyo.
CHAPTER2Teritory"What are you wearing?" malamig na bungad saakin ni Dwane pagkatapak ko palang sa sala.I'm wearing a halter top and bubble skirt paired with flesh colored heels. Nagigising ako ng umaga tuwing Sabado dahil sa aking trabaho. Cafe.Sumilay ang ngisi saakin ng makita ang paghagod ng kanyang tingin mula sa aking ulo hanggang sa paa. Wala syang pinalagpas ni isang bahagi."Top and a skirt? What's the prob, Dwane?" aniya ko sa inosenteng boses.Ang kanyang abong mga mata ay dumilim. His perfect strong jaw clenched
Continuation... Ilang rings ang narinig ko sa kabilang linya. Hindi nya sinasagot. Naka-silent? Hindi ako mapakali sa posisyon ko. Tatayo ba o uupo at hihilig sa sofa. Matapos ang ilang rings ay pinatay ko na. Tumawag uli pero ganun parin. Walang sumasagot. Zachary Dwane Calehb Villamor! Where the hell are you?! Hindi ko na nakaya at humagulgol na ako. Sa dami ng naiisip ko ay naiiyak na ako. Ang sakit sa puso. Parang ginigyera. Masakit. Nag-aalala ako. Nag-aalala ako, Dwane! Tumunog ang cellphone ko. Sa pag-aakalang si Dwane ang tumatawag ay mas mabilis pa na kinuha ko ito sa aking hita at agad na sinagot. "W-Where are you? Anong oras na! Nag-aalala ako s-sayo!" sigaw ko habang humahagulgol.