Continuation...
Ilang rings ang narinig ko sa kabilang linya. Hindi nya sinasagot. Naka-silent? Hindi ako mapakali sa posisyon ko. Tatayo ba o uupo at hihilig sa sofa. Matapos ang ilang rings ay pinatay ko na. Tumawag uli pero ganun parin. Walang sumasagot.
Zachary Dwane Calehb Villamor! Where the hell are you?!
Hindi ko na nakaya at humagulgol na ako. Sa dami ng naiisip ko ay naiiyak na ako. Ang sakit sa puso. Parang ginigyera. Masakit. Nag-aalala ako. Nag-aalala ako, Dwane!
Tumunog ang cellphone ko. Sa pag-aakalang si Dwane ang tumatawag ay mas mabilis pa na kinuha ko ito sa aking hita at agad na sinagot.
"W-Where are you? Anong oras na! Nag-aalala ako s-sayo!" sigaw ko habang humahagulgol.
CHAPTER 3 Deep Blanko. Nasaan nga ba ulit ako? Anong lugar ito? Sinong kasama kong nagpunta rito? Ano yung mga kinagagalit ko kanina? Gosh. I'm screwed! "Why are you here, hmm?" he said, breathily. Hindi pa ako nakakainom pero nalalasing na agad ako sa mahina pero buo nyang boses. His hot breath touched my neck, makes me to step away. Nakuha iyon ng atensyon nya. His jaw tightened and hold his grip more. "Where do you think you're going?"
Continuation... "Ma'am Arra? Andyan pa po ba kayo? Ma'am?" Series of loud knocks from something wakes me. Tamad kong iminulat ang mga mata ko. The lights from the outside greeted me as i woke up from a sleep. "Ma'am? Ma'am?" I heard Mang Paulo's voice from the outside. "Andyan na po!" sigaw ko pabalik. Inayos ko na ang sarili ko at saglit na natulala. Anong oras na ba? Mukhang napaidlip yata ako ng ilang oras. Wala na rin gaanong ilaw sa labas ng shop, only the lights from the busy street and condo. Maybe because it's already late? Isang katok uli ang nagpagising saakin mula sa pagkakatulala. Mang Paulo entered my office holding a cup of h
CHAPTER 4 Past "Sige po, Ma'am! Alis na po kami!" "Ingat po kayo pauwi, Ma'am!" Abala man sa pagliligpit ng gamit, minabuti ko paring inangat ang tingin sa mga papauwi ko ng tauhan at managers. Masyadong mahaba ang araw na ito para saamin kaya't kahit hindi pa alas dose, napagpasyahan ko ng magsara ng shop. I'm so tired too. Hindi lang physically kung hindi narin ay emotionally. Mahina akong ngumiti sa kanila, "Kayo din. Ingat kayo." Sumulyap pa ako sa pintuan nang lumabas din si Mang Paulo para ihatid sila palabas. Bumuga muna ako ng isang mahabang buntong hininga bago ipagpatuloy ang pagliligpit sa mga gamit ko at ilang papers na nakalagay sa aking table.
Continuation... Tumingin sya ng seryoso saakin. Naupo ako sa tapat nya at mahinang ngumiti. He's now attentive on my reactions. Malikot ang kanyang mga mata sa pagkilos ko. My eyes are now filled with raw tears. Pilit pinipigilan sa pagtulo para ipakita kay Zid na kaya ko. Kaya ko syang buhayin, kahit mag-isa. And I hope he would get that. "I-I think he will love to hear that from you. You are like him. You are his son. Talagang magmamana ka sa kanya." garalgal na ang boses ko sa pagpipilit na huwag maiyak. Nang mailagay na lahat ni Ate Gen ang pagkain namin ay ako na ang naunang humiwalay sa titigan namin ni Zid. Nananatili parin ang tingin nya saakin. Madilim ang abo nyang mga mata kaya't hindi ko makilala ang emosyong inilalabas nya. Sumuly
CHAPTER 5SafeI need a rest from all of this.'Yan ang inuulit-ulit ko na itinatatak sa aking isipan pagkalagpas ko palang ng paaralan nila Zid. I'm not going to the shop today. Late man mapag-isipan pero wala na akong magagawa. That's what I want. That's my body and soul wants.Tuluyan na nga akong lumiko papalayo sa kalsadang malapit sa paaralan. Binagalan ko ang aking pagtakbo dahil maraming bata akong nakikita na naglalakad at naglalaro sa gilid-gilid. Nangiti ako ng makita ang kainosentehan sa kanilang mga mukha. Happy and contented with their lives.Sana ganoon nalang ang lahat ng mga bagay.Binilisan ko na ang pagpapatakbo ng makalagpas na ako sa school zone. Patuloy ako sa
CHAPTER 6 Ring Dahil sa kahibangan ko sa aking imahinasyon kay Dwane kanina, hindi na ako nakapag-isip ng maayos. Ganun naman talaga 'yun lagi. It's always him, at the first place. Kaya nga ngayon, masusugal pa yata ang buhay ko dahil sa ginagawa kong ito. At sa ngayon, napatunayan ko kung gaano ako ako kabaliw sa kanyang presensya. The black car led me to a big black mansion. It's a creepy old mansion. 'Yung mga bahay na nakikita ko lang noon sa mga horror movies at telenovela. I thought it is not real in person. Pero dahil sa mga nasaksihan ko, it scared me to death. Totoo nga, nakakatakot! Hininto ko ang kotse ko, medyo malayo sa itim na kotseng huminto narin ngayon matapos tumapat sa malaking fountain sa harapan ng mansyon
Continuation... Tama. Para iyon sa bomba. Dahil ilang segundo lamang matapos nyang ipakita sa akin ang remote ay mayroon syang ipinindot doon dahilan ng pagsabog ng kotse ko. I froze. At. that. damn. fucking. place. Hindi ko inaasahan iyon. Akala ko'y takot na ako kanina nang magpakita sya pero ngayon pa lang pala iyon lumabas. Tumulo ang luha ko kasabay ng pag-hapdi ng aking binti. Nanginginig, nilingon ko iyon. It's bleeding. Patuloy ang pag-agos ng dugo at kataka-takang hindi ko iyon napansin. Siguro sa biglaang pagtarak nalang nitong bubog dahil sa pagsabog? O sa nangingibabaw na takot ngayon sa akin? Hindi ko alam–mali, alam ko. Alam na alam ko ang lahat. Pero ayaw lang talagang tanggapin ng buong sistema ko na hanggang dito na lang talaga ang lahat. Lahat ng sakripisyo, tawa, iyak, alaala–dito na lamang lahat matatapos. Dito ko maibabaon at iiwanan. Sa lugar na ito... sa harap ng lalaking ito.
CHAPTER 7 Game Over Sabi nila, when youre trapped in a big situation and you know that you can't escape from it, sundin mo nalang kung ano ang idinidikta ng puso mo o ang naghahari sa iyong emosyon. And that's why kahit anong pilit at gawin ng mga taong nasa loob ng kwartong ito na patahanin ako sa kakaiyak, hindi ko magawa-gawa. This is the only choice na ginawa ko na alam kong hindi ko pagsisisihan. "Please, Maam, huwag na po kayong umiyak!" pinanood ko kung paano halos maghisterya ang hindi mabilang na katulong sa loob ng kwartong ito. Totoo nga ang sinasabi ng iba, na kapag nasa mapait na sitwasyon ka, hindi na nakakapag-isip ng maayos ang utak mo. And the hell, it's true! Dahil hindi ako makapag-isip ng tamang aksyon sa o