CHAPTER 77—Forgiveness

FAYE

Parang biglang namanhid ang mga tuhod ko sa kinwento ni Xino. Namamasa na rin ang loob ng mata ko at nag-iinit na rin ang pisngi ko. Bawat kinukwento ni Xino ay lumalapit ang konsensya at guilt sa damdamin ko.

“T-Totoo?” Utal kong tanong. “M-Magpoprose sana sa akin si Rome?”

Hinagod ko ang mga palad ko sa tuhod ko habang hinahabol ang hangin sa kahirapan nang paghinga ko dahil sa pagpipigil ko sa pag-iyak ko.

N’ong kinwento ni Xino si Rome, inimagine ko ang sarili ko na ako ang nasa sitwasyon niya. Tiningnan ko ang sarili ko kung gaano kasakit ang umasa sa isang tao.

Bakit hindi mo naman kaagad sinabi, Rome? Ang buong akala ko ay simpleng selebrasyon lang ang gagawin mo.

Napahawak ako sa noo nang mabilisan at problemadong humarap kay Xino na tumikhim muna bago nagsalita.

“Oo. Ewan ko lang kung naka-move on na ‘yun sa nangyari pero parang hindi pa eh, masungit at malamig na naman kausap tulad n’ong dati,” nakapamaywang niyang sambit habang nakakunot ang noo. “Lasinggero na