I stepped back, Yuri's gaze becoming sharp as the blade has it staring at my belly. I cover it immediately with two hands in my belly.
I'm damn scared of how's Yuri staring at my womb intently.
"Your hiding here with strangers? You let my child be accompanied by strangers? Tell me Pennielyn what's kind of mind you have?" Yuri utters dangerously.
I felt a sharp pain in my heart and clenched my hands tightly.
"Speak, Pennielyn." He uttered again with those two words coldly, and give me a warning look.
But I can't find the right word to trigger him more, to trigger his waves of anger.
"Stop glaring at me, wala magagawa ang pag tingin mo sakin. Hindi kitaibabaliksa lugar na iyon kasama ang lalaki mo."Yuri unemotional said.I gritted my teeth. Hindi ako sumagot at hinarap nalang ang aking paningin sa bintana.Familiar na sakin ang bawat daan, patungo kami sa penthouse ni Yuri. I didn't expect na dito niya ako dadalin."Baba." utos niya.Matiwasay ko siya sinunod. Kailangan mo maging masunurin at mag ingat dahil hindi ko alam kung ano ang pinaplano niya.Nag-kalat ang mga tauhan ni Yuri mula sa entrance, sa elevator at kahit sa mismong labas ng penthouse niya,
Hindi ko ma-ipinta ang aking mukha ng dumating ang isang stylish at designer ng gown na may dala-dalang set ng gowns na gusto nila ipa-sukat dahil nga sa wedding ko daw bukas."Madam ngumiti naman kayo dyan, para namanpamburolang ayos ng mukha niyo."Ang baklush na assistant ng stylish.Pinanlisikan ko ito ng mata."Tumahimikka dyan otatahiinko ang bibig mo."asik ko rito.Bumalik ako sa bathroom para hubarin ang pinasukat sakin off-shoulder gown. Binalik ko ang sout kong maternity dress na itim.
My mind is almost blank, but a few words keep running to my mind.'Run pechie''Get away from this hell.''Save your child.'Yuri keeps following while me panicking running to get out of this hell. Kailangan ko makalayo agad sa kanya sa pagkat alam ko sa ginawa ko ngayon sasaktan niya ako kitang-kita ko sa kanyang mata kung gaano nag-uumapaw ang galit."Run pennielyn, wag ka papa-abot sakin dahil lulumpuhin kita pag na abutan kita." He said calmly but dangerous.I runned downstairs I don't really care kahit mula sa 50 floor pa kami. Hingal na hingal na ako nag-angat ako ng tingin sa itaas ganun nalang ang kilabot ko ng matalim ang tingin ni Yuri sakin mula sa itaas at may ngising nakakakilabot."Tired already? Wanna rest now?"He scheming question.Instead of asking him tumakbo ako muli pababa, ayoko sayangin ang unting enerhiya na meron ako.Pero tangna wala pa ako sa kalahati."Sumuko kana pechie sabi ko naman sayo hindi ba ka makakalaya mula sakin," Yuri echoed his voice.Hindi ko s
"Mommy wake-up!"ramdam ko ang bawatyugyugsakinbalikat."Mommmmy! save me"a sound of little boy shouted and pleaded for rescue.'Mommy?' Is he calling me a mommy?Bakit I feel warm in my heart ngunit sa kabila ng init nito sakin puso meron din malaking bahagi ng puso ko ang masakit, sobrang sakit ramdam ko ang pag tagas ng luha ko kahit pa nakatiklop ang aking mata.I opened my eyes though hirap akong imulat ito sa pagka't parang may kung anong nakadagan sa talukap ng aking mata.
"Anak.."My eyes slowly opened. It was blurry white all I can see bumalik ako sa pag pikit at muling minulat ang aking mata. I recalled where I am.The tears burst out again. The extreme pain, the unbearable pain tight to my whole chest. Making myself not worth living. I lost my child no- I killed myself because of my selfishness. I brag my child in his own grave.So, why do I have to live in this kind of hell? I should have died with my child. Maybe in another world, I could take care of him, protect him and never let him suffer being apart from me.Hindi ko manlang siya na buhat, na hawakan. Gusto siyang mahalikan, mayakap at alagaan ng habang buhay. Gusto ko i-spoiled siya
It hurts me, it hurts me too much. I feel so overwhelmed by my emotions but the chaos remains unseen for I can't afford to be vulnerable on the surface.But I don't feel like myself anymore. It felt so heavy in my chest.There's something heavy pounding inside and I can't explain it.These past few days staying here in this hella room of this shit hospital, all I can do is stare blankly at the walls and think again.Then I end up blaming myself. Blaming myself for everything.I blame myself because it's haunted me.Because those traumas, choke me in ways I cannot escape.I see myself stuck
Galit na galit ako sa kanila pero tama bang sa kanila ako magalit?"Why?"I shakingly ask.I don't know what's means why? But that's the only word I can utter.Namayani ang katahimikan samin apat. No one dare to speak.Bakit wala sila masagot sakin ngayon? Kanina ayoko sila magsalita ang dami nila sinasabi pero ngayon gusto ko marinig ang sagot nila wala sumasagot sakin. Ano to lokohan?"Tinatanong ko kayo, bakit?"ulit ko sa kanila but this time I gaze them coldly.I stop my tears for a while.
YuchiroDariels.Aug.15, 2021- Aug.16 2021Mapait akong napangiti.Is this exactly what I've dreamed of. Ang lapida ng aking anak."MyYuchiro, how i supposed to live now?"may hikbi kong tanong sakin anak habang hinihimas ang kanyang lapida."Paano akomagpapatuloyako sa buhay ko ngayon kung nag iisang dahilan paramagpatuloyako sa buhay ko nawala pa."i added with so