"I really missed you," bulong niya bago unti-unting bumaba ang halik sa aking leeg. "You don't know how crazy I went when I found out you're not around."
Natigilan ako sa sinabi niya. Right!
Bigla ko siyang pinigilan. Hinawakan ko ang mukha niya at pilit siyang pinaharap sa akin. "How did that happen?"
Umiling lang siya bago pilit na kumawala sa mga kamay ko. "Don't stop me, okay? I missed you so much so I deserve a fuck!"
Pero hindi ko siya pinakinggan. Inangat ko ang mukha niya. "Tell me how did it happen."
Umikot ang mata niya bago siya ngumuso at humiga sa tabi ko. "Maybe your soul got lost in another dimension," bored niyang sagot
PAGKALABAS KO ng bahay ay agad kong nakita si Daniel na nakasandal sa kotse niya. Ilang beses pa akong kumurap para lang masiguradong siya nga ang nakikita ko. He's way cooler than he was before. Mas naging attractive rin siya sa bago niyang gupit, highlighting his prominent jaw."Sorry kung hindi ako nakasabay mag-dinner sa inyo kagabi," aniya nang makalapit ako sa kaniya. "Hindi kasi sinabi ni Tita na pa-despidida n'ya 'yon."Umiling ako saka ngumiti sa kaniya. "It's okay. Naiintindihan ka naman ni Mama, e. It would be selfish of her to insist inviting you."Ngumiti lang siya bago ako pinagbuksan ng pinto. "Let's go? Para makapag-breakfast pa tayo. I'm sure wala ka pang kain."Ngumiti lang ako bago pumasok.PAGKARATING namin sa school ay agad kaming dumiretso sa cafeteria. Daniel told me to look for a table at siya naman ang o-order ng pagkain.Habang nasa counter siya ay
MABILIS NA lumipas ang isang linggo at nasanay na akong wala si Mama sa bahay. Nasanay na rin ako na si Daniel ang palagi kong kasama, pati na rin ang mga tinging nakukuha ko sa tuwing magkasama kaming dalawa. I know people, especially girls, in school are talking bad things about me.But I won't give it a chance to affect me since that's what Daniel told me to do. If I'll let those words affect me, it's like proving those people that their perception about me is right.Gaya na lang ngayon, some girls are rolling their eyes on me because Daniel and I are eating together near the field of the school. I don't know what got into him why he set a mat, but I like it. Picnic inside the campus is new to me. I have never done this, even picnics on parks."Hannah, are you free this weekend?" tanong ni Daniel habang umiinom ng juice."Oo, bakit?" agaran kong sagot."Gala tayo? Sagot ko promise."
KUSANG BUMUKAS ang mga mata ko sa kalagitnaan ng gabi. Agad kong tiningnan ang orasan at nakitang nakatigil ang oras. Marahan akong bumangon at hinanap si Kiel. Lalabas na sana ako ng kuwarto nang bumukas ito at iniluwa si Kiel.And the moment he saw me, he quickly grabbed my hand, pulling me against his body. His arms then coiled around me, giving me the warmth he only could give.Hindi ko maintindihan kung bakit ganito siya kung makakilos. Normally, he would be aggressive and ask for sex, but now, he's just hugging me, feeling my tiny body between his arms. I find it weird but somehow sweet.And here's this feeling again---a strong urge to feel his warmth enveloping my body. I've been trying to suppress this feeling but I always fail. I'm scared that I might feel this way whenever I'm with Daniel but never did it happen even for a split-second. This only happens with Kiel's presence only."You came, Hannah,
KUSANG BUMUKAS ang mga mata ko sa kalagitnaan ng gabi. Agad akong napatingin sa orasan at nakitang nakatigil ito. Napangiti ako at hinintay ang pagdating ni Kiel. Hindi ako mapakali. I have never been this excited and I don't know why. May parte sa puso ko na gutsong-gustong makita ang incubus.Ilang minuto na ang nakalilipas at walang Kiel na dumating. Kaya naman ay bumangon na ako para lumabas ng kuwarto at hanapin siya. Maybe he's playing a trick on me. Baka nagtatago lang siya at pinagmamasdan ang reaksyon ko.If that's the case, then I'll have to play with his game, too."Kiel, kapag nakita kita, isang linggo kang hindi makakalapit sa akin," nakangising sabi ko habang isa-isang tiningnan ang bawat sulok ng bahay.Pero nalibot ko na ang buong bahay at paulit-ulit itong binalikan para lang makasiguradong wala akong nakaligtaan, pero hindi ko pa rin siya makita.Maybe he's using his ability to teleport?Kung gano'n, baka nasa l
MY MORNING didn't start good. Namamaga ang mga mata at sobrang bigat ng pakiramdam ko. I want to be on my bed and spend the rest of the day lying, but I can't. Malapit na ang finals namin at kailangang wala akong ma-miss na lessons. Kaya naman, labag man sa kalooban, ay bumangon ako para maghanda.Hindi na ako nag-breakfast dahil mali-late na ako sa klase. Kailangan ko pa kasing mag-abang ng sasakyan dahil sinabihan ko si Daniel na huwag na muna akong puntahan. I know doing it is not a big help, pero at least, mabawasan ang iniisip ni Daniel, giving him more time to think about whatever is bothering him.At isa pa, kung pipilitin kong mag-open up siya sa akin, then it cannot be considered as helping anymore. It would be best kung siya mismo ang mag-o-open up sa akin.Pagkarating ko sa school ay saglit akong natigilan. It feels like my morning routine is no longer complete. Nasanay kasi akong palaging kasabay si Daniel. Kahit na nang kumain ako sa cafeteri
HABANG umuuwi kami ay hindi pa rin maalis sa isip ko ang eksena kanina sa Hepa Street. Alam ko sa sarili kong nakita ko si Kiel. Hindi ako puwedeng magkamali. I really saw him."Hannah, hey." Napalingon ako kay Eulla na ngayon ay nakakunot ang noo habang nakatingin sa akin. Inabot niya sa akin ang isang bottled juice. "Okay ka lang ba talaga? Kanina ka pa nag-i-space out.""Eulla, tell me, posible bang makita mo ang isang taong alam mong sobrang layo sa 'yo? I mean 'yong taong alam mong hindi mo talaga makikita?"Gusto kong sampalin ang sarili ko sa stupid question na 'yon, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko, eh. Hindi ako mapakali. I want to validate it."I think hindi," sagot niya sa akin bago uminom ng juice. "You see, when we badly want to see someone or something, that's when our brain deceives us. Kasi kapag may nakikita tayong kahit slight resemblance lang sa gusto nating makita, our brain will t
HUMINTO KAMI sa isang fast food chain dahil kumakalam na ang mga sikmura namin. At hindi ko alam kung nananadya ba ang panahon dahil halos ng mga customer ay couples. Nagkatinginan tuloy kami ni Daniel at napailing na lang."Memories bring back memories," nakangising sabi niya bago pumila sa counter.Napangiti na lang ako sa sinabi niya bago naghanap ng puwesto. At mabuti na lang at may bakante sa bandang dulo malapit sa glass wall, which happens to be my favorite spot. Ewan ko ba, mas masarap kumain sa isang fast food chain kapag kita mo ang labas at mga sasakyang dumadaan.Habang hinihintay ko si Daniel ay minabuti kong i-check ang cellphone ko baka may importanteng emails o messages akong natanggap. At meron nga-gaing kay mama. Bubuksan ko na sana pero dumating
ONE WEEK has passed since Daniel left and I can say I'm getting better. The pain he left me no longer stings. Sabi ko na nga ba, I don't really need people in my life. Kaya ko naman palang mag-isa. I am happy because I no longer have to worry about others rather than myself."Hannah, sabay na tayong mag-lunch?" alok sa akin ni Eulla sabay lapag ng lunch box niya. "Marami akong niluto ngayon."I stared at her with a blank expression, hoping it could cast her smile away, but it did not. She even widened her smile as she offered me her lunch."Let's go? It's been a week since we had a meal together," aniya at bahagya pang ngumuso."I have something to do, Eulla, I'm sorry," sagot ko bago iniligpit ang mga gamit ko. Akmang aalis na sana ako nang harangan niya ako sa may pintuan, dahilan para mapatingin sa amin ang mga kaklase namin."Are you avoiding me?" tanong niya sa mahinang boses. "Did I do something wrong? Did I offend you? Tell me."I can