CHAPTER 18

More than two weeks maybe short enough to live, sapat na rin 'yon para sulitin ang mga natitira kong oras.

Hindi ko man magawa lahat ng gusto ko at hindi ko man masabi lahat ng gusto kong sabihin, ayos lang.

When I die, I'm gonna leave these people confused.

Okay na 'yon kaysa naman awa ang ibigay nila sa 'kin.

Hindi ko kailangan ng awa nila. Wala naman 'yong magagawa para pigilan ang mangyayari sa 'kin.

***

Halos isang oras na akong naglalakad papunta sa cafe na sinabi ni Ev.

Mahihina ang mga hakbang ko kaya inabot na 'ko ng isang oras.

Mas pinili ko talagang maglakad kanina kahit na nanghihina ang katawan ko.

Makalipas ang ilang minuto, narating ko na ang tapat ng cafe. Pumasok ako roon at kaagad na hinagilap si Ev.

Nang makita ko siyang nakatingin sa 'kin, naglakad ako palapit sa mesa niya at umupo sa katapat niyang upuan.

"You didn't bother putting on some makeup?" he asked pagkaupo ko.

"Do I really look miserable right now?"

Mabilis naman na umiling-iling si Ev. "No, it's not wha