"You did the right choice for leaving my son."
Hindi na alam ni Rhezi kung ilang ulit nang umuukilkil sa isip nito ang mga katagang binitiwan ng ama ni Kraius. Hindi na rin mabilang ng dalaga kung ilang ulit nang kumabog ang dibdib nito sa pag-aalala. She was bombarded with lots of thoughts and it was giving her headache, anxiety and stress.
She sighed. Trying to shrugged the thoughts out of her head. She shouldn't be affected by the man. She already ended what she had with Kraius a few years ago. At alam rin ng dalaga na tama ang naging desisyon na paglayo. Seeing how fuckboy Kraius now, she knew... she did the right thing. Iyon nga lamang, kailangan nitong tiisin ang mawalay sa sariling magulang.
"Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Jericho sa dalaga. Kanina pa ito nakamasid sa huli nang may pagtataka.
"I am fine." Rhezi smiled. She grabbed Jericho's hands and pressed it lightly.
Hindi nakakilos si Kraius sa narinig. He was literally caught off guard. His mouth slightly opened to utter a word but his mind seemed shut, while his eyes still lingered to Rhezi's painful expression. Katulad noon, nalulunod pa rin ang binata sa malulungkot nitong mga mata.Kasabay ng pagiging tulala ng lalaki ay ang pagkalma ni Rhezi sa sarili. She used the situation to leave Kraius dumbfounded. She was pacing faster as she could. Mabilis na paghakbang na sumasabay sa mabilis ding pagtibok ng puso nito.She was desperate to be out from him. She even scolded herself for spilling those words to Kraius. Hindi na dapat iyon sinabi ng dalaga. It wasn't necessary. The damage was already done afterall. Wala na rin itong balak pa na balikan ang nakaraan. But, the words slipped in her mouth all of the sudden."Rhezi!"Kraius voice roared in the middle of the night. Napapitlag naman ang dalaga sa lakas ng bo
Kraius was eyeing the whole Bailey family from going out of the car. He was already tired from work and it was already late but he still find time to drop by. He watched the huge mansion from outside and familiarize the place. He didn't even know that the family wasn't inside, not until a Mercedez Benz A-class parked in front of it.He was like a stalker in his situation. Watching them from afar while he was inside of his car. Looking them intently as if he didn't want to skip any details from them. He may look desperate but he didn't care. He wanted to watch them alone than asked for his people's help.In a few minutes, Kraius saw Rhezi came out of the car. His forehead creased seeing her carrying one of her kids. Nakayakap ito sa likod ng ina. His heart throbbed from the sight. He even moved to open the car's door but he ended shaking his head. He looked back to them and saw no one.Pissed, Kraius hammered his steering w
Kanina pa hindi mapakali si Rhezi. She was pacing back and forth inside her room. Her hands trembled a little and her heart was beating fast. Pakiramdam ng dalaga ay may mga naghahabulan sa dibdib nito. Hindi rin ito mapanatag kahit pa ilang beses na nitong kinumbinsi ang sarili."Are you ready?"Mula sa kakabukas lamang na pinto ay bumungad ang nakangiting mukha ni Jericho. Rhezi instantly shifted her gaze and looked at the man. He was all smile while holding a travelling bag in his right hand. Halatang handa na ito sa kanilang pupuntahan."I don't know." Umiling si Rhezi. "I-I am not sure of this Dada. Dos is sick and--""Dos is not sick, Momma. You're just over reacting." Pinaikot nito ang mga mata. Naglakad din ito upang bitbitin ang maleta na naglalaman ng kaniyang bagahe at ng mga anak. "Let's go. Baka ma-traffic pa tayo."Naunang umalis si Jericho sa kwarto ng dalaga. Maarte umirap
Rhezi couldn't explain what she was feeling at the moment. She was in tears and her heart was throbbing so hard. Hanggang ngayon ay hindi pa rin makapaniwala ang dalaga sa nangyari. It was so fast. Her gut was even right. Kaya kahit anong pagkumbinsi ng dalaga ay hindi nito mapigilang sisihin ang sarili sa nangyari dahil sa kapabayaan."It's okay. Doss will be fine," wika ni Jericho sabay gagap sa kamay ng dalaga."How could you say that?" baling ni Rhezi dito. "I told you. . ." Rhezi stopped and sighed. Wala na rin namang saysay kung magsisisihan pa sila ng lalaki."I'm sorry," wika nito.Tumango si Rhezi. Nasa passenger's seat sila ng kotse habang mabilis na binabaybay ang kahabaan ng kalsada. They brought one bodyguard with them to drive the car because they both couldn't manage to drive safely. The car was following Kraius which was obviously driving fast to the nearest hospital.Nang
Pakiramdam ni Rhezi iyon na yata ang tanong na hindi nito kayang sagutin sa buong buhay nito. Ang pinakamahirap sa lahat kahit pa ang totoo simple lamang talaga ang sagot. Sadyang hindi kaya ng dalaga na ibuka ang bibig at bitiwan ang mga salitang babago ng lahat."What?! Anak ko ba sila? Is this the reason why you left?" sunud-sunod na tanong nito. "Answer me. Dammit!" mariing sambit ni Kraius.Napapitlag si Rhezi sa kinatatayuan. Tila itinulos ang paa nito na ang balak na paghakbang ay hindi na magawa. Her feet seemed pasted on the floor she was standing while her eyes lingered on Kraius mad expression.Maging ang pagkurap ay hindi na nito nagawa. As she watched Kraius holding Dos little hand, she realized that she couldn't deny it anymore. She couldn't prolongue the truth from him. Nasasaktan ang dalaga sa katotohanang sa lahat ng paghihirap nito, sa huli. . . Ito pa rin ang talo. Na sa lahat ng ginawa nitong pagt
Dinig na dinig ni Rhezi ang bawat mura ni Jericho mula sa pwestong kinalalagyan. Sinundan ito ng dalaga matapos suntukin ni Kraius sa mukha sa loob mismo ng kwarto ni Dos. Hindi matukoy ng dalaga kung lalapitan ito habang nakikita ang inis nitong mukha habang ang kaliwang kamay ay nakahawak sa kanan nitong pisngi. Gayunpaman, mas pinili ng dalaga na puntahan ito at kausapin."I'm sorry," panimula ng dalaga. Lumapit ito sa lalaki at humarap dito. "Nasaktan ka pa tuloy," pahabol pa nito.Tumigil naman si Jericho sa ginagawa at hinarap din si Rhezi. Ngumiti ito ng alanganin para dito. Isang mapait na ngiti. "Matagal na akong nasasaktan," makahulugang wika nito na hindi man lamang kumukurap.Rhezi felt guilty because Jericho's words. Wala naman kasi itong kinalaman sa buhay niya noon ngunit nadaday ito ngayon. She dragged him to the situation that she wasn't even prepared. Or will never be prepared."I'm sorry
“You can't do this to me!”Isang malakas na sigaw mula kay Rhezi ang umalingawngaw sa opisina ni Kraius nang hapon na iyon. She was pacing back and forth in front of Kraius table while the latter was looking at her with a mocking smile pasted on his lips. He was obviously teasing and playing her to his content.She was busy taking care of Dos when she received a letter from the firm. Declined ang balak na resignation ng dalaga. Kaakibat ng papel na nakuha mula sa firm ay isa pang papel. Papel na naglalaman ng pwedeng ikaso sa kaniya dahil sa pagpapabaya sa trabaho.She had gone mad. She did not waste anytime and went straight to Kraius office. Maayos na ang kalagayan ni Dos kaya pinaubaya muna ng dalaga sa mga katulong ang pag-aalaga dito. Tuloy-tuloy at tila walang pakialam itong pumasok sa Montreal firm kipkip ang papel ngunit mas nagulat ito sa pahayag ng binata tungkol sa mga anak.Definite
Tahimik na binabaybay nina Rhezi at Jericho ang daan pauwi sa Bailey mansion. Magaan at payapa ang kalsada kaya matulin ang pagpapatakbo ng lalaki habang sumusulyap paminsan-minsan sa dalaga na nakatanaw lamang sa kanilang nadaraanan.Gustong magpaliwanag ni Jericho tungkol sa nakita ni Rhezi ngunit pinigilan ito ng dalaga. She didn't want to heard a word from him not until they reached their own home. Ayaw nitong makita ng iba na hindi sila nagkakasundo. Gayunpaman, hinding-hindi nakakalimutan ang nangyaring eksena.Hasmet Montreal smirked and left after she asked the both of them. Ni hindi man lamang ito nag-abalang sumagot sa tanong ni Rhezi. Tinapik pa nito ang balikat ng dalaga at iniwan ang dalawa na tila walang pakialam. Naglakad itong tila kagalang-galang habang suot ang mamahaling coat and tie nito.Rhezi's mind was clouded with lots of thoughts. Alam ng dalaga na mayaman ang pamilya ni Jericho. They were actually