Chapter 3

Mula sa maliit na detalye hanggang sa kahulihulihang pangyayari ay binigyan ko ng eksplenasiyon sa mga pulisya. I don't even know if it's a big deal or not pero base sa mga paguusap nila, the information being presented are indeed necessary. 

"We do not need to investigate more since, you have answered all the queries. As for the driver of SUV, he's not yet fully recovered but in due time, we'll ask for his statement. Anyway, kaya namin kinailangan ang mga impormasiyong ito ay para maipakita sa kamag-anak ng driver ang totoong nangyari..." Malumanay at matamang saad ng chief police officer. 

Tumango ako at marahang tumingin sa kaliwang bahagi ng opisina. There he is, having a conversation with one of the police officer. Kanina nasa tabi ko lang at seryosong nakikinig, hindi ko namalayang umalis pala siya. Umiigting ang kanyang panga habang nakapameywang at matigas ang ekspresyong nakikipagusap. Nakatalikod sa akin ang kanyang kausap at siya naman ay nakaharap kayat kitang kita ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Ang kanyang labi ay kumikibot, bawat buka nito'y nang aakit at hindi ko maiwasang pamulahanan dahil sa mga kababalaghang naiisip. 

Get a grip Azi! 

Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakatitig sa kanya, dahil huling huli ko ang mga mata niyang dahan dahang lumilihis patungo sa kinaroronan ko. Halos kapusin ako ng hininga sa kaba. Mariin ang titig nito at parang namimintas. Ako ang unang bumitaw dahil hindi ko makayanan ang tensiyon. 

"Maari na po ba akong....umuwi chief..." 

Tumitig siya sa akin ng matagal at halos mailang ako kung hindi pa siya tumango ng dahan dahan. 

I supposed that means he's letting me go. Malinaw naman ang tanong ko at wala akong ibang alam na dahilan ng kanyang pagsangayon. Akma akong tatayo at magpapaalam sa lalaking nagdala sa akin dito nang maramdaman ko ang pabagsak na pagupo ng isang tao sa tabi ko. Ang pakiramdam na para akong hinahabol ng mabangis na hayop at nanlalamig kong mga kamay ay alam ko na agad kung sino. 

"Are you done with your interrogations?" 

He sounded calm but the question itself made it seem like he's not. Maski sino mapapansin ang bagsik sa simpleng tanong niya. I glanced his way and from here, I can sense his frustrations. The chief didn't got the chance to answer right away as his mind processed his thoughts. 

"Yes atty. Thank you for your time." Pormal man ang tinig nito'y hindi maikakailang may respeto siya taong kausap. Cause who would have thought that this arrogant looking guy is someone whose job is to give advice about the law and prepare court cases.

I can imagine him on a courtroom wearing his emotionless face bearing a dangerous remark from the gallery.  

"Well then, we'll be taking our leave." 

Tumayo siya at sumulyap saglit sa akin pagkatapos ay walang lingong likod na umalis. Nagpaalam muna ako sa chief at agad ring sumunod sa kanya. Ang buong akala ko ay nauna na siyang umuwi dahil tapos na rin naman ang obligasyon niya. Ngunit hindi ko inaasahang makita siya na nakasandal sa harapan ng kanyang mamahaling sasakyan at tila naghihintay. 

"Tell me your address. I'll take you home."

I was stunned the moment he opened the door for me. This isn't one of my fantasies but seeing him like this is quite surprising. To be honest, I wasn't prepared for everything that's coming on my way right now. Paanong ang simpleng paguwi ko galing sa trabaho ay napunta sa ganitong mga eksena. 

"You're Gusto's brother right? I'm sorry if I mistaken you for a woman." 

He doesn't seem sorry anyway, at hindi siya nagtatanong. Kumbaga naninigurado lang na kapatid ko nga si kuya Augustus. Nagtataka nga ako na naaalala niya pa ang araw na iyon, and here I thought I was the only one familiar with what happened then. Tumango na lamang ako bilang sagot sa mga sinabi niya. Wala akong gana magsalita, pagod pa ang isip at katawan ko, nais ko na lamang makauwi nang sa ganon ay makapagpahinga.

"Don't play deaf-mute on me kid. You still owe me something remember that. Now tell me your fucking address and I'll send you home." Kung may irarahas pa ang boses niya ay hindi ko na alam. Pigil na pigil ang emosyong huwag akong sigawan.

Akala mo talaga kung sinong makapagutos. At ano? Utang? Ah oo nga pala, utang ko ang buhay ko sa kanya. Ano siya Diyos? Pinigilan ko na lamang ang sariling mainis, at kung hindi ko lang alintana ang agwat ng katawan namin ay baka kanina ko pa siya nasuntok. 

"72 Zafra Compound Apokon Road..."

Laking pasalamat ko nang hindi na siya nagtanong at nagsalita pa. Baka kung may idadagdag pa siya ay hindi ko na mapipigilan ang sariling mangatwiran.

"D-Diyan na lang po sa may waiting shed..." Halos magkandaugaga akong hagilapin ang bag ko at naghahanda na para sa pagbaba. Ngunit bago ko pa mahawakan ang pintuan ay napigil na sa biglaan niyang pagharang ng kanyang malaking braso. 

Nahigit ko ang hininga sa lapit ng kanyang mukha. Isang maling galaw lang ng isa sa amin ay paniguradong magtatagpo na ang hindi dapat magtagpo. I swallowed the lump on my throat and parted my lips. 

"Take note, I will get the compensation with or without your concurrence...." 

Nadidistract ako sa mainit na buga ng kanyang hininga, hindi rin nakatulong ang matapang niyang pabango. Lalaking lalaki, at hindi masakit sa ilong. His lips, his eyes, his voice even his hard body is making my mind in turmoil. Natigil lamang ako sa pagiisip nang marinig ko ang click sound na nanggagaling sa seatbelt. 

"Be mindful of your surroundings next time, at huwag kang lalamya lamya." 

Yan ang huling narinig ko sa kanya nang makababa ako at pagkatapos non ay mabilis niyang pinaharurot ang kanyang sasakyan palayo. Tumunganga pa ako ng ilang minuto bago ko naisipang umakyat sa apartment. 

He's confusing me, the way his moods changes without warning is hard to grasp. Ang dami dami niya ring issues, hindi ko alam kung normal ba iyon sa mga katulad niyang mataas ang antas sa buhay. Kung ako lang siguro ang mayaman, araw araw akong nakangiti. But anyway we all have different ideas and opinions on how we portrait others perception.

It's 7 am in the morning, I have one more hour to take a nap before my class starts. Good thing, I already finished my assignments bago ako dumiretso sa trabaho kahapon. I checked my phone if there's any unread messages and unopened missed calls from my brother, pero mabuti at wala naman. Minsan kasi, hindi niya nakakaligtaan ang tumawag o kaya ay magpadala ng mensahe, kaya lagi ko namang sinisigurado sa kanya na ayos lang ako dahil ayokong dumagdag pa sa mga alalahanin niya. 

He may be the only one whom I can trust and rely on, but as much as possible, I need to be independent. As if I'm not self-sustained enough but, I just don't want him to take responsibility for my welfare. It's enough that he showered me support and encouragement throughout the years of my solitary.

I was about to close my eyes when I heard my phone ringing. Damn! Kung sino man itong istorbo na ito, sana mabuhay pa siya ng matagal! Hindi na ako nagaksayang tingnan kung sino ang caller at basta ko nalang itong sinagot. 

"Hello..." Marahang sabi ko, kahit pa gustong gusto ko na sumigaw.

"Azi...are you free right now?" 

Halos maalog ang utak ko sa biglaang pagbalikwas. Tiningnan ko ang caller at pinigilan kong mapasinghap sa sobrang gulat. 

"Uh...C-Chase ikaw pala....bakit ka napatawag?" 

Groupmates kami sa isang subject, pero ang alam ko wala namang problema sa project na ginagawa namin since, we are almost done with it.

"Are you able to come to school earlier than our scheduled time?" 

Malambing ang boses nito at mababa, siguro magpapatulong ito sa interior designs ng kanyang condo. Ganito siya madalas everytime na need niya ng tulong ko. 

"Di ako sigurado, why? Do you need anything?" 

"Uh....yeah, I want to ask you a favor. If you'll allow me though." I heard him chuckled nervously. 

"Okay. Mag-aayos lang ako. Magkita nalang tayo sa library." Malakas na pagsinghap ang narinig ko at muntikan na akong matawa sa tahimik niyang pagsigaw ng 'yes'. 

I ended the call instantly and prepared my things. After taking a bath, kumuha ako ng isang sandwich at sterilized milk sa loob ng mini fridge. Pagkababa ko ay nagtungo muna ako sa harapang tindahan. 

"Tao po! Ate Julie? Andiyan ka ba?" 

Kakatok pa sana ako ulit nang lumabas ang kanyang kapatid na lalaki mula sa mismong pintuan ng kanilang bahay. Nakahubad at matamis ang ngiting bungad nito sa akin. 

"Ikaw pala ganda, ano ba kailangan mo kay ate? Wala siya ngayon e, asa palengke. Bale mamaya pa iyon uuwi, ako lang magisa ngayon dito sa bahay...." 

Pinasadahan niya ako ng tingin mula ulo hanggang paa, nakakaasiwa ang malagkit niyang pagtitig. Kung hindi ko lamang kaibigan si ate Julie matagal ko nang pinagsabihan ang lalaking ito. Hindi naman lingid sa kaalaman ko ang pasimpleng pagpapalipad niya ng hangin. Isa siyang pulis at hindi rin naman nahuhuli ang mukha at katawan kung kakisigan ang paguusapan. Mabait naman at mapagbigay, iyon nga lang ay mayabang at mataas ang tingin sa sarili. 

"....may maitutulong....ba ako...pasok ka muna sa loob..." Lalapitan niya na sana ako at hihilahin papunta sa bahay nila nang bigla akong umatras at paulit ulit na umiling.

"Hindi na kuya, magbabayad lang sana ako ng utang. Pero balik nalang pala ako mamaya." Binilisan ko ang lakad at hindi na ako nagatubiling pumara ng tricycle nang makarating ako sa paradahan. 

This is exactly the reason why I'm afraid most of the time. I'm not yet a woman but the circumstances of being one are impetuous. The difficulty to deal with people especially men with raging hormones are terrifying, how much more to a real woman having to experience all kinds of filthy tactics by these lecherous pigs. Imagine the horror and trauma, then society still have the guts to victim blame just because of the 'inappropriate clothing' which is never a good reason for conducive feedbacks. 

Pagkatapos kong ibigay ang bayad sa driver ay dumiretso na agad ako sa ikatlong palapag ng unibersidad, kung saan matatagpuan ang library. Pagpasok sa loob ay nilibot ko ang tingin sa lahat ng estudyanteng naroon, ngunit hindi ko maaninag kahit anino ni Chase. I searched for my phone inside my bag and dialled his number but the operator said it's unattended. So I decided to leave and maybe he's out somewhere else. 

Tumalikod na ako at dahan dahang humahakbang, ang mga mata ko ay wala sa dinadaanan. Luminga linga at baka sakaling mahagip ko si Chase. Kaya naman hindi na ako nagulat nang mauntog ako sa matigas na pader. Mabangong pader to be specific. 

"Are you okay dude...." 

Tumingala ako sa nagsalita at hindi na ako nagdalawang isip na bigyan ito ng sapak sa dibdib. 

"Alam mo bang kanina pa kita hinahanap?" Hindi ko na naitago ang inis pero ang gago ay tumatawa pa at hindi man lang inalintana ang sapak ko. 

"I'm sorry, kanina pa ako nandito actually. I just have to go down and get some food for us."  

Saka ko lang napansin ang bitbit niyang sa tingin ko'y kape at agahan. 

Inakbayan niya ako at tuloy tuloy kaming pumasok sa loob. May tumawag pa sa kanyang babae pero hindi man lang niya ito pinansin. Ang sama! 

He pulled a chair for me and fixed the food he bought. Nakatunganga lamang ako sa kanya habang ginagawa ang lahat ng ito. Ang mga tao sa loob ay nagtataka but chose to keep quiet. Ako ang nahihiya para sa kanya, baka isipin ng mga tao na ginagawa naming kainan ang loob ng silid aklatan. 

"Chase pwede namang mamaya na lang tayo kumain. Pagusapan muna natin ang kailangan mo..." Mahinahong saad ko sa kanya. 

"Nah. I know you haven't had your breakfast yet and I insist, since ako naman ang may kailangan. Let's just say this is my treat." 

Mukhang hindi ko na siya mapipigilan pa. Ngumiti siya pagkatapos maiayos ang mga pagkain. Tutal ayaw niyang magpapigil ay pinagbigyan ko na lamang. Pagkasubo ko pa lang ng isang beses ay halos maulol na ako sa sarap. Ngayon lang din ako nakaramdam ng gutom dahil siguro sa dami ng nangyari nitong gabi lang. 

"Do you want more? Bibili pa ako kung gusto mo." Napansin niyang mabilis kong naubos ang akin samantalang ang pagkain niya ay kalahati pa lang ang naibabawas.

Punyeta nagmukha akong patay gutom!

"h-hindi na...busog na ako..." Iniwas ko ang tingin sa kanya dahil nahihiya ako. At ayoko ring panoorin siyang kumakain. Ang sagwa kaya non. 

"Azi..." Rining kong tikhim niya. Paglingon ko ay nakita kong tapos na siya at maayos nang naitabi ang mga pinagkainan namin. 

"So tell me, what can I do for you?" Nakangiti kong tanong sa kanya. Hindi ko pipigilan ang kahit anong pabor na hihilingin niya sa akin. He's my friend and that's the privilege. 

Napakamot siya sa batok at tumitig sa akin ng mariin.

"Promise me, you'll agree with it." 

Kumunot ang noo ko at naguguluhan man ay tumango na lamang. Napahinga siya ng malalim at pagkatapos ay nagsalita. 

"I want you to be my model."