Prologue

In life, either you win and celebrate, or you lose and accept your faith. But will you choose to quit when the thought of doing it seem tough and relentless? I have been battling for my own good eversince, alone yet still alive. A result of rage, a curse rather than a blessing, no one wanted and hoped for it's inception. Both of my parents have their own family, none of them acknowledged me as their own. I'm used to it, but that doesn't mean I don't have a choice, though it would make me less of a desperate bitch trying hard to get his hopes up, I just know what's best for my mental health and settled for more substantial matters.

In spite of the pain and sufferings caused by their selfishness, who would've thought I'll crave for that piece of appreciation? Of course it sounds pathetic isn't it? I always wish for atleast a moment to be with them but that's beyond imagination. Since I was born, I never had the chance to feel a mother's warmth, a father's touch and a family's comfort. They even had a mutual agreement which actually made it more questionable on their part, as long as they won't be able to behold my presence, freedom is mine.

Currently residing in a place where I can call home? Considering no one's going to waste their time dropping by ruining the peace it offers. In here, I built those dreams and fantasies longing to be fulfilled, afraid that one day all will be vanished in a snap.

Ang daang patungo sa aking apartment ay tahimik, madilim, at tanging buwan lamang ang nagsisilbing liwanag, may mga streetlights naman kaso siguro nakalimutang isindi ng mga tao. Inumaga na naman ako galing sa trabaho, at kung sa ibang pagkakataon delikado sana ang ganitong sitwasyon but for years of living death, I learned to defend myself from everything that has something to do with violence. The houses are dead tired yet the sound of tiny crickets are gently echoing in my ears and the soft breeze caressing my skin feels so warm. Ah, I would trade anything for this tranquility.

Patuloy lamang ako sa paglalakad hanggang sa mamataan ko ang anino ng isang tao hindi kalayuan sa apartment ko. Hindi ko na sana papansinin ngunit bigla na lamang itong naglakad ng marahan patungo sa kinaroroonan ko. Kumunot ang noo ko nang masilayan ang pamilyar na mukha.

"Long time no see Azi." Mababa at mahinahon na bati nito sa akin.

Hindi ako nakagalaw at para akong binuhusan ng malamig na tubig. Tinitigan ko lamang siya at pilit kinukumbinse ang sarili na hindi siya totoo na namamalikmata lamang ako. This isn't my special day or him either. So what would be the reason of his presence?

"Aren't you going to give your brother a hug?" Narinig ko pa ang pagngisi niya pagkatapos itong sabihin.

Nang hindi ako gumalaw ay siya na mismo ang lumapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko namalayang lumuluha na pala ako at sinusuklian ang yakap niya. These are tears of joy, the thought of him making a way just to visit me is enough to make me feel better.

"I miss you, no need to cry." He chuckled and tap my head.

"k-kuya..." Kung maaari ayokong umiyak sa harap niya ngunit hindi ko mapigilan ang mapahikbi. Siya ang nagiisang kadugo ko na buong puso akong tinanggap. I adore him so much.

"Ssshhh, still a cry baby huh? Come on you should be happy that I'm here."

He wiped my tears and smiled at me warmly.

"Pasensya na kuya, hindi ko lang mapigilan ang sarili ko. Ano nga palang ginagawa mo dito?" Matapos kong mahimasmasan ay huminga ako ng malalim at ngumiti sa kanya.

"I wanna know if you're doing fine." Tumango ako sa kanyang sagot.

"Anyway, kumain ka na ba?" Tanong niya na agad ko namang inilingan. Kakain palang sana ako pagkauwi kaya lang nakita ko siya dito.

"Tss, nagpapalipas ka ng gutom? Come with me, I should feed you more ang payat payat mo na." Naiinis niyang saad at agad akong hinila papunta sa kanyang sasakyan.

Tahimik kaming pareho sa loob at walang may gustong magsalita. Narinig ko siyang bumuntong hininga pagkatapos ay naramdaman kong tumitig siya sa gawi ko.

"How's your stay here? Wala bang nagtatangkang manakit sayo?" Biglang tanong niya sa akin.

"Wala naman kuya, huwag kang mag alala." Matapat kong sagot. Hindi na siya umimik at pinagpatuloy ang pagmamaneho. Hindi nagtagal ay namataan ko na ang mataas na gusali sa bandang kaliwa, patok ito sa maraming biyahero lalo na kung magpapasko. Tumigil ang sasakyan ni kuya sa may parking lot pagkatapos ay tahimik siyang bumaba. Agad naman akong sumunod sa kanya at sabay kaming pumasok.

"Good evening sir, do you have any reservation?" Magalang na tanong ng isang waiter, pagpasok namin sa loob.

"Yes, under the name of Augustus Bustamante Jr." Malamig na saad ni kuya sa aking tabi. Tahimik lamang akong nakayuko at hinihintay ang sasabihin ng waiter.

"This way sir." Marahan na sabi niya at agad kaming sumunod sa kanya. Pagdating sa designated table namin ay agad nang nagorder si kuya ng pagkain para sa aming dalawa.

"Say something Azi." Tikhim ni kuya sa akin. Ngumiti ako ng alanganin at umiling.

"Ah...ano bang gusto mong malaman kuya?" Marahan kong tanong sa kanya.

"You're still not comfortable around me huh? Come on, I won't bite." Kunot noong tanong niya sa akin, lakipan pa ng seryoso niyang boses. That's not the case, I'm just too overwhelmed that I forgot to talk.

"Hindi lang talaga ako sanay kuya. Ikaw kumusta?....s-sila p-papa..."

Halos pumiyok ako nang itanong ko iyon. I can't even say the word "papa" properly. It sounds unusual for me at dahil pakiramdam ko, wala akong karapatan.

"I'm doing good, while dad is out of the town for the business." Magtatanong pa sana siya nang biglang dumating ang order naming pagkain. Itinuon ko na lamang ang atensyon ko sa masasarap na putahe sa aking harapan.

"Kainin mo lahat ito, kung may matira iuwi mo na." Biglang saad ni kuya na ikinagulat ko. Grabe naman yan, sobrang dami nito. Pero ayos na rin dahil siya pang bibilhin ko na naman bukas.

Naunang matapos kumain si kuya. Ako naman ay mabagal na ngumunguya habang pinagmamasdan ang mga tao sa labas. Hindi pa rin ako makapaniwala na binisita niya ako, lalo na at alam kong marami siyang gawain sa siyudad. Iniisip ko rin kung pagbibisita lang ba talaga ang pakay niya o may iba pa siyang dapat isakatuparan.

Nasa malalim akong pag iisip nang marinig ko ang malakas na pagtikhim ni kuya. Agad ko naman siyang nilingon but the first thing I noticed is a set of strong arms proudly served in front of my sight. It is from a man standing just beside my brother, nakarolyo ang manggas ng kanyang puting long sleeves kayat pansin ko ang tikas nito. Tila kay sarap humilig at magpakulong sa mga bisig niya. Guess he worked out a lot to achieve this kind of body. His protruded veins are very visible from here, I got a glimpse of his sexy tattoos too, it looks good especially on his bronze skin. Sa kaliwang palapulsuhan niya ay ang isang mamahaling relo na kulay itim, patuloy namang tumaas ang paningin ko hanggang sa maskuladong dibdib nito na kita dahil bukas ang tatlong butones ng kanyang damit. Batid kong matangkad ang isang to, halos tingalain ko na siya kung hindi lamang ako tinawag ni kuya.

"Azriel Indigo can you hear me?"

Matigas na saad ng boses niya. Agad akong tumingin sa kanya at halata ang pagpipigil nito ng inis. Tangina! Ano ba tong ginagawa ko? Nakakita lang ng matikas na lalake, nahumaling na. I feel ashamed because of what happened. I can also feel my face burning up. Crap! Nakakahiya ka Azi! I won't be surprised if I was salivating.

"S..Sorry...po.." Yumuko ako pagkatapos humingi ng paumanhin sa kanya.

"Azi, this is Mr. Valdovinos a business partner." Pagpapakilala ni kuya sa lalaki, kalmado na ang boses niya ngunit nanatiling malamig ang kanyang tingin. Nagulat naman ako nang ilahad ng lalaki ang kamay nito sa aking harapan. Tumingala ako sa kanya at halos mapasinghap ako nang masilayan ang napakagwapo niyang mukha. Pinigilan kong mapatulala at nanginginig kong tinanggap ang kanyang kamay.

"Pleasure to meet you, Azriel." Oh good Lord my name sounds so good when he said it. My heart skips a bit when he smirk at me dangerously and I almost slap myself for being this obvious. He looked amused but then there's a hint of unknown emotion in his eyes I couldn't fathom.

The way he said my name sent shivers down to my spine, he licked his wet lips and it tugged something sensual inside my body. Libog siguro yan bakla! Mahinang usal ng isang tinig sa aking isip.

Shit.

I'm too early for this kind of feels but for pete sake, he's undeniably attractive in any way. His voice is so sexy despite of it being low and deep. When our hands stumbled for a shake, I felt a rush of electric heat throughout my bones and it's making my insides tingle. I've never felt this way before and I'm not sure if he's a good news or another cruelty that'll wreck my tiny soul.