Chapter 35
"A-ANONG IBIG sabihin nito, sweetie?" Takang-takang tanong sa akin ni Cedrick habang nakatingin sa akin ng malalim.
Nginitian ko siya saka hinila palapit sa akin.
"Gusto mo akong mapa-sayo ulit di ba?" Biglang lumikot ang kaniyang mga mata habang nakatitig siya ng mataman sa akin.
"Ahm... Sweetie?"
"Sagutin mo ang tanong ko sa'yo, Cedrick." Seryoso ko nang sabi sa kaniya.
Na siyang dahilang upang mapa-buga siya ng malakas na hangin habang naka-titig sa akin. Ewan ko, pero kinakabahan ako sa maari kong gawin ngayon.
Pagkatapos nito, pupuntahan ko ang nais kong puntahan. Tatawagan ko na lamang si Medel kapag tapos na ang lahat. Iiwanan ko na lamang sila ng sulat.
Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin mamaya. Kaya, mas mabuti na ang handa k
Chapter 36"SIGURADO ka ba talaga, sa plano mo, friend? Sumama nalang kaya ako sa'yo, ako ang kinakabahan sa'yo, eh!"Nilingon ko si Medel na ngayon ay nasa aking tabi habang pabalik-balik siya ng lakad sa kaniyang kinatatayuan. Andito pa ako sa boutique at pinag-hahandaan ko muna ang pag-punta ko sa bahay ng taong iyon."Oo, Medel. Siguradong-sigurado na talaga ako, para matapos na ang lahat ng ito. Para malaya na si Cedrick, at pati narin ang kambal." Naka ngiti kong wika sa kaniya na siyang nag-patigil sa kaniya sa pag-lalakad.Tumingin siya sa akin na namimilog ang mga mata. "Huwag mong sabihin na, hindi pati ikaw? Friend naman! Kinakabahan ako, sa iyo, eh! Huwag ka nalang kayang tumuloy! Ipadakip na lamang natin siya sa mga awtoridad!"Napa hinga akonng malalim saka bago ko tinupi ang isang buong papel na sinusulatan
Chapter 37Cedrick's Point of ViewKANINA pa ako kinakabahan, habang nag-mamaneho sa aking kotse, kung bakit ba kasi iniwan ko kanina doon si Ena?Bakit ba kasi sumuko agad ako? Napailing na lamang ako, saka inihinto ang aking kotse sa harapan ng paaralan nila Rick at Cedrena.Lumabas na ako saka pumasok sa loob ng kanilang paaralan. Pumunta ako sa may isang shed kung saan naroroon silang dalawa. Habang katabi si Kida."Daddy!" Sabay nilang sigaw nang makita nila akong dalawa.Napangiti ako saka ako lumapit sa kanila. Tumakbo sila papunta sa akin. Agad nila akong sinalubong ng yakap na dalawa. Napangiti ako.Tumingin ako kay Kida na nakatayo na at naka ngiti narin. "Daddy, si Mommy? Bakit hindi mo po siya kasama?"Binaba ko ang aking paningin kay Cedrena nang bigl
Chapter 38ILANG MINUTO ang lumipas, agad kong nakita ang kotse ni Deigo na paparating sa aking pwesto.Huminto ito at agad na bumaba si Medel at Deigo mula roon. Wala na akong inaksaya pang oras, nikapitan ko agad sika at tinanong."Anong ibig sabihin ng sinabi mo Medel? Anong nasa pahamak si Ena! Sabihin mo na!"Gusto ko nang malaman ang lahat. Kanina pa ako kinakabahan. Imbis na si Medel ang sumagot sa tanong ko. Si Deigo ang sumagot sa akin."Bro, nasa pahamak si Ena. Nandodoon siya ngayon sa bahay ng lalaking gustong pumatay sa'yo."Kumunot ang aking noo nang marinig iyon mula sa kaniya. Lalaking gustong pumatay sa akin? At sino naman iyon? At isa pa, anong ginagawa doon ni Ena?!"A-ano? Anong ibig niyong sabihin? Sinong gustong pumatay sa akin?! At anong ginagawa ng asawa ko sa bahay ng lakak
Chapter 39"ENA! I-WELCOME mo naman ang asawa mo, akalain mo iyon. Pumunta talaga siya rito, para isagip ka. How sweet naman?"Namulagat ang aking dalawang mata nang makita si Cedrick na nag-iisang pumasok sa silid na aking kinaroroonan. Agad siyang pinalibutan ng mga tauhan ni Andrew, may hawak silang mga baseball bat at mga metal na isang dos por dos.Mukhang tinakasan ang aking mukha ng dugo nang masilayan ang kaniyang matang nakatingin sa akin.Mukhang pinaparating niya sa akin, na huwag akong mag-alala. Ililigtas niya ako mula sa kapahamakan.Tumulo na ang mga luha ko. Bakit ba kasi siya pumunta pa dito?! Walang hiya talaga ang Andrew na ito! Ano ba kasi talaga ang rason niya?!"Bakit ka pa pumunta dito! Umalis ka na! Mapapahamak ka lang!" Hagulhol ko habang nakatingin sa kaniya ng mataman.Ngunit ngi
Chapter 40NIYAKAP KO SIYA habang umiiyak. Biglang dumating sila Deigo at David at binugbog nila si Andrew. May nag-si datingan naring mga rescuer ngunit hindi ko na lamang sila pinansin. Ang tanging pumapasok na lamang sa isip ko ngayon ay kung mabubuhay pa ba si Cedrick.Inalalayan ako ng isang babae, saka kinuha na nila si Cedrick at ipinasok sa isang van ng ambulansya. Sumunod ako doon, at parang wala sa sarili ko.Ang tanging nasa isip ko na lamang ng mga oras na iyon ay si Cedrick....ANG BILIS-BILIS ng tibok ng puso ko habang naka-tanaw mula rito sa labas. Nag-aagaw buhay siya, dahil sa akin.Napahikbi ako, habang papaupo sa upuan na naroroon.Andoon na sila Mama at Papa, maging si Mesy. Sila Mommy Federia at Daddy Federilo.Tinawagan ko narin si Kida kanina na siya munang bahala sa kambal habang wala pa ako
"EXCUSE ME! Huwag ka ngang paharang-harang sa dinadaanan ko! Weirdo na nga, tanga pa!""Ano ba! Mag-iingat ka naman! Nanadya ka ba? Tanga-tanga nito!""Huwag kang tatanga, nakakabunggo ka na ng tao, oh!""Geek na nga, lampa pa!""Nakakadiri ka! Ayusin mo naman kaya iyang pananamit mo, badoy!""Badoy, badoy mo! Anong year ka ba pinanganak at ganyan ang mga sinusuot mo? Old fashoined.""You look like a pulubi in the kalye! Nakakairita kang tingnan, alam no 'yun?"Ilan lamang iyan ang mga naririnig kong reklamo mula sa mga kapwa kong estudyante na aking nakakabunggo sa pagdaan ko sa hallway. Sa tuwing sinisigawan nila ako panay lamang ang aking yuko.Hindi ko na lamang iniintindi ang kanilang mga sinasabi sa akin. Ang ilan sa kanila ay binubunggo ako, kung kaya't hindi ko maiwasang mapadapa sa daan.Inayos k
MALAMIG NA TITIG ang sumalubong sa akin nang makapasok ako sa isang mamahaling silid. Hindi ko alintana ang aking mga kasamahan na may kaniya-kaniyang sariling mundo.Inilapag ko ang aking atache case sa aking pribadong lamesa at agad iyong binuksan. May kinuha akong ilang bagay doon na importante saka ko inilagay sa bulsa ng aking polong suot at pantalon. Maging sa sapatos ay naglagay rin ako.Ngising-ngisi ako nang magsimula na akong maglakad patungo sa kinaroronan ng matanda. Agad na sumalubong sa akin ang malalim at malamig niyang mga mata. Suot nito ang makapal na salamin na para lamang sa mga matandang hindi na nakakakita.Tinaasan niya ako ng kilay nang makita niya akong diretsong umupo sa couch na nasa kaniyang harap. I don't have a time to respect him. Wala ako ngayon sa mood, lalo pa't binulabog niya ang pagtulong ko. Napatingin ako sa taong pumasok at agad na sumalubong sa akin."Akala ko hindi ka na darating," wika nito haban
INOSERBAHAN ko ng mabuti ang bangkay ni Mister Caline mula ulo hanggang paa. Walang kakaiba sa kaniyang katawan at maging sa kaniyang balat. Pinagmasdan ko ito ng maigi at pinakatitigang mabuti. Wala nang ibang kapansin-pansin maliban sa nangingitim na nitong balat dahil sa epekto ng lason sa katawan nito.Humakbang ako papalapit sa aking atache case at binuksan ito ng may buong pag-iingat. Mahirap nang mapansin ako ng aking mga kasamahan. Walang ibang ini-utos sa amin si Lolo, maliban lamang sa oobserbahan lamang namin ang bangkay. At ang pina-plano kong gawin ngayon ay taliwas sa utos niyang 'yon.Sorry but not sorry, Lolo Borge Hedalgo. Kinuha ko ang dala kong reserbang syringe sa aking atache case at itinurok ko agad sa malamig nang katawan ni Mister Caline. Umangat ang sulok ng mga labi ko nang may makitang dugo sa loob ng hawak kong syringe.Agad kong inayos ang aking kagamitan nang mapatin