CHAPTER 28

ALIYA'S POV

"Wala bang pasiyalan dito? Mga kapitbahay, gano'n?" tanong ko kay Gavin.

"May mga kabahayan naman pero konti lang. May abandonadong parke rin ilang metro lang mula rito. Gusto mong puntahan natin?"

"Abandonado?" kinakabahang tanong ko.

"Yes," maikling sagot niya. "Kaya ko binili ang lugar na ito ay dahil napakatahimik dito. Kaya ako nagpagawa ng rest house dito ay dahil gusto kong mag-rest dito, literal. Pero kung gusto mo ngang pumunta sa parke na 'yon, then we will go there now."

"Hindi ba nakakatakot? Abandonado na kasi," pabulong na sambit ko. Kapag abandonadong mga lugar kasi talaga ay nakakatakot. Gaya na lang ng mga palabas sa telebisyon.

Mahina siyang natawa.

"We'll know if we get there. Hindi naman natin malalaman kung hindi natin susubukan at pupuntahan."

Nagpakurap-kurap ako.

Buong buhay ko ay mag-isa lang ako. Pero hindi dahil nabuhay ako nang mag-isa sa ilang taon ay hindi na ako nakakaramdam ng takot. May mga oras talaga na natatakot din ako. Gaya na lang ngay