Buong araw siyang inasikaso ng binata. Walang naging usapan sa pagitan nilang dalawa. Beau would try to initiate a conversation but she’s too exhausted to answer him. Wala lamang siyang naging imik dito. She wanted to go home but she couldn’t even make it out of the bed.Bakit ba kasi ang lakas ni Violet kanina? At bakit din ba kasi hindi siya nakapanlaban? Dahil ba guilty siya? O dahil ba tanga siya para hayaan ang sarili niyang mapunta sa ganong sitwasyon?“Are you hungry?” Napatingin siya kay Beau nang magsalita ito. “Do you want to eat anything?”Blanko ang kanyang mga matang nakatingin dito. She bit her lower lip and shook her head. “I’m still full. Thank you.”Nakatayo si Beau sa gilid ng paanan ng kamang hinihigaan niya. Hindi siya nito iniiwan at palagi itong nagtatanong kung nagugutom na ba siya. At to be honest, she’s too shy to talk to him.Sobrang nahihiya siya sa mga pangyayari. Never in her life has she ever thought of getting slapped in the face by someone’s wife. Kasi
Naalimpungatan si Emory nang maramdaman niyang may kung sinong humahaplos sa kanyang pisngi. She wanted to open her eyes but her body choose to heighten its senses. Pinakiramdaman niya ang paligid. Hindi niya alam kung ano ang meron pero sobrang bigat ng kanyang katawan. She felt so tired.What is happening?“Mommy, wake up.” She felt a tapping on her cheeks.Emory slowly opened her eyes and roamed it around. Unang bumungad sa kanya ang anak niyang si Blue na nag-aalalang nakatingin sa kanya. Happiness filled her chest when she realized her baby is safe.“Uncle Selim, mor er allerede vågnet,” sambit ng kanyang anak na si Blue. [translation: Mommy is awake.]Dahan-dahang pinwersa ni Emory ang sariling bumangon kahit alam niyang hindi pa rin maganda ang kanyang pakiramdam. “Where’s Gem? Where is Emerald.”“Du er nødt til at hvile dig, mor. Smaragd har det fint nu.” [translation: You need to rest, Mommy. Emerald is fine now.]Tumingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya ang isa niya p
Anong gagawin niya ngayon?Hindi niya alam. She wanted to stand and visit her daughter but she couldn’t even walk. Kinakailangan niya pa ng wheelchair kung sakali. Well, wala naman siyang issue tungkol sa pagsakay ng wheelchair. Ngunit alam niyang sa oras na makita siya ng mga anak niyang nakasakay roon ay paniguradong mag-aalala ang mga ‘yon.Speaking of the kids, hindi pa alam ni Beau na triplets ang anak nila. Buong akala niya ay twins lang, si Beckett at Blue. At wala pa siyang sapat na lakas ng loob na sabihin sa mga bata ang tungkol sa kanilang ama.Matapos ng naging usapan nila ni Beau kanina ay agad na umalis ang binata na wala man lang pasabi. Ni hindi man lang ito nagpaalam sa kanya. He left just like that. Kung tutuosin ay kaya niyang ipaglaban ang kanyang mga anak. Ngunit kilala niya si Beau. Marami itong pera. Kaya nitong gawin at nitong gawin, pumabor lang sa kanya ang batas gamit ang pera.At kung pera ang usapan, kahit sabihin niyang mayaman sila, kahit humingi siya n
“W-what are you talking about now?” wala sa sarili niyang sambit. “What do you mean to run away?”“Jeg overhørte din samtale med ham. Ville du lade det ske? Hvorfor ville du lade ham tage børnene fra dig? Bare løb, Emory. Jeg er villig til at hjælpe dig på alle måder,” he said. Bakas sa tinig nito ang pag-aalala. [translation: I overheard your conversation with him. Would you allow it to happen? Why would you let him take the kids away? Just run, Emory. I'm willing to help you in any ways I could.]Mariin niyang nakagat ang ibabang labi. Pakiramdam niya ay hindi si Selim na kilala niya noon ang kaharap niya ngayon. He’s so manly. Pati ang pagsasalita nito ay hindi mahahalatang may dugong berde ito.She bit her lower lip and looked outside the window. Humugot siya ng malalim na hininga. “Thank you for the concern, Selim. But I… I don’t think I can still run away now.”“What? Why?” tanong nito. “I know how much you love the triplets, Emory.”“I want to, but I can’t. Beau is going to find
Emory stared at Beckett who is now laying on the bed with sheets raised near his neck. Wala itong balak pansinin siya at alam niya ‘yon. Kilala niya si Beckett at alam niya kung anong klaseng bata ito kapag nagtatampo.Humugot siya ng malalim na hininga at naglakad palapit sa kama. She sat on the bed while still looking at Beckett’s back. Hindi pa rin ito humaharap. Nangpapanggap pa rin itong tulog. Akala mo naman hindi halatang gising ito.“Beckett,” she called but the little kid didn’t answer. “I know you can hear me.”No respond. Mukhang nagiging best actor na rin itong anak niya, ah. Alam na alam nitong papagagalitan niya ito.Blue went out to follow his father and she just let him. Sa kanilang dalawa, si Blue ang mabilis ma-attach at sobrang vocal nito pagdating na nararamdaman. Mabilis lang din i-please si Blue, ibang-iba sa kapatid nitong si Beckett. Sobrang hirap i-please ni Beckett. Mas matigas pa ang puso nito sa bato.And looking at the kid now, alam ni Emory na nangungulila
“Mommy…” Yumakap sa kanya ang anak niyang babae na si Gem habang nakahiga sa kama. “Jeg savner dig. Jeg troede, du havde glemt mig.” [translation: I miss you. I thought you forgot about me]Niyakap niya ito nang mahigpit at hinalikan ang ulo nito. “Hvorfor skulle jeg glemme min smukkeste baby?” malumanay niyang sambit sa bata. [translation: Why would I forget my prettiest baby?]“Du besøgte mig ikke i flere dage,” mahinang sambit nito. [translation: You didn’t visit me for days.]“I’m sorry about that,” she whispered softly and kissed Gem’s temple. “Don’t worry. Mommy is going to stay by your side from now on.”“Ang sweet niyo namang tingnan, Ate.” Napatingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kapatid niyang si Eli. “Paniguradong matutuwa si mommy kapag nalaman niya ang tungkol sa mga anak mo.”She smiled and nodded her head. “Kikitain ko rin sila. Hindi na muna ngayon. Gusto ko munang maging komportable ang mga bata sa kanilang ama bago ko sila ipakilala kay mommy, daddy, at
“Wala na bang naiwan?” tanong niya kay Beau.Umiling naman ang binata sa kanya. Buhat-buhat nito sa braso si Emerald na mukhang wala nang balak tantanan ang kanyang ama. Mahina siyang napailing. Buhat naman ni Elijah si Beau habang si Beckett ay hawak ang kanyang kamay.Sa kanilang tatlo, si Beckett lang ang hindi trip magpakarga. Mas gusto pa nitong maglakad at minsan pa nga ay hindi na ito nagpapahawak sa kanya. Hindi niya tuloy maiwasang isipin na baka nagbibinata na itong limang taong gulang niyang anak.“Let’s go,” Beau said.Nauuna iting maglakad at sumunod naman siya habang si Elijha ay nakasunod sa kanya. Na sa sasakyan na ang mga gamit nila dahil nauuna na itong dalhin ng mga tauhan ni Beau. Nag-settle pa kasi sila sa payment sa front desk kaya’t hindi pa sila kaagad nakaalis.Pagkarating nila sa labas ng hospital ay bumungad sa kanila ang isang sasakyan. It was an expensive car, she know. Walang sasakyan si Beau na hindi mamahalin. Lahat ay mamahalin. Walang patapon.Binuksa
Umupo si Emory sa isang upuan dito sa hardin. Tanaw na tanaw niya ang maaliwalas na kalangitan at ang pagkinang ng mga butuin sa kalangitan. It was captivating. Dagdag pa ang pag-ihip ng malamig na hangin na tumatangay sa mga takas niyang buhok.It was a moment of peace. She loves how the world is so silent at this moment. Tanging tunog lang ng kuliglig ang kanyang naririnig. She couldn’t sleep. Tulog na ang kanyang mga anak kaya siya nandito sa garden, mag-isa. And she loves the peace at the moment. Gustong-gusto niya ang katahimikan na ito.It took her some time bago mayroong umupo sa kanyang tabi. Agad siyang napalingon dito at bumungad sa kanya si Beau. Tahimik itong umupo sa tabi niya kaya’t agad siyang umusog para bigyan ito ng espasyo. “Why are you still awake?” he asked.Humugot siya ng malalim na hininga at muling tumingala sa kalangitan. “I can’t sleep.”“Why?”She bit her lower lip. Ang daming rason kung bakit hindi siya dinadalaw ng antok. She wanted to tell them the thin