Chapter 17

Natapos ang unang klase ay hinawakan ko siya sa pulsuhan at hinila, awtomatiko siyang napasunod dahil mahigpit ang hawak ko sa to pulsuhan niya.

Nang makarating sa wala gaanong tao ay galit ko siyang binitiwan at hinarap, “Hindi mo ako kilala, Saji. Hinahabaan ko lang ang katiting kong pasensya para palampasin ang mga ginagawa mo.”

Blangko niya akong tinignan. “Hindi ko pa ba nasabi kanina?” ani niya kaya nangunot ang noo ko at tinitigan siya, “Na wala akong pakialam?”

Hindi ko siya makapaniwalang tinignan, “Lower your eyes,” bantang sabi ko nang taliman niya ako ng tingin.

“I said lower your eyes.”

“Huwag mo ‘kong utusan!” bulyaw niya.

“Inuubos mo ba talaga ang pasensya ko? Anong gusto mo mangyari ha? Na gustuhin ko rin ang paghalik sa’yo tulad ng nararamdaman mo!?” sumbat ko ngunit sinamaan niya lang ako ng tingin.

“Hindi ko kailangan ng special treatment mo, lubayan mo ‘ko. Pwede ba?” tugon niya at tinulak ang balikat ko upang makadaan siya dahilan para uminit ang ul