Chapter 23

“P-Pinabayaan mo ang anak namin! Pinabayaan mo! Wala kang kwentang lider!” Mariin akong napapikit at hinayaan na hampasin ako sa dibdib ng ina nang isa sa namatay na tauhan ko.

“M-Ma’am hindi niyo po pwede gawin—”

“Let her,” mahinang sabi ko.

Dahil sa galit nila ay malugog kong tinanggap ‘yon, ‘yon na lang ang paraan nila upang maibsan ang sakit. Ipagkakait ko pa ba?

Dahil doon ay wala akong ganang umuwi, “Anong nangyari?” tanong ni dad.

Dahilan para huminga ako ng malalim at mapayuko, nasapo ko ang sariling mukha nang mangilid ang luha sa mata ko.

“Kent Axel,” nabibiglang sabi ni dad.

“D-Dad, nalagasan tayo ng tatlo.” Nanatili akong nakatayo hanggang sa lapitan ako ni dad at yakapin, ramdam ko ang marahan niyang pagtapik sa likod ko.

“It’s not your fault, anak, hindi mo alam.” Pagpapagaan niya sa loob ko.

***

Makalipas ang ilang linggo ay labis akong nawala sa sarili, hindi ako makakain ng maayos, at hindi rin ako makatulog ng maayos.

Kahit inaantok ako ay nanat