“Wala ka nang masabi, ano? Naubusan ka na ba ng mga palusot?” Malamig na sabi ni Jay.Ang mapanlaban na tono ni Rose ay biglang lumambot. “Sa tingin ko kailangan kong munang pag-isipan kung ano ang nangyayari.”Agad na pinatay ni Jay ang telepono.Sumigaw si Rose kay Robbie sa palaruan. “Lumapit ka nga rito, Robert Loyle.”Mabilis na lumapit si Robbie at tumayo na parang isang sundalo sa harap ni Rose. “Narito na si Robert Loyle. Ano ang maiuutos mo, Commander?”Nagtanong si Rose habang nakahalukipkip ang kaniyang mga braso. “Sabihin mo nga sa akin ang totoo, ano’ng ginawa mo nitong mga nakaraan kasama si Jenson Ares?”“Nagkamali ako, Mommy.” Yumuko si Robbie at humingi ng tawad nang makita niyang galit ang kaniyang ina.“‘Wag ka nang magpaligoy-ligoy pa. Seryoso ito. Sabihin mo sa akin ang lahat.”Hindi naglakas-loob si Robbie na itago ang katotohanan nang sabihin ng kaniyang ina na seryoso ang kanilang pag-uusapan. “‘Wag kang magagalit sa akin, Mommy, sasabihin ko sa ‘yo ang lahat. N
Nang dumating si Jay sa Block 9 ng Splendid Town, lumitaw si Josephine sa likod ng isang palamuting bato. “Kanina pa ako nag-iintay dito, pero ang Jenson na iyon ay hindi pa rin lumalabas,” nalulungkot niyang sinabi.Malungkot na tumingin si Jay sa nakasaradong pinto ng apartment complex at tumalikod upang kausapin si Grayson na sumama sa kaniya. “Pumunta ka sa management office at hanapin mo ang unit number ni Rose Loyle.”Nang paalis na sana si Grayson, ang pinto ng apartment ay biglang bumukas. Lumitaw si Rose Loyle habang buhat-buhat si ‘Jenson’. Ang kaniyang mga mata ay mapula, halatang dahil sa pag-iyak.“Hipag?” Ngumiti si Josephine nang makita niya si Rose.Nakatanggap si Josephine ng pamatay na titig ni Jay. “Tumigil ka nga. Wala siyang relasyon sa Pamilya Ares.”Natakot si Josephine sa panakot na titig ng kaniyang kapatid. “Ano’ng ibig mong sabihin? Siya ang mommy ni Jenson,” angal niya.Malapit nang kainin ni Jay si Josephine gamit ang kaniyang mga mata. Mahinang sinampal ni
Hindi na magawa pa ni Josephine na ngumiti dahil napagtanto niya na mukhang mas lumala ang schizophrenia ni Jenson.“Oh, hindi. Kuya, malala na ang schizophrenia ng baby ng pamilya natin.”Tumingin si Jay kay Robbie na nakangiti nang maliwanag, at ang kaniyang mood ay pumangit.Ang unang bagay na ginawa ni Jay pagkatapos niyang dalhin si Robbie pabalik ay ang ilabas ang bag na naglalaman ng mga gamot upang maudyok si Robbie na inumin ang mga ito. “Maging mabait ka at inumin mo ‘to.”Bumuntong-hininga si Robbie na parang isang matanda. “Hay. Kapag nagbigay ang kalangitan ng mahirap na gawain, kailangan ng isang tao na sumailalim sa lahat ng kahirapan, sakit, at gutom upang maabot ang yugto ng kawalan…”Nagdugo ang puso ni Jay habang siya ay nakatingin sa kaniyang matalino at cute na anak.Kinuha ni Robbie ang gamot at nagpaawa sa kaniyang daddy. “Daddy, pwede bang ‘wag ko itong inumin?”Gumatong pa nga si Josephine sa pamamagitan ng pagsabi ng, “Jenson, hindi pwede. Ang sakit mo ay nak
Si Robbie ay ganap na walang masabi at inasar si Josephine. “Tita Josephine, ang lawak talagang imahinasyon mo. Sayang lang dahil hindi ka nagsusulat ng libro.”Agad na ninais ni Josephine na hilain ang tenga ni Robbie. Sa tuwing makikipag-away siya kay Jenson, hihilahin niya ang tenga nito dahil sa nakasanayan. Susubukan ni Jenson na iwasan ang kaniyang mga kamay at bigyan siya ng masamang tingin bilang pagprotesta. Gayunpaman, ang taong naka-upo rito ngayon ay si Robbie na marunong mag-Taekwondo. Ang una niyang reaksyon sa karahasan ay hindi ang iwasan ito at gamitin ang kaniyang mga natutunan.Tinabing niya ang papalapit na kamay ni Josephine at hinawakan ang kaniyang kamay. Hinila niya ito at nagsanhi ito kay Josephine na mapahiyaw sa sakit.“Ah… Ang sakit! Jenson, bitawan mo ako!”Binitawan ni Robbie si Josephine. Pinagpag niya ang kaniyang kamay sa sakit at tumingin kay Jay nang may malalim na pagkabalisa. “Kuya, nakikita mo naman, ‘di ba? Hindi ka naniniwala no’ng sinabi ko sa’
“Mali ba ako?” Sabi ni Robbie. “Sa hilig mong makipagtsismisan at hukayin ang sikreto ng iba, handa kang maghukay ng tatlong talampakan sa ilalim ng lupa para lamang malaman ang sikreto ng iba. Hindi ko alam kung anong ibang tawag sa ‘yo maliban sa isang manghuhukay?”Sa sobrang galit ni Josephine ay inangat niya ang kaniyang kamao at ninais na suntukin si Robbie. Tumakbo si Robbie sa paligid ng bahay, patalon-talon sa paligid. Hinabol siya ni Josephine nang matagal bago siya magsimulang hingalin. Kahit gaano kabilis ang kaniyang pagtakbo, hindi niya pa rin magawang hawakan ang mga damit ni Robbie.Pinanood ni Jay ang masayang nag-aaway na magtita sa gilid. Kahit na siya ay nagulat sa mga pagbabago kay ‘Jenson’ na siyang masiyahin na at aktibo, hindi rin naman siguro masama kung ganito ang kaniyang magiging permanenteng katauhan.Dahil wala ang kanilang drayber, nautusan si Josephine na imaneho sila patungo sa Kentucky habang sina Jay at Robbie ay naka-upo sa likod. Sinadyang ayusin ni
Si Josephine ay isang talentadong paparazzi. Siya nga ay isang babae na mayroong mayamang pinanggalingan, ngunit dahil sa kahilingan ng kaniyang kuya, siya ay nagkampo sa labas ng Splendid Town noong gabing iyon.Noong gabi din na iyon, si Rose ay hindi makatulog.Binigyan siya ni Jay ng isang oras para umalis, ngunit hindi niya magawang kumbinsihin ang kaniyang sarili na iwan ang kaniyang anak sa ikalawang pagkakataon.Ngayon naman, siya ay magiging matapang at mananatili.Gayunpaman, napagdesisyunan niyang lumipat upang maka-iwas sa anumang gulo mula kay Jay.Pasimula pa lamang ang araw na iyon, hinila ni Rose ang dalawang malalaking bagahe sa ibaba habang sina Jenson at Zetty ay naka-upo sa ibabaw ng mga bagahe at inaantok pa.Kararating pa lamang ni Rose sa gate nang lumabas si Josephine ng kaniyang kotse. “Hipag.”Marahil ay madilim pa lamang ang kalangitan, kaya akala ni Josephine na ang dalawang inaantok pa sa ibabaw ng mga bagahe ay mga manika. Ang kaniyang mga mata ay nakating
Napasigaw si Josephine sa gulat. “Tao ba talaga ‘to?”Tumingin siya nang maigi. ‘Sino ‘to kung hindi ito si Jenson?’Akala ni Josephine ay may nararanasan siyang himala. Naalala niya na si ‘Jenson’ ay nasa Horizon Colors ng City South kagabi, hindi ba?“Jenson, bakit na narito?” Si Josephine ay nagtataka nang tanungin niya ito.Walang buhay na nagsalita si Jenson, “Mahabang istorya,” sumagot siya gamit ang dalawang salita.Ang aroganteng bata na mas gustong hindi magsalita ay nagsanhi kay Josephine na muntik himatayin. “Hindi maaari. Bakit nagbalik ka na naman sa nakakainis at arogante mong ugali na ‘to?”Hindi na nag-abala si Jenson sa kaniya.Nagsalita si Rose, “Binibining Ares, kung mayroon kang katanungan, pag-usapan na lang natin ito pagdating natin sa bahay ko.”Seryosong tumango si Josephine.Lumipat si Rose sa isang bagong bahay sa Exuberant City sa City South, ilang kalye lamang ang layo mula sa Grand Asia.Isang maliit na apartment na mayroong dalawang silid-tulugan ay maaari
Narinig nina Jenson at Zetty ang away sa pagitan ng kanilang mommy at si Josephine. Nag-aalala silang tumingin sa dalawang matanda.Tumingin si Josephine sa malamig at walang ekspresyon na mukha ni Jenson at naalala ang masiyahin at aktibong bata na kasama ni Jay. Pakiramdam niya ay tinamaan ng kutsilyo ang kaniyang puso.Pinigilan niya ang pighati sa kaniyang puso at sinubukang manatiling kalmado. “Hipag, ang paglitaw mo ay nagsanhi sa mga emosyon ni Jenson na magbago-bago. Tinawag ng kuya ko ang nangungunang espesyalista ng Grand Asia upang gamutin ang kundisyon ni Jenson. Hindi maganda ang resulta ng kaniyang pagsusuri. Ang mild autism ng batang ito ay naging schizophrenia. Sana ay pakawalan mo na ang inosenteng bata. Sundin mo na lang ang sinabi ng kuya ko at umalis sa bansa!”Ang pagmamahal ni Josephine kay Jenson ay halatang umaapaw na. Hindi nagalit si Rose. Sa halip, siya ay ngumiti.Narinig ni Jenson si Josephine na sinasabing siya ay mayroong sakit. Kumunot ang kaniyang ilong