Chapter Twenty Seven

"Hoy Drey... Nandito ka lang pala. Kanina ka pa hinahanap ni Sir Andro. Ano ba ang ginagawa mo rito?"

Napapitlag siya sa biglang pagsulpot na iyon ni Stephanie.

Bago siya lumgingon, marahan at palihim muna niyang pinahid ang kanyang mga luha.

She wanted to run away, she wanted to hide, pero alam niyang hindi niya iyon maaaring gawin. May trabaho siyang naiwan sa loob, and she just can't leave because of personal reason, because of her pain. Hindi mapapakain ng nakaraan ang kanyang pamilya.

The guilt and the pain is still there, it always has been. Pero nasa realidad siya ng buhay. And she just can't run away or hide dahil nakatalaga sa trabahong iyon ang buhay ng kapatid niya.

Tumayo siya at hinarap si Stephanie. She then plaster a smile.

"M-Medyo sumakit kasi ang ulo ko kaya nagpahangin muna ako sandali."

Damn! Bakit kailangang pumiyok ang boses niya?

"Iyon nga ang sabi ni sir Andro, kaya nga sobra siyang nag-aalala sayo. Iyan na nga ba ang sinasabi ko sa halos wala ka ng pahing