AMALIAH
Bago ako nawalan ng malay ay naramdaman kong maraming nakapaligid sa amin mangkukulam. Naamoy ko rin ang amoy ni Zek. Kaya mas lalo akong nag-aalala. Dahil baka malaman niyang isa akong magkukulam. Hindi ko rin alam bakit hindi na-detect ng tracker niya na mangkukulam ako. Hindi ko rin alam bakit nahimatay ako nang walang dahilan. Isang amoy na mabango ang nagpagising sa akin. Unti-unti kong inimulat ang aking mga mata.
“Liah,” tawag ng pamilyar na boses ni kuya.
Muli kong naamoy ang amoy ni Zek. Alam kong nasa malapit lang siya at ang amoy ng mga mangkukulam ay umalingawngaw sa paligid ng apartment. Hindi ko alam kung napapansin ba ng mga kapitbahay ang mga nilalang sa paligid. Nang tuluyan ko nang maimulat ang akin mga mata ay nakita ko si kuya at Elle. Bakas sa kanilang mga mukha ang pag-aalala.
sorry sa late update, sumama ang pakiramdam ko kahapon.
“Kilala mo ang lalaking ‘yan?” tanong ni Zek. Sa hindi namalayang sandali biglang dumami ang tao sa gitna ng daan. Nasa likod sila ni Agustus at nag-aangil ang mga ito; naamoy ko rin ang mabahong amoy na naamoy ko nang naglilinis ako ng aking apartment. Nang mga panahon ‘yon ay palagi kong nakikita si Agustus at lagi niya akong pinasasakay sa kalesa niya. Kaya pala naamoy ko lagi ‘yon sa kanya pala ‘yon. Amoy aso. “Oo, siya si Agustus.” Bababa na sana si Zek nang pinigilan ko siya, “Bakit?” takang tanong nito. Tumingin ako sa kanya na parang nagbibigay ng babala. Hindi maganda ang kutob ko sa nangyayari. Nakita kong papalapit na sa amin ang mga lalaki at naiwan si Agustus. Lumabas ako dala ang akin pana. Nakita mismo nang dalawa kong mata na nagpalit anyo ang mga lalaki. Humaba ang nguso nila at tumubo ang mga balahibo. Naging lobo ang mga ito. Nagtataka a
There’s a season of letting go and a season to stay; in our case, my love staying is not the best choice. So, tho, it may hurt us, we need to grow even this means growing apart. -Gradion “Aish, minsan kailangan natin palayain ang taong nakalaan para sa iba,” sambit ko sabay lapag ng libro na nakita ko kanina sa sala habang naglilinis ng bahay. Wala akong karapatan masaktan sa nakikita kong ngiti sa labi ni Zek habang kasama niya si Anna, nasa labas sila at naglalaro sa ilog na malapit lang sa cabin. Napahinga ako nang malalim habang tinatahak ang kusina para magluto ng kanilang tanghalian. Inayos ko ang aking sarili at nagsimula nang magtrabaho. Hindi ko lubos maiintidihan bakit kailangan kong kumita at magtrabaho. Hindi ko nakikita ang rason bakit kailangan kong matapos ang misyong ito. Pero wala akong magagawa. “Malalim yata ang inisi
Tinahak namin ang isang masukal na daan, matataas na kahoy at maraming matataas na damo ang nasa palagid. Tumila naman ang malakas na ulan at naging kalmado na ang hangin. Nasa loob na kami ng kagubatan, at tanging huni ng kuliglig ang naririnig namin. Tila isang tahimik na lugar ang gubat pero nakakatakot. “Mag-ingat ka sa mga ahas na nagmumukhang sanga ng kahoy; delikado ito at makamandag,” babala ni Emory. Nang tumingin ako sa kanya ay nakita kong nakatingin din ito sa akin. Ako lang ang sinasabihan niya dahil ako lang naman ang hindi pamilyar sa lugar ng Don Salvador. Tumango ako bilang tugon sa sinabi niya. At sa unang pagkakataon ay nakita ko ang ngiti ni Emory. Biglang gumaan ang pakiramdam ko sa ngiting ‘yon. Parang nagbibigay pag-asa at ginhawa. “Agustus!” biglang sigaw ni Emory. “Alam ko Em, tigil muna tayo,” maawtoridad na sabi ni Agustus. &nbs
“Pronto!” Isang malakas na sigaw ang pinakawalan ni Agustus; kasunod no’n ay ang pag-apoy ng mga dulo ng pana. At sabay-sabay na pinakawalan sa ere. Sa isang iglab, natumba ang mga natitirang lobo. Dahil do’n mas lalong nagalit si Annabelle. Naging agresibo ito at nag-iba ang mukha. Nagkaroon ng mga ugat ang kanyang mukha at humaba ang mga kuko, at nagbabaga ang mga mata nito. Literal na mangkukulam ang pigurang nakikita namin. At sa hindi ko inaasahang sandali ay bilang lumitaw sa harap niya ni Zek, nakahiga ito sa ere at walang malay. “Sa tingin ko, Mahal na Prinsesa, ginayuma ang prinsipe. Kung titignang mabuti ang kanyang mga labi, nagkukulay lila. At sa tingin ko may lason din ang pinakain sa kanya,” mahabang saad ni Emory. Hindi pa ako sanay sa mga ganitong bagay kaya hindi ko alam ang sinasabi ni Emory. Pero gano’n pa man ay l
Isang malakas buhos ng tubig ang nagpagasing sa akin. “Gising, Mahal na Prinsesa!” isang galit na boses ang umalingawngaw at nag-eecho sa buong paligid o talagang nahihilo lang ako sa masangsang na amoy na naamoy ko. “Magandang umaga, Mahal na Prinsesa, Breakfast is served,” saad ng isang babae. Alam kong si Annabelle ito, sinusubukan kong alalahanin ang nangyari; nawalan ako ng malay dahil sa kanyang sakal tapos hindi ko na alam ang sumunod na nangyari. At bigla akong napa-isip kung nasaan na sila Agustus. At si Zek? Nasaan si Zek? “Anong inisip mo?” nang-iinis na sambit niya. “Nasaan ba ako?” tanong ko. Tumawa ito, “Hindi ko alam na ganito pala kahina ang Prinsesa ng Verona,” pang-iinsulto niyang saad. “Patayin na kaya kita?” aniya. Hindi ko pinansin ang kanyang sinabi, pinaikot ko ang aking paningin sa paligid
Napaisip ako sa sinabi ni Lala, konektado ang bawat galaw namin? Ibig sabihin ba nito kapag namatay ako, mamatay din siya?“Tama ka, Mahal na Prinsesa, mamatay ako kapag namatay ka,” sambit niya habang nag-iiba ng lihis.“Nababasa mo rin ang isip ko?” manghang tanong ko.“Oo, kapag malapit ang puso mo sa puso ko,” namangha ako sa sinabi niya.“Matanong ko lang Lala, malalaman mo ba kung nasa panaganib ako?” hindi agad ito sumagot dahil umiwas ito sa mga ibon na nakasalubong namin. Maya-maya ay napapagitla ako sa ginagawa niyang paglilihis ng diresksyon. Hindi ako sanay na nasa himpapawid.“Lahat ng bagay na konektado sa ‘yo ay malalaman ko. Kung maaalala mo ay hindi ako tumigil sa pagtawag sa ‘yo, nang nasa kweba ka pa. Hindi ako ma
Hindi agad ako nakapaghanda dahil sa bilis ng pangyayari. Wala akong nagawa kundi kapain ang kwentas na binigay ng babae sa akin kanina. Nilabas ko ito at iwinasiwas sa hangin habang nakayuko ako. Huminga ako nang malalim dahil sa kinakapos na ako. Nagtaka ako sa biglaan katahimikan. Nang iangat ko ang aking ulo ay gano’n na lang ang pagtataka ko, nang makita kong abo na ang mga nilalang sa kanina lang ay gusto akong kainin ng buhay.“Tumayo ka na, Hija,” ani ng isang matanda.“W-wala na sila?” takang tanong ko.“Wala na,” tugon naman ni Lala.“Bakit hindi ka pumasok?”“Marami silang harang na inilagay, ang isang katulad ko ay hindi makakapasok,” paliwanag nito.“Bakit naman?”&n
Nang malapit na kami sa teritoryo ng mga lobo, ay napansin kong masaya ang mga tao sa daan parang may fiestang nangyayari. Nang tumingin ako sa gawi ni Lala ay balisa ito na hindi ko mawari. Bakas pa rin ang lungkot sa mga mata nito.“May kakaibang bagay akong nakikita sa bukana ng lugar, Liah. Nakikita mo rin ba?”“Oo, napansin ko rin, parang may harang ang buong paligid ng lugar.Maraming tao sa daan at parang hindi nila ramdam ang presensya namin. Ni hindi nila naaamoy ang amoy namin. Ilan sandali pa nakita kong tumatakbo si Agustus papunta sa direksyon namin.“Buksan ang harang!” sigaw nito. Habang nakatingin sa taas ng puno. Kung saan makikita ang isang tree house, na nagsisilbing look out sa labas ng harang. Hinihingal siya habang sinasalubong kami. At hindi ko na rin naamoy ang mabangong amoy ni