Kabanata XXI

Lucas' POV

Ah, mukhang nakatulog ata talaga ko nang matagal. Madilim na at narito na rin sa kwarto ang lahat ng mga katulong. Unti-unti akong bumangon dahil mahapdi pa rin ang pwetan ko, kumikirot pa rin ang likod ko.

Walang ingay akong lumakad palabas ng kwarto, hindi na rin ako nag abalang mag sapin sa paa dahil gagawa lamang ito ng ingay. Malamig ang sahig ngunit ayos lang. Ilang taon rin naman akong yapak at nanatili ang mga paa ko sa sahig nang walang kahit na ano.

Mabagal ang pagkilos ko at dahan-dahan upang hindi kumirot ang mga bahagi ng katawan kong sumasakit. Tahimik ang buong pasilyong nadadaanan ko, bawat sulok ng bahay ay napakatahimik kaya nakakatakot gumawa ng ingay. Para bang kapag gumawa ako ng ingay ay magigising ang lahat.

Isang malalim na hinga ang ginawa ko dahil nasa hagdan na ako. Mas mahihirapan akong bumaba, dahan-dahan muli akong kumilos at bawat hakbang pababa ay mas lalong kumikirot ang pwetan ko. Ininda ko ang sakit han