“It’s been a while,” he said.Umayos ako ng tayo at pilit na ngumiti. “I-ikaw pala ‘yan, Kryzler. Paano mo ako natunton?”He shrugged off his shoulders. “Inutusan ako bumili ng cake ni Kryznha.”Kryznha… his sister?“Nakauwi na siya?” I asked and turned back my gaze to the cakes displayed in front of me.He hummed. “Kahapon. And she’s been pestering me to buy her cake ever since she returned.”Mahina akong natawa. Minsan ko na kasing makita si Kryz and I must admit that she’s really clingy and demanding as hell. Naalala ko pa ng ana umiyak siya dahil hindi pumayag si Kryzler na magpunta siya ng club.“Maganda ito, oh.” I pointed the cute cake. “I’m sure she’ll love this.”Hindi ito sumagot sa ‘kin. Sa halip ay tumawag ito ng tindera at tinuro ang cake na aking tinuro sa kanya. Napangiti naman ako. Hindi dahil sa kinuha niya ang cake na nirekomenda ko kundi dahil nakikita kong kahit na masama ugali niya minsan, alam kong mabait at responsible siyang kapatid.“How have you been?” tanong
Tahimik lamang ako sa loob ng sasakyan. Na sa ‘king kandungan si Nixie na abala sa kakatingin sa mga sernaryo sa labas ng bintana ng sasakyan. Her actions reminds of myself, where I used to sit at the backseat of my father’s car and stare outside the window, admiring the blur-like view from outside.“Tita Maia,” tawag pansin sa ‘kin ng bata.Nagbaba ako ng tingin dito at ngumiti. “Yes, baby?”“I’m just wandering, why don’t you wanna marry my Dad?” Sa tanong nito ay para akong nasamid. “Just like Tita Sia?”I composed myself and lift an eyebrow. “Why did you even think about that, Nixie?”Palihim kong sinusulyapan ng tingin si Alas na seryosong nakatingin sa kalsada ngunit alam kong nakikinig ito sa usapan naming ng bata. Hindi ko maiwasang mapairap sa kanya dahil pakiramdam ko ay magkinalaman siya kung bakit gusto ng bata na maging magkasintahan kami. That’s pretty hilarious. Ayokong maging kabit ng ama niya.“Tita Sia said that if you marry someone, then you have to live with that so
“Alas…” I couldn’t find the right words to speak. Pakiramdam ko rin ay tinakasan ako ng aking hininga. Nakatitig lang ako sa bughaw nitong mga mata. Those blue ones that made my heart beat erratically. “Please, Fairy.” Nagulat ako nang bumagsak ang ulo nito sa ‘king balikat. Ang isa niyang kamay ay hinawakan ang aking likod at hinapit ako palapit sa kanya. “Knowing you’re living in the same roof with Yoki for a very long time is making me jealous as hell.” Napalunok ako. “P-pero ‘yung kontrata─” “Ang tagal na nu’n, Fairy. That was seven years ago. Nakalimutan ko na nga ang mga nakasaad doon, e. Wala na akong pakialam du’n. Fuck that goddamn contract,” he mumbled. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi bago namutawi sa ‘king bibig ang isang tanong, “Do you love me?” He stilled and I can feel that. Nag-angat siya ng tingin sa ‘kin at kita ko sa mga mata niya ang pag-aalinlangan. Rasok kung bakit nakaramdam ako ng paninikip ng aking dibdib. Mariin kong kinagat ang aking ibabang
My hands trembled. Nagsisimula na namang magpatakan ang luha sa ‘king mga mata. Mabilis ang tibok ng aking dibdib dahil sa kasalukuyang nangyayari. Natatakot ako at nalilito ako kung ano ang uunahin ko. Kung ang puntahan ba si Alas at tumulong sa paghahanap kay Nixie o puntahan ang anak kong na sa ospital. I gulped. “N-nasaan kayo? ‘Yung yaya ng bata? B-baka na sa tabi-tabi lang?” Hindi ko alam kung sino ang kinukumbinsi ko rito. Si Alas ba o ako. Natatakot ako na baka nalagay rin sa kapahamakan ang anak kong si Nixie. Nalilito tuloy ako kung sino ang nararapat kong puntahan. I’m worried sick. This is when I realized why other lawyers didn’t accept Liam’s case. Because Mr. Smith is a deadly man. Marami itong koneksyon na kaya niyang bayaran ng pera para gawan siya ng pabor. “Wala.” I heard him sighed. “I’ll hang up. If you want to come, just come over to my house for updates.” Hindi pa man ako nakakasagot ay pinatayan na ako ng tawag ni Alas. Mariin kong kinagat ang aking ibabang
“Calm down.”Kanina pa ako pilit pinapakalma ni Alas ngunit sa bawat sambit niya ng salitang ‘yon ay mas lalo lang akong nag-aalala sa kaligtasan ng aking anak. It has been an hour. Sinabi ko ang lahat kay Alas dahil ito ang pinakatamang gawin.“They already arrived.”Napatingin ako sa bagong dating at nangunot ang aking noon ang mapansin kong pamilyar ito. But I am not in the mood to know who’s he and what the hell is he doing here. Punong-puno ako ng pag-aalala para sa ‘kin anak.“Thanks, Cameron.”Cameron?Ang lalaking sunod na pumasok sa loob ng bahay ang tanging nakilala ko. If my memory serves me right, his name is Lucifer. Lucifer… Russo? Russ? I can’t recall it right. Isa siya sa mga kaibigan ni Alas so I assume this guy named Cameron is also his friend.“Are you sure about the location, Atty. Revamonte?” tanong ni Lucy sa ‘kin. “I have also sent my people to locate them. Don’t worry, police are not involved.”Namilog ang aking mga mata sa narinig. “A-ano? Hindi kayo nagpadala
“Ayos ka lang ba?”Tumango ako at bumuntong hininga. Mabuti na lang at daplis lamang ang natamo ko. Ganoon din si Nixie na kasulukuyang tulog sa kabilang kama. Labis-labis ang pag-aalala ko dahil baka matulad sa anak kong si Nicho.Speaking of Nicholai, alam kong hindi ako namamalikmata. Kung tama ang pagkakaalala ko ay ito ang ospital kung saan nila in-admit ang anak ko. At iyon ang labis kong ikinabahala. Ang kung sakaling magkatagpo ang landas ni Alas at Nicho.“That was a very risky move, Alas.” Matalim ang tingin ni Cameron kay Alas. “Your daughter could’ve been killed!”“Isang maling galaw mo ay maaring nawala sa ‘yo si Nixie at Maia,” anas ni Lucifer.Napatingin ako kay Alas at saka ko lang din napagtantong tama si Lucy. Hindi ko pa napipindot ang button doon sa attache case ngunit nagsimula na ang putukan at dahil sa galit ng lalaking may tattoo ay binaril niya si Nixie.I heaved a deep breath. Hindi ko masisisi si Alas sa kanyang mga desisyon. He’s just worried. I can’t blame
“Did he just call you Mom?” Para akong natulos sa ‘king pwesto at hindi ako makagalaw. Wala akong makapang kung anong salita sa ‘king isipan. Gulat lang ang mga mata kong nakatitig kay Alas. Mabilis ang pintig ng aking dibdib. “A-alas…” I uttered. I’m out of words. “B-bakit ka sumu─” “Yes, I’m calling him Mom. What wrong? She’s my mother,” pagpuputol sa ‘kin ng anak ko. “And who are you? Why do you look like me?” Parang mas lalo yatang nawalan ng lakas ng tuhod ko. Bumaling ako kay Nicho at lumuhod sa sahig. Hinawakan ko ang kanyang isang balikat gamit ang aking isang kamay at pilit na ngumiti. “P-pwede ka bang b-bumalik muna sa room mo?” I asked. Utal-utal ang aking pagsasalita dahil sa labis na kaba. He frowned. “Why? Are you didn’t answer my question, Mom. What happened to your arm?” I gulped and forced out a smile. “Mommy will explain l-later, okay? For now, m-makinig ka muna sa ‘kin. Go to your room first. Pupuntahan ka ni M-Mommy.” Sumulyap muna siya sa lalaking nakatayo
Humugot ako ng malalim na hininga at pilit na ngumiti sa ‘king anak. Ngayon palang araw na ito na discharge niya dahil ginamot lang naman ang tahi ng kanyang sugat. Paraan na rin ‘yon ni Yoki na iiwas si Nicho rito dahil napag-alaman niyang na sa Chan Hospital din kami sinugod ni Nixie.Nakatayo sa gilid ng silid si Yoki at nagmamasid lamang. Hindi ko mawari ngunit kabado ako. Nakatitig sa ‘kin si Nicho ngunit pansin ko ang mga tinatapon niyang sulyap sa pwesto ni Alas na nasa likod ko lang.They are all waiting for my next words to speak. Ang mga kamay ko ay nanlalamig at hindi ko yata kayang magtagal sa ganitong sitwasyon. Baka bigla akong mahilo o ano. This is frustrating. Nilingon ko si Alas at Yoki.“Can you please give us a moment? Kahit saglit lang? I want to talk to him privately,” may kahinaan kong ani.Kita ko kung paano umigting ang panga ni Alas ngunit wala itong naging imik at lumabas na ng silid. Ngunit bago pa siya tuluyang makalabas ay nilingon niya muna si Nicho. Haba