NAPAKAPIT ako sa kanyang leeg nang magsimula na siyang maglakad. Isang braso lang ang nakakapit sa kanyang leeg dahil abala ang isa sa pagtakip ng pang-ibabang bahaging exposed na sa kanya! Nagsumuksik naman ako sa kanyang dibdib upang maitago ang dibdib ko. "You're shy now, huh?" Nahihimigan ko ang paglalaro sa kanyang boses. Umungol ako bilang tugon, itinago ko na ngayon ang mukha ko sa pagitan ng kanyang nanghihimutok na biceps at side boob. Narinig ko ang pagbubukas ng pintuan na sa hinuha ko ay pintuan my banyo. Magsusumiksik pa sana ako sa katawan niya dahil sa kahihiyan nang maramdaman ko ang paggalaw niya, kasunod niyon ay ang paglapat ng mga paa ko sa malamig na tiles ng banyo. I took out a heavy sigh, defeated. Tsk, huwag mamimihasa, Malaya! Kung makayakap ka naman parang wala ng bukas? Linta ka, gurl?"Let's take a bath," um-echoe sa apat na sulok ng banyo ang kanyang magaspang na tinig. He then guided me towards the huge jacuzzi. Naupo ako sa gilid. My hands were both
HIS EYES darkened. Affected of my pleading. But he shook his head, disregarding the thoughts. He then closed his eyes, took a deep breath and without further Ado, he lifted me up and dropped me harshly on his erection. Awtomatikong kumapit ang mga braso ko sa leeg niya. His hands were on my ass, supporting my weight. "Ohh! Ahh! Oh, fuck Darius! That's it, fuck me! Fuck the hell out of me!" I screamed in pleasure and pumped myself on him. "You like this, huh? You want me to be this harsh on you?" Darius growled and fasten his movements. I heard something clicked at my back, probably the shower's button. Ni wala na akong pakialam sa tubig na tumutulo! "Yes! Ahh! Shit!" Hindi ko na makilala ang sariling boses sa sobrang pananabik! Ibinaba niya ako at itinulak sa salaming dingding na nakapagitan sa shower at bowl. Napahawak ako sa salamin at kusang iniusli ang pwet sa kanya upang maipasok na ang kanya. "You dirty slut!" I screamed when he spanked my left ass cheek hard. Ginawa
“MALAYA, gising!” Rinig kong sigaw ni Annie malapit sa aking tainga dahilan upang mapatayo ako ng diretso sa gulat. “Aray ko!” Daing ko nang tumama ang ulo ko sa roof ng double deck. Tangina naman! Bakit ko nakalimutang double deck nga pala ang kinahihigaan ko!“Oh, kalmahan mo lang, ginigising lang kita.” Natatawang turan ni Annie na siyang sinimangutan ko. “Masyado kasing malalim ang tulog mo at alas otso y medya na. Rest day naman ngayon at naiintindihan kong gusto mo pang magpahinga pero…” unti-unti siyang lumapit sa may tainga ko sa bumulong. “Hinahanap ka na kasi ng alaga mong damulag!” Salubong ang kilay kong napatingin sa kanya. Baby damulag? Baby… Oh, shit, Darius! “Oo, yes, tumpak, correct, right, siya nga.” Ngingisi-ngising sinabi ni Annie kahit wala pa man akong sinasabi! Speaking of which… palihim kong pinakiramdaman ang sarili, bahagya kong inangat ang isang paa ko sa kutson at ganoon na lamang ang pagkasira ng mukha ko nang maramdaman ang sakit doon! Para akong nag
"ANO PO? Paanong wala kayong naipon ma, eh, buwan-buwan ho akong nagpapadala!" Frustrated akong sumabunot sa aking buhok. "Mama naman! Umasa po akong may pampagamot kayo kasi may pinapadala ako! Anong gagawin natin ngayon? Wala na akong trabaho! Wala pa tayong pera! Tapos walang pampagamot!" "A-anak…" si mama. "A-akala ko kasi mananalo ako, eh." Nagbaba siya ng tingin nang humarap ako sa kanya. "Sinabi kasi ni Narseng na suwerte raw ang numerong iyon kaya dapat lang na i-mentain ko. Hindi ko naman aakalaing mauubos ng ganoon… sorry, anak…" Eh, ano pa bang magagawa ko? Mababawi ko ba ang putanginang perang iyon? Hindi na! Ni isang singkong duling wala na akong mababawi! Lahat ng pinaghirapan ko sa ibang bansa, wala na! Parang nabalewala lahat ng sakripisyo ko, ah! Wala akong ibang ginusto mabigyan lang sila ng magandang buhay pero bakit ganito? "Maya… patawarin mo na si Mama, pera lang naman 'yon eh, makikita pa naman 'yon ulit!" Si Ronald, ang nakatatanda kong kapatid kasama ang
ALAM KO kung anong nangyari, sariwa sa aking alaala ang buong pangyayari kaya hindi ako magtataka kung patay na ako. Baka pagmulat ko ng aking mga mata ay si san Pedro na ang kaharap ko, kung mamalasin, si satanas pa. Pero kung si satanas naman, wala naman akong maramdaman na mainit. Hindi ba ay kapag sa impyerno, mainit? Ang naramdaman ko ay iba, malamig. Baka nga sa langit ako mapupunta sa kabila ng mga pagkakamaling nagawa ko sa buhay! Sa isiping iyon ay nagmulat ako ng aking mga mata, at dahil biglaan ay napapikit akong muli dahil sumakit iyon bigla dahil sa liwanag. Confirmed! Nasa langit na ako! "She's awake..." Anang boses sa hindi kalayunan. Teka... Akala ko ba langit? Si San Pedro na ba 'yon? Handa na ba akong makipagkita sa kanya? Kung magkakaharap kami, bibigyan kaya niya ako ng one hundred days para maitama ko ang lahat ng mga kasalanan ko? Makabawi sa mga taong naiwan ko? "Yes, Kuya. I think she's awake. Her eye lids were moving and fist were clenching as well... Or
I FRUSTRATEDLY brushed my hair using my fingers as her figure slowly disappeared by my sight. I couldn't help but to slightly bang my head on the wall because of so much frustration. "Fucking fuck! I'm going crazy again! Who would have in his right mind to think that the stranger who saved his son is his missing wife? They have maybe a resemblance but they're totally different! My wife is a calm and shy person when it comes to me!" Parang akong baliw na kinakausap ang pader. I can't believe it! I just can't! It's really her! She seems familiar yet unfamiliar to me. For fucking sake, it's been years. Years! I shouldn't be looking for her anymore! I've been looking for her but I don't get any information of her whereabouts! Maybe because I couldn't find her because she's gone. Forever. With that thought, walang buhay akong bumalik sa kwartong aking pinanggalingan kanina. My sister, Shalani was still there, busy checking her phone but when she noticed me, she immediately come near me
"MA, ALIS po muna ako." Paalam ko kinabukasan kay Mama. Maaga akong nagising dahil maaga ang usapan namin ni Inday na pagkikita raw namin ng kakilala niya. Ang akala ko ay nagbabalak pa lamang na umalis pero hindi ko inaasahang kahapon daw agad ginawa dahil hindi na nakayanan! "Saan ka naman pupunta? May bago ka na bang trabaho?" Iyon kaagad ang tanong ni Kuya Roland sa akin. Napatigil ako saglit at tiningnan silang kumakain sa mesa. "Ikaw? Kailan ka magkakabayag at matutong tumayo sa sarili mong mga paa?" Pabalang kong sinabi na agad namang nireskyuhan ng magaling niyang nanay. "Malaya! Ano ka ba naman! Huwag mong kalilimutang nakatatanda mo siyang kapatid! Hindi ka na natutong gumalang!" Halos tumayo na si Mama sa kanyang kina-uupuan. "Oo nga!" Segunda ni Ate Rica. "Baka nakakalimutan mo, ikaw ang dahilan kung bakit..." Sinadya niyang hindi ituloy ang kanyang sinasabi at binigyan ako ng makahulugang ngisi. Oo, hindi ko nakalilimutan iyon. Habangbuhay akong hindi makakalimot.
"NANDITO NA tayo, Malaya." Napukaw ang aking atensyon nang magsalita si Ate Nila kasabay ng pagbaba sa tricycle. "Iyan ang bahay ng mga Stevenson," imporma niya. Nang sandaling bumaba ako ay agad na nilukob ang aking puso ng kaba at sakit. Agad ang marahas na pagkalabog ng aking puso nang sandaling makita ang bahay na nasa aking harapan. Lumunok ako, tila naging tuod ang aking mga paa sa sementong aking kinatatayuan. "Huminahon ka, Malaya. Baka nagkakamali ka lang. Hindi naman siguro. Baka iba na ang nakatira riyan. Ilang tao na ang nakalilipas, baka hindi na sila ang may ari niya. Pero..." Nanlaki ang aking mga mata nang tingnan si Ate Nila na awang ang bibig na nakatingin sa akin! "A-ano nga ulit, Ate? Kaninong bahay po ito?" Nangatal ang aking mga labi."Stevenson. Bahay ng mga Stevenson." Marahan niyang sinabi at para iyong musikang paulit-ulit na nag-play sa utak ko. "Bakit? Ayaw mo? Pwede naman, naghanap ka ng ibang trabaho. Ngunit sinasabi ko sa iyo, Malaya, may makita ka man