Weeks had passed simula noong nangyari 'yung araw na 'yon. These days, I notice that Damian was avoiding me. Hindi naman sa gusto kong lapitan niya ako, napapansin ko lang. Tuwing makakasalubong ko siya ay mag iiba siya ng daan. Tuwing tatawagin ako ni Ria para makisama sa kanila, mag papaalam siyang aalis. Maraming beses 'yon nangyayari sa isang linggo.
Parati na kasi akong pinipilit ni Ria na sumama sa kanila tuwing maliligo sila sa dagat, magbo-boodle fight kahit wala namang okasyon, at iba pang mga gawain na ginagawa nila malapit o nasa loob lang ng bahay. Si Mia ang parati kong kakwentuhan tuwing sumasama ako sa kanila. Ayaw kasi ni daddy na maramdaman ko na nag iisa ako rito.
I still feel alone though.
The only person who understands me here was avoiding me. I guess it's because of my confession? If it is, then it's okay. I understand.
"Mom, I need to go," paalam ko. Ngayon na kasi ang silver jubilee nina daddy at Melania. Dito ako natulog sa unit ni mommy dahil masyadong maingay kagabi sa bahay, tinatapos na kasi 'yung mga design. "Let me see your dress," rinig kong sabi niya bago lumabas ng kusina. She's holding a ladle and wearing a black apron. May tinatry kasi siyang bagong recipe na nakita niya raw sa internet. "Do I look good?" tanong ko. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa bago nag thumbs up. I'm wearing a sky blue one shoulder slit asymmetric bodycon dress. I paired it with ankle strap heels. Si tita Elena ang pumili nito habang kavideo call ko siya kanina. "Your boobs are firm. I love the look," puri ni mommy. Natawa ako. "Okay, okay. I need to go. It's already 8:00 pm, baka kanina pa ako hinahanap ni daddy," sabi ko. Lumapit ako sa kanya at hinalika
Pakiramdam ko ay paulit-ulit na tinatapakan ang dibdib ko habang tumatakbo ang mga minuto. Nasa lamesa lang ang mga mata ko dahil pakiramdam ko, 'pag muli akong tumingin sa stage ay tutulo ang luha ko ano mang oras. I don't know what's going on infront but I can hear some of the guests are giving them messages. For dad and Melania, for Damian and Ria. This hurts. This hurts a lot. "Thank you, Mrs. Bautista. Next, I would like to call Ms. Azari Kline to give her message for Mr. and Mrs. Lafuente and our soon to be Mr. and Mrs. Alleje." Tila hinampas ako ng kahoy sa narinig ko. Ako pa talaga? Bakit kailangang ako pa? Dad never told me anything about this. Hindi ko alam kung anong sasabihin ko. Pakiramdam ko ay mas lalo akong maiiyak kung haharapin ko sila. Kagat ang labi akong tumayo at lumap
"Wake up, sleepy head..." Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. I can feel the soreness of my insides because of what we did last night. Speaking of last night, we really did that? Like, omg. I already lose my virginity? "Let's eat breakfast. Aren't you hungry?" tanong ni Damian. Tumagilid ako at tuluyang binuksan ang mga mata. I saw Damian's morning face smiling at me. Nang makita niyang bukas na ang mata ko ay agad niya akong pinatakan ng isa ngunit matagal na halik. Nang pakawalan niya ang labi ko ay inilapit niya ako sa kanya bago ibaon ang mukha sa dibdib ko. "I thought we're gonna eat?" natatawang tanong ko sa kanya. Mas lalong humigpit ang yakap niya na tipong pati ang dibdib ko ay naiipit na. Ngayon ko lang napansin, I'm already wearing something. Puting tshirt 'yon na siguro ay kinuha niya sa closet ko. Ang pang-ibaba ko
Weeks had passed but we're still at Aklan. Hindi ako nalabas ng hotel dahil ayokong may makakakita sa akin. My phone is shut down because I know that Damian would call. Gamit ko ang panibagong cellphone na binili ni mommy sa akin noong nakaraan para may magamit pa rin ako. Tinatawagan ko ang numero ni Ria nang paulit ulit dahil gusto kong mag karoon kami ng pormal na pag-uusap. I won't leave Philippines if we wouldn't. Sa loob ng tatlong linggo ay wala akong ginawa kung hindi ang umiyak. Mommy thinks that I'm depressed because of the situation but I know that I'm not. I'm not suicidal or feel sick. Hindi rin ako iritable sa kahit anong bagay. I still have an interest to live, nalulungkot lang talaga ako dahil sa nangyayari ngayon. Kinuha ko ang cellphone sa side table at muling idinial ang numero ni Ria. Walang oras na hindi ako tumawag sa kanya. Halos tadtadin ko siya ng texts araw-araw para lang kausapin n
"Do you think we need to take her to a doctor na?" Nagmulat ako ng mga mata dahil sa mga boses na naririnig. Ceiling ng kwarto ko ang kaagad na sumalubong sa akin. Gosh, what happened? Ang huling naaalala ko lang ay bumagsak ako dahil sa sobrang hilo. "Oh, she's awake!" rinig kong boses ni Elli. Isa-isa silang lumapit sa akin at hinawakan ang noo ko. Iritado kong tinanggal 'yon at pinaghahampas ang mga kamay nila. "What the hell are y'all doing?" Umirap ako bago umupo. Inayos ko ang buhok ko bago tanggalin ang kumot na nakabalot sa akin. "Girl, how are you feeling? You passed out kanina. Gusto mo bang dalhin ka namin sa doctor?" si Mia. Umiling ako bago tumayo. So nung nahimatay ako kanina, ibig bang sabihin non, hindi pa ako naliligo? Yuck. Amoy swimming pool pa ata ako. &
I was crying the whole night. Hindi ako pinansin ni mommy buong araw dahil sa sinabi ko. Nasa kwarto ko buong araw si Andro at hindi ako iniwan. Hindi siya nag sasalita, nakikinig lang siya sa iyak ko. "Am I gonna be a bad person if I get rid of this baby, Andro?" humihikbi kong tanong. Humigpit ang yakap niya sa akin at inayos ang buhok ko. "Of course not. You wanna get rid of the baby because of the situation, right? You don't want your child to experience your life whenever you're at your father's house before. You are not a bad person, Azari. You just don't want to make your child's life miserable," mahinahon niyang sabi. Mas lalo akong humikbi. If the situation isn't like this, I would let my child live. I will give her everything I have just to make her happy. Pero hindi pwede, mas lalong gugulo 'yung sitwasyon. Damian and Ria just got engaged, alam ng lahat ng tao
Sa bawat araw na lumilipas ay hindi mawala ang kaba ko. Pakiramdam ko, ano mang oras ay darating si Damian sa hotel unit na tinutuluyan namin. "Here's your r****h, you preggy woman," si Elli. Inilapag niya ang mangkok na may lamang cooked Daikon R****h sa tabi ko. It's been almost two weeks since Ria saw us at the coffee shop. Hindi ko alam kung sinabi niya kay Damian na buntis ako o hindi dahil sa mga nagdaang araw, wala naman akong balita sa kanila. Lalo na kay Damian. Naisip ko tuloy na kahit sabihin ni Ria na buntis ako ay wala siyang pakialam. It's not like I want him to know that I'm pregnant but what if? Paano kung hindi ko ito ipapalaglag pero wala pa rin siyang pakialam sa amin? Okay, that hurts. But it's okay though. He never promised me a thing, he never told me he loves me. Wala siyang pinangako kung hindi 'yung kasal nil
Kinabukasan ay hindi pa pumuputok ang araw ay nasa Caticlan airport na kami. Today is the day that I'm leaving this country. I promise that I won't comeback here anymore unless it's necessary. "Woah, sa inyo 'to, Azari?" manghang tanong ni Mia habang nakatingin sa eroplano na nasa harap namin. Nag kibit ako ng balikat bago pagmasdan din 'yon. "I don't know. I've never seen this one before. Baka kay tita Elena," sagot ko. It is a white and pink private jet. Sigurado akong hindi 'yon kay mommy dahil hindi naman mahilig sa ganyang kulay si mommy. Lalo na ako, I love pink but it's a no for me when it comes to a private jet. I prefer black and gold or white and grey. "Let's go inside," yaya ni mommy. Inalalayan ako ni Andro habang papaakyat sa hagdan para maiwasan ang aksidente. Nang makapasok kami sa loob ay agad akong pinaupo ni Andro s