Chapter 10

Hiyang-hiya na ako sa sarili ko. Akala ko noong una ay sadista na ako sa pagmamakaawa ko kay Khael na huwag niya akong iwan. Akala ko ay wala na akong pwedeng gawin pa na mas hihigit sa pangyayaring iyon na dumurog sa pride at ego ko. Akala ko iyon na… pero nagkamali ako.

Hindi ko alam kung ano na bang pumapasok sa isip ko ay hinahayaan ko ang mga taong ito na abusuhin ako.

Alam kong pwede naman akong umalis. Pwede akong umuwi sa Mom and Dad ko at doon na lang manirahan dahil tutal ay malapit naman na kaming mag-divore ni Khael. Pwede akong magsimula roon at palakihin ang anak ko sa lugar kung saan din ako lumaki. Doon ay hindi ko kailangang yurakan ang dignidad ko at magpaka-katulong para lamang makisama sa kahit na sino. Doon, walang mag-uutos sa akin dahil ako pa nga ang pagsisilbihan ng mga tao. Mas magiging maayos ako roon, alam ko… pero ewan ko ba. Ang hilig-hilig kong ibaba ang sarili ko.

Kahit pa sinasabi kong ginagawa ko lang naman ang lahat ng ito upang hindi lumaki ang mag