The following days were a blur until a month has passed. Hindi na umuwi sa akin si Khael. Hindi ko alam kung paanong dumaan ang mga araw dahil nagkulong lamang ako sa bahay. Gigising ako nang mugto ang mga mata, kakain ng ilang subo, iiyak, matutulog sa kama kung saan nanunot pa rin ang amoy ni Mikhael… tapos ay balik sa simula. Para akong mababaliw sa sakit at pangungulila. Nang ikatlong araw nga, isinuot ko ang damit ni Khael para lang maramdaman siyang muli. Kahit papaano, naibsan ang pangungulila ko dahil sa amoy ng damit niya. Gayunpaman, ni hindi man lang nababawasan ang sakit na nararamdaman ko. I felt empty inside and my whole body is numb. Pakiramdam ko ay mamamatay na ako.
Nakaupo lang ako sa sahig ng living room ng biglang tumunog ang doorbell. Mabilis akong napatayo, ang puso ay puno ng pag-asang si Mikhael ang nasa pinto. I went to check myself quickly in the bathroom. I combed my messy hair quickly using my fingers and grabbed the nearest lip tint to put a bit of color to my pale, chappy lips. Then I ran to the door as I think of something to say. Ngumiti ako ng bahagya saka binuksan ang pinto.
But it wasn’t my husband. My smile fell.
Bumungad sa akin ang isang mababang lalaki na may kalakihan ang tiyan. Naka-suit siya, may suot na salamin at may bitbit na briefcase. He’s far from Mikhael’s tall and muscular physique.
“Good afternoon, Mrs. Lorzano,” he greeted with a faint smile. “My name’s Richard Perez, Mr. Mikhael Lorzano’s lawyer.”
I didn’t know what to say. I just stood there and almost forgot how to breathe. A few seconds later, I heaved a deep sigh and invited him in. Mabuti na lang talaga at nakapaglinis ako kagabi bagaman umiiyak. Nakakahiya kung makikita pa ng lalaki ang kalat na senyales ng pagiging miserable ko.
Naupo kaming dalawa sa living room. Ipinaghanda ko pa siya ng meryenda na ipinagpasalamat niya naman. “Mrs. Lorzano--”
“Francesca,” putol ko sa sasabihin niya nang may malamlam na ngiti. “Please call me Francesca.” Because hearing his name to address me is making my heart breaks.
“Okay, Francesca…” Binuksan niya ang dalang briefcase at may inilabas na piraso ng mga papel doon. “Hawak ko na ang divorce papers niyong mag-asawa. Mr. Lorzano presented some terms and conditions, and while you are also advised to add your own, you have to have your own lawyer. Base rin sa prenuptial agreement ninyo, may iilang conjugal property lang kayong dapat paghatian, kasama ang bahay na ‘to. But Mr. Lorzano said that you can have the house.”
Tumango-tango ako kahit pa para nang dinudurog ang puso ko. Hindi ko naman kailangan pa ng parte ko sa properties na tinutukoy ni Attorney. Wala akong pake sa mga iyon dahil siya ang kailangan ko. Ang asawa ko ang kailangan ng puso ko.
“Now, Ms. Francesca, do you have a lawyer?”
I shook my head. “Don’t worry, I won’t be needing one. Hindi ko naman na balak kontrahin kung ano ang gusto ni Khael.”
He nodded his head and handed me the papers, pero umiling ako at hindi iyon tinaggap. Masyado nang masakit, ayoko nang dagdagan pa kung sakali mang mabasa ko roon na hindi na ako dapat pang magpakita sa kanya bilang kondisyon.
“Well, then. Signatures mo na lang ang kulang.”
Saglit akong natahimik. Biglang pumasok sa isip ko ang mga magulang namin. Ano na lang ang magiging reaksyon nila kapag nalaman nilang naghiwalay na lang kami bigla? “Attorney, pwede po bang huwag muna akong pumirma ngayon? I just have to talk to Khael about some matters first.”
Saglit na natigilan si Attorney, pero maya-maya pa ay tumango siya. Matapos nang pag-uusap naming iyon ay umalis na si Attorney Richard habang ako naman ay naiwan sa bahay na tulala. After a few minutes, I decided to call Mikhael.
It feels weird, me calling him. Kaya para akong batang nakatitig sa pangalan niya sa screen ng phone ko. Simula nang ikasal kami, never kaming nag-usap sa telepono o kahit text man lang. But when we were in highschool, nagtetext pa ako sa kanya para humiram ng notes kahit pa mayroon din naman ako. I think that was the last time that I ever contacted him.
When he answered the call, pareho lang kaming tahimik at walang nagsasalita. We were both breathing through the phone simultaneously, and had it not been for my agenda, I would’ve wanted to just stay that way until I die.
Tumikhim ako at bumati. “Nagpunta si Attorney rito, pero hindi muna ako pumirma.”
“Why?” His voice was hoarse through the phone.
“Gusto muna sana kitang kausapin kung pa’no natin ipapaalam sa parents natin ang annulment. Pwede ba akong magpunta sa opisina mo ngayon?” Hinintay ko ang sagot niya, pero ialang segundo bago niya naibigay iyon.
“Okay.”
Dali-dali akong nagpunta sa opisina niya. Nasa lobby pa lang ng building, samu’t saring bati na ang natatanggap ko mula sa mga empleyadong nakakakilala sa akin bilang asawa ng boss nila. Gayunpaman, mayroon pa ring mga nagbubulungan. Hindi rin naman kasi lingid sa kaalaaman ng nakararami na napipilitan lamang si Mikhael sa pagsasama namin. Mas lalong hindi lingid sa kaalaman nila ang naging relasyon niya noon kay Blaine.
Pag-akyat sa top floor, bumungad sa akin pagbukas ng elevator ang reception desk kung nasaan ang secretary ni Khael. Gulat siyang napalingon sa akin, pero mabilis ring ngumiti at bumati.
Ngumiti rin ako at iniling na sana ay hindi halata ang namumugto kong mga mata. “Nasa loob ba si Khael?”
Agad na nanlaki ang mga mata niya na para bang may naalala. “Ay, Ma’am… nasa ospital po. Kaaalis lang--”
“What?!” gulat na bulalas ko. “Saang ospital?!”
“Sa St. Patrick po--” Hindi ko na pinatapos pa ang sinasabi niya at dali-dali nang tinakbo ang daan pabalik sa elevator. “Ma’am, saglit!” I ignored the secretary’s calls and pressed the button. Para nang sasabog ang dibdib ko sa kaba. Anong nangyari?! Bakit siya nasa ospital?!
Pagdating sa St. Patrick, mabilis akong nagtatakbo papasok sa loob. I was already expecting for the worst, pero gano’n na lamang ang gulat ko nang makita si Mikhael na nakatayo sa tapat ng emergency room. Para akong nabunutan ng malaking tinik sa dibdib nang makitang okay siya, pero hindi pa rin nawawala sa akin ang pagtataka kung bakit siya nandito. Nang mapansin niya ako, agad na nagsalubong ang mga kilay niya.
“Hey, what are you doing here?” He approached me, his eyes scanning my entire being.
“I went to your office. Sabi ng secretary mo ay nandito ka kaya akala ko kung ano na ang nangyari sa ‘yo,” I replied, worry lacing my voice.
Hindi na siya sumagot pa. We just stood there in silence hanggang sa may doktor na lumabas ng kwarto. Luminga-linga ito sa paligid na parang may hinahanap hanggang sa tumigil ang paningin niya kay Mikhael. “Sir?” he called out. Khael quickly pivoted.
“How is she?” tanong niya kaagad at nilapitan ito. Saglit silang nag-usap, pero hindi ko marinig ng pinag-uusaspan nila kaya bahagya akong lumapit. Nang nasa tapat na ako ng pinto ng emergency room, pasimple akong sumilip sa glass pane ng pinto. To my shock, I spotted Blaine sleeping in one bed.
Si Blaine? Anong nangyari at bakit siya nandito? Lumingon ako kay Khael na nakikipag-usap pa rin sa doktor. Agad na bumalatay ang sakit sa dibdib ko nang makita kung gaano siya nag-aalala para sa babae. Magkasalubong ang mga kilay niya habang nakikinig sa mga sinasabi ng doktor, pero kita sa mata niya ang labis na pag-aalala, bagay na hindi ko man lang nakita sa buong pagsasama namin sa iisang bubong. Nang matapos silang mag-usap, lumapit din siya sa pwesto ko para sumilip sa pinto. “What happened to her?” I couldn’t help but ask. Kahit pa siya ang karibal ko sa pagmamahal ni Mikhael, kahit papaano ay may pag-aalala rin akong nararamdaman para sa kalagayan niya. “She’s… sick,” sagot niya, dahilan para mapatingala ako sa kanya nang may gulat na tingin. “She’s currently taking medications.” “Kaya ba siya bumalik ng bansa?” Khael nodded, the look of sadness, worry and pain dancing in his eyes. Saglit kaming natahimik, parehong nakaharap sa pinto ng emergency room. Maya-maya pa, big
I heaved out a shaky breath as I stare at myself in the mirror. Nagbaba ako ng tingin sa pregnancy test na hawak ko, pero ayokong paniwalaan ang dalawang guhit na nakatitig sa akin pabalik. I think back of the previous days that had passed. Hindi ako makapaniwalang hindi ko man lang napansin ang mga senyales. Bukod sa paminsan-minsang pagsusuka ay nahihilo rin ako tuwing umaga nitong mga nagdaang linggo. Akala ko ay epekto lang ‘yon ng buong araw na pag-iyak at hindi pagkain ng tama sa oras. Hindi ko rin maalala kung kailan ang huling dalaw ko, pero sigurado akong dapat ay dinatnan na ako sa ngayon. Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang mga daliri at huminga ng malalim. Nagbukas ako ng isa pang PT at pinilit ang sariling umihi. A few minutes later, ganoon pa rin ang resulta. Dalawang linya.“France?” Mindy knocked on the door before opening it. “Ano? Kumusta?” nakangiti niyang tanong, ang mga mata ay nagdidiwang na kaagad. Pero hindi ako sumagot. Tuloy ay dumapo ang tingin niya sa ta
Inayos ko ang suot na dress at sinigurong pantay ang lipstick na nasa labi ko bago tuluyang bumukas ang elevator. Bumungad sa akin ang ngiti ng secretary ni Khael na mabilis na bumati. Nagtungo ako sa pinto ng opisina niya at huminga ng malalim. Bagaman kinakabahan, pinilit ko ang sariling isantabi muna ang mga agam-agam ko saka tuluyang binuksan ang pinto.Nag-angat ng tingin si Khael ng mapansin ang presensya ko. Guwapong-guwapo siya sa suot niyang longsleeves polo na nakaatupi hanggang siko at hapit na hapit sa kanyang maskuladong katawan. Sinubukan kong ngumiti sa kanya, pero walang salita niya lang akong sinenyasan na lumapit.Bitbit ang tatlong pregnancy test ay naupo ako sa harap ng kanyang desk. Inilapag ko ang maliit na paperbag sa harap niya at kinagat ang ibabang labi ko para pigilan ang panginginig nila. Hindi ko alam kung paano siyang magrereact, lalo pa’t pirma ko na lang ang kulang at tuluyan na kaming maghihiwalay. I watch his face as he glanced inside the bag. Napans
Pareho lamang kaming tahimik ni Khael habang nasa byahe pauwi. Simula nang i-anunsyo ng nurse na buntis nga ako, nagbigay siya ng mga payo tungkol sa dapat at hindi dapat na gawin. Bagaman may kasiyahan sa puso ko habang pinapakinggan ang nurse,hindi pa rin nawawala ang takot at kaba sa tuwing naaalala ko ang sitwasyon namin ni Khael. “I’m having this baby, Khael,” pagbasag ko sa katahimikan nang hindi na ako makatiis pa. Deretso lamang ang aking tingin sa unahan, ngunit napansin ko nang lingunin niya ako. “Palalakihin ko siya… kahit pa ayaw mo sa kanya.”Nalukot ang mukha niya. “Ano bang sinasabi mo, Francesca? Sino bang nagsabing ayaw ko sa magiging anak ko?”“Pero bakit ganyan ang itsura mo? Alam kong wala sa plano natin ‘to, pero nandito na.”Inihilamos niya ang mga palad sa kanyang mukha at bumuntong-hininga. “Hindi ko alam kung anong tumatakbo sa isip mo ngayon, pero papanindigan ko ang bata, Francesca, at wala akong balak na abandunahin siya.”Dahan-dahan ko siyang nilingon. “
Talagang hinatid lamang ako ni Khael. Matapos niyang masigurong ayos na ako ay nagpaalam na siyang aalis dahil kailangan niya raw samahan si Blaine. Ibinilin niya na lang na tumawag ako sa kanya kung may emergency at utusan na lang si Ate Lorna, ang kasambahay, kapag may kailangan ako.Gustoko sana siyang pigilan at sabihing kailangan ko rin siya. Pero alam kong wala akong laban. I’m nothing but his unwanted wife.Nakaupo lamang ako sa kama ni Khael simula nang umalis siya. Pinagmamasdan ko ang itsura ng kanyang kwarto kahit pa wala namang nakaka-engganyong tingnan roon. Pale gray ang kulay ng kanyang mga pader. May walk-in closet at bathroom na puno ng mga gamit niya. Bukod sa kama, may isa pang wooden dresser at bedside table. May terrace rin na ang katapat ay ang garden na may ibat ibang bulaklak ang nakatanim. Kahit papaano ay kumalma ang puso ko sa tanawin.Maya-maya pa, habang nasa terrace at pinanonood ang paglubog ng araw, nakarinig ako ng katok sa pinto. Nang bumukas iyon ay
Lumipas ang mga araw. Nasasanay na ako ng paunti-unti sa sistema sa mansyon ng mga Lorzano. Gigising ako ng maaga para tumulong sa kusina sa pagluluto ng almusal. Sasabay ako kila Ate Lorna dahil halata namang ayaw akong makasabay nila Ate at Tita. Minsan ay tutulong ako sa garden kapag walang lilinisin sa mansyon, at pagsapit ng tanghali ay ako ang maghuhugas ng mga pinagkainan. Sa gabi naman ay hindi na ako kumakain dahil nagdadahilan akong walang gana o ‘di kaya’y masama ang pakiramdam. Pero ang toto ay gusto ko lamang mapag-isa at umiyak.Apat na araw ang lumipas bago bumisita si Khael. Hapon na nang dumating siya at parang nagningning ang mga mata ko nang makita ang mga dala niyang prutas. Kahit kasi maraming makakain sa kusina, hindi ako gumagalaw ng kahit na anong nasa ref unless utusan ako. Ewan ko ba. Hiyang-hiya ako sa sarili ko. Pakiramdam ko ay napakalaki kong tinik para sa mga Lorzano kaya kahit ang pagkain ay hindi ako nangingialam. Pero ngayong si Khael ang may dala no’
Hiyang-hiya na ako sa sarili ko. Akala ko noong una ay sadista na ako sa pagmamakaawa ko kay Khael na huwag niya akong iwan. Akala ko ay wala na akong pwedeng gawin pa na mas hihigit sa pangyayaring iyon na dumurog sa pride at ego ko. Akala ko iyon na… pero nagkamali ako. Hindi ko alam kung ano na bang pumapasok sa isip ko ay hinahayaan ko ang mga taong ito na abusuhin ako.Alam kong pwede naman akong umalis. Pwede akong umuwi sa Mom and Dad ko at doon na lang manirahan dahil tutal ay malapit naman na kaming mag-divore ni Khael. Pwede akong magsimula roon at palakihin ang anak ko sa lugar kung saan din ako lumaki. Doon ay hindi ko kailangang yurakan ang dignidad ko at magpaka-katulong para lamang makisama sa kahit na sino. Doon, walang mag-uutos sa akin dahil ako pa nga ang pagsisilbihan ng mga tao. Mas magiging maayos ako roon, alam ko… pero ewan ko ba. Ang hilig-hilig kong ibaba ang sarili ko.Kahit pa sinasabi kong ginagawa ko lang naman ang lahat ng ito upang hindi lumaki ang mag
Kung hindi ako nagising nang ala una ng madaling araw ay hindi ko mamalayang nakatulog na pala ako sa kakaiyak. Sobrang bigat ng pakiramdam ko at ramdam na ramdam ko ang pamamaga ng aking mga mata. May narinig akong kaluskos na siyang nagpagising sa akin kaya napabangon ako kaagad. Nagmumula ang ingay sa closet. Nang bumukas ang pinto, iniluwa no’n si Khael na mukhang kakatapos lang magbihis dahil tshirt at cotton shorts na lang ang suot niya. “Hey,” bati niya at dahan-dahang naglakad papalapit sa akin bagaman nag-iwan pa rin siya ng distansya sa pagitan naming dalawa. “Anong ginagawa mo rito?” kunot-noo kong tanong. “Hindi ba bumisita ka na kanina? Akala ko hindi ka rito matutulog?”Huminga siya ng malalim. “Tumawag sa akin si Ate Lorna. Nakatulog ka raw sa kakaiyak... so I went back here to check up on you.”Pinakatitigan ko ang gwapo niyang mukha. Gusto kong kiligin dahil sa sinabi niya. Gusto kong magdiwang dahil nag-aalala siya sa akin at sa kalagayan ko. Pero mas nilalamon ako