Kabanata 4

Family means home... for some. A home that made you feel you're secured and safe. A home that accepts who you truly are and kung ano lang ang kaya mong gawin. Home where a  family showers the love that equal to everyone. Walang humihigit... walang kumukulang.

But family is like a cage for me. Most of the times, sila mismo ang nagkukulong ng 'yong kaligayahan, ang magiging hadlang sa 'yong kalayaan. Walang araw na hindi ipinapadama sa'kin ng pamilya na hindi ako belong sa tahanan nila. Para akong isang ibon— longing for my freedom to fly. Naghahangad na makalaya sa pagkakakulong. Parating sumusubok makatakas kahit napaka-imposible.

"Mom, your favorite tea is here."

Bukas lamang ang kwarto nila ni Daddy kaya hindi na ako kumatok pa. Nakita ko agad si Mommy sa kaniyang computer desk, sitting in her chair that was produced by a luxury brands, facing the laptop. Rinig ang mahihinang tunog sa bawat tipa ng kaniyang mga daliri sa keyboard.

Ang puting pinta sa dingding  ay nakakapagpaaliwalas ng kwarto, dagdag pa ang berdeng kurtina na nilagay sa tatlong bintanang narito. Naagaw din ang aking pansin sa nakitang painting na nakasabit malapit sa bedside table— babaeng hawak ang isang lantang rosas sa stem habang makikita ang bakas nang kalungkutan sa mga mata nito.

Naramdaman ko ang saglit na pagtingin ni Mommy sa kinaroroonan ko bago nag-type ulit sa kaniyang laptop.

I was about to open my mouth to ask question nang magsalita ito. "Curiosity could kill the cat."

I rolled my eyes. Got it.

"Mom, saan ko ilalagay?" tanong ko na lamang sa kaniya. Alam kong hindi naman niya sasagutin pagnagkataon ang tungkol sa painting na nakita ko.

"Bakit ba nagmamadali ka? May lason ka bang nilagay diyan?" naiiritang tanong niya pabalik.

"Wala naman sigurong tao ang aamin na nilagyan niya ng lason ang inumin ng taong lalasunin niya, hindi ba, Mommy?" I extended my hands to give her the cup of tea.

Kinuha niya ang cup saka sinamaan ako ng tingin.."Mom, can you give me back my phone already?" naiirita kong sambit habang nakalahad ang kaliwang kamay sa harap niya. I really need to get my phone back bago pa may maka-open non.

"No!" nagmamatigas na saad niya, still facing her laptop. "And I don't like you calling me mom. Understood?"

"We already talked about this, mom. Dad also asserted that I should call you like that."

"Nakikinig ka na pala sa daddy mo," sarcastic na sabi nito. "Hindi ka na ba kinakampihan ng tita mong nasa loob ang kulo?"

"Aunt Leydda is nice. Hindi niya deserve ang pagmamaldita niyo sa kaniya."

"Yes, she didn't deserve it. She didn't deserve the chance na binigay ng ama mo."

Naningkit ang mata ko sa sinabi ni Mommy. "May ginawa bang mali si auntie kay daddy?"

Tumayo si Mommy saka hinarap ako ng blankong mukha niya. "Hindi lang sa daddy mo, Sheen. Dahil sa katangahan ng Leydda na iyan, ganito ang buhay ko ngayon! Sana namatay na lang siya!"

Seriously? 

Ano ba ang kasalanan ni Auntie Leydda para sabihin niya ang katagang 'yon?

Gayunpaman, pinilit kong pakalmahin ang sarili sapagkat nakakainit sa ulo ang marinig 'yon. 

"Hindi ko aakalain na you wish for someone's death, mommy. You're envy sa lahat ng achievement ni Auntie Leydda kaya ka ganiyan. Gusto mong makuha ang lahat mula sa kaniya, but in the end ikaw ang nawalan."

I bit my lower lip as Mommy's face reddened. Dapat bang tumahimik na lamang ako? Gusto kong bawiin ang sinabi pero...

She slapped me.

"You're right, I envied her before na hindi naman pala dapat. It's ridiculious kapag naiisip ko na naramdaman ko 'yon to her. But someone came into my life and made me realize how blessed I am, pero kinuha siya kaagad... kinuha kaagad." Mommy's lips trembled. Nag-uunahan din ang pagbagsak ng mga luha niya. "Pareho lang kayo ng Leydda na  'yon. You all want me to suffer! Magsama kayo!" malakas at may hinanakit na pagsigaw ni Mommy.

This is the first time I saw her crying... the very first time.

"Mommy!" Inalalayan ko siya sapagkat natutumba ito pero tinapik lamang ang mga kamay ko. Before I turned my gazed away, I saw her na umupo sa gilid ng kama. I didn't expect na makita siyang ganito.

Tama ba ang sinabi ko kanina? Dapat bang tumahimik na lang ako? Sinabi ko lang naman ang iniisip ko pero ipinaparamdam ng puso ko na mali ang ginawa ko.

"I'm s-sorry, mommy... for the words I've said kanina."

"You feel sorry?" Naiinis itong tumawa. "Stop the act, little actress." 

"I know na hindi kayo naniniwala at hindi kayo maniniwala sa'kin kailanman. But believe me... kahit ngayon lang, mommy. I'm sincerely asking for your forgiveness."

"Umalis ka na bago pa dumilim ang paningin ko sa 'yo. Stop calling me mommy because I'm not—

"You're not my mother," putol ko sa sasabihin niya. "I already heard that words before. Hindi ko alam ang rason kung bakit sinasabi mo 'yan pero I want you to know that you are and will always be my mother."

Tumalikod na ako at nagsimulang humakbang para makaalis sa kwarto. Tinapunan ko ng tingin si mommy bago isinara ang pinto. Walang nagbago sa expresyon niya, may bahid pa rin ng galit sa mukha nito.

Sinalubong ako ng kapayapaan at katahimikan nang makarating sa kwarto. Ang maayos at organisadong mga gamit dito ay nakatulong para makalma ang aking sarili. Mataman kong tiningnan ang mukha sa maliit na salamin na nakapatong sa dresser nang makaupo sa paanan ng kama. Ang malalaking eyebags, mapuputlang labi at mukha ay tanda nang hindi maayos na tulog sa mga nagdaang araw. 

I'm totally tired for everything— sa sarili, sa pamilya, sa expectation ng mga tao sa 'kin kasama na ang responsibilidad bilang kaisa-isang anak ni Chales Miral. I tried to stop myself thinking a lot of negative thoughts, but it ended up killing me slowly and painfully.

Nilibot ko ang tingin sa kabuuan ng silid, the few ivory furnitures adding elegance to the room matched with an old white wall warmed my eyes. Simple lang ang design ng room at walang masyadong gamit because para sa 'kin lumiliit ang place kahit malaki naman ang room. Nahihilo kasi ako pag gan'on. 

Glancing at my Peace Lily at the wooden round stool make my mouth curved into a smile. I remember na nagtampo pa ako noon kay daddy dahil niregaluhan niya ako nito kahit alam niyang hindi ako mahilig sa halaman. Even we're not close, I expected that he would gave me a gun for my 18th birthday, but then again, expecting too much leads to disappointment.

Isang katok ang nagpabaling sa 'kin sa pintuan. "Why?" 

"Sheen, this is your Auntie Leydda. Open the door." 

I gave her a smile nang makita siya at iminuwestra siya sa sofa malapit sa window.

"Bakit po kayo napadalaw, auntie?" may kuryusidad kong tanong.

"Nag-away naman ba kayo ng mommy mo?" tanong niya naman nang makaupo sa upuan, walang pake sa tanong ko.

I showed her a fake smile at malungkot na sinabi, "Palagi naman, auntie. Mainit dugo non sa 'kin."

"Paranoid kasi 'yang si Cahrren. Akala niya sasaktan siya palagi ng taong nakapaligid sa kaniya."

"Pero totoo naman 'yon, hindi ba?"

"That your mom is paranoid?" Tumaas bahagya ang gilid ng labi nito. I felt uncomfortable as she gave me a mystified look. I didn't understand kung anong nakakamangha sa tanong ko. Minsan hindi ko talaga maintindihan itong si Auntie Leydda.

I gently shooked my head. "I mean... ang mga tao na nakapaligid sa atin. Those people whom we trust and love with will eventually let us experience what truly a betrayal or sorrow is."

Malaking ngiti ang iginawad ni auntie habang tumatango. She stretched her arm towards me and using her fingers, inilagay niya sa likod ng tainga ang iilang hibla ng buhok ko na napupunta sa aking mukha. "That means you have to always remember ang karaniwang sinasabi ko, my beautiful niece. Don't let those people wrecked and dumped you after. Huwag mong hayaan na tangayin ka ng pagmamahal patungo sa maling paroroonan."

I pouted. "Will always remember what you said, auntie."

"You should, Sheen. You should."

Now, I suddenly remember what mommy told me earlier. Tinitigan ko si auntie habang ang tingin niya ay nasa kabuuan ng room ko.

Should I ask her?

Bumaba ang tingin ko nang mahuli niyang tinititigan ko siya. "Is there something you want to tell me, Sheen?"

I blinked multiple times before I looked at her uncertainty. Hindi ko alam kong tamang bang tanungin siya o dapat bang manahimik nalang ako. 

"Did d-daddy and y-you have some m-misunderstanding before?" nauutal ko pang tanong when I finally decided to ask her.

Yumuko si Auntie Leydda at ilang segundo pang sumagot na animo'y iniisip nang mabuti kung dapat niya bang sabihin sa 'kin. "Siniraan naman ba ako ng mommy mo sa 'yo?" tanong niya sa huli.

"Hindi naman, auntie. Mommy said that daddy gave you a chance before. Gusto ko lang naman pong malaman ang tungkol sa pamilya natin. Honestly, hindi ko pa tuluyang kilala ang pamilyang ito."

"The right time for you to know everything is yet to come. Hindi pa sa ngayon, Sheen. Hope you understand," malumanay na paliwanag ni Auntie Leydda. 

Wala akong magawa kundi tumango nalang sa sinabi niya. "I understand, auntie." 

Nagpahinga ako sandali nang magpasiyang umalis si Auntie Leydda. Kahit papaano ay masaya ako na nakabisita siya dahil alam kong busy siyang tao.

There's a lot of secrets in this family I need to unfold... alone. Hindi ko nakukuha at makukuha ang sagot kong magtatanong lang ako parati sa kanila. That right-time-reason they giving at me is getting on my nerves. 

Wearing a black sweat pants paired with a black tees, I went out from my room to go to the shooting range. Nakaidlip ako kaya siguradong late na sa ensayo pero mabagal pa rin ang lakad ko. I'm late anyway. Papalapit palang pero masamang tingin ang sumalubong sa 'kin.

"You're late for about 10 minutes, Sheen. Mabuti at wala ang daddy mo rito." He handed me a pistol na kaagad ko namang kinuha.

 

"Treat every firearm as if it is loaded at all times." Rinig kong paalala niya nang nilagpasan ko siya. 

Nagtungo ako sa firing line and checked the gun I'm holding. Sinuot ko na rin ang earmuffs nang makitang may bala na ang baril at saka ikinasa ito. Arms fully extended, I pointed the gun into the human board. I took a deep breath then slowly slide my index finger in the trigger. 

"Focus"

After few seconds, I pull the trigger at nagpakawala ng isang putok. Sinundan ito ng iilan pang putok nang sunod-sunod kong idiin ang hintuturo sa gatilyo ng baril. Nang maubos ang bala, I pointed the muzzle downward and smirked when I saw the only hole in the human board.

Basic.