Kabanata 7

Pumasok si Darius sa loob ng kwarto at pumasok sa tila studyante. May isang malaki at maayos na mahogany desk sa silid at sa likod ng mesa ay nakaupo ang isang matanda. May ilang mga dokumento na nagkalat sa mesa, at tila dinadaanan ito ng matanda bago kumatok si Bruce sa pinto.

Laging inaasahan ni Darius na ang panginoon ay isang taong mataas at mapagmataas na may maraming magagandang babae na nakasabit sa kanyang braso. Kung tutuusin, alam niyang malayo sa pagiging simpleng tao ang nasa likod ng ganitong yaman. Gayunpaman, ang kanyang imahinasyon ay medyo masyadong ligaw at ganap na wala sa marka.

Ang panginoon ay hindi mataas at mapagmataas na tao, ngunit isang simpleng matandang lalaki. Siya ang uri ng tao na mararamdaman mong obligado kang tumulong sa pagtawid sa mga abalang kalsada sa kalye.

Habang nakatitig si Darius sa master, ganoon din ang ginagawa ng master. Pinikit niya ang kanyang mga mata at ilang beses niyang inayos ang kanyang salamin na parang pinag-aaralan si Darius na parang specimen. Matapos ang ilang segundong pag-aaral ni Darius ay nilingon niya si Bruce na kakapasok lang sa kwarto at nagtanong.

"Si Darius Reid ba ito?"

“Oo master. Siya talaga si young master Reid." Sagot ni Bruce na yumuko ng malalim sa matanda.

Nagningning ang mga mata ng matanda at parang inalok na sa wakas ang bagay na pangarap niya ay tumayo siya mula sa kanyang upuan at sumugod kay Darius.

"Diyos ko! Ang batang Darius ba talaga 'yan?!" Sabi ng lalaki, hinawakan si Darius sa buong katawan.

Nakaramdam ng hindi komportable si Darius noong una, ngunit nagpasya na huwag ilayo ang matanda sa kanya. Nasabi niya na may sandali ang matanda habang tuloy-tuloy ang pagpatak ng luha sa kanyang mga mata.

Makalipas ang ilang minuto ay tuluyang nasiyahan ang matanda sa paghawak kay Darius. Hinawakan niya ang mga kamay ni Darius, hindi nagpapakita ng paggalang sa kanyang mahihirap na damit at hindi kanais-nais na damit. Bagama't hindi kilala ni Darius ang matanda, nakaramdam siya ng init sa kanyang puso sa paggamot na iyon. Nakakatuwang makitang hindi hinuhusgahan siya dahil sa kanyang pananamit.

Dinala siya ng matanda sa isang upuan sa study bago umupo sa isa pang upuan sa tapat niya. Sumunod sa kanila si Bruce at pumwesto sa likod ng matandang tinawag niyang amo.

"Pagkalipas ng 16 na taon, natagpuan ka na namin, Darius Reid."

Hindi maintindihan ni Darius ang ibig nilang sabihin. Hindi siya nawawala, kaya bakit nila sasabihin na natagpuan na siya?

Napansin ng matanda ang pagkalito sa mukha ni Darius at napabuntong-hininga.

“Alam kong sobrang nalilito ka ngayon. Siguradong labis kang naguguluhan sa tawag sa telepono na natanggap mo mula kay Bruce at sa ating kasalukuyang gawi, kaya ipapaliwanag ko kung ano talaga ang nangyari sa iyo."

Tumango si Darius. Kailangan niya talaga ng paliwanag sa lahat ng ito. Muling bumuntong-hininga ang matanda bago nagsalita.

"Nakita mo, 16 na taon na ang nakalilipas, noong ikaw ay apat na taong gulang pa lamang, ang aking anak na si Tristan Reid at ang kanyang asawang si Diana Reid ay naglalakbay sa villa ng pamilya sa Eastgreen Estate kasama mo. Akala namin lahat ay magiging napaka-smooth ng biyahe, ngunit hindi iyon ang nangyari.”

Kitang-kita ni Darius na napakasakit para sa kanya ang kuwentong sasabihin sa kanya ng matanda. Ngunit kailangan niyang marinig ang kwento, gaano man kasakit para sa matanda, kaya tumahimik siya.

"Nagkaroon ng isang kakila-kilabot na aksidente sa sasakyan, at ang aking anak na lalaki at ang kanyang asawa ay namatay sa pag-crash." Sabi ng matanda, at napaluha si Darius sa gilid ng mga mata ng matanda. Bagama't nangyari ito 16 years ago, parang kahapon pa rin iyon sa kanya.

Si Darius ay hindi kailanman nagmalasakit sa kanyang mga magulang. Masyado siyang nakatutok sa kanyang mga part time na trabaho para alalahanin ang inaakala niyang mga walang kuwentang bagay, ngunit nang marinig niya ang kuwento ng nangyari sa kanyang mga magulang, nakaramdam siya ng matinding kalungkutan.

“Akala namin namatay ka sa pagkakabangga sa kanila, pero walang nakitang record o bakas ng bangkay mo sa pinangyarihan. Dahil doon, lubos akong naniwala na buhay ka."

“Palagi akong hinanap ng aking personal assistant na si Bruce ang mundo para sa iyo. Hindi namin alam kung buhay ka o hindi. Sa wakas, pagkatapos ng 16 na taon, nahanap ka namin.” Ang sabi ng matanda; bakas sa mukha niya ang luha ng saya.

Napatingin si Darius sa matanda na may init sa kanyang mga tingin ngayon. Namatay na pala ang kanyang mga magulang sa isang car crash, at wala ang kanyang katawan sa pinangyarihan ng aksidente.

Naalala niya ang sinabi sa kanya ng matrona sa ampunan. Sinabi niya sa kanya na isang nasa katanghaliang-gulang na lalaki ang nagdala sa kanya sa bahay-ampunan, at sinabi sa kanya ang kanyang pangalan. Siya ay paulit-ulit na binalaan na huwag baguhin ang kanyang pangalan sa anumang kadahilanan, na siya ay sinunod.

Naalala ni Darius ang larawan ng dalawang taong nakita niya sa hallway at nagtanong.

"Kung gayon ang larawan ng dalawang taong iyon sa hallway ay ang aking mga magulang?"

“Oo. Sila Tristan Reid at Diana Reid, mga magulang mo.” Tumango ang matanda.

Nanatiling tahimik si Darius. Masyadong marami ang lahat para sa kanya para tanggapin sa sandaling iyon. Napaka-unreal pa rin ng pakiramdam nito sa kanya. Matapos ang ilang segundong katahimikan, muling nagsalita ang matanda.

“Darius, alam kong marami itong dapat tanggapin, pero sana maintindihan mo. Gusto ka naming mahanap nang mas maaga, ngunit hindi namin inaasahan na aabot ito ng ganito katagal. Narinig ko mula kay Bruce ang tungkol sa buhay na nabuhay ka. Ito ay dahil lamang sa aming kapabayaan. Ako ay humihingi ng paumanhin." Tapat na sabi ng matanda.

"Wala kang kasalanan, tanda. Walang paraan na mahahanap mo ako nang ganoon kaaga. Kung mayroon man ako ang dapat na magpasalamat sayo." Sagot ni Darius.

Tumango ang matanda. Matapos ang lahat ng mga taon na ito ng balikatin ang napakalaking pasanin, sa wakas siya ay napalaya. Muli siyang tumingin kay Darius bago nagsalita at iba ang tingin sa mga mata nito habang nagsasalita.

‘Darius, may itatanong sana ako sayo.’