Mariin siyang napalunok habang minamasdan ang loob ng kubo. Tulad sa kwarto doon sa mansyon kung saan siya nadatnan ni Leandro ay may nakita rin siyang mga paintings na nakakalat doon sa loob. Ibat-ibang mga paintings. Meron doon painting ng talon, ng isang paru-parong nakadapo sa isang bulaklak, ng isang langit na kulay kahel na may papalubog na araw, at ng isang kagubatan na kung saan tagos ang sinag ng araw. Pero hindi ang mga iyon ang nakaagaw ng kanyang pansin, kundi ang painting ng isang lalake na nakangiti habang nakaupo sa isang malaking bato na pamilyar sa kanya. Ito yung malaking bato doon sa ibaba ng talon. At ang lalakeng iyon ay walang iba kundi ang kuya Will niya. Ipinagtaka niya kung bakit may painting doon ang kapatid. Ngunit nasagot ang lahat ng iyon ng makita niya ang isang punit na larawan. Yumuko siya at unti-unti iyon pinulot. At napatutop siya ng bibig ng mabuklat niya iyon. Again, it was a photo of her brother, pero ang ikina-gimbal niya ay ng makita kung si
Tiim ang mga labi nang ibinaba ni Ciel ang kanyang cellphone. Kakausap niya lang sa ate Beth niya, at hinahanap raw siya ng kanyang kuya Will sa ospital. It's been three days since the incident, pero hindi pa siya nakakabalik muli sa ospital. Matapos ang mga nalaman niya, parang hindi niya pa ito kayang harapin. Isa pa, sa ngayon mas mahalaga sa kanya ang malaman kung nasaan si Leandro.Hindi niya pa ito nakakausap, dahil hanggang sa mga sandaling ito ay hindi pa rin ito umuuwi. Wala ni isa sa kanila ang may ideya kung nasaan ito. She's been calling him since that day he disappeared, but he was out of reach. She also send messages, pero ni isa, wala itong nireplyan. Ni hindi marahil nito iyon binasa."Hayaan muna natin siyang mapag-isa, baka gusto muna niyang makapag-isip-isip." Iyon ang sabi sa kanya ni Yaya Sela. Pero mas lalo lang iyon nagbigay ng takot sa kanya. Leandro slowly opened his self to her, pati na rin ang nararamdaman nito, pero dahil sa nabuksan muli ang mapait na n
She saw her ate Beth on the back, nakaupo sa bench sa ilalim ng punong talisay. Lihim nitong pinahid ang luha ng maramdamang hindi na ito nag-iisa.Bahagya itong bumaling saka pilit na ngumiti. "Tapos na bang maghanda ang kuya Will mo?"Marahan lang siyang tumango. "Nakausap ko na ang mga pulis. Sabi nila pwede munang umuwi si Will dahil hindi pa man pormal naisasampa ni Leandro ang kaso laban sa kanya. M-May balita ka na ba sa kanya?" Muli, umiling siya. "Hindi pa siya nakakauwi. Wala rin kaming alam kung nasaan siya ngayon. Maybe he's somewhere mending his painful heart." Mapait niyang sabi. "I-Im sorry for not telling you about Celine Ciel. Ginusto kong sabihin sayo ang tungkol sa kanya una pa lang. But it was so hard telling you. Isa pa, wala rin akong masyadong alam sa nakaraan nilang tatlo. Will didn't tell me about her either, narinig ko lang sa mga usap-usapan ng mga taga rito ang tungkol sa kanila.""I understand you ate Beth, alam ko na hindi madali para sayo ang sabihi
"C-Ciel anong nangyari sayo?" Nanlalaki ang mga mata na tanong ng ate Beth niya ng pagbuksan siya ng pinto. She was wet all over, nangingikig rin sa lamig ang kanyang katawan. Matapos ang pag-uusap nila ni Leandro kanina ay wala sa sarili niyang minaneho ang kanyang sasakyan. Hindi na niya namalayan na napalayo siya ng husto. She drove for almost two hours and found herself at the seashore of Buenavista. Ang karatig bayan ng San Isidro.She was really out of herself. Hindi kayang tanggapin ng puso niya na maghihiwalay sila ni Leandro. It was tearing her apart. Hindi pa nga sila nagsisimula, heto at gusto na nitong tapusin. She remained at the seashore sitting on the bench for a time she didn't even remember. Kahit noong umulan ay hindi niya ininda. Gusto niyang ibuhos ang lahat ng sakit at ang mga luha niya kasabay ng ulan. But then, it didn't go away. The pain is so deep that no matter how hard she cried her heart out, hindi pa rin iyon nawala. Ganoon niya kamahal si Leandro."P
--Beth--Mahina niyang isinarado ang pinto ng lumabas siya mula sa kwarto ng hipag. Nakatulugan na nito ang pag-iyak. She was obviously tired and in so much pain, pero wala man lang siyang nagawa para tulungan itong maibsan kahit konti ang sakit. She can't even gave her comfort or advice dahil sa sarili niya mismo ay hindi niya magawa. Parehas lang din ang kanilang pinagdadaanan, parehas lang silang nasasaktan ng mga sandaling iyon. "A-Anong sinabi ni Ciel? May ginawa ba sa kanya si Leandro?" Napabaling siya sa boses na iyon ng asawa. Hindi pa pala ito bumabalik sa kanilang kwarto. Malamig niya itong tiningnan. "Leandro has file for an annulment.""Eh di mabuti, mawawala na sa landas natin ang hayop na iyon!" Matigas nitong sagot.Sarkastikong siyang napalatak. "Nagbubulag-bulagan ka ba? Hindi mo ba alam kung gaano nasasaktan si Cielo ngayon?""Malalampasan niya rin ito. Balang araw magpapasalamat siyang naghiwalay sila. Hindi Ang hayop na iyon ang lalakeng nararapat para sa kanya
Madilim na ang paligid ng muli siyang magmulat ng mga mata. Ang mukha ng hipag ang kanyang unang nasilayan. Bagama't manaka-naka'y nagigising siya kanina, muli rin siyang hinihila ng antok pabalik sa karimlan. Napakasama ng pakiramdam niya kanina. "Kumusta na ang pakiramdam mo Ciel?" Agad na tanong ng ate Beth niya saka sinalat ang kanyang noo. Isang maginhawang hininga ang pinakawalan nito ng maramdamang hindi na siya gaanong mainit."Thanks God." Sambit nito. "Nagdedeliryo ka sa lagnat kanina." Isang nanghihinang ngiti ang sumilay sa kanya mga labi. Suddenly her chest tightened at the concern she heard in her voice. Ganoon din sa mga mata nito.They are not that close, dahil minsan lang naman siya kung umuwi rito noon, pero higit pa sa isang kapatid o matalik na kaibigan ang ginawa nitong pag-alaga sa kanya. She look at her, partikular sa maumbok nitong sinapupunan. Tila hirap na itong magkikilos sa laki ng tiyan nito, but she still take care of her. Namuo ang luha sa gilid ng
Two years later...Isang malalim na buntong hininga ang pinakawalan niya habang inililibot ang paningin sa buong loob ng NAIA international airport. Hila ang isang di kalakihang trolley ay inihakbang niya ang kanyang mga paa papunta sa arriving area."Ciel!" Napabaling siya sa tawag na iyon. Sa kumpulan ng mga taong naghihintay rin sa kani-kanilang mga pamilya ay nakita niya si Lovie na kumakaway-kaway.She walk towards her. At ng makalapit ay isang malungkot na ngiti ang sumilay sa labi nito."Condolence friend." anas nito sa nakikiramay na boses. She then hold her arms sympathetically.Isang malungkot na ngiti rin ang sumilay sa kanyang labi bago marahan na tumango. "Salamat Vie." Mahina niya ring sabi. "He's in God hands now."Tumango-tango ito. "Yeah, he is.." Ini-angat nito ang mga mata sa kanyang bisig. "You look tired, ako nang magdadala kay Briel sa--"Umiling siya. "Ako na, magta-tuntrums iyan kapag nagising at makitang hindi ako ang may hawak sa kanya." Isang mabining
Mariin siyang napalunok ng makitang tumigil sa di kalayuan ng kotse nila si Thunder at bumaba si Leandro.If she was shocked, ganoon din ang nakarehistro sa mukha ni Lovie ng lumingon sa kanya."Ciel..." Anas nito sa nag-aalang boses. "Anong gagawin natin?"She winced and swallow again. Nakita nilang humahakbang ito palapit sa kotse. Doon siya nagsimulang magpanic. Nilingon niya agad ang anak na noo'y mahimbing pa rin ang tulog. "Y-You go out first.." Sabi niya. Trying to hide the tremor on her voice. "Kapag lumabas ako, siguradong iisipin niyang magkasama tayo. Malalaman at malalaman pa rin niya na may tao sa loob kahit na tinted ang salamin ng kotse, he will--""Lalabas din ako maya-maya." mahina niyang sabi, pagkunwa'y tiningnan muli ang anak. "T-Talk to him away from the car. Huwag mong hayaang lumapit siya sa kotse, h-hindi niya pwedeng malaman ang tungkol kay Briel. Sige na.. lumabas ka na Vie." She said, already in panic when she saw Leandro nearly approaching.At dahil sa n