Gilda Point of View
Tumingin ako sa aking orasan. Ganap na alas dose trenta ng umaga. Sigurado akong tulog na sila. Ngunit maghihintay muna ako ng ilang minuto para saktong ala una na ako aalis. Mas magandang sigurado. Mahirap nab aka mahuli nila ako.
Ang bawat segundo, at minuto ay tila isang araw sa paghihinatay. Napakatagal. Akala mo walang baterya ang aking relo at hindi gumagalaw ang oras. Mas mabagal pa sa isang pagong ang takbo nito.
Labis labis na ang aking kaba. Iniisip ko lamang ang pagtakas ay kinakabahan na ako. Balak ko sanang lumuwas na g maynila at doon manirahan. Bahala na kung anong buhay ang naghihintay sa akin doon. Mag – aapply ako ng trabaho. Kahit lansangan muna ako matulog basta makatakas lamang sa mga taong kasama ko sa bahay ngayon.
Mayroon naman akong naitabing pera upang maidaos ang aking pagluwas at ang ilang araw ko sa maynla.
Doon ay mas ligtas ako. Hindi nila ako masusundan. Maluwag ang mundo.
Napahawak ako sa aking tiyan. Kumukulo na ito pagka’t kaninang umaga pa ako hindi kumakain. Wala man lang kasing malapit na tindahan dito upang mabilhan. Kahit mamatay ako s agutom ay hindi ko gagalawin ang pagkain na hinain ni Maria sa akin. Nakakasuka! Nakakiri! Mga laman ng tao. Pakiramdam ko tuloy ay isa na akong kanibal dahil sa ipinakain nila sa akin.
Sigurado akong tulong ulo si Lola Teresa at si Maria sa kanilang mga masasamang balak.
Kahit ba sabihin natin na wala silang gagawing masama sa akin ay hindi ako panatag sa piling nila. Hindi mga kagaya nila ang nais kong makasama sa isang bubong. Hindi ko kaya. Habang pumapatay sila ng tao.
Isa pa kahit itigil nila ang kanilang ginagaw ngayon ay hindi nila mababago ang katotohanan. Katotohanang nakapatay na sila. Katotohanang mga kulto sila. Katotohanang nakakahindik.
Pakiramdam ko ay lagi akong hahabulin ng ala – alang ito kahit saan ako magpunta. Kahit mangibang bansa pa ako ay hindi ako matatahimik.
Pakiramdam ko ay obligasyon kong magsumbong sa mga pulis. Tama. Sasabihin ko kay Carmen ang aking mga nakita. Sabay kaming magsusumbong sa pulis! Sana nga lang ay paniwalaan kami.
Itetext ko sana siya upang salubungin na ako sa bukana ng highway ngunit naubos na ang load ko. Kung kailan ko kailangan na kailangan ay saka naman naubusan.
Napakamalas ko!
Napatingin ako sa orasan ko muli. Mapapamura ka talaga sa bagal ng oras. Limang minut pa lamang ang nakakalipas.
Baka mmatay pa ako sa niyerbos habang naghihintay dito. Kung pwede lang ako na ang magdusog ng oras ay gagawin ko. Bilis bilisan nya naman ang pagtakbo! Kung kailan mo talaga ito hinihintay saka bumabagal!
Relax Gilda! Magrelax ka lang. Mallagpasan mo ang pagsubok na ito. Ligtas kang makakaalis sa bahay ng lola mo. Ang kailangan mo ay kumalma upang maingat kang makatakas.
Tama! Inahale! Exhale!
Kaya mo ito Gilda. Ina, ama, patnubayan niyo po ako. Nais kong makaalis na sa bahay na ito. Diyos ko tulungan mo po ako
Matapos ang matagal na paghihintay ay pumatak na rin ang oras sa ganap na ala una ng umaga.
Kinuha ko ang aking maleta kung saan ko inimpake ang aking mga gamit sa ilalim ng aking kama.
Dahan dahan kong binuksan ang pinto at sumilip sa labas. Walang tao! Malaki kong binuksan ang pinto at agad na lumabas. Nilock ko ito sa loob upang hindi nila agad malaman na wala ako kung sakali man na may kakatok dito mamaya.
Tinahak ko ang hagdan. Dahan dahan akong bumaba. Anak ng siomai! Lumalangitngit ito! Napatingin ako sa paligid. Walang nagbubukas ng pintuan.
Matapos ang ilang hakbang sa awa ng diyos ay naidaos ko ang pagbaba ng hagdan. Sumilip ako sa ma kusina dahil baka mamaya naroon si Maria. Madalas pa naman maglagi ang babaeng iyon doon.
Walang tao.
Lumapit ako sa pintuan at dahan dahang binuksan ito. Natatanaw ko na ang labas!
Noong mabuksan ko ito ay agad akong lumabas. Dahan dahan ko muling sinara ito.
Initsa ko ang maleta ko sa labas at inakyat ang mababang gate ng bahay ni Lola Teresa. Noong tuluyan akong makalabas ay agad kong tinakbo ang daan papunta sa highway.
Napakahaba pa naman ng daan na ito na animo ay walang katapusan! Anong oras pa kaya ako makakarating sa highway. Feeling ko bago pa ako makarating doon ay may humatak na sa akin pabalik sa bahay.
Hindi rin nagpaparamdam sa akin ang mahiwagang boses sa aking isipan. Hindi ko alam kung bakit.
Maya maya pa ay napagod na ako kakatakbo. Kaya naman naglakad na lamang ako. Sigurado naman akong nakalayo na ako sa may bahay nila Lola Teresa.
Nakakatakot maglakad ng ganitong oras. Napakatahimik ng paligid. Madilim. Tanging mga insekto lamang ang iyong maririnig sa buong kapaligiran.
Pakiramdam ko may mga nagmamasid sa akin sa dilim.
Tumingin ako sa aking likuran. Hindi ko na tanaw ang bahay. Puro kadiliman na lamang ang nakikita ko sa likod. Ni kahit kasi isang poste ng ilaw ay walang nakatayo dito.
‘Psst’
Napatigil ako sa aking narinig. Agad akong lumingon lingon habang nanlalaki ang aking mga mata. Sino iyon?!
Guni guni ko lamang ba? Sa sobrang takot ko ay nakakarinig na ako ng mga pumapaswit.
‘Psst’Napahinto muli ako dahil sa aking narinig. This time alam kong hindi ko na ilusyon iyon. May pumapaswit talaga!
Nagsitayuan ang mga balahibo ko sa aking katawan. Lumingo ako sa aking pinanggalingan ngunit kahit idilat ko pa ng sobra ang aking mga mata ay wala talaga akong makita sa dilim.
‘PSSTTTTT!’
Sh*t!!!!
Agad akong napatakbo ng mabilis hatak hatak ang aking maleta. Para akong atleta sa bilis ng aking pagtakbo na hndi ko namalayan ang malaking bako sa daan. Nabitawan ko ang maleta ko at napasubsob sa daan.
Ngunit hindi ko papansinin ang sakit ng mga sugat ko! Agad akong tumayo at binitbit ang aking maleta.
Natatanaw ko na ang highway!! Makakalabas na ako!!
Tumingin ako sa aking likuran pagka’t parang may kasunod ako. Wala naman! Pagharap ko sa aking harapan ay napatigil ako noong bumungad sa aking si Maria na nakangiti.
“AAHHHH!!!!” sigaw ko.
Bigla niya akong pinalo ng malaking bote at nawalan ako ng ulirat.
Gilda Point of View Dahan dahan kong ibinukas ang aking mga mata dahil naramdaman ko na parang mahapdi ang aking anit. Nanlalabo ang aking paningin, at kailangan ko pang pumikit ng pumikit upang luminaw ito. Noong makakit ako ng mas malinaw ay napatingin ako sa may salamin. Nanlaki ang aking mga mata sa aking nakita. Nasa harap ako ng salamin habang ttumutulo ang dugo ko sa aking noo. Sa likod ko ay naroon si Maria. Nakangiti na animo ay isang baliw habang sinusuklayan ang buhok ko. Sinubukan kong tumayo ngunit natigilan ako noong hindi ko magawa. Napatingin ako sa aking katawan. Nakatali ako
Gilda Point of View Nakatingin ako sa mataas na kisame ng aking kwarto. Hindi ko alam kung anong oras na. Hindi ko alam kung ilang segundo, minuto, at oras ang nagdaan. Pagod na pagod na ako kakawag sa kinalalagyan ko. Ginawa ko na ang lahat para lamang makawala sa pagkakatali sa akin ni Maria ngunit walang effect. Napagod lamang ako ngunit walang nangyari. Bumaba na ang araw, lumabas na ang buwan sa kalangitan habang ako ay nakatali sa upuan na natumba. Gutom na gutom ako. Kahapon pa ako hindi kumakain. Pakiramdam ko ay kinakain na ng sikmura ko ang sarili niya. Hindi man lang muli ako dinaan ni Maria upang pakainin.
Gilda Point of View Nagising ako sa aking pagkalog na nararamdan ko. Napatingin ako sa itaas ng bahay habang umaalog alog ang buo kong katawan. May humahatak sa aking buhok. Nakatali pa rin ako! At hindi lang iyon. Hinahatak ako ni Maria gamit ang aking buhok pababa ng hagdan. Saan niya ako dadalhin?! Saan kami pupunta?! Hindi niya naman ako papatayin hindi ba?! Hindi naman niya kukunin nag dugo ko hindi ba?!! Oh no! Please wag! Help me, lord! Ayoko pa pong mapatay. “S-saan mo ako dadalhin?” tanong ko kay Maria na hinahatak ako p
Gilda Point of View Napatingin ako sa aking paligid. Wala akong makita kung hindi puro kadiliman lamang. Ilang araw na ba akong naririto? Anong mayroon sa kwarto na ito? Kaht nakabukas ang pintuan sa itaas ay hindi ko maaaninag ang kabuuan na kwarto. Dito ba nila itinatago ang mga biktima nila? Dito nila pinapatay? Ilang tao na kaya ang papatay nila? Ilang tao na ang kanilang inalay? Paano nilang nasisikmura na gawin ito sa kanilang miyembro ng pamilya? Anak ako ng anak ni Lola Teresa pero ginaganito nila ako? Anong klaseng kamag anak ang mayroon ako! Nakapanghihina ng laman. Nagbukas ang pintuan s
Gilda Point of View Tila hindi masanay ang aking mga mata sa dilim. Nangangapa pa rin ito hanggang sa ngayon. Wala pa rin akong makita na kahit ano. “Sino ka?” tanong ko muli sa kung sino man ang pumaswit sa akin noon. “Sumagot ka!” “Hello, anong pangalan mo?” tanong sa akin ng isang tinig. Malinaw kong ito na naririnig. Galing ito sa isang sulok ng kwarto, at hindi lamang sa aking isipan. Kagulat gulat na may iba pang tao rito bukod sa akin. Sa tagal ko na narito ay ngayon lamang ito nagparamdam sa akin.&nb
Gilda Point of View “Anong natapos mo?” tanong ko sa kasama ko na narito rin ngayon sa silid na pinagtapunan sa amin ni Maria. Nais kong libangin ang aking sarili hangang hindi pa dumadating si Maria sa loob. “Ako? Higschool lamang,” sagot niya sa akin. “Bakit mo nais kumuha ng medisina?” tanong ko sa kanya. Pareho kasi kami ng nais na kurso. Iyon nga lang ay hindi magkasing tulad an gaming lakas ng loob upang magpatuloy sa buhay. Siya ay nais nang sumuko habang ako
Third Person Point of View Nakatulala si Gilda ngayon habang iniisip kung paano nangyari ang mga bagay bagay. Sigurado siya sa kanyang nakita. Sigurado siya na may kausap siya sa silid na iyon ngunit malinaw na nakikita niya ng kanyang dalawang mata sa tulong ng ilaw ng liwanag na wala silang kasama sa loob ng silid. Silang dalawa lamang ni Maria ang naroon. Puno ng mga lumang gamit ang apat na sulok ng silid. Hindi niya na mahinuha kung ano ang totoo sa hindi. Hindi niya matanggap na mga ilusyon niya lamang ang kanyang narinig sa loob ng apat na sulok ng silid na iyon sa ilalim ng bahay. Si Maria na wala na sa kanyang matinong pag iisip ay nakatingin kay Gilda. Nagtatalo ang isip niya kung sas
CARMEN POINT OF VIEW Kanina pa ako nag iisip. Ilang araw ko ng hindi nakikita si Gilda. May nangyari kaya sa kanya? O baka naman nahuli na siya ng mga kasama niya sa bahay na nakikipag usap sa akin kaya pinutol na nila ang koneksyon naming dalawa. Baka kinumpiska ng kanyang lola ang kanyang cellphone. Araw – araw akong nagtetext sa kanya pero hindi niya ako nirereplyan. O baka naman wala siyang load? Sana nga ay walang nangyari kay Gilda. Sana ay ligtas siya sa kanilang bahay. Kakaiba kasi ang nararamdaman ko. Animo ay may mali sa bawat araw na nagdadaan. Siguro kung hindi ako kokontakin ni G