Gilda Point of View
Daha dahan akong pumasok sa tahanan ni Lola Teresa. Maingat ang aking mga galaw. Sakto na sa pagdaan ng kusina ay napatigin sa akin si Maria.
“Gising ka na pala,” aniya sa akin. “Bakit hindi ka bumaba kaninang umagahan? Kinakatok ko ang yong pinto ngunit hindi ka sumasagot?”
Natuyo na ata ang lalamunan ko. Ang babaeng nasa harap ko ngayon. Isa siyang mamatay tao. Pero mabti at hindi niya alam na lumabas ako ng bahay.
Hindi niya dapat ako mahalata dahil kung hindi ay malilintikan ako.
“N-napuyat kasi ako,” ani ko at pilit na ngumiti sa kanyang harapan. Kailangan ko lang magpanggap na wala pa rin akong alam. Kung magagawa ko iyon ay ligtas akong makakaalis ng bahay mamayang gabi.
Wala namana kong magiging problema mamaya dahil sigurado akong hindi na lumalabas ng kwarto si Maria pagsapit ng ala una ng umaga.
Si Lola Teresa naman ay wala siya ng ganoong mga oras. Hindi ko alam kung nasaan siya pero kutob ko ay nasa lugar siya kung saan naroon ang mga kasamahan niya na kulto. Sila ang may gawa sa mga namatay na dalaga sa lugar na ito.
Hindi na sila naawa. Hindi ba nila naisip na may dalaga din silang kapamilya? Paano kung mangyari din sa akin ang ginawa nila sa iba? Hindi ba nila naisip na may uuwian pang mga bahay ang mga taong iyon? na may mga magulang na naghihintay sa kanilang mga anak? Na may kapatid na naghihintay sa mga ito.
Kumikirot ang aking puso kapag naiisip ko ang mga karahasang ginawa nila. Paanong ang dalawang babaeng nasa bahay na ito ay nagawang makapatay ng napakaraming tao?
“Namumutla ka,” ani ni Maria sa akin. “May sakit ka ba? May problema ba? Mukhang hindi maganda ang pakiramdam mo.”
Pinunasan ko ang malamig na pawis sa aking noo.
“H-ha? W-wala po ito,” sabi ko at pilit na ngumiti sa kanya kahit ayaw nang ngumiti ng aking mga labi sa takot. Natatakot ako sa kanya. “Kulang lang siguro po ako sa tulog. Sige akyat na po muna ako.”
Tumalikod na ako upang umalis ngunit napatigil ako noong magsalita siya.
“Kababa mo lamang ay aakyat ka na?” tanong niya sa akin. Napatingn ako sa kanya. Hindi siya nakangiti. Nakapoker face siya sa akin. Tila may nagbago sa kanya. Nakahalata ba sya?!
“P-po? Bakit po?” tanong ko sa kanya. Nanlalamig ako. Ninerbyos ako sa mga binibigay niyang tingin. Hindi naman siya nakakahalata diba? Wala naman siyang alam hindi ba?
“Alam mo ba kung anong oras na?” tanong niya sa akin. “Alas onse trenta na ng tanghali. Oras na ng pananghalian. Halika muna dito at kumain ka.”
Kain? Ayoko. Ayoko ng kumain. Mas gugustuhin ko pang mamatay sa gutom kaysa kainin ang laman ng isang tao.
Napapikit ako noong maalala ko ang isa sa mga biktmang nakita ko sa loob ng bodega kanina. Nakakatakot ito at tila babangungutin ako sa araw araw. Tila hindi ko na makakalimutan ang itsura ng kaawa awang biktima.
“H-hindi na po. Busog pa naman ako,” tanggi ko sa alok niya.
Nanlaki naman ang aking mga mata noong humakbang siya patungo sa akin. Bahagya akong napaatras.
“Ano ka ba. Para kang nakakita ng multo,” aniya sa akin at hinawakan ang aking kamay. “Ang lamig mo. Sigurado ka bang wala kang sakit?”
Hinatak niya ako papasok ng kusina at pinaupo sa may upuan. Hinainan niya ako ng kanin at karne.
Napatingin ako sa karne na nasa aking plato. Mamantika ito ngunit hindi na ako natatakam matapos ng mga nakita ko sa loob ng bodega.
All this time. Laman ng tao ang kinakain ko. Gusto kong sumuka! Gusto kong isuka lahat ng kinain ko mula nag dumating ako rito.
“Alam mo namang ayokong nagugutom ka,” aniya sa akin. “Ipinagluto kita ng paborito mong adobo. Sige na kumain ka na.”
Napalunok ako habang nkatingin sa karneng nasa harap ko. Walang duda na karne ito ng tao. Saan sila kumukha ng lakas ng loob upang gawin ang bagay na ito? Hindi ba sila natatakot sa karma? O kahit sa pagpatay man lang?
Hindi ba nanginginig ang mga kamay nila sa tuwing hahawak sila ng kutslyo? Hindi ba sila nakukunsensya sa tuwing nilalagutan nila ng hininga ang kanilang mga biktima?
Kasi ako, kahit hindi ako ang pumatay. Kahit wala akong alam sa lahat ng ginawa nila ay nakokonsensya ako. Natatakot ako sa kung anong pwedeng mangyari sa akin.
Napatingin ako kay Maria na nakatingin sa akin.
Ang babaeng ito. Nagpapanggap na mabuti pero kay sama ng ugali. Akala mo kung sinong inosente pero isang demonyo pala. Ngayon alam na alam ko na at obvious naman kung bakit hindi sya pinakasalan ng aking ama.
Isa siyang kriminal, at baliw! Sa dami ng kanilang napatay ay walang kapatawaran ang naghihintau sa kanila. Mga wala silang awa. Mga mamamatay tao!
“Gilda? Gilda?” napabalik ako sa reyalidad noong tawagin niya ang aking pangalan.
“P-po? B-bakit po?” tanong ko sa kanya.
Napabuntng hininga siya.
“Kanina pa kita tinatawag,” aniya sa akin. “Pero tulala ka. Sigurado ka bang maayos ang pakiramdam mo? Nanlalamig ka at parang wala ka sa sarili. Aminin mo nga. May ngawa ba ako na hindi mo nagustuhan? Galit ka ba sa akin?”
Marami! Marami kang ginagawa na hindi tama na hindi gusto. Galit? Hndi ko alam. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa kanya.
Itinuring ko siya na parang kadugo ko na rin matapos ay ito pala ang katotohan sa likod ng kanilang pinagtataguang maskara? Ano pa ang dapat kong malaman. Ano pa ang kanilang itinatago?!
“Wala naman po,” ani ko sa kanya. “Wala lang akong gana kumain.”
“Kung ganon ay bakit nga? Bakit ka ganyan?” tanong niya sa akin habang kunot ang noo. “Magsabi ka lang sa akin. Nandito lang naman ako para sa iyo, Gilda. Huwag kang maglihim sa akin. Nartio ako bilang iyong ina. Dadamayan kita.”
“S-salamat po,” ani ko at tumayo. “Masama lang po ang pakiramdam ko. Bababa na lamang ako kapag naisipan kong kumain. Nais kop o muna magpahinga sa aking kwarto.”
Mabilis akong umalis doon at umakyat sa aking kwarto upang makapag – impake ng mga damit.
Gilda Point of View Tumingin ako sa aking orasan. Ganap na alas dose trenta ng umaga. Sigurado akong tulog na sila. Ngunit maghihintay muna ako ng ilang minuto para saktong ala una na ako aalis. Mas magandang sigurado. Mahirap nab aka mahuli nila ako. Ang bawat segundo, at minuto ay tila isang araw sa paghihinatay. Napakatagal. Akala mo walang baterya ang aking relo at hindi gumagalaw ang oras. Mas mabagal pa sa isang pagong ang takbo nito. Labis labis na ang aking kaba. Iniisip ko lamang ang pagtakas ay kinakabahan na ako. Balak ko sanang lumuwas na g maynila at doon manirahan. Bahala na kung anong buhay ang naghihintay sa akin doon. Mag – aapply ako ng trabaho. Kahit lansangan muna ako
Gilda Point of View Dahan dahan kong ibinukas ang aking mga mata dahil naramdaman ko na parang mahapdi ang aking anit. Nanlalabo ang aking paningin, at kailangan ko pang pumikit ng pumikit upang luminaw ito. Noong makakit ako ng mas malinaw ay napatingin ako sa may salamin. Nanlaki ang aking mga mata sa aking nakita. Nasa harap ako ng salamin habang ttumutulo ang dugo ko sa aking noo. Sa likod ko ay naroon si Maria. Nakangiti na animo ay isang baliw habang sinusuklayan ang buhok ko. Sinubukan kong tumayo ngunit natigilan ako noong hindi ko magawa. Napatingin ako sa aking katawan. Nakatali ako
Gilda Point of View Nakatingin ako sa mataas na kisame ng aking kwarto. Hindi ko alam kung anong oras na. Hindi ko alam kung ilang segundo, minuto, at oras ang nagdaan. Pagod na pagod na ako kakawag sa kinalalagyan ko. Ginawa ko na ang lahat para lamang makawala sa pagkakatali sa akin ni Maria ngunit walang effect. Napagod lamang ako ngunit walang nangyari. Bumaba na ang araw, lumabas na ang buwan sa kalangitan habang ako ay nakatali sa upuan na natumba. Gutom na gutom ako. Kahapon pa ako hindi kumakain. Pakiramdam ko ay kinakain na ng sikmura ko ang sarili niya. Hindi man lang muli ako dinaan ni Maria upang pakainin.
Gilda Point of View Nagising ako sa aking pagkalog na nararamdan ko. Napatingin ako sa itaas ng bahay habang umaalog alog ang buo kong katawan. May humahatak sa aking buhok. Nakatali pa rin ako! At hindi lang iyon. Hinahatak ako ni Maria gamit ang aking buhok pababa ng hagdan. Saan niya ako dadalhin?! Saan kami pupunta?! Hindi niya naman ako papatayin hindi ba?! Hindi naman niya kukunin nag dugo ko hindi ba?!! Oh no! Please wag! Help me, lord! Ayoko pa pong mapatay. “S-saan mo ako dadalhin?” tanong ko kay Maria na hinahatak ako p
Gilda Point of View Napatingin ako sa aking paligid. Wala akong makita kung hindi puro kadiliman lamang. Ilang araw na ba akong naririto? Anong mayroon sa kwarto na ito? Kaht nakabukas ang pintuan sa itaas ay hindi ko maaaninag ang kabuuan na kwarto. Dito ba nila itinatago ang mga biktima nila? Dito nila pinapatay? Ilang tao na kaya ang papatay nila? Ilang tao na ang kanilang inalay? Paano nilang nasisikmura na gawin ito sa kanilang miyembro ng pamilya? Anak ako ng anak ni Lola Teresa pero ginaganito nila ako? Anong klaseng kamag anak ang mayroon ako! Nakapanghihina ng laman. Nagbukas ang pintuan s
Gilda Point of View Tila hindi masanay ang aking mga mata sa dilim. Nangangapa pa rin ito hanggang sa ngayon. Wala pa rin akong makita na kahit ano. “Sino ka?” tanong ko muli sa kung sino man ang pumaswit sa akin noon. “Sumagot ka!” “Hello, anong pangalan mo?” tanong sa akin ng isang tinig. Malinaw kong ito na naririnig. Galing ito sa isang sulok ng kwarto, at hindi lamang sa aking isipan. Kagulat gulat na may iba pang tao rito bukod sa akin. Sa tagal ko na narito ay ngayon lamang ito nagparamdam sa akin.&nb
Gilda Point of View “Anong natapos mo?” tanong ko sa kasama ko na narito rin ngayon sa silid na pinagtapunan sa amin ni Maria. Nais kong libangin ang aking sarili hangang hindi pa dumadating si Maria sa loob. “Ako? Higschool lamang,” sagot niya sa akin. “Bakit mo nais kumuha ng medisina?” tanong ko sa kanya. Pareho kasi kami ng nais na kurso. Iyon nga lang ay hindi magkasing tulad an gaming lakas ng loob upang magpatuloy sa buhay. Siya ay nais nang sumuko habang ako
Third Person Point of View Nakatulala si Gilda ngayon habang iniisip kung paano nangyari ang mga bagay bagay. Sigurado siya sa kanyang nakita. Sigurado siya na may kausap siya sa silid na iyon ngunit malinaw na nakikita niya ng kanyang dalawang mata sa tulong ng ilaw ng liwanag na wala silang kasama sa loob ng silid. Silang dalawa lamang ni Maria ang naroon. Puno ng mga lumang gamit ang apat na sulok ng silid. Hindi niya na mahinuha kung ano ang totoo sa hindi. Hindi niya matanggap na mga ilusyon niya lamang ang kanyang narinig sa loob ng apat na sulok ng silid na iyon sa ilalim ng bahay. Si Maria na wala na sa kanyang matinong pag iisip ay nakatingin kay Gilda. Nagtatalo ang isip niya kung sas