Nang maikalma ako ni Kuya ay tinayo niya ako't inalalayan sa paglabas ng banyo ko at pinaupo sa dulo ng aking kama. Bumalik siya sa loob ng banyo at lumabas nang may hawak na tuwalya.Bagama't hindi nagsasalita, alam ko at ramdam ko ang nanahimik ngunit nagliliyab niyang puso. Marahil ay dahil sa kaniyang nalaman. Kahit ako ay magagalit.Isang taong akala kong walang gagawin sa akin na masama ay isa rin palang taong bumaboy sa akin. Isang taong minahal ko lamang ng lubos ngunit bakit ito ang ibinato sa akin ng tadhana? Kapalaran ko na ba ito o baka naman ay karma ko na dahil sa mga ginawa ko?Gusto ko lang humingi ng kapatawaran sa aking mga nagawa pero may kapalit pala ang paghingi ko ng tawad. Bakit? Bakit ito nangyari sa akin? Ano ang nagawa ko upang gawin niya sa akin ang bagay na 'yon?Kung kasalanan ang magmahal, sana ay hindi ko na lang ginawa. I just want to feel loved, to be appreciated by the person I love, to be seen, to be looked at and to be admired but none of it was giv
Ilang linggo na ang nakalipas at naghahanda na ako para sa aking pag-alis. Hindi pa naman ngayon pero inaayos ko na ang mga gamit na dadalhin ko para handa na ito sa araw ng pag-alis ko.Napagdesisyunan kong doon na lang ituloy ang pag-aaral ko at kapag nakatapos na ako at nakapag-graduate na, sasabihin ko kay Daddy na handa na akong pamunuan ang kumpanya.Alam kong maraming pagbabago ang magaganap pero hindi ko na alintana iyon lalo na't gusto ko ring makalimot sa mga nangyari sa akin dito. It may be hard but I'm willing to take risk.I want to forget and live again as the new Dahlia, and in the future I will be strong and brave to whatever the future will give me. I promise that I will never be weak again and no one will break me like how they've wanted. I will not let any man to destroy me just because I'm too good at them, no one will take advantage of me again. I will stand firm and ready to face all the situations.Nang matapos ako sa pag-aayos ng gamit ko ay umupo ako sa gilid
"I-it's not t-true, diba Kuya?" Halos hindi na maintindihan ang lumalabas sa bibig ko dahil sa paghagulgol ko. Walang tigil sa pagtulo ang luha ko na para bang may sarili silang isip at kusa na lang lumalabas.Nilingon ko si Kuya na nakatulala lang sa kawalan na para bang wala ng buhay dahil hindi na siya gumagalaw. Lumapit ako at tumayo sa harapan niya, hinila ko siya para mayakap ako at maya-maya lang ay narinig ko na rin ang paghagulgol niya.He's making me cry but I have to be strong for him. Kailangan may isa sa amin na mananatiling matatag para siya ang umalalay sa isa."T-they're alive, trust me! They're coming h-home... to us. I assure you Kuya." Ani ko at tinapik-tapik ang likod niya.Hindi ako naniniwala sa balita. I don't believe them kaya wala akong paniniwalaan na kahit ano sa sinabi nila. Hindi patay ang magulang namin, buhay sila! Who knows kung binayaran sila ng kaaway ni Dad para ibalita 'yon at masira ang image ni Dad para magtagumpay sila sa binabalak nila na pabag
Ito ang unang araw ng burol nila Mommy and Daddy dito sa hospital at maraming tao ang bumibisita, dad's business partners, mom's relatives and some people are the influencial people in the industry and even the patients here are coming.Hindi maipagkakailang kilalang tao nga si Daddy. A lot of people came today and who knows if some people here are his competitors. Pumunta lang para tingnan ang walang buhay na katawan ni Daddy at matutuwa dahil mababawasan na sila ng kakumpetensya. Pathetic greedy hypocrites!"Dahlia." Napalingon ako sa taong tumawag sa akin. Lumapit siya at hinawakan ako sa balikat saka inalalayang maglakad papunta sa upuan."Magpahinga ka nga, kami na lang muna ng Kuya mo ang mag-aasikaso sa mga taong pumupunta. Kanina ka pa nakatayo at kanina mo pa binabati ang mga tao. Rest, your brother and I will do the rest here." Aniya sa akin pero umiling ako."I can't. It's my duty to greet and thank those people who's coming at my parents funeral. I am the daughter of the d
Dahan-dahan kong iminulat ang mata ko at sandaling in-adjust ang paningin sa liwanag. Bumangon ako sa pagkakahiga at hinanap sina Kuya at Baste. Ako lang kasi ang mag-isa pagkagising ko, akala ko pa naman ay nandito sila sa tabi ko.Wala lang, nami-miss ko lang sila hehe.Isinuot ko ang tsinelas ko at lumabas ng kwarto. Hindi ko alam kung ano ang nangyari kanina, basta bigla na lang akong nakaramdam ng pagka-antok tapos naramdaman ko na lang ang pagsalo sa akin ni Baste.Hindi ko rin alam kung bakit bigla na lang akong inaantok kahit kakatulog ko lang din naman at napapansin ko rin na napakasensitibo ko na pagdating sa mga pagkain na kakainin ko, na dati ay hindi naman. Idagdag pa na napapansin ko din ang pabago-bago ng mood ko. Bakit naman parang ang daming pagbabago sa'kin? May problema ba sa akin? Feeling ko naman ay ayos lang ako pero minsan napapansin ko rin na hindi. Ano ba talaga?Nandito pa rin kami sa hospital, parang ginawa na naming bahay 'to ah. Pero syempre ayos lang kasi
"BASTE! BASTE! SANDALI NGA!"Sinubukan ko siyang habulin pero hindi ko magawa. Ang laki ng mga hakbang niya na para bang nagmamadali siya.Ano ba kasing meron? Bakit pupuntahan ni Kuya si Nathan sa airport? May kailangan ba siya sa kaniya? At si Baste, bakit nagmamadali siyang sundan si Kuya sa airport? Anong gagawin nilang dalawa doon?"Baste, wait lang. Hintayin mo ako!"Huminto siya sa paglalakad at nilingon ako."Just stay here and wait for us. Sandali lang naman kami doon. We're just going to talk to him." Sagot niya pero kumunot lang ang noo ko."Bakit kasi kailangan niyo pa siyang kausapin? Leave him alone! Diba nga aalis na siya? Edi magandang balita 'yon. Hayaan niyo na lang siya ngayon, pwede? It's already ended, tama na!" Sambit ko at hinawakan ang braso niya. "Please call Kuya and tell him to come back here? Kinakabahan kasi ako at pakiramdam ko..."Tinitigan niya ako sa mata nang putulin ko ang sinasabi ko. Ayaw ko ring sabihin ang nararamdaman ko sa kaniya dahil natatako
Para akong nabingi sa narinig ko. Nakikita kong gumagalaw pa ang labi niya pero hindi ko na maintindihan ang gusto niyang sabihin sa akin. Isang salita lang ang tinanggap ng utak ko."You're pregnant."I am what? Pregnant? Is this another kind of prank? Kasi kung oo, mababatukan ko 'tong si Baste. Pero kung hindi... No! It's not really true! Hindi naman talaga totoo ang lahat ng sinabi niya. Bakit ako maniniwala sa kaniya na puro biro lang naman ang mga sinasabi niya."Dahlia!" Humakbang siya palapit sa akin nang mapa-upo ako sa sahig. I looked at him. "Stop me with your jokes, Baste! I'm just sixteen and I'm not fvckin' pregnant! Who the fvck are you to tell me that gibberish, huh? You really like putting a jokes on me. I'm starting to hate you because of that!" Sambit ko at tinabig ang kamay niya na nakahawak sa akin.Is he enjoying making fun of me? Masaya bang makita na naiinis ako? Bakit pa palagi nila akong pinaglalaruan? Pagod na ako. Pagod na pagod na ako. Gusto ko nang manah
Tatlong buwan na ang nakalipas nang maaksidente si Kuya at matapos maiburol sila mommy and daddy. Mas pinili kong ilagay ang abo nila dito sa bahay kaysa sa libingan. At least dito ay palagi ko silang nakikita at mararamdaman na kasama ko sila.Tumayo ako at humarap sa salamin na nasa kwarto ko. May umbok na ang tiyan ko, medyo halata na siya kung magsusuot ako ng fit na damit pero kapag oversized t-shirt ay hindi naman.I decided to keep the baby not because I want it. Wala lang akong choice dahil pinipilit ako ni Macy at Baste na dalhin ang batang 'to. Ano pang magagawa ko?"Dahlia." Napalingon ako sa pintuan nang bumukas ito at pumasok si Macy. Nang maisarado niya ang pintuan ay binalik ko rin ang tingin sa salamin para pagmasdan ang sarili.I looked fat. Hindi naman 'yong masyadong mataba, ibang-iba kasi ang katawan ko noon kaysa sa katawan ko ngayon. The reason must because of my pregnancy."Will you really stop going to school?" She asked. Tiningnan ko siya mula sa salamin. Sh