DAMIEN'S P.O.V After that lunch I had with my wife, I could feel the great significance that brought to our relationship. We became close again. Hindi na rin kami nag aaway— or should I say, hindi niya na ako laging inaaway. We even became a team! Well, not literally dahil dalawa lang naman kami. But anyways, basta. Life is getting better and everything is falling into its right places. Except for one thing— I vowed to her to help with that sabotage she encountered during her time handling some controversial case! "Eh, 'di ba sabi mo wala ka namang kinalaman doon? Might as well help her na lang to find the 'culprit'." said CJ. Magkasama kami ngayon dito ulit sa restobar ni Jeremiah. We're with Jerem, of course. And Jela. Napaisip ako. And a few seconds after, I sighed. "Look, may kailangan akong aminin." sa wakas ay sabi ko. I blurted it out of nothingness. Ni hindi ko sinasadya na masabi ko iyon. "And what is that, Kuya?" pag uusisa ni Jela. Muli akong huminga ng malalim. "
CELESTINE'S P.O.V After only a few minutes of waiting, I received a call from Damien saying that he was already outside. Dali dali naman akong lumabas para pagbuksan siya ng gate. Naiinis pa nga ako sa sarili ko dahil kanina pa lang, nang malaman ko na pupunta rito si Damien ay nakaramdam na agad ako ng kakaiba. I felt excited like I never must be. Nang makasama ko na siya at habang magkasabay kaming naglalakad papasok sa bahay ko ay lalo pang tumindi ang nararamdaman ko. My heart seemed to skip a beat as my temperature seemed to go rocket-high! But even so, I still tried my best to keep my composure still. Tapos na akong pagmukhain na namang tanga ang sarili ko. "So... what's the news?" tanong ko sa kanya matapos ko siyang patuluyin sa salas at bigyan ng maiinom. Hindi siya sumagot agad, sa halip ay uminom muna sa inuming ibinigay ko. "Cold iced tea, huh? Hindi mo pa rin talaga nakakalimutan kung anong gusto ko." nakangiti niyang saad. I felt my cheeks flushed after hearing th
CELESTINE'S P.O.V Kinaumagahan, kahit puyat ay maaga pa rin akong pumasok. Pagkagising ko pa lang kasi ay mensahe na agad ni Damien ang bumungad sa akin. "Good morning, Sunshine! Wake up. Kaloy will be at our office at eight a.m. sharp. Do you want me to fetch you?" saad nito sa mensahe kanina. Ni-reply-an ko naman iyon ng, "No thanks. I can manage. I'll be there before seven a.m." At iyon nga ang ginawa ko. Mag aalas siyete pa lang ay nasa elevator na ako ng building namin. And at exactly five minutes before the clock strikes seven, nasa loob na ako ng opisina. Bumungad sa akin si Damien na abala sa laptop niya. "Good morning." bati ko. Agad siyang napatingin sa akin nang marinig niya ako. Tila doon niya lang napansin ang pagdating ko. Tumayo siya agad at ngumiti. "Good morning. I'm glad, you made it before seven." sabi niya. "Why? Hinihintay mo ako?" pang aasar ko. Naglakad na ako papunta sa table ko. I put my bag on my table as I took my seat. "What if I said 'yes'? I'
CELESTINE'S P.O.V "So, are we missing something that we should know?" Kunot ang noo na napatingin ako kay CJ. "What are you talking about?" maang na tanong ko. Today is a special non-working holiday kaya napagpasyahan namin na lumabas para naman makapag relax. Kaming dalawa lang sa pgkakataon na ito dahil sina Charie at Jela? Well, they're both busy with their own businesses. Babawi na lang daw sa susunod. "Nakarating sa akin na nag half day ka raw sa firm ng walang pasabi. And you know what's even fishier?"" aniya. Tinaasan ko siya ng kilay. "Ano?" "Sabay daw kayong naglaho ni Damien!" tila kilig na kilig na sambit nito. Well, it was more a 'tili' than a usual deliverance of a sentence. Hindi ko siya kinibo. "Gaano katotoo ang chismis? And tell me, magkasama nga ba kayo nang mga panahon na iyon?!" pangungulit niya. Tiningnan ko siya ng diretso sa mga mata. "Well, I'll say... no comment on that." sabi ko at inirapan siya. "I-enjoy na lang natin itong araw na ito, pwede ba? L
DAMIEN'S P.O.V Yesterday was a very nice day. I got the chance to be with my wife again. At habang tumatagal, mas nararamdaman ko na unti unti nang naaayos ang mga naging gusot sa samahan namin. Let's just say that... we're more than just being friends now. And that was the reason I always get a good sleep every night— and waking up each morning with a huge smile on face and a happy mood. Except now. As far as I can remember, hindi ko pa naririnig na tumunog ang alarm clock ko. And it was set to five o'clock in the morning, by the way. Pero imbis na ang malakas na alarm ko ang gumising sa akin, ang ringtone ko ang bumulahaw sa payapa ko pang paghimbing. It was my caller ringtone. Sino ba ito? Was his purpose so urgent that he needed to barge in and ruin my very good sleep? I muttered to myself. Gayunpaman ay kinuha ko na ang cell phone ko at sinagot ang tawag na iyon. "Who the hell is this—" "H-Hello, Kuya? Kuya, si Jela ito. Gising ka na ba?! Are you awake already!?" Awtomat
CELESTINE'S P.O.V I woke up and I was immediately aware of what just happened. Alam ko na may mga lalaking dumukot sa akin nang papasok na sana ako sa building ng firm na pinagta trabahuhan ko. At alam ko rin na malamang ay dinala nila ako sa kung saan mang lugar na hide out nila— may it be an abandoned house, warehouse, or something. Why did I know? Simple. What they did to me was a clear indication of kidnapping. Kidnap, malamang ay dadalhin talaga nila ako sa ibang lugar. Nila na mga abductors ko. And right now, I only have one person in my mind who could possibly do this. Sino pa nga ba kundi si Gerald Montagle? Malamang, aware na siya sa ngayon na may posibilidad nang matuloy ang naudlot na pagbihag sa kanya ng batas. At malamang din na sobrang desperado na siya ngayon na handa niya nang gawin ang lahat just to throw anyone that could get into his way to extended freedom. To the point na pati ako ay ipinadukot niya na. But whatever. Nakahanda naman na ako sa kahit ano mang sus
CELESTINE'S P.O.V Matapos ang naging pag uusap namin ni Damien ay hindi ko na alam kung ilang oras na ang dumaan hanggang sa makatulog ako. And now, I'm awake again. Umaasa ako na paggising ko ay mare realize ko na nananaginip lang pala ako. And that I am once again free. Pero hindi talaga pwede. Especially now that I can feel my hands already aching because of the ropes used to tie them in the headboard. Napakurap kurap ako. Doon ko lang namalayan na medyo madilim na rin sa kwartong kinaroroonan ko. Wala na ang maliwanag na ilaw— naka off. Napalitan na iyon ng isang lampshade na dim lang ang liwanag. Dahil doon ay naisip ko na baka gabi na. Mula sa lampshade ay mabilis na nalipat ang paningin ko sa malaking pinto. Bumukas kasi iyon. At kahit madilim ay kitang kita ko ang pamilyar na pigura ng isang matangkad na lalaki. It was obvious that the one standing there was... Damien. May dala siyang kung anong bagay na hindi ko alam at wala rin naman akong balak na alamin. Naglakad siya
CELESTINE'S P.O.V Isang linggo na ang mabilis na lumipas nang halos hindi ko na namamalayan mula nang kinuha ako ni Damien at dinala sa lugar na ito. At sa loob ng isang linggo na iyon ay napakarami nang nangyari. And... yeah. Something else happened between us two. Mula nang unang gabi kaming nagsama ay nangyari na ang mga bagay na hindi dapat mangyari. Maraming beses na. And everytime it happens, I always try my best to fight back. Iyon nga lang ay wala pa rin akong nagagawa para pigilan siya. He still wins. And he always ended up taking what he wanted from me. Kaya eventually ay napagod na rin ako. Ako na rin ang sumuko. Hinayaan ko na lang siyang gawin ang kahit anong magustuhan niyang gawin. But that doesn't mean I am already willing for everything he does with me. Labag pa rin iyon sa kalooban ko. But what else can I do? Iyon na lang ang magagawa ko para kahit papaano ay mapagaan ang sitwasyon na kinasasadlakan ko ngayon. And these past few days, I realized that living with h