CELESTINE'S P.O.V I woke up and I was immediately aware of what just happened. Alam ko na may mga lalaking dumukot sa akin nang papasok na sana ako sa building ng firm na pinagta trabahuhan ko. At alam ko rin na malamang ay dinala nila ako sa kung saan mang lugar na hide out nila— may it be an abandoned house, warehouse, or something. Why did I know? Simple. What they did to me was a clear indication of kidnapping. Kidnap, malamang ay dadalhin talaga nila ako sa ibang lugar. Nila na mga abductors ko. And right now, I only have one person in my mind who could possibly do this. Sino pa nga ba kundi si Gerald Montagle? Malamang, aware na siya sa ngayon na may posibilidad nang matuloy ang naudlot na pagbihag sa kanya ng batas. At malamang din na sobrang desperado na siya ngayon na handa niya nang gawin ang lahat just to throw anyone that could get into his way to extended freedom. To the point na pati ako ay ipinadukot niya na. But whatever. Nakahanda naman na ako sa kahit ano mang sus
CELESTINE'S P.O.V Matapos ang naging pag uusap namin ni Damien ay hindi ko na alam kung ilang oras na ang dumaan hanggang sa makatulog ako. And now, I'm awake again. Umaasa ako na paggising ko ay mare realize ko na nananaginip lang pala ako. And that I am once again free. Pero hindi talaga pwede. Especially now that I can feel my hands already aching because of the ropes used to tie them in the headboard. Napakurap kurap ako. Doon ko lang namalayan na medyo madilim na rin sa kwartong kinaroroonan ko. Wala na ang maliwanag na ilaw— naka off. Napalitan na iyon ng isang lampshade na dim lang ang liwanag. Dahil doon ay naisip ko na baka gabi na. Mula sa lampshade ay mabilis na nalipat ang paningin ko sa malaking pinto. Bumukas kasi iyon. At kahit madilim ay kitang kita ko ang pamilyar na pigura ng isang matangkad na lalaki. It was obvious that the one standing there was... Damien. May dala siyang kung anong bagay na hindi ko alam at wala rin naman akong balak na alamin. Naglakad siya
CELESTINE'S P.O.V Isang linggo na ang mabilis na lumipas nang halos hindi ko na namamalayan mula nang kinuha ako ni Damien at dinala sa lugar na ito. At sa loob ng isang linggo na iyon ay napakarami nang nangyari. And... yeah. Something else happened between us two. Mula nang unang gabi kaming nagsama ay nangyari na ang mga bagay na hindi dapat mangyari. Maraming beses na. And everytime it happens, I always try my best to fight back. Iyon nga lang ay wala pa rin akong nagagawa para pigilan siya. He still wins. And he always ended up taking what he wanted from me. Kaya eventually ay napagod na rin ako. Ako na rin ang sumuko. Hinayaan ko na lang siyang gawin ang kahit anong magustuhan niyang gawin. But that doesn't mean I am already willing for everything he does with me. Labag pa rin iyon sa kalooban ko. But what else can I do? Iyon na lang ang magagawa ko para kahit papaano ay mapagaan ang sitwasyon na kinasasadlakan ko ngayon. And these past few days, I realized that living with h
CELESTINE'S P.O.V "Good morning. Pinapatawag ka ni Damien sa baba. Kakain na raw." Iyon ang naging bungad sa akin ni Pau nang mabungaran ko siya matapos kong buksan ang pinto ng master's bedroom. Iyon din ang nakapagpakunot ng noo sa akin. "Isn't he supposed to bring me the food? 'Tapos dito ko kakainin? I am not allowed to go down—" "Pwede na raw ngayon." putol niya sa akin. Magtatanong pa sana ako pero hindi niya na ako binigyan pa ng pagkakataon na makapagsalita dahil tumalikod na siya agad sa akin. Kahit naguguluhan tuloy ay kiming napalabas na ang ako at sumunod sa direksyon na tinungo ni Pau kanina nang umalis ito. Habang naglalakad ay hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaiba. I felt like... I was free again. Bahagya pang nangangatog ang tuhod ko nang tumapak ako sa isang baitang ng hagdan pababa. It was because the stair is so high! Paikot ikot pa iyon kaya naman lalo iyong nagmukhang matarik. I was kind of nervous also because this is the first time that I was able to see
CELESTINE'S P.O.V "Ang palayain niya ako at ang itama niya lahat ng maling nagawa niya. By that, baka sakaling mawala na ang anumang sama ng loob na meron ako para sa kanya." That was my wish for him and he did exactly like it. Nang magising ako kanina ay alas nuwebe na ng umaga. Magtatanghali na. Ang una kong ginawa ay ang bumangon at ayusin ang lahat sa paligid ko— lalung lalo na ang pinaghigaan ko. After that, I started to do my morning self care routine. Naligo ako, nagbihis, bago ko napagpasyahang bumaba na para tingnan kung may pagkain na ba. Gutom na rin kasi ako at nabanggit din sa akin ni Pau kahapon nang mag usap kami na medyo busy daw sila ngayon. Dahil doon ay naisipan ko agad na ako na lang ang magluto para kahit papaano ay makatulong naman ako at makagaan. Hindi man kay Damien ay at least kay Drake at Pau na lang na nagpakita na rin naman sa akin ng kabaitan kahit na papaano. I was about to go down when suddenly, I remembered I had forgotten something upstairs. Mahala
CELESTINE'S P.O.V Three days. Tatlong araw na mula nang palayain ako ni Damien. Unti unti na rin akong nakabalik sa normal kong araw-araw na gawain. But there are still times when I would suddenly cry out of nothingness as I felt lonely and... longing for him. Maaga akong pumasok sa trabaho. Although alam ko na wala naman akong gaanong gagawin. I just wanto to have some escape and going to work is one of my greatest escapades. Umaasa ako na sa pagpasok ko ng mas maaga sa trabaho ay mababawasan ang oras o kahit minuto lang na bigla akong malulungkot at iiyak. Nakakasawa na kasi. Pakiramdam ko, patay na ako kahit buhay pa naman at humihinga. "Alam mo, anak, hindi masamang tumanggap ng pagkatalo. Alam kong alam mo iyan. You are a lawyer, after all. A very good one. The moment you thought your husband cheated on you almost a decade ago, alam kong sumumpa ka sa sarili mo na gagawin mo ang lahat para lang hindi na magtagpo ang mga landas niyo. And if destiny made your paths cross once ag
CELESTINE'S P.O.V That day at Damien's rest house, umalis ako nang walang napapala. I still didn't know where to find that annoying husband of mine. At naiinis ako sa kanya. Pero mas naiinis ako sa sarili ko dahil nang magkaroon ako ng chance ay hindi ko man lang nasunggaban iyon. Eh, 'di sana hindi ako namomroblema ngayon kung saan ko siya hahanapin. That's great and you deserve that pain, witch. Ngayon, alam mo na ang pakiramdam niya noong hinahabul-habol ka niya pero wala kang pake as if willing ang buong mundo na ibaba ang pride para lang maka-adjust sa gusto mo. Naiiyak na napdukdok na lang ako sa mesa na puno na ng filed documents—bagay na hindi naman nangyayari dati dahil never akong naipunan ng mga gagawin. Ngayon lang talaga. Ngayon lang na lunod ako kaiisip ng tungkol kay Damien. Naputol ang pagmumuni-muni ko nang makarinig ako ng boses mula sa intercomm. "Miss Chavez, are you there? Pinapatawag ka ni CEO sa office niya," anang pamilyar na boses doon. Natigilan ako. "
CELESTINE'S P.O.V "Argh, I hate to leave this job but I have to. Para kay baby." Inilagay ko na ang huli kong gamit sa box na dadalhin ko paalis sa firm na pinagtatrabahuhan ko. Temporary bed rest lang ang advice ng doktor but I chose to follow to CJ. Gusto ko rin kasing matutukan ang paglaki ng anak ko. Isa pa, makabawi man lang ako sa mga nagawa kong kamalian lately sa kanya na muntik na niyang ikapahamak. "So, sinasabi mong sagabal ang baby mo sa trabaho mo?" prangkang saad ni Charie. "Tsaka huwag mo nga akong dramahan diyan. Hindi ka naman na-terminate at hindi ka rin naman nag resign. Maternity leave ka lang, gaga." Napabungisngis ako sa sinabing iyon ni Charie. "Eh, bakit ba?! Sa ito ang nararamdaman ko, eh," pairap ko pang saad. "Tsaka excuse me rin, ha? Wala rin akong sinabi na sinisisi ko ang anak ko. He was the reason, yes. Pero hindi ko siya sinisisi." Muling napuno ng katahimikan ang office matapos ang sinabi kong iyon. "Hay. Mami-miss ko ang lugar na ito sa oras na