Sa sandali kong pagpapahinga, agad akong nakatulog. Ang pagod ko at antok ay nagdala sa akin sa kahimbingan. Nagising ako ng bandang alas-syete na rin ng gabi. Narinig ko ang mga boses ng dalawang babae mula sa labas ng kwarto. Marahil ay tapos na ang duty nila ngayong araw. Dahan-dahan akong bumangon mula sa higaan, ang mga mata ko ay unti-unting nag-aadjust sa dilim dahil hindi ko binuksan ang ilaw sa kwarto ko kanina bago ako makatulog. Nagbihis ako ng simpleng damit - isang maluwag na t-shirt at maong na pantalon. Tiningnan ko ang sarili sa salamin at inayos ko ang buhok ko at siniguradong maayos ang itsura ko bago ako lumabas ng kwarto. Nang maabot ko ang pinto, hinawakan ko ang door knob at dahan-dahang binuksan ito. Ang ingay ng pinto sa pagbukas ay agad na nagpa-tingin sa akin ng dalawang babae. Naka uniporme pa silang dalawa habang nasa mesa nakaupo sa upuan at kumakain ng prutas. "Kumusta ang assistant ng isang CEO?" nanunuksong saad ni Jazz. Nakalumbabang nakatin
Seryoso lang siyang nakatingin sa daan. “Kahit na ilang beses mo pa akong saktan Laurene, sigurado pa rin ako sayo. The moment I laid my eyes on you, I knew for sure that you're the woman I want to spend my whole life with. I don't know what love is before but when I met you, I understood what it truly meant. Even if we face a thousand trials, my love for you will never waver. You are my strength when I am weak, my joy in times of sorrow, and my love in a world full of hate. You are my everything, Laurene, and I will spend the rest of my life proving my love for you, no matter what it takes.” Nabigla ako sa sinabi niya. He's so sincere that I can even feel it in my heart. I looked at him, his eyes full of sincerity and love. I felt a lump in my throat with the built up emotions that I'm trying to stop. "Zairon..." sabi ko ng marahan. Tumingin siya sa akin, iniwan ng kanyang kamay ang manibela para mahaplos ang aking pisngi. "What is it, baby?” "Hindi ko... hindi ko alam kung a
I looked at him, confusion written all over my face. “Why would you ask that?” “Because I want you with me all the time. I'm a selfish person. I want you to be with me and only me.” He pouted a bit. A soft chuckle slipped from my lips as I gently squeezed his hand. “Then, should I be selfish too? I want to be with you all the time too, Zairon– with our kids. I want it to be just us.” I said. His eyes softened at my words, and he gently caressed my cheek. "I would love nothing more, Laurene," he said, "I want to be with you and our children too. You're my world." Natigilan lang kami sa pag mo-moment nang narinig namin ang hagikhikan ng kambal. Natawa kaming dalawa at naglakad papasok ng gate. The whole day, we only arranged the room for the twins. Pinaghandaan talaga ni Zairon dahil lahat ng kailangan namin sa bahay ay nandoon na. Pati mga gamit rin ng kambal ay nandoon na rin. Zairon also has a garden outside. Hindi pa masyadong malago ang mga bulaklak pero halatang alaga na
Halata ang inis ni Zairon habang nakatingin sa dalawang prenteng naglalakad sa loob ng dining area. "What are you two doing here?" He asked while approaching them. Nilagay ni Zaiden ang dinala niyang pagkain sa mesa bago nagsalita. "We heard there was a celebration, so we decided to bring some food to contribute." "Celebration? Are you kidding me? We just got here, Zaiden," Inis niyang sikmat sa kambal. Inakbayan silang dalawa ni Zachary. Hindi nila iyon inaasahan kaya ay muntik silang matumba. "Chill bros. Celebration rin naman ang paglipat niyo ng bahay. Come on, hindi pa naman tayo parating magkasama." Pangungumbinsi niya kay Zairon. Inis niya lang kinuha ang kamay ni Zachary at lumapit sa pwesto ko. "Mas mabuti ngang wala kayo, mas masaya pa ako." Busangot niyang sagot. Zaiden and Zachary exchanged knowing looks before turning back to Zairon, their grins widening. "Aw, come on, bro. Don't be like that. We just wanted to celebrate with you," Zachary teased at him. He sig
Tumango ang senior nurse at kahit hindi naman nakatingala si Zairon sa kaniya ay ngumiti pa rin ito sa kaniya. "Siyempre, Dr. Zairon. Siguraduhin kong alam niya ang gagawin." Masigla niyang sagot na hindi pinansin ng isa. With Marissa's help, I carefully prepared the necessary equipment and approached Mr. Cruz's bed. Zairon stood by, offering words of encouragement and guidance as I performed the procedure under Marissa's watchful supervision. Habang nagtatrabaho kaming magkasama para makakuha ng mga sample ng dugo, kinuha ni Zairon ang oras para ipaliwanag ang bawat hakbang ng proseso sa akin, sinisigurado na nauunawaan ko ang kahalagahan ng bawat test at kung paano ito makakatulong sa amin na ma-diagnose at matreat ang kondisyon ni Mr. Cruz. Nang matapos namin ang prosedure, pinasalamatan ni Zairon si Marissa sa tulong niya at lumingon sa akin pero hindi siya nakangiti. "You're good." matipid niyang sambit. Palihim akong napaikot ng mata. Iyon lang ba sasabihin niya? I tr
His laughter filled the room, making me roll my eyes. In response, I tossed a roll of bandages at him, which he caught with ease. "Ang brutal naman ng nurse dito. Maganda sana kaso mamatay ako rito ng maaga." he joked, unrolling the bandages and starting to wrap it around his wound. Tinukuran ko siya ng tingin. "Hindi ka mamamatay. Hindi pa ako tapos sa'yo." Tumawa siya, "Oh, may banta pa. Exciting." "Exciting?" I retorted, my tone dripping with sarcasm. "If being a patient in a hospital is your idea of excitement, E'di wow." "Hindi, exciting ang maging pasyente kapag ikaw ang nurse," sagot niya na may ngiting nakakaloko. "Kung ganyan ang attitude mo, baka hindi ka na gumaling," banta ko sa kanya. "Aray, ang sakit naman nun. Pero, okay lang. Basta ikaw ang mag-aalaga sa'kin," sagot niya, ang kanyang nakakainis na ngiti ay nakadikit pa rin sa kanyang mukha. "Umayos ka, Zachary. Hindi ito oras para magbiro," sabi ko sa kanya habang inaayos ko ang bandage sa kanyang braso. "Oh,
The surgery on our patient with Zairon was successful. I only assisted him with common tasks, but most of the time, he was with the senior nurse. It took weeks to finish it, so he's now resting and spending time with our kids. He will still go to the office, but not as often, especially since he wants to fulfill what he said to me. Kinuha ko ang bag ko sa sala dahil papunta na rin ako ng Hospital ngayon. Kahit gusto kong mag stay sa hospital, hindi pumayag si Zairon kahit na sunduin niya ako palagi ay okay lang talaga sa kaniya. Mas malapit rin naman ang address dito kaysa sa bahay nila Mama kaya okay lang rin sa akin. Naramdaman ko ang mahigpit na pagyakap ng malalaking braso niya sa baywang ko. Naamoy ko ang kanyang pamilyar na pabango nang yumuko siya para halikan ang aking pisngi. "Such a lovely scent. Are you ready, baby?" His voice was low and filled with affection. I couldn't help but giggle at his words and turning around to face him. Hindi niya binawi ang kanyang mga br
"Hmm, baka may emergency case? Pero weird nga, kasi sabi mo nga rest siya," Jazz speculated.Dalcy chimed in, her expression curious. "Baka may nangyari sa mga kambal? O baka may naisip lang siyang biglang gawin sa ospital."Napaisip ako. Anong nangyari? Bakit siya biglang nandito? "Sige, baka dapat tawagan ko muna si Zairon para malaman kung ano nangyayari.""Oo, tawagan mo nga. Baka may kailangan ka pang gawin," Jazz suggested.I nodded and quickly dialed Zairon's number again, hoping he would pick up this time. But just like before, there was no answer."Hindi pa rin sumasagot. Baka busy lang talaga siya," I said to myself. "Pero kahit busy, dapat may time siya na mag-reply sa'yo. Sige, try mo ulit," Jazz urged. I nodded and tried calling again, but once again, there was no answer.Nag-aalala na ako. Bakit hindi siya sumasagot? Anong nangyari?“Puntahan mo nalang kaya siya girl? Baka talaga may emergency kaya nandito siya sa hospital.” “Oo nga, mamayang 2 pm naman ang in mo hind