One month ago.....The crisp air nipped at my cheeks as I stepped out of my limousine, a smile painted on my face despite the growing unease in my gut. Today was the launch of my latest dress collection, and the crowd that gathered outside the fashion boutique was nothing short of electrifying.There were Vendors sold popcorn and hot dogs to eager onlookers, their excited chatter filling the air like the soundtrack to a Hollywood premiere. I glanced up at the massive banner that spanned the length of the building, featuring my name in bold, elegant letters. It was a far cry from the days when she was building and designing the dresses all by myself. Matapos ng eleksyon at pagkapanalo ni Mayor Levi ay naisipan ko na mag release ng bagong collection ng dresses ko. Anthony and I, minsan na lamang kaming magkita. Ni hindi rin siya minsan umuuwi sa bahay. He said he's busy with his work on their office. I understand it naman. Habang busy si Anthony sa office works n'ya ay busy rin nam
As Marisse grappled with the repercussions of the sabotage, a tempest of emotions raged within her. Anger, disbelief, sorrow – a tumultuous mix of feelings threatened to overwhelm her as she tried to make sense of the senseless act of destruction wrought upon her creations.But amidst the turmoil, a flicker of determination sparked in Marisse's eyes. She refused to be defeated by Glen's cowardly act of sabotage. She refused to let his jealousy and malice dictate the course of her career and her dresses. With steely resolve, Marisse made a decision – she would not let this setback define her. She would rise above the adversity, reclaim her strength, and emerge from this dark chapter stronger and more resilient than ever before."Fvcking Hell" inis na ani ni Marisse habang sumimsim ng wine. "Calm down, Babe. Hayaan mo muna sila na magsaya, bukas na bukas ay may kalalagyan sila" ani ni Anthony kay Marisse. Parehas nakaupo ang dalawa sa sala. Gabi na ngunit hindi pa rin sila natutulog.
"Ma'am, hindi po talaga puwede" ani ng katulong ng mga Acosta sa akin nang nasa tapat na ako ng gate nila. "Please, Yaya, let me in" mariin na ani ko rito. Psh, takot sa mga Acosta. "Ma'am, hindi po talaga puwede" ulit ng katulong. "Tatabi ka ba o tatabi ka?" Tanong kong muli rito. Nakakayamot na. Nakakaubos ng pasensya. "Ma'am" mahinang anas nito. Wala na akong nagawa pa, mabilis na akong puwersang pumasok sa loob ng bahay nila. Kasama ko rin ang dalawa kong guard. Syempre, hindi naman ako bobita para hindi magsama ng guards. "Ohhh, anong ginagawa ng magandang babae rito sa mansion namin?" Agad na tanong ni Adrian. Prente itong nakaupo sa bench sa harap ng swimming pool nila habang walang soot na damit. "Miss me?" Tanong muli nito. Isang malalim na buntong hininga naman ang ginawa ko. "Hindi ikaw ang ipinunta ko rito, I'm here because of your Dad, so, where is he?" Tanong ko, wala nang paligoy-ligoy pa. "Aray" ani nito habang umaakto na nakahawak sa bandang puso n'ya. "Sa
"Guards, okay na. Kaya ko na mag-isa, dito na lang kayo" ani ko sa dalawa kong kasamang guards nang makarating na kami sa tapat ng pinto ng library ng mga Acosta. Matapos kong masabi sa kanila iyon ay mabilis ko na ring ipinihit ang pinto para pumasok na sa loob. "Have a seat, Miss" ani ni Glenn habang prenteng nakaupo sa kaniyang swivel chair, ang kaniyang paa ay nakataas pa sa mesa. Umupo naman ako sa upuan rito."First of all, nandidito ako para sabihin sa'yo na tigilan mo na ako. Hindi na ako ang dating Marisse na tinatapak-tapakan n'yo lang. Kayang-kaya ko na kayo" ani ko rito nang makaupo na ako. Mabilis namang umayos sa pagkakaupo si Glenn. Napatawa naman ang lalaki sa sinabi ko. "Anong nakakatawa?" Inis na tanong ko rito."Talaga? Kayang-kaya mo na kami? Kayang-kaya mo na ako?" Tanong nito habang natatawa pa. "Yes, hindi ko lang kayo napantayan. Nahigitan ko pa kayo" taas noong sagot ko rito."Because of what? Dahil ng boyfriend mong cheater?" Sunod-sunod na tanong nito
Habang nasa byahe papunta sa aking boutique ay hindi ko maiwasang mapaiyak. Ang sakit. Sobrang sakit. Dalawang lalaki na aking minahal.....Hindi ko akalain na mararanasan ko rin ang sakit at pait na naranasan ko noon sa piling ni Martin. "Ma'am, dito po" ani ni Danica nang makarating na ako sa aking boutique. Agad akong sumunod sa kaniya. Nang makarating kami sa customers waiting area ay doon, nadatnan ko ang fiance ni Martin, si Andrea. "Let's talk sa loob ng office ko" walang buhay na ani ko rito. Hindi ko na siya hinintay pang makapagsalita dahil mabilis na akong naglakad papunta sa loob ng aking office.Nang madaaan ang lugar kung saan nakuhanan ng footage ang dalawa ay hindi ko na muling mapigilan na umiyak. "Is everything okay?" Mahinang tanong ni Andrea sa akin. Nasa loob na kami ng office ko. S'ya ay nakaupo sa tapat ko habang parang pinagmamasdan ang bawat galaw ko. Saglit kong pinawi ang luha na pumatak na naman sa mga mata ko. Nang mapawi ko ito ay ngumiti ako ri
"Thanks, my idol" sagot ni Andrea. And then, a moment of silence happened between us. Nagtagal pa siya ng mahigit kalahating oras bago niya napag-isipan na lumabas na sa office. She shared a lot about her. "I am so sorry talaga, Marisse" ani nito habang naglalakad na kami palabas sa boutique ko. "You don't have to say sorry. Hayaan mo na" ani ko na lamang. Nakakarindi na rin na puro “sorry” na lamang ang naririnig ko. Bago pa man kami makalabas sa boutique ay mabilis na lumapit na sa amin si Danica. Informing us na there's a lot of people outside the boutique. Kabilang na roon ang mga press. "Anong nangyayari?" Naguguluhang tanong ni Andrea sa secretary ko. "E ma'am, nakita ko po sa internet na may isang paparazzi po na nagpost ng picture" panimula ni Danica. "Picture po iyon ni Ms. Andrea na pumasok po sa loob ng boutique natin, tapos, ayan po" dagdag pa nito. Napatingin naman ako kay Andrea, hinihintay ang desisyon ng babae. "I'll go outside" ani ni Andrea maya-maya. "Wha
Ika-10 na ng buwan ngayon, bagaman binabagabag pa rin ng ala-ala ang sinabi ni Glenn kahapon, pinilit ko pa ring bumangon nang magaan ang loob. Ganoon si Anthony e, kahit sobrang gabi na, kahit sobrang busy n'ya, hindi maaring wala siyang surprise para sa aming dalawa. "Good morning, ate" bati ni Lyka nang makita ko ito na naglilinis sa bahay. "Good morning, sipag mo naman" ani ko rito. "Ako lang 'to, ate" ani nito sa akin saka natawa. "Wala ka bang pasok ngayon?" Tanong ko rito saka naupo sa couch na naroon. "Wala, ate. Next week pa ako magkakapasok" sagot nito. "Talaga? Bakit?" Tanong ko. "One week break namin" sagot nito. Tumango na lamang ako at hindi na umimik pa. Nang makatapos sa pagkain ay tumungo na akong muli sa kwarto namin ni Anthony saka naghanap ng masosoot. Nais ko sanang puntahan si Anthony mamayang hapon. Sa ngayon, dito na lang muna ako sa penthouse. Si Danica na muna ang bahala sa boutique. Alam na naman noon ang kaniyang gagawin. It was a day I always l
Kinabukasan, nang magising ako ay ramdam na ramdam ko kaagad ang sakit ng ulo ko. D*amn. Kahit masakit ang ulo ko ay pinilit ko pa rin na makabangon. But, wait. Where am I? As I regained some semblance of consciousness, I found myself in a dimly lit room, her hands bound and her heart filled with fear. "Where am I?" Pasigaw na tanong ko. Baka may nag uwi lang sa akin kagabi. Pilit na inaalala ko ang lahat ng nangyari kahapon. From betrayal by my own boyfriend, bar, kissing other guy, hanggang sa Van.... Tama, white van na basta na lamang ako hinila ng mga taong sakay roon papasok sa sasakyan. "Hello, gising na po ako. Where am I?" Sigaw kong muli. Ilang sandali pa ay bumukas na ang pinto ng kwarto na kinaroroonan ko. Pumasok roon ang isang lalaki. It was Adrian. Adrian, with a sinister smile on his face, approached me, relishing in his victory. I guess this guy had sinister intentions for me, planning to do something terrible to me, of course, ano pa nga ba ang aasahan nati