Darwin's POV:"Saan ka galing?" Tanong kaagad ni mommy Trina ng makauwi na ako. Kakatapos ko lang makipag kita kay Senator Bautista. Yes, I knew it from the beginning since then. I was alone on the bar that time, somewhere in Makati, well, I'm a VIP there, ng marinig ko ang mahihinang hikbi ng asawa ni Senator Bautista. Si Madame Roxanne. Flashback...."Ma'am" tawag ko rito. Babae siya at lasing pa kaya mabuting may gumabay o kasama man siya ngayon. Maybe I'll call Senator Bautista na. Mahirap na sa panahon ngayon, samahan at pakitaan mo lang ng magandang intensyon ang isang tao, kapag kumalat, ikaw pa ang sasabihan ng masama. Tsk. "Who are you? Ikaw ba ang dumuk*t sa anak ko, ha? Umamin ka na" ani nito sa tono ng boses na animo'y lasing. What? Anak n'ya? Ah, baka nag adopt lang. "Ano? Ikaw talaga iyon? Hindi ka makaimik e" ani muli nito saka nilagok ang alak na hawak hawak niya. "No, ma'am, wala po akong alam sa sinasabi n'yo" tanging sagot ko. "Talaga? Ganiyan linyahan ng
Still Darwin's POV:Sa gitna ng pag-uusap namin ay ang pagtunog naman ng cellphone ko. "Wait, nag message si Adrian sa group chat namin" ani ko. Agad namang lumapit ang mag-asawa sa akin. "Omg" pabulong na ani ni Madame Roxanne. "Kung ganoon, dapat pala kumilos na tayo" ani ni Senator Bautista. Mabilis naman kaming tinalikuran nito. "Cancel all my schedule ngayong araw, Miggy. May emergency lang sa bahay" pakinig kong ani nito bago bumalik sa amin. "What are our plans now?" Tanong kaagad nito nang makabalik. "Hindi tayo pwedeng basta basta na lamang na sumugod doon. Like what i said, sobrang lalakas nila. Nag message naman si Adrian sa group chat namin, kung gusto raw namin na bumalik doon, sulitin na. May gagawin daw masama si Mayor Glenn doon mamayang gabi, e" sagot ko. "Napaka h*yop naman talaga ng Glenn na iyan" ani ni Madame Roxanne. "Don't worry Madame, busy na po lahat ng kaibigan ko. Si Adrian hindi makakapunta, busy din. So, i will go there alone. Kakausapin ko si Ma
"why are you here? Hindi ka ba nakuntento kagabi kaya bumalik ka rito?" Tanong ni Marisse nang makapasok na ako sa kwarto kung saan siya iminamalagi ni Adrian. "Ah, oo nga pala, hindi ka kasali kagabi. Siguro kaya hindi ka sumali kagabi kase ganoon nga ang gusto mo" dugtong pa nito. Unti-unti naman akong lumapit rito. "Hey, kung iyan ang iniisip mo, nagkakamali ka. I'm not here para gawan ka ng masama, I'm here to protect you" ani ko. Natawa naman ito ng mahina. "Bakit naman ako maniniwala sa gaya mo? Sa gaya n'yo?" Tanong nito. "Look, hindi mo ako kilala, Miss, pero ako, kilala kita. At nagsasabi ako ng totoo kung bakit ako narito. Please trust me" pakiusap ko. Mahaba-haba pang pakiusap ang ginawa ko bago ko siya nakumbinsi tungkol sa totoong plano at dahilan ng pagpunta ko rito. "Maghihintay ako" ani nito nang magpaalam na ako, mahigit kalahating oras na ang lumipas. Niyakap ko naman siya ng mahigpit. Though, kinakabahan talaga ako sa gagawin namin mamaya. Sana ay maging succ
Anthony's POV:"Son, kailangan ka ni Sharmaine ngayon. Please, puntahan mo siya sa Hospital. She's bleeding, tumawag kanina. Nandito na kami, come here immediately" ani ni Mama sa akin mula sa telepono. "What? Anong nangyari?" Tanong ko saka nilagok ang alak na nasa baso ko. I'm currently here at the Bar. Drinking and sobbing. Ito lang ata ang gusto kong gawin mula nang mawala sa Hospital si Marisse at hanggang ngayon, hindi pa namin siya nahahanap. Is she safe? Kamusta na siya? Sino ang may hawak sa kaniya?Pero nang makarating sa akin ang balita, sa tawag ni Mama, alam ko sa sarili ko na dapat pumunta na ako sa Hospital. Naitext naman na ni Mama kung saang Hospital iyon. Walang kasalanan rito ang bata. Anak ko naman siya, diba? Hangga't hindi pa namin nahahanap si Marisse, siguro ay libangin ko man lang muna ang sarili ko, sa anak ko. At kapag nakabalik na siya, gumaling na, at nahanap na namin, maari ko naman sigurong isama sa puder ko ang anak ko. Mamumuhay kami ng masaya at ma
"I'm full, Anthony, kailangan ko lang magpahinga" ani ni Sharmaine nang makarating na kami sa bahay na tinutuluyan n'ya, na ngayon ay bahay ko na rin. "Alright, kung ayaw mo, ano pa ba ang magagawa ko?" Patanong na sagot ko rito. Nakakapikon talaga ang babaeng ito. Ang daming arte. Tanghali na nang makarating kami sa bahay. Good thing, nagluto na si Yaya ng pagkain namin. Nag take out na rin kami ng pagkain namin, just in case na hindi pa nakakaluto si Yaya. "Yaya, pakilagay naman sa refrigerator ng pinamili namin" utos ko sa katulong namin na naroroon. Tumango naman ito saka umalis bitbit ang pinamili namin. Nananatili naman sa tabi ko habang nakatayo ang isa naming katulong. "Ako na, kaya ko naman" ani ko rito nang tangkain nitong lagyan ng pagkain ang plato ko. Napatungo naman ito. "Pakipuntahan na lang si Sharmaine sa kwarto, baka may kailangan iyon" sa halip ay utos ko rito. Walang pasabi na umalis naman ang katulong namin na ito. Siguro ay natatakot sa init ng ulo ko.
"Nay, 'tay, magandang umaga po. Nakaluto na po ako ng ulam" masiglang bati ni Marisse sa mga magulang ng makita nito na palapit ito sa kanila. "magandang umaga din anak" may ngiti sa labing tugon ng mga magulang nito. "Ah, sya nga pala 'nay, 'tay, susunod po ako mamaya sa inyo sa taniman, ipaghahanda ko po kayo ng meryenda at tanghalian, sabihan nyo na rin po na h'wag ng magbaon sina Mang Tomas, ako na po ang bahala sa kanila" dugtong ng dalaga. "napaka-sipag naman ng anak namin, kaya mahal na mahal kita e" usal ng ina ni Marisse sabay yakap sa kaniya. "Naku, Vanessa, dapat itong nakababata mong kapatid ang gayanin mo. Huwag puro ka diyan gala at inom, ano ba 'tong batang to" sermon ni Inay sa aking nakatatandang kapatid na si ate Vanessa. marami ang nagsasabi na magkasalungat daw kami ng ugali ng ate ko. kung ako ay raw ay mabait, masiyahin, walang arte at matulungin, si ate naman daw ay matapobre, laging nakasimangot, naglalakwatsa at nag iinom kasama ang mga kaibigan. "oh edi
Masaya naming pinagsaluhan ang mga pagkaing dala-dala ko. naririto kami ngayon sa kubo. "sarap naman ng luto mo, Marisse. puwede ka nang magtayo ng sarili mong karinderya, tiyak magiging successful din kaagad" nakangiting usal ni Mang Jun saka uminom ng tubig. "salamat, Mang Jun! hayaan nyo po balang araw ay magtayayo po ako ng sariling karinderya" sagot ko naman. Kalahating oras, nang makatapos kami sa pagkain ay agad na bumalik sa kanya-kanyang gawain ang mga trabahador, pati na rin sina Nanay at Tatay. Nang maiwan ako ay naisip ko na naman si ate. Papaano nya nagawa ito sa amin. Bata pa rin siya, at hindi ito tama. Para makapag libang kahit saglit ay iniwan ko muna sa kubo ang mga lagayan ng pagkain, saka nagtungo papunta sa taniman. Nagpasungkit ako kay Aries ng ilang pirasong hinog at hilaw na mangga. Ang may ilan ring saging na naroon. Pinili ko na lamang na iwanan sa kubo ang mga hinog na saging para may makain sila, samantalang ang hilaw naman ay iuuwi ko sa amin mamaya. P
Ako naman ay naiyak na lamang muli sa nangyari saka dali-daling inayos ang sarili at ang kusina. Pagkatapos kong mag ligpit ng kalat ay dali-dali akong nagkulong sa kwarto, saka muling umiyak. Dahil sa kakaiyak ay nakatulog agad ako. Malamig na dami ng hangin ang dumampi sa balat ko dahil hindi ko pala naisarado ang bintana sa aking kwarto. Agad akong tumingin sa salamin. Hindi naman ako halata na umiyak, kaya naman ay maari na akong lumabas. Gabi na, nandidito na ang aking mga magulang. Ngunit bago pa man ako makatayo mula sa kama ay napadaing na lamang ako dahil masakit ang gitna ko. "Mukhang napagod ang dalaga namin ah, sarap ng tulog mo kanina anak e" bungad sa akin ni Nanay. "Hindi na kita ginising kanina, baka maistorbo kita. Oh sya, kumain ka na" dugtong pa nito. Nginitian ko naman ito saka umupo. "Kayo po ba, 'nay, 'tay, kumain na po ba kayo?" Tanong ko sa mga ito. "Oo anak, kakatapos lang namin" sagot ni Tatay. "Si ate po ba, kumain na?" Tanong kong muli. "Ah, oo an