บทที่ 131

ฉินเย่ขมวดคิ้วด้วย ภายในดวงตาสีดำของเขามีแสงแห่งความเย็นชาฉายอยู่ ความกดดันที่ออกมาจากร่างเขานั้นรุนแรงมากจนเสิ่นหยินอู้คิดว่าเขากำลังจะทำอะไรบางอย่างอีกครั้ง

เขาหันกลับและเดินออกไป

ในขณะที่เสิ่นหยินอู้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอก็ยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน

เจียงฉูฉู่ยืนรออยู่ด้านนอกประตู นิ้วทั้งสิบของเธอประสานกันแน่น หากเมื่อครู่นี้เธอได้ยินไม่ผิด เสียงของฉินเย่นั้นดูหงุดหงิดมาก

เขาหงุดหงิดมากจนดูเหมือนว่าเรื่องสำคัญของเขาถูกขัดจังหวะกะทันหัน

ท่าทางเช่นนี้ทำให้เจียงฉูฉู่หวาดกลัวอย่างยิ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าเธอจะบอกว่าเป็นเธอไปตั้งนานแล้ว ฉินเย่ก็ยังไม่มาเปิดประตู ภายในใจของเจียงฉูฉู่จึงคาดเดาอะไรไม่ได้

เขากำลังทำอะไรอยู่ในห้องกันนะ และทำไมนานขนาดนี้ถึงยังไม่มาเปิดประตูอีก?

จิตใจของเจียงฉูฉู่เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขและในที่สุดประตูตรงหน้าเธอก็เปิดออก

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่ฉินเย่อย่างจริงจังในทันที

อืม เสื้อผ้าของเขายังเหมือนเดิมกับตอนก่อนขึ้นไปที่ชั้นบน ยังไม่ได้ถอดแจ็กเก็ต แต่ดูเหมือนว่าจะมีรอยยับเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

เจียงฉูฉู่บอกตัวเองในใจอย่างรวดเร็วว่าเป็นเรื่อง