บทที่ 192 โอ้พระเจ้า

ตอนนั้นเองที่ชาร์ล็อตฟื้นจากอาการตกใจ ใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวและแดงระเรื่อ

“ฉันขอโทษ ฉัน… ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น ขอโทษจริง ๆ …”

เธอพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล แขนและขาของเธอดูเหมือนจะมีความคิดเป็นของตัวเอง และยิ่งเธอประหม่ามากเท่าไหร่ แขนขาของเธอก็ยิ่งปฏิเสธที่จะฟังคำสั่งของเธอมากขึ้นเท่านั้น เธอเพิ่งจะขึ้นไปได้ครึ่งทางแล้วจู่ ๆ เธอก็หมดแรง และมือซ้ายของเธอก็หลุดออกจากหมอนที่เธอกดตัวเองอยู่

จากนั้น เธอก็ล้มใส่แซคคารีอีกครั้งพร้อมด้วยเสียงร้อง

คราวนี้เธอล้มลงหนักกว่าเดิม

“ตุบ!”

'โอ้พระเจ้า!'

ชาร์ล็อตเขินอายจนอยากจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย

"ขอโทษ... ฉัน…"

"ฉันขอโทษจริง ๆ …"

ชาร์ล็อตไม่รู้ว่าเธอลุกขึ้นได้ยังไง

เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่แซคคารี เธอเหมือนแม่ชีที่ถูกจับได้ว่าละเมิดบัญญัติสิบประการ เธอตื่นตระหนกขณะจัดเสื้อผ้าของตัวเอง และขณะที่เธอกำลังจะวิ่งหนี แขนอันยาวเหยียดและทรงพลังของแซคคารีก็ออกมาจากที่ไหนก็ไม่รู้และโอบรอบเอวเล็ก ๆ ของเธอจากด้านหลัง ทำให้เธอตื่นตระหนก

“ฉันสาบานว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ แซคคารี ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…”

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า แซคคารีจะยังมี