Share
บทที่ 30
Related chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 31
เยี่ยเป่ยเฉิงค่อย ๆ เดินไปที่เตียงและมองดูคนบนเตียง ดูเหมือนเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะมาหาเขาที่บ้านเสียจริงกล้านักเขาลดสายตาลง จ้องมองไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนั้นกำลังหลับตาลงอย่างสงบและหายใจออกจากปากของนางอย่างตื้นเขินนี่คือห้องของเขา เตียงของเขา แต่นางผล็อยหลับไปโดยไม่ระวังใด ๆ เลยหรือเยี่ยเป่ยเฉิง:?เขายืนอยู่ที่นั่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ความโกรธ และความรำคาญ เขาควรจะปฏิบัติต่อนางอย่างเท่าเทียมกับชิวจวี๋ แต่เหมือนเขาถูกผีสิง เขาค่อย ๆ เปิดอีกด้านหนึ่งของผ้าห่มแล้วค่อย ๆ นอนข้าง ๆ นาง เพราะเขากลัวนางจะตื่นหลินซวงเอ๋อร์ไม่รู้ตัวเลย นางแค่รู้สึกว่า วันนี้เตียงนุ่มและอุ่น ซึ่งทำให้นางนอนหลับสบายมากหลินซวงเอ๋อร์ขยับตัวเสียหน่อย นางเปลี่ยนเปลี่ยนท่านอนที่สบายยิ่งขึ้นเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นแม่นางผู้นี้เอาแต่ขยับตัวเข้าหาอ้อมกอดของเยี่ยเป่ยเฉิง เยี่ยเป่ยเฉิงตัวแข็งทันที อราวกับว่าเขาถูกบางสิ่งแช่แข็งไว้ และเขาไม่กล้าขยับตัวเขาอดไม่ได้ที่ต้องมองนางจากด้านข้าง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสังเกตคนอย่างใกล้ชิดภายใต้แสงจันทร์ ผู้หญิงที่อย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 32
นางกลัวผลที่ตามมาจากการไม่เชื่อฟังเขา แต่นางกลัวการปล้นของเขามากกว่า ดังนั้นนางจึงกล้าผลักเขาออกไปแต่นางพยายามอย่างที่สุด นางก็ไม่สามารถผลักไสเขาได้อีกต่อไป นางกลับทำให้เขาโกรธและทำให้เขายิ่งเลวทรามยิ่งขึ้นไปอีกฝันร้ายนี้ดูเหมือนกำลังฆ่านาง ร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์สั่นเทา และเสียงของนางก็ค่อย ๆ สะอื้นเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว เขาหยุดและจ้องมองที่หลินซวงเอ๋อร์อยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาก็มืดลง และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและความไม่พอใจหลังจากไม่สามารถเพลิดเพลินกับนางได้อย่างเต็มที่ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์เต็มไปด้วยน้ำตา และร่างกายของนางก็สั่นอย่างรุนแรง ราวกับว่านางติดอยู่ในฝันร้ายที่นางไม่สามารถหลบหนีได้เมื่อพิจารณาจากการดิ้นรนนางในเมื่อครู่นี้ เกรงว่าเขาอาจเป็นฝันร้ายที่นางไม่สามารถหลีกหนีได้ทันใดนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงทำตัวเป็นวัวสันหลังหวะ เขาเป็นคนซื่อตรงมาตลอด แต่วันนี้เขาเอาเปรียบในยามที่ผู้นั้นกำลังยากลำบาก ซึ่งสุภาพบุรุษไม่ควรมีการกระทำเช่นนี้เยี่ยเป่ยเฉิงเห็นหลินซวงเอ๋อร์ร้องไห้หนักมาก เขารู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ซับซ้อนในใจเห็นได้ชัดเจนว่า นางเป็นผู้ที่มาหาเขาก่อน แ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 33
หลินซวงเอ๋อร์แล ตงเหมยค้นห้องเป็นเวลานาน แต่ไม่เห็นหนังสือเล่มนั้นนอกประตูมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบ แม่นางสองผู้นี้ที่อยู่ในห้องก็ตกตะลึงทันทีครู่ต่อมา ท่านป้าจ้าวรีบเปิดประตูแล้วเดินเข้าห้อง ทันทีที่นางเห็นหลินซวงเอ๋อร์ นางก็ลากหลินซวงเอ๋อร์ออกไปท่านป้าจ้าวพูด "ซวง หยุดทำงานได้แล้ว นายหญิงเรียกเจ้าไปที่ห้องโถงหน้า"ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง "ท่านป้า เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ"นางอารมณ์เสียและสงสัย เมื่อวานนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้ผ้ากลับมาทันเวลา แต่นางถูกลงโทษแล้ว แต่ทำไมวันนี้ยังเรียกนางไปที่ห้องโถงหน้าล่ะท่านป้าจ้าวดูจริงจัง นางไม่บอกเกิดอะไรขึ้น นางแค่เตือน "เดี๋ยวพบนายหญิง อย่าพูดไร้สาระ ทำทุกอย่างที่นายหญิงบอก"หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าในห้องโถงใหญ่ กงชิงเยวี่ยนั่งที่นั่นอย่างไร้ความรู้สึก นับตั้งแต่ หลินซวงเอ๋อร์ก้าวเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า นางไม่ได้ละสายตาจากหลินซวงเอ๋อร์หลินซวงเอ๋อร์คุกเข่าลงบนพื้นอย่างเป็นระเบียบ นางมองลงไปที่พื้นใต้เข่าของนาง ไม่กล้าพูดใด ๆกงชิงเยวี่ยขมวดคิ้วลึก นางค่อย ๆ กลิ้งลูกปัดด้วยมือของนา นางมองหลินซวงเอ๋อร์ด้วยสายตาที่ดูถูกมากขึ้นคนรับ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 34
ทำไมให้นางรับใช้เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้งล่ะหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยากเลย นางไม่อยากรับใช้ชายผู้นี้อย่างมาก ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่นางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิง นางมักรู้สึกกลัวและร่างกายของนางอยากล่าถอยโดยสัญชาตญาณอีกอย่าง ชิวจวี๋รับใช้เขาได้ดีมากนักมิใช่หรือกงชิงเยวี่ยหลับตาและรีบขยับลูกปัดอธิษฐานในมือของนาง ดูเหมือนนางกำลังพิจารณาในใจหลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่ต้องพูด "นายหญิงเจ้าคะ ข้าน้อยโง่และไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ ข้าน้อยเกรงว่าจะไม่สามารถรับใช้ท่านอ๋อง ได้ดีเจ้าค่ะ"“เจ้าสามารถเรียนรู้กฎได้ และข้าจะสอนเจ้าเอง” เสียงของชายคนนั้นต่ำและเย็นชา เสียงนั้นเต็มไปด้วยการครอบงำซึ่งไม่สามารถปฏิเสธได้หลินซวงเอ๋อร์หันกลับมาด้วยความตกใจ นางเห็นร่างเรียวเดินช้า ๆ จากส่วนลึกของทางเดิน เสื้อคลุมสีแดงของเขาปลิวไปตามสายลม เผยให้เห็นรูปร่างที่โดดเด่นของเขา เขาเดินอย่างมั่นคง ด้วยบุคลิกที่ครอบงำโดยธรรมชาติซึ่งทำให้ผู้คนเกรงกลัวเขาเมื่อเขาเดินผ่านหลินซวงเอ๋อร์ กลิ่นไม้จันทน์เย็นๆ กระทบใบหน้าของนาง เขาหหยุดฝีเท้าเล็กน้อย เหลือบมองนาง และยิ้มด้วยสีหน้าไม่อาจเข้าใจได้ขณะที่หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น นางก็สบตาเขา และดว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 35
“อย่าให้ข้าพูดเป็นครั้งสุดท้าย มาที่นี่อย่างเชื่อฟัง”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้ว่านางกลัวเขา ดังนั้นเขาจึงพยายามลดน้ำเสียงให้ต่ำที่สุดภายใต้สายตามองของเขา หลินซวงเอ๋อร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้าวไปข้างหน้าทีละนิดหลินซวงเอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าทำไมเยี่ยเป่ยเฉิงต้องรับใช้นางนางซุ่มซ่ามและเห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเทียบกับชิวจวี๋ได้หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆจับมือของนางไว้ในแขนเสื้อของนางและยืนอยู่ข้างหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง ร่างกายของนางตึงเครียดและหัวใจของนางเต้นแรงหลินซวงเอ๋อร์เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่พูดสักคำ หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่รู้ทำอย่างไรดี นางจึงเงยหน้าขึ้นและแอบมองสีหน้าของเขา และบังเอิญสบตาเขาหลินซวงเอ๋อร์รีบก้มศีรษะลง แก้มของนางร้อนขึ้น และมือของนางเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ทำไมเขาถึงยังมองนางอยู่เขามองนางทำไม“นั่งลง” หลังจากนั้นไม่นาน เยี่ยเป่ยเฉิงพูดอย่างกะทันหันหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยความประหลาดใจไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากนาง เขากำลังพูดกับนางหรือเปล่าเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นนางไม่ขยับตัว เยี่ยเป่ยเฉิงตบเก้าอี้ข้างตัวเขาแล้วพูดว่า "ให้นางนั่งลง"หลินซวงเอ๋อร์จึงแน่ใจว่า เยี่ยเป่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 36
“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงให้เจ้ารับใช้ข้าเป็นการส่วนตัว”เขาถามเช่นนี้อย่างกะทันหัน หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงและไม่เข้าใจหลังจากคิดอยู่นานแสงเทียนส่องสว่างราวกับประกายไฟในดวงตาของเขา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมราวกับว่าเขากำลังรอคำตอบแต่นางให้คำตอบไม่ได้เขาจ้องมองนางอย่างเข้มข้น ดวงตาของเขาไม่เคยกระพริบตา หลินซวงเอ๋อร์กลืนน้ำลาย นางบีบขนมแล้วกระซิบ "หากข้อน้อยตอบคำถามมิได้ ข้าน้อยจะกินอีกไม่ได้หรือเจ้าคะ"เยี่ยเป่ยเฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเม้มริมฝีปากแล้วพูด "กินได้"หลินซวงเอ๋อร์แอบหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากทำขนมอบหนึ่งชิ้นเสร็จ นางเลียริมฝีปากและมอง เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้ง ราวกับกำลังขออนุญาตเยี่ยเป่ยเฉิงขยับนิ้วของเขาเล็กน้อย แสดงว่านางหยิบได้อีกหลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกโล่งใจ นางหยิบขนมอบขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้นเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นนางโล่งใจเช่นนี้ เขาลดสายตาลง เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้คิดคำถามของเขา นางคิดแต่ว่าเรื่องกินหลังจากกินไปสามชิ้น หลินซวงเอ๋อร์ไม่กินต่อแล้วเยี่ยเป่ยเฉิงถามนาง "ทำไมไม่กินต่อล่ะ"หลินซวงเอ๋อร์ก้มหัวลงและส่ายหัว นางไม่กล้าที่จะโลภมากไปกว่านี้ กินสามชิ้นพอแ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 37
หลินซวงเอ๋อร์ลดสายตาลงและมองดูพื้น ซ่อนสองนิ้วไว้ในแขนเสื้อแล้วเช็ดแรง ๆ ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ไม่สะอาดติดอยู่เยี่ยเป่ยเฉิงดื่มชาหนึ่งแก้วแล้วเงยหน้าขึ้นมองนาง เขาเห็นใบหน้าของนางแดงก่ำ และนางไม่กล้าขยับตัวดูเหมือนการกระทำเมื่อครู่นี้ทำให้นางหวาดกลัว และตอนนี้นางยืนห่างจากเขามากขึ้น“มานี่สิ” เยี่ยเป่ยเฉิงเบาเสียงลงหลินซวงเอ๋อร์จับชายกระโปรงของนางแน่ ๆ ฝ่ามือของนางเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น นางยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับตัวเมื่อคิดถึงฉากของเมื่อครู่นี้ หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้ากินขนมอบใด ๆ อีกแล้ว และนางไม่อยากกินมันอีกในอนาคตแต่เมื่อเผชิญกับคำสั่งของเยี่ยเป่ยเฉิง นางไม่กล้าปฏิเสธเขาหลังจากนางครุ่นคิดครู่หนึ่ง นางทำได้เพียงพูดเบา ๆ " ท่านอ๋องเพคะ ข้าน้อยกินอิ่มแล้วเพคะ"เสียงของนางนุ่มนวลและคล้ายขี้ผึ้ง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกคันในใจ“ข้าไม่ให้เจ้ากินต่อ” เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว ทำไมนางถึงห่วงแต่เรื่องการกิน“มาวัดตัวให้ข้า”ครั้งที่แล้ว เพราะเขาโกรธกงชิงเยวี่ย เขาจึงไม่ยอมให้ช่างตัดเสื้อวัดเขา วันนี้เขาอารมณ์ดี ดังนั้นเขาจึงให้เจ้าตัวเล็กวัดเขาแต่ดูนางสิ ทำไมนางถึงลังเลขนาดนี้เมื่อหล
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 38
ทันใดนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงอยากดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และทำลายนางอย่างดุเดือดอาจเป็นเพราะสายตาของเขาร้อนเกินไป หลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง นางเงยหน้าขึ้นและพบว่า เยี่ยเป่ยเฉิงกำลังจ้องมองนางอยู่เขาจ้องมองอย่างบ้าคลั่ง ราวกับนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ และเขากำลังอยากกลืนเธอทุกเมื่อดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์สั่นไหว และมือที่ถือสายวัดตัวสั่นเล็กน้อย เพราะนางกลัวว่า เยี่ยเป่ยเฉิงจะทำอะไรบางอย่างที่เหลือเชื่อในวินาทีต่อไปหลินซวงเอ๋อร์เห็นเขายังคงจ้องมองนาง นางคิดว่านางทำอะไรผิดไปในขั้นตอนหนึ่ง นางจึงถามอย่างกล้าหาญ " ท่านอ๋อง ท่านมองข้าน้อยทำไมเพคะ"นางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนางเช่นนี้นางไม่สามารถสงบสติอารมณ์และทำอะไรได้เยี่ยเป่ยเฉิงจึงตระหนักว่า เขาสูญเสียความสงบแล้ว เขาไอแห้งหนึ่งที และเสียงทุ้มลึกของเขาก็ดังก้องอยู่ในหูของนาง: "ข้าเห็นเจ้าทำอะไรไม่คล่องแคล่วว่องไว"ที่แท้เขารู้สึกนางไม่คล่องแคล่วว่องไวหรือหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย นางรู้ว่าตัวเองโง่ แต่เขายืนกรานให้นางรับใช้เขา แล้วนางจะทำอย่างไรได้นางพูดอย่างแผ่วเบาว่า "จะเสร็จแล้วเพคะ"ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่ช
Latest chapter
