Share
บทที่ 32
Related chapters
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 33
หลินซวงเอ๋อร์แล ตงเหมยค้นห้องเป็นเวลานาน แต่ไม่เห็นหนังสือเล่มนั้นนอกประตูมีเสียงฝีเท้าเร่งรีบ แม่นางสองผู้นี้ที่อยู่ในห้องก็ตกตะลึงทันทีครู่ต่อมา ท่านป้าจ้าวรีบเปิดประตูแล้วเดินเข้าห้อง ทันทีที่นางเห็นหลินซวงเอ๋อร์ นางก็ลากหลินซวงเอ๋อร์ออกไปท่านป้าจ้าวพูด "ซวง หยุดทำงานได้แล้ว นายหญิงเรียกเจ้าไปที่ห้องโถงหน้า"ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง "ท่านป้า เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ"นางอารมณ์เสียและสงสัย เมื่อวานนี้ แม้ว่านางจะไม่ได้ผ้ากลับมาทันเวลา แต่นางถูกลงโทษแล้ว แต่ทำไมวันนี้ยังเรียกนางไปที่ห้องโถงหน้าล่ะท่านป้าจ้าวดูจริงจัง นางไม่บอกเกิดอะไรขึ้น นางแค่เตือน "เดี๋ยวพบนายหญิง อย่าพูดไร้สาระ ทำทุกอย่างที่นายหญิงบอก"หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าในห้องโถงใหญ่ กงชิงเยวี่ยนั่งที่นั่นอย่างไร้ความรู้สึก นับตั้งแต่ หลินซวงเอ๋อร์ก้าวเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า นางไม่ได้ละสายตาจากหลินซวงเอ๋อร์หลินซวงเอ๋อร์คุกเข่าลงบนพื้นอย่างเป็นระเบียบ นางมองลงไปที่พื้นใต้เข่าของนาง ไม่กล้าพูดใด ๆกงชิงเยวี่ยขมวดคิ้วลึก นางค่อย ๆ กลิ้งลูกปัดด้วยมือของนา นางมองหลินซวงเอ๋อร์ด้วยสายตาที่ดูถูกมากขึ้นคนรับ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 34
ทำไมให้นางรับใช้เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้งล่ะหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยากเลย นางไม่อยากรับใช้ชายผู้นี้อย่างมาก ตอนนี้เมื่อใดก็ตามที่นางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิง นางมักรู้สึกกลัวและร่างกายของนางอยากล่าถอยโดยสัญชาตญาณอีกอย่าง ชิวจวี๋รับใช้เขาได้ดีมากนักมิใช่หรือกงชิงเยวี่ยหลับตาและรีบขยับลูกปัดอธิษฐานในมือของนาง ดูเหมือนนางกำลังพิจารณาในใจหลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่ต้องพูด "นายหญิงเจ้าคะ ข้าน้อยโง่และไม่เข้าใจกฎเกณฑ์ ข้าน้อยเกรงว่าจะไม่สามารถรับใช้ท่านอ๋อง ได้ดีเจ้าค่ะ"“เจ้าสามารถเรียนรู้กฎได้ และข้าจะสอนเจ้าเอง” เสียงของชายคนนั้นต่ำและเย็นชา เสียงนั้นเต็มไปด้วยการครอบงำซึ่งไม่สามารถปฏิเสธได้หลินซวงเอ๋อร์หันกลับมาด้วยความตกใจ นางเห็นร่างเรียวเดินช้า ๆ จากส่วนลึกของทางเดิน เสื้อคลุมสีแดงของเขาปลิวไปตามสายลม เผยให้เห็นรูปร่างที่โดดเด่นของเขา เขาเดินอย่างมั่นคง ด้วยบุคลิกที่ครอบงำโดยธรรมชาติซึ่งทำให้ผู้คนเกรงกลัวเขาเมื่อเขาเดินผ่านหลินซวงเอ๋อร์ กลิ่นไม้จันทน์เย็นๆ กระทบใบหน้าของนาง เขาหหยุดฝีเท้าเล็กน้อย เหลือบมองนาง และยิ้มด้วยสีหน้าไม่อาจเข้าใจได้ขณะที่หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น นางก็สบตาเขา และดว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 35
“อย่าให้ข้าพูดเป็นครั้งสุดท้าย มาที่นี่อย่างเชื่อฟัง”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้ว่านางกลัวเขา ดังนั้นเขาจึงพยายามลดน้ำเสียงให้ต่ำที่สุดภายใต้สายตามองของเขา หลินซวงเอ๋อร์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้าวไปข้างหน้าทีละนิดหลินซวงเอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าทำไมเยี่ยเป่ยเฉิงต้องรับใช้นางนางซุ่มซ่ามและเห็นได้ชัดว่าไม่มีอะไรเทียบกับชิวจวี๋ได้หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆจับมือของนางไว้ในแขนเสื้อของนางและยืนอยู่ข้างหน้าเยี่ยเป่ยเฉิง ร่างกายของนางตึงเครียดและหัวใจของนางเต้นแรงหลินซวงเอ๋อร์เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่พูดสักคำ หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่รู้ทำอย่างไรดี นางจึงเงยหน้าขึ้นและแอบมองสีหน้าของเขา และบังเอิญสบตาเขาหลินซวงเอ๋อร์รีบก้มศีรษะลง แก้มของนางร้อนขึ้น และมือของนางเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ทำไมเขาถึงยังมองนางอยู่เขามองนางทำไม“นั่งลง” หลังจากนั้นไม่นาน เยี่ยเป่ยเฉิงพูดอย่างกะทันหันหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยความประหลาดใจไม่มีใครอยู่ในห้องนอกจากนาง เขากำลังพูดกับนางหรือเปล่าเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นนางไม่ขยับตัว เยี่ยเป่ยเฉิงตบเก้าอี้ข้างตัวเขาแล้วพูดว่า "ให้นางนั่งลง"หลินซวงเอ๋อร์จึงแน่ใจว่า เยี่ยเป่
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 36
“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงให้เจ้ารับใช้ข้าเป็นการส่วนตัว”เขาถามเช่นนี้อย่างกะทันหัน หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงและไม่เข้าใจหลังจากคิดอยู่นานแสงเทียนส่องสว่างราวกับประกายไฟในดวงตาของเขา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมราวกับว่าเขากำลังรอคำตอบแต่นางให้คำตอบไม่ได้เขาจ้องมองนางอย่างเข้มข้น ดวงตาของเขาไม่เคยกระพริบตา หลินซวงเอ๋อร์กลืนน้ำลาย นางบีบขนมแล้วกระซิบ "หากข้อน้อยตอบคำถามมิได้ ข้าน้อยจะกินอีกไม่ได้หรือเจ้าคะ"เยี่ยเป่ยเฉิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาเม้มริมฝีปากแล้วพูด "กินได้"หลินซวงเอ๋อร์แอบหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากทำขนมอบหนึ่งชิ้นเสร็จ นางเลียริมฝีปากและมอง เยี่ยเป่ยเฉิงอีกครั้ง ราวกับกำลังขออนุญาตเยี่ยเป่ยเฉิงขยับนิ้วของเขาเล็กน้อย แสดงว่านางหยิบได้อีกหลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกโล่งใจ นางหยิบขนมอบขึ้นมาอีกหนึ่งชิ้นเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นนางโล่งใจเช่นนี้ เขาลดสายตาลง เห็นได้ชัดว่านางไม่ได้คิดคำถามของเขา นางคิดแต่ว่าเรื่องกินหลังจากกินไปสามชิ้น หลินซวงเอ๋อร์ไม่กินต่อแล้วเยี่ยเป่ยเฉิงถามนาง "ทำไมไม่กินต่อล่ะ"หลินซวงเอ๋อร์ก้มหัวลงและส่ายหัว นางไม่กล้าที่จะโลภมากไปกว่านี้ กินสามชิ้นพอแ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 37
หลินซวงเอ๋อร์ลดสายตาลงและมองดูพื้น ซ่อนสองนิ้วไว้ในแขนเสื้อแล้วเช็ดแรง ๆ ราวกับว่ามีบางสิ่งที่ไม่สะอาดติดอยู่เยี่ยเป่ยเฉิงดื่มชาหนึ่งแก้วแล้วเงยหน้าขึ้นมองนาง เขาเห็นใบหน้าของนางแดงก่ำ และนางไม่กล้าขยับตัวดูเหมือนการกระทำเมื่อครู่นี้ทำให้นางหวาดกลัว และตอนนี้นางยืนห่างจากเขามากขึ้น“มานี่สิ” เยี่ยเป่ยเฉิงเบาเสียงลงหลินซวงเอ๋อร์จับชายกระโปรงของนางแน่ ๆ ฝ่ามือของนางเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น นางยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับตัวเมื่อคิดถึงฉากของเมื่อครู่นี้ หลินซวงเอ๋อร์ไม่กล้ากินขนมอบใด ๆ อีกแล้ว และนางไม่อยากกินมันอีกในอนาคตแต่เมื่อเผชิญกับคำสั่งของเยี่ยเป่ยเฉิง นางไม่กล้าปฏิเสธเขาหลังจากนางครุ่นคิดครู่หนึ่ง นางทำได้เพียงพูดเบา ๆ " ท่านอ๋องเพคะ ข้าน้อยกินอิ่มแล้วเพคะ"เสียงของนางนุ่มนวลและคล้ายขี้ผึ้ง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกคันในใจ“ข้าไม่ให้เจ้ากินต่อ” เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว ทำไมนางถึงห่วงแต่เรื่องการกิน“มาวัดตัวให้ข้า”ครั้งที่แล้ว เพราะเขาโกรธกงชิงเยวี่ย เขาจึงไม่ยอมให้ช่างตัดเสื้อวัดเขา วันนี้เขาอารมณ์ดี ดังนั้นเขาจึงให้เจ้าตัวเล็กวัดเขาแต่ดูนางสิ ทำไมนางถึงลังเลขนาดนี้เมื่อหล
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 38
ทันใดนั้น เยี่ยเป่ยเฉิงอยากดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา และทำลายนางอย่างดุเดือดอาจเป็นเพราะสายตาของเขาร้อนเกินไป หลินซวงเอ๋อร์จึงรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่าง นางเงยหน้าขึ้นและพบว่า เยี่ยเป่ยเฉิงกำลังจ้องมองนางอยู่เขาจ้องมองอย่างบ้าคลั่ง ราวกับนักล่าที่จ้องมองเหยื่อ และเขากำลังอยากกลืนเธอทุกเมื่อดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์สั่นไหว และมือที่ถือสายวัดตัวสั่นเล็กน้อย เพราะนางกลัวว่า เยี่ยเป่ยเฉิงจะทำอะไรบางอย่างที่เหลือเชื่อในวินาทีต่อไปหลินซวงเอ๋อร์เห็นเขายังคงจ้องมองนาง นางคิดว่านางทำอะไรผิดไปในขั้นตอนหนึ่ง นางจึงถามอย่างกล้าหาญ " ท่านอ๋อง ท่านมองข้าน้อยทำไมเพคะ"นางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนางเช่นนี้นางไม่สามารถสงบสติอารมณ์และทำอะไรได้เยี่ยเป่ยเฉิงจึงตระหนักว่า เขาสูญเสียความสงบแล้ว เขาไอแห้งหนึ่งที และเสียงทุ้มลึกของเขาก็ดังก้องอยู่ในหูของนาง: "ข้าเห็นเจ้าทำอะไรไม่คล่องแคล่วว่องไว"ที่แท้เขารู้สึกนางไม่คล่องแคล่วว่องไวหรือหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกน้อยใจเล็กน้อย นางรู้ว่าตัวเองโง่ แต่เขายืนกรานให้นางรับใช้เขา แล้วนางจะทำอย่างไรได้นางพูดอย่างแผ่วเบาว่า "จะเสร็จแล้วเพคะ"ด้วยกลัวว่าเขาจะไม่ช
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 39
หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัวกับการเคลื่อนไหวของเขาทันใดนั้นนางนึกถึงข่าวลือคนรับใช้ของคฤหาสน์เล่ากัน“ ท่านอ๋อง ไม่ชอบผู้หญิงเพราะทรงชอบผู้ชาย...”“ ท่านอ๋องชอบผู้ชาย”เมื่อคิดถึงข่าวลือเหล่านี้และพิจารณาด้วยการกระทำของเยี่ยเป่ยเฉิงในขณะนี้ หลินซวงเอ๋อร์หน้าซีด นางอดไม่ได้ที่ต้องถอยหลังเยี่ยเป่ยเฉิงคว้าไหล่ของนางด้วยมือข้างหนึ่งแล้วบังคับนางเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ในขณะเดียวกัน เขายังค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้นางด้วยมืออีกข้าง“อยุ่เฉย ๆ อย่าขยับตัวน่ะ”ดวงตาสีเข้มดูคลุมเครือเล็กน้อยเมื่อมองแวบแรกหลินซวงเอ๋อร์ทนไม่ไหวอีกต่อไปและเตือน " ท่านอ๋อง... ข้าน้อยเป็นผู้ชาย"พฤติกรรมเช่นนี้ระหว่างผู้ชายกับผู้ชายใกล้ชิดเกินไปยิ่งไปกว่านั้น เขายังเป็นนายและนางเป็นแค่คนรับใช้เท่านั้นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่หยุดเคลื่อนไหว เขาพูดอย่างใจเย็น "แล้วอย่างไรล่ะ"แล้วอย่างไรล่ะหรือแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็ยังอยากสนิทสนมกับนางขนาดนี้เลยหรือหรือว่าเขาอาจ...จริง ๆคำพูดของท่านป้าจ้าวโผล่เข้าสมองของนาง“ซวง ไม่ใช่ว่าข้าไม่ได้ช่วยพูดเพื่อเจ้า แต่ท่านอ๋องต้องการแค่เจ้าคนเดียวเท่านั้น…”“หลังจากเลือกแล
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 40
เยี่ยเป่ยเฉิงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือและเช็ดน้ำตาของนางอย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่สามารถเช็ดน้ำตาได้ไม่ว่าจะเช็ดซ้ำแค่ไหนก็ตามน้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมา เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจในใจ เขาไม่เคยเกลี้ยกล่อมใครมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต แต่เขาทำให้คนคนนั้นร้องไห้...เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เขาทำได้เพียงลดเสียงลงและพูดอย่างจริงจัง "หากเจ้าร้องไห้อีกละก็ ข้าจะโยนเจ้าไปเป็นอาหารของเสือเลย"เขาไม่รู้วิธีเกลี้ยกล่อมผู้คนจริง ๆ แต่เขาเชี่ยวชาญวิธีข่มขู่ผู้คนแล้ว ในอดีตไม่ว่าคนร้ายจะตกไปอยู่ในมือของเขาแบบไหนก็ตาม ตราบใดที่เขาใช้วิธีบางอย่าง ไม่ว่าผู้ร้ายจะดื้อรั้นแค่ไหนก็ตาม คนร้ายต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาอย่างที่เขาคิดไว้ เคล็ดลับนี้ได้ผล ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น ผู้ที่ร้องไห้ต่อหน้าเขาก็หยุดร้องไห้ทันที เพียงแต่คนผู้นั้นยังสะอึกสะอื้นบางครั้ง นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา“เจ้าร้องไห้มากพอแล้วหรือยัง” เยี่ยเป่ยเฉิงถามนางหลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างหมองคล้ำนางกลัวเยี่ยเป่ยเฉิงจะโยนนางเป็นอาหารเสือจริง ๆ เพราะเขาเลี้ยงเสือจริง ๆ และนางได้ยินมาว่า คนชั่วร้ายหลายคนที่ตกอยู่ในมือขอ
Latest chapter
