Share
บทที่ 53
Related chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 54
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงจึงรู้สึกโล่งใจหลินซวงเอ๋อร์เปิดหน้าต่าง แล้วรินน้ำให้เยี่ยเป่ยเฉิงอีกแก้ว เมื่อนางกลับมา นางสังเกตเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองนางโดยบังเอิญดวงตาของเขาลุกเป็นไฟราวกับหมาป่าหรือเสือ ราวกับว่าเขาต้องการกลืนกินนางหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกตัวสั่นอย่างอธิบายไม่ถูก และมีหยดน้ำสองสามหยดในถ้วยชากระเด็นออกมาเยี่ยเป่ยเฉิงมองดูนางเช่นนี้โดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เมื่อเขาเห็นนางลากเท้าและใช้เวลานานมากในการตักน้ำ เขาก็ใจร้อนเล็กน้อย "ทำไมเจ้าไม่รีบหน่อย อักษรที่ต้องฝึกเขียนในวันนี้ เจ้าเขียนยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งเลย เดี๋ยวข้าจะทดสอบเอง "การพูดและสีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงในตอนนี้น่ากลัวจริง ๆ หลินซวงเอ๋อร์รีบพยักหน้าและรีบเดินไปที่ที่นั่งของเขาและนั่งลงเยี่ยเป่ยเฉิงรับชาจากมือของนางแล้วจิบหนึ่งคำ ชานั้นมีกลิ่นหอมกลมกล่อมและมีรสหวานในปากของเขาแต่เทียบความหวานในปากนางไม่ได้...หลินซวงเอ๋อร์นั่งตรง ๆ แม้ว่านางจะไม่ได้มองเขา แต่นางมักรู้สึกเขากำลังจ้องมองนางอยู่ นางอดไม่ได้ที่ต้องตื่นตระหนก จนกระทั่งนางไม่รู้จะเขียนอย่างไรเยี่ยเป่ยเฉิงเห็นนางยังไม่เริ่มเขียนเขาถามนาง "
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 55
นางไม่เคยถูกตีมากนักตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก ท่านแม่และท่านพ่อของนางไม่เคยพูดจารุนแรงกับนางเลย และพี่ชายของนางยิ่งรักนางและตามใจนางแต่ตั้งแต่นางมาอยู่จวนโหว นางกลับถูกรังแก หากนางทำอะไรไม่ดี นางถูกตีอยู่เสมอ...นางไม่ฉลาดตั้งแต่เกิด แล้วจะทำอย่างไรดีกับความโง่เขลาโดยกำเนิดจองนางได้ล่ะพี่ชายของนางเคยบอกนางว่า คนเราโง่ไม่เป็นไร ตราบใดที่เราตั้งใจทำสิ่งต่าง ๆ ความโง่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่นางเชื่อฟังคำพูดของพี่ชายของนาง ตั้งใจทำงานอย่าง นางไม่เคยบ่น ทำงานอย่างขยันขันแข็งและมีสติแต่ท่านอ๋องยังไม่พอใจอีก ยังตีฝ่ามือของนาง...หลินซวงเอ๋อร์สั่นเทาและร้องไห้ ตอนนี้นางกำลังยืนอยู่ใกล้จะพังทลาย นางอยากจะร้องไห้ออกมาดัง ๆ แนางจำได้ว่า เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ชอบที่นางร้องไห้ นางกลัวทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงโกรธอีก นางจึงกัดลิ้นของนางจนสะอื้น นางส่ายร่างกายเพื่ออดทนไว้ โดยมีน้ำตาไหลลงมาเป็นจำนวนมากสีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงเปลี่ยนจากซีดเขียวเป็นซีดขาว และจากซีดขาวเป็นสีแดง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปหลายครั้ง และดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์หลายอย่างหลินซวงเอ๋อร์เห็นสีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงเป็นเช่นนี้ นางคิดว่า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 56
เขารู้อยู่แล้วว่า หลินซวงเอ๋อร์ไม่มีที่พึ่ง จวนโหวคือบ้านของนาง หากนางถูกไล่ออกจากจวน นางจะไปไหนได้ล่ะอย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ตั้งใจจะไล่นางออกจากจวนโหวจริง ๆ เขาแค่อยากขู่นาง เพื่อไม่ให้นางร้องไห้อีกดวงตาของนางแดงก่ำจากการร้องไห้ บางทีอาจบวมจากการร้องไห้ด้วยซ้ำเดิมทีหลินซวงเอ๋อร์ปรับตัวได้แล้ว และเสียงร้องไห้ของนางก็ค่อย ๆ เงียบลง แต่เมื่อนางได้ยินเขาพูดเช่นนั้นต่อ อารมณ์ที่นางเพิ่งสงบลงก็สลายไปในทันทีท่านอ๋องแย่มากจริง ๆ หากนางเขียนไม่เป็น เขาตีฝ่ามือของนาง และยังไล่นางออกจากจวนอีกด้วยความเสียใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ขณะที่หลินซวงเอ๋อร์ยิ่งคิดมากเท่าไร นางยิ่งรู้สึกน้อยใจ นางกลั้นความน้อยใจนั้นไม่ไหวอีกและร้องไห้เสียงดังในอ้อมแขนของเขา น้ำตาหยดใหญ่ไหลอาบเสื้อผ้ารอบหน้าอกของเขาร้องไห้หนักขนาดนี้เลยหรือเยี่ยเป่ยเฉิงตื่นตระหนกทันทีโดยไม่คาดคิดว่ามันมีผลตรงกันข้าม เยี่ยเป่ยเฉิงไม่รู้ทำอย่างไรดีและหมดคำพูดอยู่ครู่หนึ่งนางร้องไห้หนักเหมือนเด็กและร้องไห้อย่างไม่หยุดหลินซวงเอ๋อร์ไม่สนใจว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะทนไม่ไหวหรือไม่ นางไม่สนใจเยี่ยเป่ยเฉิงจะโกรธหรือไม่ที่เลวร้ายที่สุด เขาจะไล
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 57
เมื่อเผชิญหน้ากับการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันของเยี่ยเป่ยเฉิง หลินซวงเอ๋อร์สับสนอย่างสิ้นเชิงในตอนแรกนางทำอะไรไม่ถูกและตัวแข็งทื่อต่อมา ภายใต้การยั่วยุของเยี่ยเป่ยเฉิงที่ชำนาญอย่างมาก ร่างกายที่แข็งทื่อของหลินซวงเอ๋อร์ก็อดสั่นไหวไม่ได้ จากนั้นนางจึงค่อย ๆ ผ่อนคลาย และร่างกายของนางก็นุ่มนวลขึ้นในทันใดเยี่ยเป่ยเฉิงอดไม่ได้ที่ต้องถอนหายใจยาว ๆ และการหายใจของเขาก็ค่อย ๆ เร็วขึ้นประสบการณ์นี้ดีจริง ๆ และทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากมีข้อเสียอย่างเดียวคือ หลินซวงเอ๋อร์น่าเบื่อเกินไป และเขาเป็นคนที่กำหนดจังหวะตลอดกระบวนการทั้งหมดแต่มันก็ไม่สำคัญ ถึงกระนั้นเขาก็พอใจมากหากฝึกฝนมากขึ้นในอนาคต ผลจะดีขึ้นเยี่ยเป่ยเฉิงอยากสำรวจให้ลึกยิ่งขึ้น แต่จู่ ๆ คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาก็เริ่มดิ้นรนจูบของเขาเปลี่ยนจากความอ่อนโยนในตอนแรกกลายเป็นการครอบงำมากขึ้นเรื่อย ๆ หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ รู้สึกว่านางหายใจไม่ออก และประสบการณ์อันน่าสยดสยองในคืนนั้นก็โผล่เข้ามาในสมองของนางหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกหวาดกลัวในใจ เหงื่อเย็นเริ่มไหลออกมาบนหลังของนางนางปล่อยให้เขาทำเช่นนี้ต่อไม่ได้ หลินซวงเอ๋อร์เกือบจะจินตนา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 58
“เจ้าไม่อยากหรือ” เยี่ยเป่ยเฉิงระงับอารมณ์ของเขาไว้และถามนางหลินซวงเอ๋อร์ส่ายหัว ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยการปฏิเสธ“ทำไมเจ้าไม่อยาก” เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วอย่างหนักหลินซวงเอ๋อร์กัดริมฝีปากของนาง ร่างกายของนางสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว นางสะอื้นสองครั้งแล้วตอบ " ท่านอ๋อง ข้าน้อยเป็นผู้ชาย ผู้ชายและผู้ชายไม่สามารถทำสิ่งนั้นได้..."จนถึงตอนนี้นางยังไม่ยอมบอกความจริงแก่เขา ทั้ง ๆ นางบอกความจริงแล้ว นางจะสามารถเป็นผู้หญิงของเขาได้อย่างถูกประเพณี...แต่นางกลับไม่บอกความจริงทำไมไม่บอกล่ะ เยี่ยเป่ยเฉิงไม่เข้าใจ นางกำลังลังเลเรื่องอันใดหรือว่านางคิดว่าเขา เยี่ยเป่ยเฉิง เป็นคนขาดความรับผิดชอบในเมื่อเขาเอานางแล้ว เขาจะรับผิดชอบนางด้วยคิ้วของเขาผ่อนคลายเล็กน้อย เยี่ยเป่ยเฉิงระงับความโกรธของเขาและพูดอย่างอดทน "หากข้าอยากเอาใครสักคน ไม่ว่าตัวตนของคนผู้นั้นจะเป็นเช่นไร ข้าก็ยอมรับได้ เพราะข้าต้องการแค่ตัวของคนผู้นั้น"หลังจากนั้นเขาจ้องมองนางด้วยสายตาหนักหน่วงและพูดทีละคำ: "แต่ นางจะต้องปิดบังเรื่องใด ๆ กับข้า"เขาคิดว่าเขาบอกเป็นนัยชัดเจนเพียงพอแล้ว และตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาต้องการก็คือน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 59
หลินซวงเอ๋อร์กลับมาที่ห้องของนาง นางนั่งทรุดตัวลงบนเตียง หัวใจของนางยังคงเต้นแรง หัวใจของนางเต้นแทบจะกระโดดออกจากลำคอ และตอนนี้ร่างกายของนางยังไม่ฟื้นตัวจากอาการที่ถูกกระทบเมื่อจากไป สีหน้าเย็นชาของเยี่ยเป่ยเฉิงทำให้นางกลัวมากยิ่งขึ้นนางนอนบนเตียง ทรุดตัวลงและซุกหัวลงในผ้าห่ม น้ำตาไหลอาบหน้าหลังจากหลินซวงเอ๋อร์ออกไป เยี่ยเป่ยเฉิงหยิบหนังสือเล่มจากโต๊ะ และโยนมันลงพื้นอย่างแรงจากนี้ไปเขาจะไม่อ่านหนังสือเล่มนี้อีกต่อไป แม้ว่าเขาได้อ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว แต่ตอนนี้เขายังโกรธอยู่ เมื่อเขาอ่านหนังสือเล่มนี้ เขาจะนึกถึงหลินซวงเอ๋อร์ เมื่อเขานึกถึงหลินซวงเอ๋อร์ เขาจำได้ว่าเขาเข้าหานางเอง แต่นางยังรังเกยีจเขา เขาก็โกรธมากเยี่ยเป่ยเฉิงโกรธมากจนไม่กินอาหารเช้าด้วยซ้ำเขาออกจากจวนแล้วมุ่งไปที่หออวี๋เซียวทันทีเสวียนอู่เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงออกจากบ้านอย่างเร่งรีบ เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย“ ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้องจะไปเตรียมรถม้าให้ท่าน”"ไม่ต้อง" เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้เลือกรถม้าใด ๆ แต่เขาขึ้นม้าของเขาอย่างไม่ลังเล และหายตัวไปจากสายตาของเสวียนอู่ในครู่หนึ่งเสวียนอู่ยืนอยู่ที่นั่น เขาตะลึงเล
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 60
ตงเหมยโกรธเล็กน้อยทันที "เป็นเพราะเหตุนี้นี่เองหรือ เขาจะไล่เจ้าออกจากจวนหรือ"หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าและพูดต่อ " ตงเหมย เจ้าพูดถูก ท่านอ๋องอาจชอบผู้ชายมากจริง ๆ แต่ข้าไม่ใช่ผู้ชายเสียหน่อย... " ขณะที่นางพูด น้ำตาก็ไหลมากขึ้น และตงเหมยเช็ดน้ำตาไม่ทันเลยตงเหมยเห็นนางเป็นเช่นนี้ ตงเหมยรีบเทน้ำหนึ่งแก้วจากโต๊ะให้นาง น้ำตาของหลินซวงเอ๋อร์แทบจะแห้งหมดแล้ว นางจึงรู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อย ดังนั้นนางจึงรับน้ำจากตงเหมย และดื่มเป็นคำใหญ่ไม่กี่คำ แต่เนื่องจากนางดื่มเร็วเกินไปและสำลักตัวเองสองสามครั้งตงเหมยฟังคำพูดของหลินซวงเอ๋อร์ นางโกรธอย่างมาก " ท่านอ๋องทรงทำเกินไปแล้ว ไล่เจ้าออกจากจวนเพียงเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้"หลินซวงเอ๋อร์ร้องไห้จนหายใจไม่ออก กระแทกกระบังลมของนางแล้วพูดต่อ "ใช่ แต่ข้าพยายามเรียนแล้ว วันนี้ท่านอ๋อง ให้ข้าเรียนเขียนอักษรสามสิบตัว ข้าจะทำได้อย่างไร ท่านแม่ของข้าเคยบอกข้าว่า ควรทำทุกอย่างทีละขั้นตอน จะให้คนทำสำเร็จในทีเดียวได้อย่างไรล่ะ"ตงเหมยตกใจ "สามสิบอักษร เยอะเช่นนี้เลยหรือ ท่านอ๋องมีมาตนฐานสูงเกินไป"หลินซวงเอ๋อร์ม้วนริมฝีปากของนางแล้วพูดต่อ "ข้าเป็นคนโง่โดยกำเนิด ข้า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 61
ไป๋อวี้ถังกลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ เขารู้สึกวันนี้ได้กินเผือกได้หัวใหญ่เลน เขาคงต้องพูดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นหลาย ๆ ปีทุกคนทราบมา ในต้าซ่ง ไม่ว่าจะดูจากด้านความสามารถ รูปร่างหน้าตา หรือภูมิหลังทางครอบครัวของเขา เยี่ยเป่ยเฉิงเป็นผู้ที่ได้รับการชื่นชมอย่างมาก แม้แต่ไทเฮาองค์ปัจจุบันก็ยังรีบเร่งที่จะหมั้นหมายหลานสาวแท้ ๆ ของท่านกับฃเยี่ยเป่ยเฉิงเขาเป็นผู้ชายที่มีความสามารถทั้งในด้านพลเรือนและการทหาร เขาเกิดมาเพื่อเป็นความภาคภูมิใจของสวรรค์ ผู้หญิงทุกคนจะตกหลุมรักเขาเอง แต่ตอนนี้เขาถูกสาวใช้ปฏิเสธยิ่งไป๋อวี้ถังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไร มันก็ยิ่งแปลกใหม่มากขึ้นเท่านั้น เขาก็อดไม่ได้ที่ต้องสนใจหลินซวงเอ๋อร์มากขึ้นเขาไม่รู้ว่านางเป็นผู้หญิงชนิดใดที่กล้าปฏิเสธเป็นผู้หญิงของ เยี่ยเป่ยเฉิง...เยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้พูดอยู่พักหนึ่ง เขาจ้องมองไป๋อวี้ถังด้วยดวงตาที่ลึกล้ำเมื่อถูกจ้องมองด้วยดวงตาที่เย็นชาคู่หนึ่ง ไป๋อวี้ถังไม่กล้าหัวเราะแม้ว่าเขาจะอยากหัวเราะก็ตามหลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง ไป๋อวี้ถังปลอบใจเยี่ยเป่ยเฉิง "มันไม่สมเหตุสมผลเลย นางเป็นแค่สาวใช้ หากนางได้คบกับเจ้า มันก็
Latest chapter
