Share
บทที่ 72
Related chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 73
เยี่ยเป่ยเฉิงจับมือนาง และพานางเดินไปที่แผงขายขนมภาพวาดจากน้ำตาล เขาถามนาง "เจ้าชอบอันไหน"เมื่อเห็นนางไม่ตอบ เยี่ยเป่ยเฉิงชี้ไปที่ขนมรูปกระต่ายที่ทำจากน้ำตาลในมือของพ่อค้าแล้วถามนาง "ชอบตัวนี้หรือ"เมื่อครู่เดินผ่านที่ที่ เขาสังเกตหลินซวงเอ๋อร์จ้องไปที่กระต่ายตัวนี้ตลอด เขาเลยรู้ว่านางต้องชอบกระต่ายตัวนี้มากที่สุดพ่อค้าเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงถามเช่นนี้ เขารีบเอาขนมภาดวาดจากน้ำตาลรูปกระต่ายให้เยี่ยเป่ยเฉิง "คุณชายท่านนี้ฉลาดจริง ๆ กระต่ายตัวนี้ไม่ใช่กระต่ายธรรมดา มันเป็นกระต่ายในอ้อมแขนของเทพธิดาฉางเอ๋อของวังพระจันทร์"“อ้าว นั่นคงจะแพงมากสินะ” หลินซวงเอ๋อร์รีบเอามือกลับ“ไม่แพง ไม่แพงหรอกน่ะ แค่สิบเหรียญทองแดงเท่านั้น” พ่อค้าเงยหน้าขึ้นมองหลินซวงเอ๋อร์ เขาประหลาดใจทันทีเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองหลินซวงเอ๋อร์ เขาอดไม่ได้ที่ต้องชม “คุณชายน้อยนี่หล่อมาก”หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อนางได้รับคำชม รอยยิ้มเล็กน้อยตามปกติของนางปรากฏบนริมฝีปากของนาง และมีลักยิ้มลูกแพร์เล็ก ๆ สองอันปรากฏขึ้นที่ทั้งสองข้างของปากในดวงตาของเยี่ยเป่ยเฉิง รอยยิ้มเล็กน้อยนี้ราวกับพระจันทร์ที่กำลังขึ้นในทะเ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 74
นางมักจะมีเสน่ห์เย้ายวนที่ทำให้คนหลงไหล ซึ่งทำให้ผู้คนอยากเข้าใกล้และครอบครองนาง...ความรู้สึกแปลก ๆ ในใจก็เข้ามาในหัวใจของเขาอีกครั้งอาจเป็นเพราะดวงตาของเขาร้อนจัดจนคนรอบข้างสังเกตสายตาของเขาทันทีที่หลินซวงเอ๋อร์หันหน้า นางก็ตกอยู่ในดวงตาที่ลึกและไร้ขอบเขตของเยี่ยเป่ยเฉิงนางตกใจอยู่ครู่หนึ่งและรอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็ค่อย ๆ จางหายไปในการสลับกันของแสงและความมืด นางเห็นเขาราวกับกำลังคิดเรื่องอย่างอื่นอยู่ และเหมือนกำลังสับสนเรื่องอันใดอยู่ ในที่สุดนางเรียกเขาเบา ๆ " ท่านอ๋อง"เยี่ยเป่ยเฉิงจึงมีสติอีกครั้ง ลูกกระเดือกของเขากลิ้งขึ้น ๆ ลง ๆ แต่เขายังคงไม่อยากมองไปทางอื่นหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกสับสน นางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องมองเช่นนี้ ซึ่งทำให้นางหวาดกลัว“ ทำไมท่านอ๋องจ้องมองข้าน้อย” ขณะที่หลินซวงเอ๋อร์พูด นางไม่ลืมเลียขนมภาพวาดจากน้ำตาสลของนางนางหรี่ตาลงเล็กน้อย ขนมนี้หวานมาก...เยี่ยเป่ยเฉิงมองขนมภาพวาดจากน้ำตาลในมือของนางทันที...หลินซวงเอ๋อร์คิดอยู่ครู่หนึ่ง นางรู้สึกเขาคงอยากกินขนมในมือของนางอยู่นะหลินซวงเอ๋อร์ครุ่นคิดครู่หนึ่ง นางถามเยี่ยเป่ยเฉิง " ท่านอ๋อง อยากกินขนมภาพ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 75
ห้ามสิ้นเปลืองหรือเมื่อครู่นี้เขาจ่ายนพ่อค้าอย่างไม่เสียดายเงินด้วยเงินครึ่งตำลึงเงิน ทำไมเขาไม่ว่าตัวเองเปลืองล่ะนอกจากนี้ เขากินขนมเกือบหมดแล้ว แต่เขายังสั่งนางกินต่อ“ทำไม รังเกียจข้าหรือ” เมื่อเห็นนางไม่รับขนม ใบหน้าของ เยี่ยเป่ยเฉิงก็มืดลงเขาไม่ได้เกลียดนางเลย แต่นางกลับ...เมื่อเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงจะโกรธอีกครั้ง หลินซวงเอ๋อร์รีบรับขนมจากมือของเยี่ยเป่ยเฉิง เหลือบมองเขาอย่างหวาดกลัว และในที่สุดก็ใส่ขนทเข้าไปในปากของนางอย่างลังเลเมื่อเห็นว่าในที่สุดนางยอมกินขนมที่เขากินแล้ว สีหน้าอันหมอง เยี่ยเป่ยเฉิงจึงอ่อนลงเยี่ยเป่ยเฉิงพูดอย่างเงียบ ๆ "ต้องกินให้หมด ห้ามเปลือง"หลินซวงเอ๋อร์ "..."ในที่สุดนางกินลูกกวาดให้หมด และยังมีอีกสองอันที่ยังไม่ได้เปิดอยู่ในมือของนาง แต่หลินซวงเอ๋อร์ปฏิเสธที่จะกินต่อนี่เป็นช่วงเวลาที่คึกคักที่สุดในตอนกลางคืน แสงไฟบนชายฝั่งสว่างไสว และแสงเทียนสะท้อนบนทะเลสาบสีฟ้าทั่วทั้งทะเลสาบก็กลายเป็นสีสันหลินซวงเอ๋อร์กำลังนั่งยอง ๆ บนชายฝั่ง นางมองดูดอกบัวบนทะเลสาบด้วยความมึนงง จู่ ๆ เรือสำราญก็เข้ามาใกล้“ท่านทั้งสองคนอยากไปล่องเรือในทะเลสาบไหม คืนนี้แส
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 76
แต่คืนนี้เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อยากดื่มสุรา และเขาไม่ชอบนักเต้นเข้าใกล้เขามากเกินไป กลิ่นแป้งบนตัวของนางทำให้เขาอึดอัดมากเยี่ยเป่ยเฉิงผลักจอกสุราที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า "คืนนี้รับใช้นางผู้เดียวให้ดี ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น"นักเต้นทั้งสองมองหน้ากัน จากนั้นมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์หลินซวงเอ๋อร์กำลังกินของอร่อย ๆ ที่อยู่บนโต๊ะ นางไม่ทันกลืนอาหาร นางเห็นพี่สาวสองคนนั้นมองนาง นางจึงยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ต้องรับใช้ข้าเช่นกัน"อาหารใส่เต็มปากของนาง ทำให้ใบหน้าอันเล็ก ๆ ของนางที่ใหญ่เท่าฝ่ามือก็กลายเป็นหน้ากลม ๆเงินตั้งสิบตำลึงเงิน นางต้องกินให้คุ้มนักเต้นสองคนเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่สุราและไม่รับประทานอาหาร พวกนางมองหน้ากันและลุกขึ้น จากนั้นพากันเดินถอยออกจากห้องทันใดนั้น มีเพียงเยี่ยเป่ยเฉิงและหลินซวงเอ๋อร์เท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องภาพวาดรอบข้าง ๆ เงียบสงบ มีแต่เสียงไม้พายกระทบน้ำเป็นครั้งคราว“ ท่านอ๋องไม่ทานหรือ” อาหารเต็มโต๊ะ นางกินไม่หมด นางจึงอดไม่ได้ที่ต้องชักชวนเย่เยี่ยเป่ยเฉิง เพื่อให้เขากินบ้างเช่นกัน“ข้าไม่หิว เจ้า...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ เยี่ยเป่ยเฉิงคว้าข้อมือของนางไว้ทันทีขาไก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 77
อาวุธมีคมทะลุผ่านอากาศและเจาะร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์อย่างหนักเสียงของของหลินซวงเอ๋อร์ดูเหมือนจะติดอยู่ในลำคอของนางในขณะนั้น เสียงของนางเบาและกระพือ และเสียงนั้นหยุดกะทันหันนางมองเลือดที่ค่อย ๆ กระจายบนหน้าอกของนางอย่างไม่เชื่อ จากนั้นาง นางค่อย ๆ ล้มหลายหลังขณะที่หลินซวงเอ๋อร์ล้มหงายหลัง เยี่ยเป่ยเฉิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนของเขาร่างกายผอมเพรียวราวไม่มีกระดูกและเบาราวกับขนนก ไม่ต้องพูดถึงการถือดาบ แม้แต่การแบกถังน้ำก็ลำบากแต่เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนนี้พยายามปกป้องเขาด้วยชีวิตของนางในช่วงเวลาวิกฤติจริง ๆเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วอย่างดุเดือดใครให้นางปกป้องล่ะเขาอยู่ในสนามรบกับท่านพ่อของเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยผ่านแม่น้ำเลือด และเคยเดินผ่านกองคนตาย เขาเคยตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายทุกอย่าง แล้วทำไมเขาถึงต้องการให้นางปกป้องเขาล่ะเยี่ยเป่ยเฉิงโกรธและวิตกกังวล เขารู้สึกหัวใจของเขาเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า และความเจ็บปวดก็ปะทุขึ้นเป็นคลื่น อารมณ์ในดวงตาของเขาช่างท่วมท้นและซับซ้อนจนอธิบายไม่ได้“เด็กโง่ เจ้าไม่ต้องปกป้องข้า”เมื่อก่อนเยี่ยเ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 78
ชายชุดดำอดไม่ได้ที่ต้องตัวสั่นเนื่องจากการข่มขู่โดยธรรมชาติของเยี่ยเป่ยเฉิง และเหงื่อเย็นก็ไหลออกมาข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว“ โปรดท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าหน้อย...” เมื่อมองศพที่นอนอยู่บนพื้น ชายชุดดำรู้สึกถึงความกลัวตายเป็นครั้งแรก เขาทิ้งดาบในมือลงและร้องขอความเมตตา“ตราบใดที่ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าน้อย ข้าน้อยยินดีที่จะสารภาพทุกเรื่อง…”เยี่ยเป่ยเฉิงมองเขาโดยไม่สนใจคำพูดของเขา เขาประกาศจุดจบของชายผู้นี้อย่างเย็นชา "ไม่ทันแล้ว"หากเป็นเมื่อก่อน เขาอาจะไว้ชีวิตคนหนึ่งไว้ และพาคนผู้นั้นไปที่คุกน้ำเพื่อทรมานเขาและเอาคำสารภาพ เพราะถึงอย่างไร เขามีหลายร้อยวิธีที่จะทำให้เขาพูดความจริงแต่ตอนนี้เขาไม่อยากทรมานใครอีกแล้ว เขาแค่อยากให้พวกเขาตายหมด แม้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่อีกหนึ่งวินาทีก็ไม่ได้เยี่ยเป่ยเฉิงยกดาบยาวในมือของเขาขึ้นแล้วเหวี่ยงมันอย่างดุเดือด เขาไม่ให้ชายชุดดำมีชีวิตรอดและฟันขอของชายชุดดำโดยตรงทันใดนั้น เลือดก็กระเซ็นไปทุกที่ ชายในชุดดำก็ล้มบนพื้น บนศีรษะที่ตกบนพื้น ดวงตาคู่หนึ่งที่ยังคงจ้องมองเต็มไปด้วยความไม่เชื่อหลังจากจัดการทุกคนเสร็จ เยี่ยเป่ยเฉิงจึงทิ้งมีดในมือของเขาและอุ้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 79
บูมเมอแรงทั้งอันฝังอยู่ในเนื้อ เป็นไปไม่ได้ว่าดึงมันออกมาโดยไม่เจ็บปวดเยี่ยเป่ยเฉิงดึงบูมเมอแรงว่องไวมาก แต่อาวุธลับชนิดนี้ไม่เหมือนอาวุธชนิดอื่น มีตะขอที่ปลายด้าม หากดึงอาวุธลับนี้ออก จะเท่ากับการทำร้ายนางอีกครั้งบนเรือไม่เหมือนจวนโหว ที่นี่ไม่มีแพทย์ผู้มีประสบการณ์บนเรือและไม่มียาหยุดเลือด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยาสลบสำหรับบรรเทาอาการปวดชายผู้แข็งแกร่งไม่สามารถทนต่อความเจ็บของตะขอที่กวนอยู่ใต้เนื้อหนังได้ แล้วหลินซวงเอ๋อร์จะทนมันได้อย่างไรมือของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยเลือด เขากำผ้าเช็ดหน้าแน่น จนข้อนิ้วของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวนี่เป็นอาวุธลับที่ร้ายแรงสุด ๆ ผู้ที่ทำอาวุธลับชนิดนี้โหดเหี้ยมและชั่วร้ายจริง ๆ กฎหมายของต้าซ่งสั่งไว้ว่า ห้ามหลอมอาวุธชนิดนี้แต่อาวุธชนิดนี้ก็ยังปรากฏอยู่ที่นี่เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้นเพื่อซ่อนความคิดบางอย่างในดวงตาของเขาอาจมีเพียงคนเดียวในต้าซ่งที่มีอำนาจเหนือกว่าทุกคนและอยากให้เขาตายหลินซวงเอ๋อร์เป็นลมหลายครั้ง ทุกครั้งนางถูกปลุกให้ตื่นด้วยความเจ็บปวดใบหน้าของนางซีดราวกับกระดาษ ผมของนางบนขมับของนางชุ่มไปด้วยเหงื่อ และดวงตาของนางไม่สดใสเหมือนปกติ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 80
นางอยากขอโทษเขาดี ๆ นางไม่ควรเป็นภาระของเขาแต่ตอนนี้นางเจ็บมาก และนางก็ไม่มีแรงเหลือที่จะเอาใจเขาจริง ๆน้ำตาของนางไหลอาบขอบตาทันที หลินซวงเอ๋อร์สำลักสองครั้ง และนางเจ็บอย่างหนักดวงตาของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเขาควรจะโกรธ โกรธที่นางตัดสินใจตามอำเภอใจและไม่รู้ความสามารถของตัวเองแต่ตอนนี้เขาโกรธตัวเองไม่สามารถปกป้องนางดี ๆ มากกว่า เขาโกรธที่คนที่อยู่เบื้องหลังแตะต้องเส้นตายของเขาเยี่ยเป่ยเฉิงหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ลมหายใจของเขาก็สั่นเทา“ตราบใดที่เจ้าไม่หลับตา ข้าก็จะไม่โกรธ”เมื่อเห็นเขาไม่ได้โกรธนาง หลินซวงเอ๋อร์กระตุกริมฝีปากของนางอย่างยากลำบาก“ ท่านอ๋อง...ข้าน้อยจะตายหรือไม่” เสียงของนางเบามาก แต่ก็เพียงพอให้เยี่ยเป่ยเฉิงได้ยินชัดเจน“ข้าบอกแล้ว ข้าจะไม่ให้เจ้าตาย” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเล็กน้อย เสียงนั้นมีร่องรอยของความหวาดกลัวที่มองไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์หลับตา นางอดไม่ได้ที่ต้องไอสองสามที และนางดึงบาดแผลอีกครั้งโดยบังเดิญ และนางรู้สึกเจ็บทันทีร่างที่อยู่ตรงหน้านางเริ่มพร่ามัวอีกครั้ง และดูเหมือนนางกำลังพูดอะไรก่อนสิ้นสุดชีวิต "ข้าน้อย... ข้าน้อย
Latest chapter
