Share
บทที่ 1227
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1228
ด่านแรกสิ้นสุดลงแล้ว!เมื่อเสียงระฆังดังขึ้น หลายคนก็หยุดเขียนความจริงแล้วตั้งแต่ตอนเริ่มต้น อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ก็ได้ดูบทกวีของทุกคนแล้ว และพวกเขาก็เข้าใจบทกวีเหล่านั้นด้วย ดังนั้นอันดับยี่สิบคนนี้จึงถูกประกาศออกมาอย่างชัดเจน!สิ่งที่ทำให้หวังหยวนประหลาดใจ ก็คือในบรรดายี่สิบคนนี้ มีเพียงสามคนที่เป็นคนจากเมืองหลิง...แต่ในเรื่องนี้หวังหยวนก็เข้าใจได้ เพราะเมืองหลิงเป็นดินแดนที่ยากจนและอยู่ห่างไกลมาโดยตลอด ชาวบ้านส่วนใหญ่ทำงานหนักเพื่อความอยู่รอด จึงไม่มีเวลาฝึกอ่านเขียนหนังสือมีสามคนก็ถือว่าไม่เลวแล้วแม้ว่าหวังหยวนจะปกครองเมืองหลิง แต่ก็เพิ่งจะเริ่มเพียงแค่ไม่กี่เดือนเท่านั้น แล้วจะสามารถผลักดันให้กวีเหล่านี้ก้าวไปสู่จุดสูงสุดได้อย่างไร?เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้!ดังนั้นหวังหยวนจึงคิดเอาไว้แล้ว!อาจารย์อาวุโสทั้งสี่ได้หารือกัน พวกเขาทั้งสี่คนมีความยุติธรรมมาโดยตลอด หลังจากที่ได้คัดเลือกยี่สิบคนนี้แล้วก็ได้นำบทกวีของพวกเขามาอ่าน ซึ่งทำให้ทุกคนยอมรับอย่างเต็มใจ!“ตัดสินทั้งยี่สิบคนไปแล้ว ไม่ทราบว่าท่านผู้มีเกียรติข้างล่างมีข้อโต้แย้งใดหรือไม่?”หวังหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1229
วังไห่เทียนถอนหายใจ ความเห็นอกเห็นใจหญิงสาวคนนี้ผุดขึ้นในหัวใจของเขาเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านั้น หญิงสาวจึงคลี่ยิ้ม“ขอบคุณท่านอาจารย์อาวุโส ข้าคิดได้นานแล้ว เพียงแต่บทกวีบทนี้เป็นเพียงสิ่งที่ข้าแต่งขึ้นมาเท่านั้นเจ้าค่ะ”“หากมันเศร้าโศกเกินไป ข้าจะเปลี่ยนเป็นบทอื่น”หญิงสาวกล่าวพลางหยิบพู่กันขึ้นมาจรดลงบนกระดาษอีกครั้ง แล้วบทกวีสองวรรคก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษอีกครั้ง!แต่คราวนี้ต่างออกไป!บทกวีสองวรรคนี้แสดงถึงความใจกว้างไร้ขอบเขต! ทำให้คนอ่านเห็นถึงความกระจ่างแจ้งในทันที!'เรือไผ่ล่มท่ามกลางคลื่นลม แต่มหาสมุทรกว้างใหญ่ไพศาลเป็นมิตร'ทันทีที่บทกวีสองวรรคนี้ปรากฏขึ้น เหล่าอาจารย์อาวุโสก็หัวเราะออกมา“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่สิถึงจะเป็นความใจกว้างที่คนหนุ่มสาวควรมี!”“เรือไผ่คว่ำดูเหมือนจะเป็นความสิ้นหวัง แต่กลับมีความหมายถึงการได้สัมผัสท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ช่างไม่ธรรมดาจริง ๆ!”“ดังคำกล่าวที่ว่าเห็นภูเขาเป็นภูเขา เห็นเมฆเป็นเมฆ เห็นความโชคดีเป็นความโชคดี เห็นความเศร้าโศกเป็นความเศร้าโศก สาวน้อย เจ้ามีความใจกว้างเช่นนี้ได้ช่างน่าชื่นชมยิ่งนัก!”บทกวีสองวรรคนี้เรียบง่าย แม้จะเรียบง่ายแต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1230
ในงานประชุมกวี บทกวีของคนอื่น ๆ ก็ดีมากเช่นกัน หวังหยวนอ่านแล้วก็พยักหน้าแต่เมื่อเทียบกับแม่นางเชียนหลงแล้ว ก็ยังด้อยกว่าอยู่ดี!ไม่นานนักก็ตัดสินเลือกมาสามคนได้!หนึ่งในนั้นย่อมมีแม่นางเชียนหลงอยู่ด้วย!“ตัดสินทั้งสามคนแล้ว ทุกคนไม่มีข้อโต้แย้งใช่หรือไม่?”เมื่อวังไห่เทียนประกาศผลการตัดสินต่อสาธารณชน ทุกคนก็ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ เลย เพราะบทกวีของทั้งสามคนนี้เป็นบทกวีที่ดีที่สุดในเวลานี้ พวกเขาไม่มีใครเทียบได้เลย!เพียงแต่การที่แม่นางเชียนหลงสามารถเอาชนะได้ ก็ทำให้หลายคนรู้สึกประหลาดใจ ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่นแต่เป็นเพราะสตรีผู้นี้...ช่างอัปลักษณ์เสียเหลือเกินแต่ก็ยังมีสุภาพบุรุษที่ไม่สนใจความจริงข้อนี้ และประทับใจความสามารถของนาง“เมื่อผ่านด่านที่สองไปแล้ว ก็เริ่มด่านที่สามกันเลย!”“ท่านอาจารย์ทั้งสี่ ท่านจะใช้หัวข้อไหนดี?”ขณะนี้หวังหยวนพูดขึ้น เมื่อวังไห่เทียนและอีกสี่คนได้ยินเช่นนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า“ใช้... หัวข้ออาณาประชาราษฎร์ เป็นอย่างไร?”เมื่อทุกคนได้ฟังแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ!อาณาประชาราษฎร์!โจทย์นี้ใหญ่มาก ไม่มีใครเข้าใจว่าอาณาประช
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1231
งดงามเหลือเกิน!แม้กระทั่งนางก็ยังตกใจเมื่อได้พบเห็น!“แม่นางเชียนหลงกล่าวว่า... นางเป็นคนเร่ร่อน ไร้ที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ข้าจึงพานางกลับมาด้วย และทองคำเหล่านี้ก็เตรียมไว้สำหรับเจ้าแล้วด้วย”“ส่วนที่พักของเจ้า ข้าก็ให้ต้าหู่จัดการไว้ให้แล้ว”เมื่อหวังหยวนกล่าวจบ เชียนหลงก็รีบโค้งคำนับแสดงความขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจส่วนหญิงสาวทั้งสามเมื่อได้ฟังดังนั้น แม้จะเชื่อแต่ก็ยังแปลกใจอยู่บ้างกวีเร่ร่อนไร้ที่อยู่...ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นเช่นนี้ได้!ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะนางเป็นคนที่สามีพากลับมา จึงไม่ได้สนใจตั้งแง่!เชียนหลงได้มาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านต้าหวัง แต่ก็ไม่ได้มีหน้าที่รับผิดชอบอะไร เพียงแต่คอยติดตามหญิงสาวทั้งสามอยู่เสมอ เวลาผ่านไปครึ่งเดือน หญิงสาวทั้งสามก็ชอบเชียนหลงมากถึงขนาดไม่หวงวิชาความรู้ของตนเอง ถ่ายทอดวิชาที่ตนเองมีให้แก่นางเพื่อให้นางช่วยจัดการธุรกิจ!สำหรับเรื่องเช่นนี้ หวังหยวนไม่ได้ใส่ใจมากนัก!“เชียนหลง ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง?”หวังหยวนเห็นเชียนหลงแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ที่จะถามเชียนหลงรีบกล่าวว่า “ขอบพระคุณคุณชายที่พาข้ากลับมาด้วย ดังที่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1232
หวังหยวนออกเดินทางออกจากหมู่บ้านต้าหวังอย่างรวดเร็ว ก็ไม่นานก็ถึงเมืองชนบททั้งสามคนเดินมาตลอดทาง สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาล้วนแต่เป็นความรกร้างว่างเปล่า เป็นผืนดินที่โล่งเตียน ไม่เพียงแต่ไร้ซึ่งพืชผล แม้แต่หญ้าก็ยังไม่งอกแม้แต่ต้นเดียว“พี่หยวน ดูเหมือนว่าพื้นที่แห่งนี้จะไม่ได้แห้งแล้งมากเกินไป แต่ชาวบ้านเหล่านี้กลับขี้เกียจเกินไป”“มีผืนดินอันอุดมสมบูรณ์มากมายเช่นนี้แต่กลับทิ้งร้างไว้ ไม่ยอมปลูกอะไรเลย แต่กลับยอมออกไปขอทานมากกว่าเพาะปลูก”ต้าหู่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มีแววตาที่เต็มไปด้วยความดูถูก สงสัย และอารมณ์ต่าง ๆ มากมาย ทุกวันชาวบ้านเหล่านี้จะเอาแต่บ่นว่าเจ้าหน้าที่เบื้องสูงไม่ทำหน้าที่โดยไม่คิดที่จะพึ่งพาตนเองเลย หวังเพียงแค่ให้ทางการให้เงินอุดหนุนที่น้อยนิดแก่พวกตนทว่า!ในระยะหลังมานี้มีสงครามเกิดขึ้น อาหารที่เหลือก็มีไม่มากนัก มีเพียงพอแค่เลี้ยงทหารที่ไปออกรบอยู่ข้างนอกเท่านั้นยิ่งกว่านั้นคือเมื่อผ่านการรีดไถมาหลายต่อหลายชั้น ประโยชน์ที่ตกถึงมือชาวบ้านจึงมีน้อยนิด พื้นที่ยากจนทุรกันดารเช่นนี้ก็มีเพียงแต่หวังหยวนเท่านั้นที่คิดถึงชาวบ้านเหล่านี้“มีที่ดินแต่ไม่เพาะปลูก ไม่ว่าจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1233
จิตใจที่ละเอียดอ่อนมักจะทำให้การทำงานสำเร็จลุล่วงได้อย่างรวดเร็ว แม้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกจะไม่สวยงามนัก แต่หากจิตใจสะอาดและงดงามก็เพียงพอแล้วเมื่อได้ยินหวังหยวนพูดเช่นนั้น ก็รู้ได้ทันทีว่าในใจของอีกฝ่ายต้องมีความคิดที่แตกต่างออกไป บางครั้งรูปลักษณ์ภายนอกก็อาจหลอกลวงสายตาได้แก่นแท้ของความจริงมักซ่อนอยู่ในความมืดมิด ต้องอาศัยผู้ที่มีความสามารถในการขุดค้น หวังหยวนคือผู้พิพากษาที่ยุติธรรมในใจของพวกเขาไม่ว่าจะอยู่ที่ใดก็สามารถช่วยเหลือผู้คนได้ ดังนั้นจึงไม่บ่นเลยเมื่อถูกส่งมายังสถานที่ทุรกันดารเช่นนี้“ก่อนหน้านี้ข้าเคยเห็นในหนังสือเล่มหนึ่ง ว่าที่ดินอันอุดมสมบูรณ์ทั้งหมดไม่ได้ปลูกพืชผล เพราะถูกคนร่ำรวยในท้องถิ่นผูกขาดไว้ทั้งหมด”“หากต้องการปลูกที่ดินก็ต้องจ่ายค่าใช้จ่ายมหาศาล สิบกองของพืชผลต้องส่งมอบเก้ากอง ส่วนที่เหลืออีกหนึ่งกองต้องส่งให้ราชสำนัก”“อย่าว่าแต่การดำรงชีวิตเลย แม้แต่เมล็ดพันธุ์สำหรับปีหน้าก็ไม่สามารถเก็บไว้ได้ สุดท้ายก็ต้องขายลูกขายเมีย”เมื่อหวังหยวนเล่าเรื่องนี้ก็น้ำตาคลอเบ้า เพราะเรื่องนี้เองผู้คนจึงได้ก้าวเข้าสู่เส้นทางการสอบจอหงวนในใจได้สาบานไว้ว่าจะต้องเป็นขุ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1234
โดยปกติแล้วกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาจะชอบเสแสร้งว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี รายงานแต่เรื่องดี ๆ ไม่รายงานเรื่องร้าย ๆ บางครั้งก็กระทำในสิ่งที่ทำให้ผู้อื่นโกรธแค้นเจ้าเมืองคนก่อนถูกเนรเทศเพราะรับสินบนและคดโกง แต่ไม่คิดว่าเมื่อเขามาที่นี่แล้วจะต้องมาอยู่บนเส้นทางเดิมอีกครั้ง“โอ๊ย!”“บังอาจ เดินไม่ดูทางหรือไร?”หวังหยวนที่กำลังคิดเรื่องต่าง ๆ อยู่ไม่ทันสังเกตเห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินสวนทางมา เขาหน้าตาเศร้าหมองราวกับว่ากำลังประสบปัญหาอะไรบางอย่างอาการเหม่อลอยทำให้ไม่ทันเห็นหวังหยวนที่เดินสวนมา ในสายตาของเขาชายหนุ่มคนนี้ดูอ่อนแอมาก ไม่มีทีท่าว่าแข็งแกร่งเลยเมื่อถูกต้าหู่ตวาดใส่ก็ตกใจจนแทบสิ้นสติ ครั้นมองเสื้อผ้าที่หวังหยวนสวมใส่แล้วก็คาดเดาได้ว่าเขาน่าจะเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลร่ำรวย“ขอโทษ! ขอโทษจริง ๆ...”ชายวัยกลางคนเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา ๆ ไม่ว่าจะถูกหรือผิดก็ต้องขอโทษไว้ก่อน อีกอย่างหนึ่งคือพวกเขาเป็นคนยากจน จึงไม่กล้ามีปัญหาเกี่ยวข้องใด ๆ กับคนร่ำรวยด้วยความกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายข่มเหงอย่างโหดเหี้ยมหากไม่ระวัง จึงได้ขอโทษหวังหยวนที่ยืนอยู่ข้างหน้าด้วยใบหน้าเศร้าสลด“หยุด หยุดนะ.
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1235
เขาได้แต่ยืนอยู่กับที่ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี เมื่อเห็นสีหน้าอันน่าเวทนาของหวังหยวนแล้วก็อดสงสารไม่ได้ รู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้แตกต่างจากบุตรชายคนโตของตระกูลร่ำรวยคนอื่น ๆความเมตตาในใจแวบผ่านเข้ามา ชาวบ้านทุกคนล้วนมีความเมตตาที่บริสุทธิ์“คุณชาย หากไม่รังเกียจก็โปรดตามข้ากลับไป ที่บ้านมีเพียงผักดอง ไม่รู้พวกท่านจะกินกันได้หรือไม่”เมื่อชายวัยกลางคนพูดจบก็หันหลังแล้วเดินไปตามทางที่ไม่ไกลนัก แสดงท่าทางกระตือรือร้น แนะนำทิวทัศน์ของที่นี่ให้หวังหยวนและคนอื่น ๆ ตลอดทางทั้งยังเล่าตำนานต่าง ๆ มากมายในท้องถิ่น หวังหยวนฟังชายวัยกลางคนเล่าเรื่องตลอดทางต้าหู่เดินตามมาอย่างจำใจ ไม่รู้ว่าหวังหยวนกำลังคิดอะไรอยู่?“พี่ชาย ข้าเห็นว่าที่ดินอันอุดมสมบูรณ์มากมายในบริเวณนี้ถูกทิ้งร้างไว้ เหตุใดจึงไม่มีใครเพาะปลูกเลยเล่า?”หวังหยวนเดินมาไกลแล้วจึงถามคำถามที่อยู่ในใจ เมื่อแรกเริ่มกลัวว่าจะพูดจาตรงไปตรงมาเกินไปจนทำให้ชายวัยกลางคนหวาดระแวงตลอดทางชายวัยกลางคนแนะนำขนบธรรมเนียมประเพณีในท้องถิ่นให้กับพวกเขา ดูเหมือนว่าความหวาดระแวงจะไม่สูงเท่าช่วงแรก“เพาะปลูกหรือ? ใครเล่าจะกล้า?”“คุณชาย ข้าไม่กลัวที่จ
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1241
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1240
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1239
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1238
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1237
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1236
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1235
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1234
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1233
