Share
บทที่ 33
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 34
หวังหยวนหันกลับมาพูดว่า “จ้าวฉี๋จ่าง ข้าต้องขอฝากงานนี้ไว้กับเจ้าแล้ว!”“ขอบคุณนายน้อยหวัง!”จ้าวอู่มองออกไป กำหมัดแล้วก้มศีรษะหลิวโหย่วไฉทนดูไม่ได้ นี่คือเงินจากครอบครัวของเขา ทว่าจ้าวอู่ไม่แม้แต่จะมองเขา เจ้าคนเสเพลคนนี้ไม่ธรรมดาเลย และเป็นคนเจ้าแผนการ ต้องกลับไปบอกครอบครัวเขา ว่าอย่าได้ยั่วยุคนผู้นี้อีกทุกคนไปยังที่ว่าการอำเภอ ในขณะที่หวังหยวน, กัวเหลียง, หลิวลิ่ว และหลิวชีรออยู่นอกที่ว่าการอำเภอฟี่บ!กัวเหลียงคุกเข่าลงกับพื้นทั้งน้ำตา “นายน้อยหวัง พวกเราสามพี่น้องขโมยของท่าน แต่ท่านยังคงปฏิบัติต่อเราเช่นนี้ เราอับอายเกินกว่าจะเจอท่าน ข้าเป็นหนี้ท่านทั้งชีวิต หากท่านต้องการความช่วยเหลือ เพียงแค่ส่งข่าวถึงข้า”หลิวลิ่วและหลิวชีต่างตกใจเมื่อได้ยินดังนั้น ชายคนนี้จะยอมทำงานหนักเพื่อหวังหยวนหรือ?“ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ นอกจากฟ้าดินและพ่อแม่ ผู้อื่นหาได้ควรคุกเข่าให้ไม่!”หวังหยวนช่วยพยุงกัวเหลียงขึ้น “ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตของเจ้า ต่อไปก็จงใช้ชีวิตที่ดี หยุดทำเรื่องเหล่านั้นเสีย หากครอบครัวของเจ้าอับจนหนทาง ก็ให้ไปหาข้าที่หมู่บ้านต้าหวัง แล้วข้าจะหางานให้เจ้าทำเอง”“อืม!”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 35
หลิวจื้อเกาหรี่ตา “หลี่ปู้อีกำลังจะลุกขึ้นมีอำนาจในราชสำนักอีกครั้ง”หลี่ปู้อี หัวหน้าตระกูลหลี่ และพ่อของหลี่ซื่อหานตระกูลหลิวและตระกูลหลี่เป็นสหายกันมานานหลายปี จนกระทั่งตระกูลหลี่ประสบปัญหา“ท่านพ่อมีสายตาเฉียบแหลม!”หลิวเจี้ยนเย่พยักหน้า แล้วหัวเราะเบา ๆ “ท่านหัวหน้าได้ส่งจดหมายมาให้ข้าเมื่อไม่นานมานี้ บอกว่าลุงปู้อีเป็นสหายคนสนิท ของเสนาบดีฝ่ายซ้ายของราชวงศ์ ฮ่องเต้ทรงสนับสนุนให้เสนาบดีฝ่ายซ้าย กับเสนาบดีฝ่ายขวา หากมีคนที่มีศักยภาพก็จะเข้าไปแทนที่เขาได้ หากเสนาบดีฝ่ายซ้ายเรืองอำนาจ ลุงปู้อีจะต้องเจริญรุ่งเรืองแน่นอน แล้วหากข้าได้เป็นลูกเขยของตระกูลหลี่ ตระกูลหลิวก็จะทะยานขึ้นอยู่เหนือผู้ใด และกลายเป็นตระกูลที่โด่งดังที่สุดในอำเภอ หรือแม้แต่ในบรรดาตระกูลชนชั้นสูง”“ข่าวนี้เชื่อถือได้หรือไม่!”หลิวจื้อเกาเดิน ขณะเอามือไพล่หลัง “หลี่ปู้อีอยู่ในตำแหน่งมาหลายปีแล้ว มีขึ้นมีลง เขาไม่เคยดำรงตำแหน่งได้เกินสามปีเลย คราวนี้เขาจะอยู่ได้นานเพียงใด? หากมีกวาดล้างตระกูลกันอีกครั้ง ตระกูลหลิวจะถูกกำจัดไปด้วย”หลิวเจี้ยนเย่มีสีหน้าทะเยอทะยาน “ท่านพ่อ ความมั่งคั่งย่อมเกิดขึ้นได้จากความเสี่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 36
ที่ประตูเมือง หวังหยวนและเอ้อหู่ได้พบกับคนขายปลาในหมู่บ้านต้าหวัง“พี่หยวน วันนี้เราขายไปได้สามสิบก้วน นับว่ายังได้มากโข!” หวังซื่อไห่มีจิตใจฮึกเหิมหลังจากได้เงินคืนแล้ว ก็ไปพบผู้พิพากษาอีกครั้ง แล้วพักอยู่ในโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในอำเภอเมื่อกลับมาที่หมู่บ้านต้าหวัง แม้แต่สายตาของผู้อาวุโสหวังปี่จง ก็เปลี่ยนไปเมื่อมองเขา และพี่สะใภ้ของเขาก็ให้น้ำล้างเท้าเขาในตอนกลางคืนทุกคนไม่เรียกเขาว่าซื่อไห่ เสี่ยวไห่ หรือไห่จื่ออีกต่อไป เมื่อเจอเขา แต่เรียกเขาว่าพี่ไห่ ท่านไห่ หรือลุงไห่ตอนนี้เขามีจิตใจดี และมีหน้าที่เป็นผู้นำกลุ่มขายปลาทีมประมงที่มีสมาชิกสามสิบคน บางครั้งสามารถจับปลาได้มากถึงหนึ่งพันตัวต่อวัน และบางครั้งก็ห้าหรือหกร้อยตัวต่อวันส่วนหนึ่งนำไปขายที่ตลาด และส่วนใหญ่ส่งไปขายในเมือง“พี่หยวน ช่วงนี้ท่านเหนื่อยมากหรือไม่?”ชาวบ้านสิบคนจากกลุ่มขายปลา หรี่ตาก้าวเข้าไปทักทายหวังหยวน“ก็เหนื่อยนิดหน่อย!”หวังหยวนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจเป็นเวลาสามวันแล้ว ที่ต้าหู่กับเอ้อหู่ และลุงของเขาทำงานหนักมาก เขาแค่ไปช่วยบ้างเท่านั้นแต่เมื่อก่อนเขามีสุขภาพย่ำแย่ ทำงานเพียงเล็ก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 37
กลุ่มชาวประมงกลับคืนสู่หมู่บ้าน!เมื่อเห็นหวังหยวน เด็ก ๆ ต่างพากันวิ่งหนีไป บางคนก็ร้องด้วยความตกใจเมื่อเหล่าหญิงสาวเห็นหวังหยวน ก็ก้มหน้าลงหน้าแดงก่ำ และเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นหัวเราะเมื่อชาวบ้านเห็นหวังหยวน สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึงผู้เฒ่าหวังปี่จงหันหลังเดินจากไป เมื่อเห็นหวังหยวน ไม่วิ่งเข้ามาหาเหมือนเมื่อก่อนหลังอาหารเย็นกลุ่มประมงมาประชุมกันไม่มีเก้าอี้ โต๊ะหรือห้องประชุม คนกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันที่ลานบ้านของหวังหยวนส่วนใหญ่กำลังนั่งยอง ๆ และบางคนก็นั่งลงกับพื้นเลยหวังหยวนนั่งอยู่ที่ประตูทั้งสองฝ่าย มีสมาชิกหลักสี่คน ได้แก่หวังหานซาน หวังซื่อไห่ ต้าหู่และเอ้อหู่ถักจากต้าไห่คือเอ้อไห่ ซานไห่ ชิงซาน เสี่ยวซานและลุงอีกห้าคนยิ่งสนิทสนมกันก็ยิ่งนั่งใกล้กัน หวังหยวนกับชาวบ้านเองก็รู้ตำแหน่งของตนอยู่ในใจชาวบ้านมากกว่าสามสิบคนนั่งล้อมวงกันเป็นวงขนาดใหญ่ และยังมีชาวบ้านนอกลานบ้านที่ไม่ได้เข้ามาด้วยบางคนเป็นครอบครัวของกลุ่มชาวประมง บางคนเป็นคนในหมู่บ้านที่ต้องการชมความสนุกสนานห้าวันที่ผ่านมาจับปลาได้กว่าสามพันจิน ขายได้สองพันสี่ร้อยจิน หาเงินได้ทั้งหมด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 38
......ชาวบ้านหลายคนถือเหรียญไว้ ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพลางหลั่งน้ำตาชาวไร่ชาวนาเช่นพวกเขาไม่อาจทำเงินได้มากมาย แม้จะทำงานหนักมาทั้งปีก็ตามอยากทำงานในเมือง แต่หางานไม่ได้เมื่อไปทำงานในบ้านของเถ้าแก่ ก็มักจะได้มาอาหารมาจุนเจือครอบครัวได้ แต่ไม่ได้รับค่าจ้างเป็นเงินเลยงานในอำเภอก็เหมือนแรงงานเกณฑ์ ไม่เพียงแต่ไม่ได้รับค่าจ้างเป็นเงินเท่านั้น แต่ยังต้องพกอาหารแห้งไปกินเองด้วยตอนนี้ทำงานให้กับหวังหยวนได้เพียงสองสามวัน ก็ได้รับเหรียญทองแดงมากมายแล้ว“ข้าละเลยเรื่องนี้ไป โชคดีที่ลุงหานซานพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา!”หวังหยวนยกยิ้ม แล้วพูดว่า “หากไม่ใช่เพราะลุงหานซาน ก็คงไม่ได้รับค่าจ้างคืนนี้แน่นอน ดังนั้นหากมีปัญหาใดอีก ทุกคนต้องยกมันขึ้นมาพูด เพื่อที่เราจะได้ช่วยกันแก้ไข”ชาวบ้านพยักหน้าราวกับไก่จิกข้าวเปลือก ความกระตือรือร้นของพวกเขาถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่หวังหยวนยกยิ้ม “ใครจะเป็นคนต่อไป!”“ข้า ข้า...”ชาวบ้านทุกคนต่างแย่งกันพูดหวังหยวนชี้ไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่ง แล้วพูดว่า “เอาล่ะ เอ้อโกว เจ้าถามมา!”“ข้า ข้า!”เด็กหนุ่มหวังเอ้อโกวยืนขึ้น เกาหูและแก้มด้วยความประหม่า เงียบอยู่พัก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 39
หวังหยวนมีสีหน้าจริงจัง “ต้องกินอาหารให้ดีจึงจะทำงานหนักได้ ไม่เช่นนั้นร่างกายจะทนไม่ไหว! ข้าเข้าใจสถานการณ์ของทุกคน แม้ว่าพวกเจ้าจะได้รับเงินค่าจ้างมากขึ้น แต่ก็ทนกินตามใจไม่ได้”ชาวบ้านหัวเราะแห้งคนในชนบทก็เป็นเช่นนี้ หารายได้พิเศษได้เดือนละไม่กี่กว้าน จึงต้องใช้ชีวิตอย่างประหยัดแม้ว่าจะอาศัยในบ้านนายจ้าง ก็ได้กินเพียงแค่พอประทังชีวิต ไม่มีใครได้กินเนื้อและปลาเยอะทุกวัน!ต้องประหยัดเงิน!หวังหยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เช่นนั้นค่าจ้างและเงินพิเศษจะยังคงเท่าเดิม และยังคงแจกปลาด้วย แต่กลุ่มประมงจะจ่ายค่าโรงอาหารขนาดใหญ่ เพื่อดูแลอาหารสามมื้อต่อวัน ต้องได้กินดื่มให้อิ่มหนำทั้งเช้า กลางวัน เย็นทุกมื้อ มื้อเที่ยงจะมีค่าเนื้อให้คนละสามชิ้น”ชาวบ้านตกตะลึง!ดูแลอาหารสามมื้อต่อวัน กินข้าวให้อิ่มทุกมื้อ ได้กินข้าวสวยเกินสองมื้อ และเนื้อสัตว์สามชิ้นตอนเที่ยงแม้แต่เถ้าแก่ก็ไม่กล้ากินเช่นนี้หวังหยวนยังคงเตรียมการต่อไป “ลุงหานซาน ไปหาแม่ครัวห้าคน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป แต่ละคนจะได้รับเงินเดือนสม่ำเสมอ ต้องสร้างโรงเก็บของก่อนทำอาหาร แล้วค่อยหาคนมาสร้างโรงอาหารทีหลัง ท่านสามารถจัดการร
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 40
เมื่อเห็นการสนับสนุนของหวังหยวน เอ้อหู่ก็เงยหน้าขึ้นด้วยความภาคภูมิใจแปะ แปะ แปะ…ชาวบ้านก็ปรบมือเบา ๆพวกเขาไม่ค่อยเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้จริง ๆ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากได้มัน แต่เป็นเพราะคนจนไม่มีคุณสมบัตินั้นตราบใดที่สามารถทำเงินได้ ต่อให้ขาหักก็ไม่สำคัญหวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า “ด้วยวิธีนี้ กลุ่มขายปลาจะขยายเป็นสามสิบคน แล้วแบ่งออกเป็นสามกลุ่มทุกวัน กลุ่มหนึ่งจะไปประจำที่เทศบาล กลุ่มที่สองจะไปตลาด และกลุ่มที่สามจะพักผ่อนอยู่ที่บ้าน โดยจะไปที่เทศบาลทุก ๆ สามวัน จำนวนเกวียนล่อก็ต้องเพิ่มขึ้นเป็นสามเล่ม เมื่อออกไปให้ใช้สองเล่มขนปลา ทุกคนผลัดกันนั่งในเกวียนเล่มหนึ่ง เมื่อทุกคนกลับมาแล้วก็ขึ้นเกวียน จะสามารถลดระยะทางเดินได้สามสิบลี้ เพื่อให้ทุกคนไม่ต้องเหนื่อยมาก”“ไม่ ไม่ได้ นี่มันดีเกินไป ไม่จำเป็นต้องพักระหว่างทำงานก็ได้!”“การสรรหาคนเพิ่มอีกยี่สิบคนจะต้องใช้เงินเยอะขึ้น หวังหยวน เจ้าทนได้หรือ?”“คนชนบทอย่างพวกเราไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้น ต่อให้ต้องเดินเพิ่มอีกแปดลี้ สิบลี้ก็ไม่หวั่น”ชาวบ้านถึงกับหลั่งน้ำตาคัดค้านนี่เป็นสิ่งที่ดีมากสำหรับพวกเขา ดีจนพวกเขาไม่กล้าแม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 41
ชาวบ้านทั้งหมดเงียบกริบ มีสถานที่ขายปลาเพียงสองแห่งเท่านั้น คือตลาดและเทศบาลมีสิบสามเขตในเมืองฝู แต่ละเขตจะมีตลาดจัดขึ้นทุก ๆ สองวัน จึงมีเพียงไม่กี่คนที่สามารถซื้อปลาได้ขายปลาไม่ง่ายเหมือนขายที่เทศบาลหากการขายปลาในเทศบาลมีปัญหา หากพวกเขาจับปลาได้เยอะก็จะขายไม่ออกหวังหยวนหรี่ตา “น่าวซานเจียงเล่นไม่ซื่ออีกแล้วหรือ?”หวังซื่อไห่ส่ายหน้า “น่าวซานเจียงตกต่ำไปแล้ว ตลาดปลาค่อนข้างวุ่นวาย เมื่อสามวันก่อนที่ตลาดปลา น่าวซานเจียงถูกหักขาในตลาดปลา พวกลูกสมุนของเขาก็ย้ายฝั่ง และเริ่มเก็บค่าคุ้มครองอีกครั้งในตลาดตงซื่อ คนผู้นั้นยังบอกด้วยว่าจะไม่ทำร้ายเรา แต่บอกเราว่าไม่ให้พูดเรื่องเหลวไหลกับคนนอก”“ฝานเจียงหลง!”หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ “เป็นเพียงลูกสมุน แต่ยังคงเป็นตัวแทนของสิงซาน!”“น่าจะเป็นเช่นนั้น!”เนื่องจากทุกวันนี้มีประสบการณ์มากขึ้น และได้รับความรู้มากมาย หวังซื่อไห่จึงเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น “แม้ว่าฝานเจียงหลงจะบอกเราว่า เขาจะไม่เก็บค่าคุ้มครอง แต่เราขายปลาได้เยอะทุกวัน ตาของเขาจึงเริ่มแดง ข้าเดาว่าอีกไม่นานเขาคงทนไม่ไหว สองวันที่ผ่านมา หลังจากที่เราขายปลาหมด ก็มีคนแอบติดตามเรามา สง
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1241
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1240
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1239
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1238
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1237
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1236
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1235
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1234
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1233
