Share
บทที่ 70
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 71
จ้าวเว่ยหมินถอนหายใจและโบกมือทันที “องครักษ์สวี่ เจ้าใช้วิธีใดเพื่อให้คนจำนวนมากมาเป็นพยาน!” องครักษ์สวี่ยิ้มอย่างขมขื่น “เรียนท่านใต้เท้า ข้าน้อยจะไปมีความสามารถเช่นนั้นได้อย่างไร ...” ปัง! ในห้องโถงด้านหลังของที่ว่าการอำเภอ หม่าเฉียนเขวี้ยงถ้วยชาพร้อมใบหน้าที่มืดมน ราวกับว่าฝนกำลังจะตก “ใต้เท้า!” คนรับใช้ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว “ตระกูลหลิวให้คนมาถามว่าเรื่องไปถึงไหนแล้วขอรับ!” หม่าเฉียนตะคอกอย่างเย็นชา “บอกตระกูลหลิวว่าช่วงนี้หยุดดำเนินการเรื่องนี้ไปก่อน หากพวกเขารอไม่ไหว ก็คืนเงินให้พวกเขาแล้วปล่อยให้พวกเขาจัดการเอง!” ... เรือนจำของมณฑล! หลิวโหย่วไฉพูดอย่างหยิ่งผยอง “เอ้อหู่ ซื่อไห่ หวังหยวนกำลังจะถูกจับและข้าจะออกไป ข้าจะได้รับสถานะกลับคืนสู่ตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้าน เมื่อถึงเวลานั้น เจ้าทั้งสองก็ส่งมอบทักษะการตกปลาลับของหวังหยวน และสามารถติดตามข้าได้ กินอิ่มสวมผ้าอบอุ่นอย่างสบาย!” หวังซื่อไห่เหมือนกำลังดูคนไร้เดียงสา “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร เจ้าอยากให้ข้าทรยศพี่หยวนและติดตามเจ้า เจ้าไม่แม้แต่จะตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา เจ้าไม่คู่ควร” เอ้อหู่ไม่พูดอะไร เขาเอาแต
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 72
หลิวจื้อเกากล่าวด้วยใบหน้านิ่ง “คนขุนเขาเสือดำเป็นคนยังไง พวกเขาคือกลุ่มโจรม้าที่ฆ่าโดยพริบตาเดียว พวกเขาเป็นหายนะที่สองเมืองใกล้เคียงต้องการ หากใต้เท้าเหล่านั้นรู้ว่าตระกูลหลิวของเรามีความสัมพันธ์กับโจรม้าเหล่านั้น เจ้ารู้ไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน รากฐานของบรรพบุรุษทั้งสามรุ่นของเราจะถูกล้มล้าง” “รู้แล้วยังไงล่ะ ตราบใดที่พวกเขาไม่สามารถแสดงหลักฐานได้ พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับตระกูลหลิวของเราได้!” หลิวเจี้ยนเยี่ยเปลี่ยนเรื่อง “แต่ท่านพ่อ ถ้าเด็กคนนั้นไม่ถูกกำจัดอีก เขาจะกลายเป็นลูกเขยของตระกูลหลี่จริง ๆ เมื่อถึงเวลานั้น เราจะไปหาคนหนุนหลังอย่างหลี่ปู้อีได้จากไหนอีก อย่าลังเลเลยท่านพ่อ ให้คนไปแจ้งพวกเขา กำจัดคนเสเพลคนนั้น แล้วจะไม่มีอุปสรรคอีกต่อไป” หลิวจื้อเกาพยักหน้า “ข้าจะให้ผู้ช่วยถงเป็นคนจัดการ แต่เจ้าจงจำไว้ว่าหลังจากเจ้าเด็กนั่นตายแล้ว เจ้าห้ามเผยพิรุธเป็นอันขาด แม้แต่โจรม้าก็ไม่สามารถขึ้นไปบนเวทีได้ พวกมันจะถูกปกคลุมไปด้วยโคลนเหม็น” ... หมู่บ้านต้าหวัง บ้านของหวังหยวน! เอ้อหู่และซื่อไห่ถอดผ้าไหมและผ้าซาตินออกอย่างเสียดาย จากนั้นโยนลงในหม้อไฟ เพื่อทำการเผาและก้าวข้ามไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 73
“รองหัวหน้า!” กัวฉางตัวสั่นไปทั้งตัวและคุกเข่าลง “ขอบคุณนายน้อย!” น้องชายทั้งสองคน กัวเหลียงและกัวเฉียงต่างอิจฉา ตำแหน่งรองหัวหน้าของหวังหยวน ถือเป็นงานที่ยอดเยี่ยมในสายตาของชาวเป่ยผิง สามก้วนต่อเดือน ถือเป็นรายได้ที่แม้แต่หัวหน้าครัวเรือน หัวหน้าหมู่บ้าน และหัวหน้าขุนนางก็ยังไม่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสถานะ รองหัวหน้าและหัวหน้าที่สามารถพูดจาได้ดี ในการสรรหาคนก็เท่ากับมีจานข้าวอยู่ในมือ หุ หุ หุ... กลุ่มขายปลา กลุ่มสบู่ และกลุ่มตกปลาต่างก็ตื่นเต้นที่ได้เห็นทั้งสองคนได้รับค่าจ้างเพื่อเลื่อนตำแหน่ง พวกเขาแต่ละคนแอบตัดสินใจว่า ถ้าเกิดเรื่องอะไรแปลก ๆ ขึ้นในภายภาคหน้า พวกเขาจะเป็นคนแรกที่ออกตัวรับ หวังปี่จงแอบส่ายหัวเบา ๆ “ช่างเป็นคนสุรุ่ยสุร่ายจริง ๆ ในพริบตาเดียวเขาใช้เงินถึงสามสิบตำลึง มันเพียงพอที่จะซื้อที่ดินห้าหรือหกไร่ เขาใช้เงินเพื่อเอาชนะใจผู้คน ช่างเป็นแผนการที่ไม่ฉลาด!” หวังหยวนกล่าวเสริม “กลุ่มของเรายังจำเป็นต้องวางแผนใหม่! เพิ่มกลุ่มจัดซื้ออีกกลุ่ม โดยมีซื่อไห่เป็นหัวหน้า และกัวฉางเป็นรองหัวหน้า สำหรับกลุ่มตกปลา เอ้อหู่จะเป็นหัวหน้า และรองหัวหน้าลุงหานซา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 74
“เฮ้อ!” หวังหยวนผ่อนลมหายใจหนัก เขากดความตื่นเต้นเอาไว้แล้วส่ายหัว “ไม่ได้!” “ทำไมคะ?” ใบหน้าอันงดงามของหลี่ซื่อหานดูเศร้าหมอง ทั้งคู่แต่งงานกันเป็นเวลาสามปีแล้ว แต่เธอยังไม่ใช่ผู้หญิงของสามีโดยสมบูรณ์ เมื่อก่อนยังพอยอมรับได้ แต่ตอนนี้สามีของนางสุขสบายดีแล้ว หวังหยวนกระพริบตา “เรื่องแบบนี้ควรเป็นผู้ชายเป็นฝ่ายเอ่ยปาก ดังนั้น เมียจ๋า ข้าต้องการเจ้า!” “ฮิ ฮิ สามี ท่านเจ้าเล่ห์มาก!” “เมียจ๋า ข้าอยากได้ อยากได้!” “...อึ่ม!” ยามดอกไม้เบ่งบานรีบเด็ดเอา อย่ารอจนเหี่ยวเฉาทิ้งกิ่งไป ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีงามพร้อมทิวทัศน์สวยงามจริง ๆ! เช้าวันรุ่งขึ้น หวังหยวนลากร่างที่เหนื่อยล้าของเขา ไปยืนต่อไปที่ป้อมปืน สุขภาพของเขาแย่มาก จึงจำเป็นต้องออกกำลังกายต่อเนื่อง ใบหน้าอันงดงามของหลี่ซื่อหานแดงระเรื่อราวกับดอกไม้ที่โดนฝนในฤดูใบไม้ผลิ เธองดงามอย่างน่าทึ่ง อย่างไรก็ตาม ฝีเท้าอ่อนโยนพร้อมคิ้วขมวดเล็กน้อยเป็นครั้งคราว ราวกับว่าเธอรู้สึกไม่สบายที่ไหนสักแห่ง “ซื่อหาน ถึงเวลามัดผมของเจ้าแล้ว!” แม่ครัวมากประสบการณ์ในโรงอาหารต่างปิดปากและหัวเราะเบา ๆ หลี่ซื่อหานหน้าแดงด้วยความเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 75
“อืม ก็ใช่ ผู้ช่วยถงเจ้าพูดถูก ลูกน้องของข้าก็ต้องกินข้าว!” เฮยซินหู่พยักหน้า “แต่บนภูเขาเงินใช้ไม่ได้ ให้พี่ชายหลิวส่งข้าวสิบเกวียน เกลือสองกอง วัวสิบตัว แกะยี่สิบตัวมาให้ข้า ทางที่ดีควรได้เพิ่มม้าอีกห้าตัว แล้วก็ปืนห้าสิบกระบอก และดาบยี่สิบเล่ม ข้ารับรองว่าข้าจะจัดการเรื่องนี้อย่างราบรื่น” “...ตกลง!” ผู้ช่วยถงกัดฟันและตกลง โจรโลภมากคนนี้อยากได้ของมากมาย ราคาก็พันกว่าตำลึง สิ่งที่อันตรายที่สุดคือ การจัดหาเสบียงให้กับพวกโจร ซึ่งถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรงถึงขึ้นตัดหัว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แกล้งทำเป็น 'คุ้มกันสินค้า' ตามปกติ จากนั้นถูกโจรปล้นไป แม้ว่าที่ว่าการอำเภอจะรู้เรื่องนี้ พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรโดยไม่มีหลักฐาน ในเมื่อพวกเขาไม่ได้ปราบปรามพวกโจรอย่างเด็ดขาด เทศบาลนั้นมีอำนาจ มีความเข้าใจในการผ่านของโจรโดยปริยาย เพราะไม่สามารถล้อมปราบพวกมันได้ จึงทำได้แค่ร่วมมือกันและเป็นประโยชน์ต่อกัน อย่างไรก็ตามเมื่อร่วมมือกัน ต้องป้องกันไม่ให้โจรมีขนาดใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น แล้วคุกคามผู้มีอำนาจ หลังจากผู้ช่วยถงจากไป เฮยซินหู่กล่าวว่า “พวก ไปเรียกหัวหน้าสองกับหัวหน้าส
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 76
มีคนต้องการฆ่าผู้มีพระคุณและจับภรรยาของเขา กัวฉางระงับความโกรธในใจ และพูดอย่างสงบ “พวกเจ้าเข้าร่วมค่ายซานหู่ ข้าได้ยินมาว่าพวกโจรที่นั่นอยู่ดีกินดี ทุกมื้อได้กินปลาและเนื้อตัวใหญ่ แถมยังมีสาว ๆ สวย ๆ ด้วย!” เฮยลวี๋ส่ายหัว “พี่ฉาง คนที่พี่กำลังพูดถึงไม่ใช่โจรภูเขา แต่เป็นเจ้าแห่งขุนเขาต่างหาก!” โซ่วโหวพูดด้วยตาสีแดง “เมื่อก่อนเราก็คิดว่าถ้าเรากลายเป็นโจรภูเขา เราจะปล้นใครก็ได้ที่เราต้องการและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ใครจะไปรู้ เฮ้อ!” กัวฉางรู้สึกประหลาดใจ “ไม่ใช่เหรอ?” ในอดีตมีโจรภูเขาอยากให้เขาเข้าร่วมกลุ่ม โดยบอกว่าถ้าเขากลายเป็นโจร เขาได้กินปลาและเนื้อสัตว์ได้มากเท่าที่ต้องการ ตอนนั้นเขาก็สนใจเช่นกัน ถ้าไม่มีภรรยา ลูก และแม่ เขาก็คงไปภูเขาและกลายเป็นโจรแล้ว “กลัวโดนรัฐบาลกวาดล้าง เราจึงอาศัยอยู่บนภูเขาและขนส่งอาหารลำบาก บนเขามีหลายปากคอยกินอาหารอยู่ ดังนั้นถ้าเราขนส่งอาหารขึ้นไปเพียงเล็กน้อย มันก็จะหมดเร็ว เจ้าขุนเขาปันส่วนให้เรากินข้าวได้คนละสามชาม ครึ่งเดือนกินเนื้อได้ครั้งเดียว เจ้าหน้าที่และทหารปราบโจรมาปีละ 2 ครั้ง เราต้องซ่อนตัวบนภูเขาสองครั้ง ครั้งละอย่างน้อยครึ่งเดื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 77
กัวฉางไม่อธิบายอะไร เขาพาทั้งสองคนไปที่บ้านของหวังหยวน กลุ่มขายปลากลับมาจากเมือง และนั่งยอง ๆ หน้าประตูเพื่อพักผ่อนรออาหารเย็น สามกลุ่มจากสามสิบคนรวมตัวกันเพื่อพูดคุย และคุยโวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเมืองและตลาดด้วยรอยยิ้มที่สดใส และมีความสุขบนใบหน้าของพวกเขา โซ่วโหวและเฮยลวี๋ตกตะลึง รู้สึกว่าคนเหล่านี้ดูมีความสุขจริง ๆ แต่เกษตรกรในชนบทจะไปมีอะไรที่ทำให้มีความสุขกัน! ทันใดนั้น กัวฉางก็พูดว่า “พวกเขาคือกลุ่มขายปลา พวกเขามีรายได้สองก้วนต่อเดือน และกินเนื้อสองมื้อต่อวัน แต่ละมื้อหนักครึ่งโล พวกเขายังมีรถเดินทางไปเมือง พวกเขาทำงานสองวัน มีวันหยุดหนึ่งวัน แถมยังมีคนสอนศิลปะการต่อสู้ด้วย” เฮยลวี๋ขมวดคิ้วและพูดว่า “พี่ฉาง ยิ่งพี่พูดมากเท่าไหร่พี่ก็ยิ่งไร้สาระมากขึ้นเท่านั้น เจ้าของบ้านที่ไหนจะให้รถคนงานไปดูแล แถมยังทำงานสองวัน และมีวันหยุดหนึ่งวัน นอกจากนี้ยังหาครูมาสอนศิลปะการต่อสู้ให้พวกเขาอีกล่ะ ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้าของบ้านคนนี้คงเป็นคนโง่ก็กลับชาติมาเกิดเป็นพระโพธิสัตว์” โซ่วโหวยิ้ม “พี่ฉางล้อเล่นกับเรา จะไปมีคนแบบนี้ได้ยังไง!” กัวฉางไม่ได้อธิบายเช่นกัน “ไปกันเถอะ ถึงเวลาที
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 78
พรวด! พรวด! พวกเขาทั้งสองกระโดดขึ้น และมองไปที่กัวฉางด้วยความหวาดกลัว ระหว่างกินไปครึ่งชั่วโมง พร้อมฟังบทสนทนาของคนข้าง ๆ พวกเขาก็รู้แล้ว นี่คือบ้านของบัณฑิตผู้ร่ำรวยคนนั้น และยังเป็นเป้าหมายของพวกเขาด้วย ตอนนี้กัวฉางพูดอย่างจริงจังว่า นี่คือนายน้อยของเขา เขาทำให้ทั้งสองระเบิดทันที! เฮยลวี๋แสดงท่าทีหลบหนี “พี่ฉาง มิตรภาพชะตาชีวิตของพวกเรา พี่ทำกับเราแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมที่จะจับเรา หลังจากที่เรากินอิ่มจนไม่สามารถหนีไปได้!” โซ่วโหวหยิบกริชออกมาจากเอวของเขา “พี่ฉาง ปล่อยพวกเราไปเถอะ พี่ลืมคำสัญญาเดิมที่ว่าเราจะแบ่งปันความสุข และแบ่งปันความยากลำบากแล้วเหรอ พี่ไม่ใช่คนไม่ยุติธรรมนี่นา!” “ถ้าข้าอยากจะจับกุมพวกเจ้า ข้าก็ทำไปนานแล้ว พวกเจ้าเป็นคู่ต่อสู้ของข้ารึไง ข้าปฏิบัติต่อพวกเจ้าเหมือนพี่น้อง และข้าอยากจะบอกความจริงกับพวกเจ้า” กัวฉางพูดอย่างเย็นชา “ถ้าพวกเจ้าเชื่อฟังก็นั่งลง ถ้าพวกเจ้าไม่ฟังก็หันหลังกลับ แล้วออกไปตอนนี้ ข้าจะไม่เรียกคนมาจับพวกเจ้า ถือว่ามิตรภาพของพวกเราจบลง แต่หลังจากวันนี้ เราก็จะไม่ใช่พี่น้องอีกต่อไปแล้ว!” โซ่วโหวกริชของเขาแล้วนั่งลง “พี่ฉาง พี่ม
Latest chapter
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1256
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1255
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1254
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1253
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1252
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1251
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1250
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1249
- บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1248
